Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny, w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko J. N.

o zapłatę

orzeka:

I oddala powództwo,

II zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III nakazuje pobrać od powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 108,09 zł (sto osiem złotych dziewięć groszy) tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygnatura akt X C 914/15

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu 20 sierpnia 2014 r. wniósł pozew o zapłatę kwoty 1.635,93 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu, przeciwko J. N..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota wynika z zawartej przez wierzyciela pierwotnego i pozwaną, przez telefon dnia 14 sierpnia 2012 r. umowy na usługę rejestracji domeny internetowej. Wskazano, że mimo wystawienia faktur za wykonane usługi zgodnie z umową, pozwana nie wywiązała się z obowiązku zapłaty należności. Wierzytelność ta, wynikająca z faktury VAT nr (...) została dnia 16 sierpnia 2012 r. przelana na mocy umowy cesji na rzecz powoda. Natomiast dnia 16 lipca 2013 r. doszło do przelania wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr (...).

W dniu 25 sierpnia 2014 r. wydany został nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił moc z uwagi na wniesienie przez pozwaną sprzeciwu.

W sprzeciwie wniesiono o oddalenie powództwa z uwagi na niewykazanie istnienia roszczenia. Pozwana wskazała, ze nie zawierała z podmiotem, który sprzedał wierzytelność powodowi, żadnej umowy, a powództwo może być próbą wyłudzenia środków finansowych. Natomiast w piśmie procesowym pozwanej nadanym dnia 9 lutego 2015 r., ustosunkowującym się do dowodów przedłożonych przez powoda, stanowiących uzupełnienie pozwu podano, że pozwana od połowy lat 90 zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej i że głos rozmówcy na płycie CD załączonej do pozwu nie jest głosem pozwanej, bowiem pozwana nie zawarła przedmiotowej umowy.

Sprawa z uwagi na fakt, że strona pozwana oznaczona była jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą, została przekazana do V Wydziału Gospodarczego Sądu Rejonowego w Toruniu. Ustalono tam, że pozwana nie figuruje w (...) ani we wpisach aktualnych, ani we wpisach wykreślonych oraz według jej oświadczenia nie prowadzi działalności gospodarczej od 20 lat. W związku z tym, sprawa nie miała charakteru gospodarczego i przekazana według właściwości do tutejszego wydziału.

Na rozprawie i w dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana J. N. przez okres kilku miesięcy w 1991r. prowadziła działalność gospodarczą w zakresie handlu obwoźnego, przy czym siedziba firmy mieściła się w jej miejscu zamieszkania, tj. przy ul. (...) w G.. W późniejszym okresie i aktualnie pozwana nie prowadzi działalności, jednakże sporadycznie wynajmuje lokale w G..

dowód:

- informacja ze strony internetowej (...) k.107-109 akt

- przesłuchanie pozwanej J. N. – k. 110-110v,

- informacja z urzędu gminy L.- k. 114,

W dniu 14 sierpnia 2012 r. telefonicznie, doszło do zawarcia umowy na usługę rejestracji domen internetowych kwatery-grebocin.com.pl, kwatery-grebocin.net.pl, kwatery-grebocin.org.pl, przez osobę podającą się za J. N.. Usługa ta miała być świadczona przez firmę (...) z siedzibą w D., Niemcy. Umowa miała obowiązywać przez okres dwóch lat. Zawarcie umowy potwierdzone zostało następnie poprzez wysłanie na adres mailowy augustyna@o2.pl, wiadomości potwierdzającej zamówienie i zakres świadczonych usług. Pozwana J. N. nie posiada adresu mailowego ani nie korzysta z komputera.

Dowód:

- wiadomości e- mail z dnia 16 sierpnia 2012 r. – k. 23-24 akt

- audyt realizacji umowy rejestracji domen internetowych – k. 25 -28 akt

- nagranie na płycie CD dołączonej do pozwu – k. 53, (obecnie k.140 akt )

- opinia biegłego z zakresu fonoskopii – k. 132-139, 170-179,

Po kilku dniach ta sama osoba, która zawarła umowę podając dane J. N., w rozmowie telefonicznej z przedstawicielem wierzyciela pierwotnego, złożyła oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Przedstawiciel wskazał, że oświadczenie jest niedopuszczalne, a tym samym bezskuteczne, bowiem nie jest możliwe odstąpienie od umowy zawartej między przedsiębiorcami.

Dowód:

- nagranie na płycie CD dołączonej do pozwu – k. 53 (obecnie k. 140 akt )

- opinia biegłego z zakresu fonoskopii – k. 132-139, 170-179,

W dniu 16 sierpnia 2012 r. wierzyciel pierwotny za świadczone usługi w zakresie rejestracji domen, wystawił fakturę nr (...) na kwotę 888,93 zł. Natomiast 16 lipca 2013 r. wierzyciel pierwotny, który zmienił nazwę na (...) wystawił fakturę nr (...), na kwotę 888,93 zł. Żadna z faktur nie została uregulowana.

Dowód:

- faktura VAT nr (...)- k. 30 akt

- fakturę VAT nr (...)- k. 31 akt

W dniu 16 sierpnia 2012 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności wynikającej z faktury (...) opiewającej na kwotę 888,93 zł , na rzecz powoda (...) sp. z o.o. w W.. Natomiast dnia 16 lipca 2013 r. dokonano przelewu wierzytelności wynikającej z faktury (...) opiewającą na kwotę 747,00 zł.

Dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 16 sierpnia 2012 r.- k. 29 akt

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 16 lipca 2013 r. – k. 30 akt

Sąd zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów dołączonych do akt sprawy, a także dowód z nagrań na płycie CD przedłożony przez powoda, pisemnych opinii biegłego sądowego- W. M., specjalisty w zakresie badań fonoskopijnych, jak również dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do pozwanej J. N.. Dowody z dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu, a ich wiarygodność nie była podważana przez strony, w związku z czym dano im wiarę. Dowody z dokumentów potwierdziły między innymi, że pozwana J. N. prowadziła działalność gospodarczą jedynie w 1991roku.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej J. N. przesłuchanej na rozprawie w charakterze strony, bowiem jej twierdzenia były jasne, rzetelne, w całości korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodnym. Pozwana wskazała, że nie zawierała przez telefon umowy o świadczenie usług w zakresie rejestracji domeny internetowej i że głos na nagraniu CD rozmowy w tym przedmiocie, nie należy do niej. Podała również, że rzeczywiście prowadziła działalność związaną z najmem kwater, ale miało to miejsce na początku lat 90-tych. Aktualnie pozwana wskazała, że sporadycznie udostępnia odpłatnie kwatery firmom, ale nie ogłasza się w Internecie, bowiem nie potrafi korzystać z komputera. Po odtworzeniu na rozprawie treści dwóch rozmów pozwana, oprócz tego, że kategorycznie zaprzeczyła jakoby jej głos był na nagraniach, dodała, że nie wie kto i w jakim celu miałby chcieć zawrzeć umowę w jej imieniu i na jej rzecz.

Na podstawie art. 278 § 1 k.p.c. Sąd dopuścił na wniosek strony pozwanej dowód z opinii biegłego z zakresu fonoskopii, na okoliczność zawarcia bądź nie zawarcia spornej umowy przez pozwaną J. N.. Przedmiotem badania były dwie rozmowy nagrane na płycie CD dołączonej przez powoda do pozwu (na marginesie wskazać należy, iż nadesłana przez powoda w toku procesu druga płyta CD zawierała nagranie tożsame z nagraniem drugim na pierwszej płycie). Na wniosek biegłego próbka głosu pozwanej została pobrana za pośrednictwem połączenia telefonicznego pozwanej z S. rozpraw w tutejszym sądzie z biegłym, który znajdował się z miejscu wykonywania swoich czynności. (Z uwagi na techniczną czynność pobrania próbek głosu, nie zawiadomiono o tym fakcie pełnomocnika powoda, natomiast przy całej czynności obecny był sędzia referent oraz protokolant).

Opinia biegłego, posiadającego specjalistyczną wiedzę z zakresu fonoskopii, po przeprowadzeniu badań z wykorzystaniem metody językowo-pomiarowej wykazała, że obserwowane zespoły cech w wypowiedziach osoby zawierającej umowę przez telefon z wierzycielem pierwotnym oraz w wypowiedziach J. N., nie są tożsame i różnią się. Biegły zaobserwował, że istnieje duża różnica wartości średniej tonu krtaniowego, która przekracza zakres zmienności wewnątrzosobniczej. Co więcej, zaobserwowano szereg cech językowych, które różnią mówców. (...) analiza pomiarowa w oparciu o algorytm (...) dała wynik, który świadczy o tym, że istnieje bardzo niskie prawdopodobieństwo tego, że mówca z nagrania dowodowego, jest mówcą którego wypowiedzi utrwalono w nagraniu porównawczym (wypowiedzi J. N.).

Strona powodowa zakwestionowała treść opinii. Przede wszystkim podniesiono zarzut, że pełnomocnik powoda nie był obecny przy czynności pobrania materiału porównawczego niezbędnego do sporządzenia opinii, a wiec w ocenie strony, nie jest możliwie stwierdzenie, od kogo materiał pochodzi.

Wskazać należy, że z czynności tej sporządzony był protokół w dniu 10 listopada 2015 r, a próbka mowy została pobrana w obecności sędziego referenta, sekretarza sądowego oraz pełnomocnika strony pozwanej. Wobec tego czynność ta była ważna i jest wiadomym, od kogo próbka mowy pochodzi.

Powód podważył również sposób przeprowadzenia badania głosu przez biegłego, wskazując, że próbka głosu pozwanej była pobrana w warunkach nieidentycznych do tych, które miały miejsce podczas rozmowy telefonicznej. Podano również, że głos pozwanej mógł się zmienić w skutek upływu czasu, a także, że pozwana mogła celowo zmienić sposób wypowiadania się.

W opinii uzupełniającej biegły obszernie ustosunkował się do każdego z podniesionych zarzutów. Biegły wykazał, że zarzuty strony powodowej są nietrafione. Wyjaśnił, że biegły każdorazowo podejmuje rozważania na temat maskowania głosu, wpływu chorób, wieku na ton krtaniowy itp., gdy zaistnieją przesłanki, że elementy takie mogą mieć wpływ na wynik przeprowadzonych badań tj. gdy wnioski nie są kategoryczne lub nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi na pytanie sądu co do tożsamości głosów. Biegły ocenił, że w przedmiotowej sprawie nie ma wątpliwości, że obserwowane cechy w wypowiedziach porównawczych i dowodowych różnią się, a wiek, choroby czy maskowanie głosu nie mają wpływu na obserwowane cechy osobnicze. W opinii uzupełniającej podtrzymano pierwotne wnioski i biegły ponownie wskazał, że załączona płyta CD nie zawiera wypowiedzi pozwanej J. N..

Strona powodowa nie zgodziła się z treścią opinii. Zawnioskowała o ustosunkowanie się strony pozwanej do drugiego nagrania, którego treść dotyczyła próby odstąpienia od umowy osoby zawierającej umowę, a w przypadku dalszego negowania przez pozwaną, że to ona podejmowała próby odstąpienia od umowy, zawnioskowano o powołanie innego biegłego i przeprowadzenie dowodu z obu nagrań.

Wniosek dowodowy powoda nie został przez Sąd rozpatrzony pozytywnie, bowiem nagranie, które wskazał powód znajdowało się na płycie pierwotnie załączonej do pozwu i było już przedmiotem badania przez biegłego, a także było odtwarzane pozwanej, która ustosunkowała się do jego treści podczas składania zeznań na rozprawie w sierpniu 2015r..

Sąd dał wiarę opiniom biegłego, bowiem były one w pełni profesjonalne, obszerne, pełne, rzeczowe oraz pochodziły od osoby posiadającej specjalistyczną wiedzę z zakresu fonoskopii. Biegły odpowiedział na pytania Sądu oraz szczegółowo ustosunkował się do zarzutów strony powodowej. W ocenie Sądu, niezadowolenie z wniosków opinii i sam fakt negowania wniosków opinii biegłego przez powoda, bez wskazania merytorycznych zarzutów, innych niż te, które wyjaśnił biegły, nie mógł stanowić podstawy do powołania innego biegłego.

W przedmiotowej sprawie bezsporne było jedynie to, że w dniu 14 sierpnia 2012 r. zawarta została z wierzycielem pierwotnym umowa o świadczenie usług, której przedmiotem była rejestracja domeny internetowej, gdzie usługodawcą był (...) z siedzibą w D., Niemcy, a usługobiorcą była osoba podająca się za J. N.. Poza sporem pozostawał również fakt cesji wierzytelności powstałej w wyniku zawarcia umowy i wystawienia w czasie trwania tego stosunku prawnego faktury, za wykonane usługi. Sporne pozostawało to, czy rozmówcą po stronie zamawiającego czyli osobą, która zawarła umowę była J. N., czy inna osoba, która się za nią podała, a tym samym czy to J. N. zawarła przez telefon przedmiotową umowę.

Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Mając to na uwadze, powód zobowiązany był, w związku z wytoczeniem powództwa, do przedłożenia dowodów na poparcie twierdzeń pozwu, to jest do wykazania, że pozwana J. N. rzeczywiście jest zobowiązana do zapłaty dochodzonej kwoty, z uwagi na zawarcie przez nią telefonicznie umowy. Z kolei pozwana, kwestionując fakt, iż to ona zawarła umowę, winna ten fakt udowodnić. W ocenie Sądu pozwana, przy pomocy opinii biegłego sprostała temu obowiązkowi.

Na mocy art. 233§1 k.p.c. Sąd dokonuje oceny wiarygodności dowodów na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Oznacza to, że ocenie tej podlegają także zachowania stron i świadków w trakcie składania zeznań, czy ich reakcję na dowody przeciwne. Przez moc dowodową rozumie się siłę przekonania, jaką uzyskał Sąd wskutek przeprowadzenia określonych dowodów o istnieniu lub nie istnieniu faktu, którego on dotyczy.

Podkreślenia wymaga fakt, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, sąd nie jest obowiązany zastąpić własnym działaniem bezczynność strony, a skorzystanie przez sąd ze swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej jest możliwe jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze. Należy zatem wyraźnie podkreślić, że to strony procesu, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie.

W ocenie Sądu, przeprowadzone postepowanie dowodowe wykazało, że powództwo w stosunku do J. N., należy uznać za nieudowodnione. Ocena ta opiera się przede wszystkim na twierdzeniach biegłego zawartych w opinii. Biegły, opierając się o specjalistyczne metody badań, wskazał z przekonaniem i całą stanowczością, że załączona do pozwu płyta, która miała potwierdzać zawarcie umowy, nie zawiera wypowiedzi pozwanej J. N.. Co za tym idzie to nie J. N. zawarła w dniu 14 sierpnia 2012 r. umowę o świadczenie usług, a więc nie jest ona zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda jakiekolwiek kwoty. Biegły również w opinii uzupełniającej podtrzymał swoje stanowisko i w sposób wyraźny i profesjonalny potwierdził wcześniejsze twierdzenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd oddalił powództwo na mocy art. 750 k.c. w zw. z art. 734 k.c. i 735 k.c. a contrario, bowiem dającym zlecenie zobowiązanym do zapłaty na rzecz przyjmującego zlecenie, w rozpatrywanym stosunku prawnym, nie była J. N..

Na marginesie dodać należy, że nawet gdyby to pozwana rzeczywiście zawarła przedmiotową umowę w dniu 14 sierpnia 2012t. to, skoro nie była w tym czasie przedsiębiorą, a konsumentem, skutecznie od umowy odstąpiłaby w rozmowie z przedstawicielem pierwotnego wierzyciela kilka dni po zawarciu umowy, bowiem zawarta umowa była tzw. umową na odległość (art. 7 ówcześnie obowiązującej ustawy z dnia 02.03.2000r. o ochronie niektórych praw konsumentów …). A zatem nie było podstaw dochodzenia należności przez powoda również z tej przyczyny.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 3.617 zł, w tym 600 zł tytułem zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 3000 zł tytułem zwrotu kosztów sporządzenia przez biegłego opinii. Sąd nakazał również pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 108,09 zł tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, stanowiących część kosztów sporządzenia przez biegłego opinii, nieznajdującej pokrycia w zaliczce na biegłego uiszczonej przez pozwaną.