Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2013 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Aleksandra Mazurek

Sędziowie: SO Włodzimierz Suwała (spr.)

SR del. Anna Zawadka

protokolant asystent sędziego Marcin Krakowiak

przy udziale prokuratora Grażyny Maleszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r.

sprawy E. C.

oskarżonego o przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 12 kk oraz z art. 217 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 5 lipca 2012 r. sygn. akt III K 37/11

zaskarżony wyrok uchyla i przyjmując w ramach czynu zarzucanego w punkcie I aktu oskarżenia, że oskarżony E. C. w dniu 7 maja 2010 r. naruszył nietykalność cielesną B. C. w ten sposób, że chwycił ją za twarz i popchnął na łóżko, co wypełnia dyspozycję art. 217 § 1 kk oraz przyjmując, że czyn zarzucany oskarżonemu w punkt II aktu oskarżenia stanowi wypadek mniejszej wagi, a w związku z czym wypełnia dyspozycję art. 278 § 3 kk, na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk, postępowanie karne o te czyny wobec oskarżonego E. C. warunkowo umarza na okres próby 1 (jednego) roku; zwalnia oskarżonego od kosztów postępowania w sprawie przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

sygn. akt VI Ka 1232/12

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie wyrokiem z dnia 5 lipca 2012 r. sygn. akt III K 37/11, oskarżonego E. C. uznał za winnego tego, że:

1)  w dniu 7 maja 2010 r. naruszył nietykalność cielesną B. C. w ten sposób, że chwycił ją za twarz i popchnął na łóżko, to jest popełnienia czynu z art. 217 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

2)  w okresie od 5 maja 2010 r. do 8 maja 2010 r. przy ul. (...) w W., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru zabrał w celu przywłaszczenia kartę bankomatową o numerze (...) wydaną B. C. przez Bank (...) S.A. uprawniającą do wypłaty pieniędzy z bankomatu, a następnie w dniu 8 maja 2010 r. posługując się w/ w kartą trzykrotnie wypłacił kwotę 1000 zł z bankomatu sieci E. przy ul. (...) w W. zabierając w celu przywłaszczeniu 3000 zł na szkodę B. C., to jest popełnienia czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec niego karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 2 k.k. warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat; orzekł o kosztach postępowania w sprawie.

Wyrok zaskarżył w całości obrońca E. C., a wywiedziona przez niego apelacja jest częściowo zasadna. Po pierwsze jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, wbrew zarzutom skarżącego wyrok, Sąd I instancji w toku swojego postępowania nie dopuścił się takich naruszeń przepisów prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. I tak, nie można mówić o znaczącej dla dalszego biegu badanego postępowania pierwszo instancyjnego obrazie przepisów art. 339 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 339 § 3 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 337 § 1 k.p.k. Wniosek prokuratora o warunkowe umorzenie postępowania wobec oskarżonego Sąd Rejonowy skierował bowiem na posiedzenie w dniu 15.06.2011 r. ( k. 175 – 176 ), na którym go rozpoznał i podjął decyzję, do której go uprawniał art. 341 § 2 k.p.k. Zgodnie też z tym przepisem wspomniany wniosek prokuratora, w tym stanie rzeczy, zastąpił akt oskarżenia – a jego braki formalne bynajmniej nie umożliwiały dalszego biegu procesu ani też nie skutkowały jego wadliwością.

Wbrew także stanowisku autora apelacji, ujawniony w toku rozprawy głównej materiał dowodowy Sąd orzekający ocenił, i spożytkował w ustaleniu stanu faktycznego, w sposób spełniający kryteria art. 4 k.p.k., 410 k.p.k. i 7 k.p.k. Z kwestii faktycznych szczegółowiej podniesionych w apelacji, należy wskazać, że przedmiotowa karta bankomatowa była w wyłącznym osobistym posiadaniu pokrzywdzonej w racji prowadzonego tylko dla niej rachunku bankowego. Zatem bez zgody pokrzywdzonej oskarżony nie mógł nią dysponować ani z niej korzystać. Tymczasem, wbrew zgodzie na to, i woli pokrzywdzonej, w krytycznym akurat czasie, oskarżony kartę ową zabrał, wszedł w jej posiadanie i posługując się nią, wypłacał z osobistego konta pokrzywdzonej pieniądze na swoją rzecz. Owszem, pokrzywdzoną i oskarżonego obejmowała ustawowa wspólnota majątkowa – niemniej ustalone przez Sąd orzekający zachowanie się oskarżonego objęte zarzutem z pkt II a/o ( przyznanie zresztą jednoznacznie w wyjaśnieniach oskarżonego ) z pewnością stanowiło przekroczenie, bez zgody żony, granic „zwykłego zarządu” środkami finansowymi zgromadzonymi na koncie pokrzywdzonej. Stąd też Sąd I instancji miał podstawy faktyczne ażeby przyjąć, iż zachowanie oskarżonego formalnie wyczerpało dyspozycję art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 278 § 5 k.k. Z tym tylko, i tą zmianę poczynił następnie Sąd Okręgowy, że chodziło o wypadek mniejszej wagi określony w art. 278 § 3 k.k. – a to z racji chociażby na incydentalny charakter krytycznego zdarzenia. Oskarżony bowiem, wcześniej, bez żadnych zastrzeżeń ze strony pokrzywdzonej, posługiwał się wspomnianą kartą bankomatową a pobrane w sposób niezgodny z prawem 3000 zł zwrócił B. C..

Po drugie, Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów prawa karnego materialnego w postaci art. 101 § 2 k.k. i art. 217 § 2 k.k. Owszem, czyn z art. 217 § 1 k.k. ( a tylko on się ostał w ramach zarzucanego w pkt I a/o występku z art. 207 § 1 k.k. ) prokurator objął ściąganiem publicznym dopiero na rozprawie głównej w lipcu 2012 r. ( k. 248 ). Niemniej, przyjęty przez Sąd orzekający opis czynu z art. 217 § 1 k.k. stanowił od początku integralny element opisu wspomnianego czynu z art. 207 § 1 k.k. ( vide treść postanowienia o przedstawieniu zarzutów z dnia 5.10.2010 r., k. 61 ) a postępowanie przygotowawcze o ten czyn zostało wszczęte już 21.06.2010 r. ( k. 19 ). Również w świetle prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu I instancji, nie może być zastosowana instytucja wskazana w art. 217 § 2 k.k., gdyż naruszenie nietykalności cielesnej ( przez oskarżonego ) pokrzywdzonej nie było poprzedzone „wyzywającym” zachowaniem się B. C. – a jedynie jej, znanym już wcześniej oskarżonemu, „zwykłym” zachowaniem się w trakcie ich nieporozumień i sprzeczek małżeńskich.

Wszakże apelacja obrońcy zasadna jest w tym, kiedy wskazuje, iż Sąd I instancji miał podstawy określone w art. 66 § 1 k.k. do warunkowego umorzenia postępowania w nin. sprawie, które postępowania sądowe na rozprawie głównej – i jego efekty – tylko potwierdziły. Już sam Sąd rejonowy, motywując zaskarżony wyrok, zauważył ( k. 268 ), że nie sposób uznać ażeby czyny oskarżonego cechowała „znaczna społeczna szkodliwość”. Określając zaś ostatecznie ową społeczną szkodliwość niekodeksowym terminem „jako przeciętny” Sąd orzekający w zasadzie nie wykazał dlaczego ona aż tak bardzo różni się od stopnia „nieznacznego”. Tymczasem dla Sądu Okręgowego nie przestało być aktualne to, co trafnie już wskazał prokurator uzasadniając wniesiony wniosek o warunkowe umorzenie postępowania wobec E. C. ( k. 142 ). A mianowicie, że „ocena wszystkich przedmiotowych jak i podmiotowych elementów czynu prowadzi do wniosków, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne” a postawa oskarżonego nie karanego za przestępstwa umyślne, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, naprawienie szkody w całości uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa.

Stąd też uchylenie zaskarżonego wyroku przez Sąd Okręgowy, i przy odpowiedniej modyfikacji ( wynikającej z rezultatów dotychczasowego procesu ) zarzucanych E. C. czynów, warunkowe umorzenie postępowania wobec niego. Sąd Odwoławczy nie znalazł przy tym powodów, ażeby okres próby określić na dłużej niż 1 rok, a samo warunkowe umorzenie postępowania obwarować nałożeniem na oskarżonego dodatkowych obowiązków.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.