Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: st. sekr. sądowy Jerzy Stępień

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania I. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 8 grudnia 2013 roku nr (...)

w sprawie I. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 118/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 4 października 2013 roku

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 08.12.2012 roku odmówił I. R. uznania jej za całkowicie niezdolną do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 04.12.2012 r. została uznany za częściowo niezdolną do pracy okresowo do 30.11.2014 r.

I. R. w odwołaniu od tej decyzji domagała się zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołująca uzasadniła swoje żądanie tym, iż decyzja nie odzwierciedla rzeczywistego stanu zdrowia szczegółowo opisanego, który uległ pogorszeniu, nie może wykonywać żadnej pracy i wymaga pomocy innych osób.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. R. urodzona w dniu (...), ma wykształcenie zawodowe krawcowa, pracowała jako krawcowa 2 lata, w okresie 2008-2012 działalność gospodarcza współwłaściciel zakładu fryzjerskiego , funkcje organizacyjne. W okresie od 03.06.1992 r. do 30.06.2009 r. pobierała rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, a następnie od 01.07.2009 r. do 30.09.2012 r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/okoliczności bezsporne/

Odwołująca w dniu 05.10.2012 r. złożyła wniosek o rentę.

(dowód: wniosek z dnia 05.10.2012 r. –k. 675 ar).

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u I. R. całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, i art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, kardiologii, chirurgii-ortopedii, interny i pulmonologii.

Biegli sądowi o specjalności chirurgia-ortopedia, neurologia, interna i kardiologia na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej stwierdzili, że odwołująca choruje na:

- astmę oskrzelową,

- nadciśnienie tętnicze wyrównane,

- cukrzycę typu 2,

- otyłość patologiczną,

- padaczkę z rzadkimi napadami,

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,

- żylaki kończyn dolnych niepowikłane.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującej schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegli uznali, że odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca porusza się sprawnie, brak jest upośledzenia funkcji kończyn i zaburzeń równowagi. Napady padaczkowe występują sporadycznie 1 raz na kilka miesięcy, ostatnio przed ok. 6 miesiącami. Brak jest obiektywnego potwierdzenia występowania napadów i przyjmowania leków oraz diagnostycznych badań kontrolnych. W wywiadzie brak jest zarazem epizodów doraźnej interwencji medycznej także koniecznych hospitalizacji na przestrzeni ostatnich lat. Układ krążenia jest wydolny, nadciśnienie tętnicze jest umiarkowane i poddaje się kontroli farmakologicznej, poza zaznaczonym przerostem serca brak jest powikłań narządowych. Przewlekła stabilna dławica piersiowa bez wskazań do diagnostyki inwazyjnej i leczenia inwazyjnego. Próby wysiłkowe sprzed kilku lat są ujemne, brak aktualnych prób , a także udokumentowanych zaostrzeń choroby. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa przebiegają bez istotnych powikłań neurologicznych poza nieznacznym ograniczeniem jego ruchomości. Żylaki kończyn dolnych nie są powikłane zmianami zakrzepowymi i objawami niewydolności. Cukrzyca typu 2 jest kontrolowana farmakologicznie, obecnie w trakcie insulinoterapii w jednorazowej dobowej iniekcji. Brak jest dokumentacji przebiegu i leczenia cukrzycy, a także udokumentowanych powikłań narządowych choroby. Mimo mnogich rozpoznań klinicznych, odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 10-14 as/.

Biegły sądowy o specjalności pulmonologia na podstawie wyników badań i zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej stwierdził, że odwołująca choruje na:

- astmę oskrzelową,

- nadciśnienie tętnicze wyrównane,

- cukrzycę typu 2,

- otyłość patologiczną,

- padaczkę z rzadkimi napadami,

- zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa,

- żylaki kończyn dolnych niepowikłane.

Biorąc pod uwagę rozpoznane u odwołującej schorzenia oraz stopień ich nasilenia biegły pulmonolog uznał, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy okresowo do 31.11.2014 r. Nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jak wynika z uzasadnienia opinii, odwołująca jest w dobrym stanie fizycznym. Fizykalnie bez duszności, kaszlu z niewielkimi zmianami osłuchowymi nad polami płucnymi pozwala stwierdzić, że przy systematycznym zażywaniu leków jej stan jest w miarę stabilny.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 24-25 as/.

Wydane w tym zakresie opinię biegłych neurologa, chirurga-ortopedy, kardiologa, internisty i pulmonologa Sąd uznał za trafne i dostatecznie wyjaśniające przedmiot sporu, gdyż zostały wydane przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołująca, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz badaniach podmiotowych i przedmiotowych.

Opinie biegłych w ocenie Sądu spełniają ponadto wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy w związku z art. 12-14 i art. 75 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd nie podzielił zastrzeżeń do opinii biegłego podniesionych przez odwołującą uznając, iż opinie te w pełni zasługują na uwzględnienie jako prawidłowo przeprowadzony dowód sądowo-lekarski zwłaszcza, iż zastrzeżenia odwołującej nie miały merytorycznego charakteru ograniczając się do negacji wniosków biegłych. W przekonaniu Sądu zastrzeżenia zgłoszone przez odwołującą nie znajdują potwierdzenia w świetle analizy przedmiotowych opinii. W opiniowaniu sądowo lekarskim zdaniem Sądu istotne znaczenie ma bowiem stopień naruszenia funkcji organizmu spowodowany stanem lub procesem chorobowym w odniesieniu do zdolności bądź niezdolności do pracy. Natomiast mnogość rozpoznanych schorzeń, stałe leczenie – nie przekładają się automatycznie na stopień zdolności do pracy. Subiektywne odczucia odwołującego muszą być oceniane w toku badania klinicznego i obiektywnie zweryfikowane. Obiektywna weryfikacja nie zawsze jednak spełnia oczekiwania stron zwłaszcza w postępowaniu w sprawach rentowych - co jednakże nie przesądza automatycznie, że opinia wydana jest z naruszeniem obiektywizmu i bezstronności.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto ich nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie I. R. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 08.12.2012 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczona, ze względu na stan zdrowia jest całkowicie niezdolna do pracy, czy też jest częściowo niezdolna do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczona została poddana badaniu przez biegłych lekarzy neurologa, kardiologa, internistę, chirurga-ortopedę i pulmonologa. Sąd w oparciu o ich opinie stwierdził u odwołującej częściową niezdolność do pracy.

Przeprowadzone postępowanie odwoławcze wykazało, iż u I. R. nie występuje –obecnie- całkowita niezdolność do pracy.

Opisany wyżej stan zdrowia odwołującej ustalony w oparciu o dowody z opinii biegłych sądowych świadczy o tym, że żadne z ujawnionych schorzeń obecnie nie powoduje upośledzenia sprawności organizmu odwołującej w stopniu uzasadniającym uznanie jej za całkowicie niezdolną do pracy, czyli niezdolną do wykonywania jakiejkolwiek pracy - to brak było podstaw zmiany zaskarżonej decyzji organu rentowego. Odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej.

W niniejszym przypadku odwołująca nie spełnia przesłanek z art. 12 ust. 2 w zw. z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) zatem należało orzec jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc