Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta S. D.

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2013 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 24 stycznia 2013 roku nr (...)

w sprawie M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 210/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 27 września 2013 r.

Decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił M. K. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia
18 stycznia 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniosła M. K., domagając się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołująca podniosła, że od 21 lat leczy się psychiatrycznie i stan jej zdrowia pogarsza się, w związku z czym nie jest
w stanie wykonywać pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołująca M. K., urodzona (...), ma wykształcenie zawodowe o specjalności krawiec. Pracowała jako szwaczka, woźna i kucharz w przedszkolu.

Od 15 czerwca 1993 r. do 31 stycznia 2006 r., od 13 lipca 2007 r. do 31 maja 2009 r.
i od 1 września 2010 r. do 30 listopada 2012 r. ubezpieczona pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 15 listopada 2012 r. ubezpieczona wystąpiła do organu rentowego
z wnioskiem o ponowne przyznanie jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r. (...) Oddział w T. odmówił M. K. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ Komisja Lekarska ZUS
w orzeczeniu z dnia 18 stycznia 2013 r. stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 14 grudnia 2012 r. stwierdził u wnioskodawczyni:

-

zaburzenia depresyjne i lękowe, mieszane łagodne.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która
w opinii lekarskiej z dnia 18 stycznia 2013 r., podtrzymała stanowisko wyrażone przez Lekarza Orzecznika.

Orzeczenie Komisji Lekarskiej legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-

orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 14.12.2012 r.- k. 45 cz. I akt ZUS,

-

orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 18.01.2013 r.- k. 46v cz. I akt ZUS,

W celu stwierdzenia czy i w jakim stopniu odwołująca jest niezdolna do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jej stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego: lek. med. E. S.- N.- specjalisty psychiatry.

W pisemnej opinii z dnia 12 lipca 2013 r. biegły psychiatra zdiagnozował u odwołującej:

-

zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane,

-

przebyte epizody depresji psychotycznej.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że obecny stan psychiczny oraz funkcjonowanie nie dają podstaw do uznania opiniowanej za osobę niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W uzasadnieniu opinii podał, że odwołująca pozostaje w leczeniu psychiatrycznym ambulatoryjnym od 1992 r. z rozpoznaniem zaburzeń urojeniowo- depresyjnych, a następnie przewlekłych zaburzeń depresyjnych z epizodami psychotycznymi. Aktualnie przebieg choroby jest zmienny, a zaostrzenia mają związek z traumatycznymi wydarzeniami (tragiczna śmierć matki, pożar, powódź). W trakcie badania nie stwierdzono istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Odległość czasowa od traumatycznych wydarzeń oraz wieloletnie leczenie psychiatryczne spowodowały poprawę stanu zdrowia odwołującej.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 12.07.2013 r.- k. 9-11,

Sąd w całości podzielił opinię biegłego sądowego psychiatry uznając, że zawiera ona kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującej, a nadto uwzględnia wpływ rozpoznanych u niej schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłego oceniona prawidłowo z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osoby sporządzającej opinię. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłego sądowego odnośnie zdolności badanej do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zauważyć przy tym trzeba, że opinia wydana została przez biegłego sądowego o specjalności adekwatnej do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawczyni. Nadto podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegły swoje ustalenia i wnioski wywiódł po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującej.

Na rozprawie w dniu 27 września 2013 r. wnioskodawczyni zakwestionowała wydaną
w sprawie opinię, podnosząc, że jest osobą niezdolną do pracy, ponieważ ma ciężką nerwicę. Jak podała, nikt zresztą nie chce przyjąć jej do pracy z uwagi na wiek i stan psychiczny.

Zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie. Nie nasuwały bowiem wątpliwości zarówno fachowość biegłego sądowego, jak i rzetelność przeprowadzonego przez niego badania. Opinia w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonej. Odpowiada też na wszystkie istotne pytania, w pełni realizując dyspozycję Sądu wyrażoną w sentencji postanowienia o powołaniu biegłego sądowego. Biegły psychiatra na podstawie osobistego badania odwołującej, które przeprowadzone zostało dokładnie, zgodnie z obowiązującymi
w tym zakresie standardami oraz dogłębnej analizy dokumentacji medycznej znajdującej się
w aktach rentowych, dokonał prawidłowego rozpoznania i sformułował ostateczne wnioski, które Sąd w pełni podziela. W niniejszej sprawie biegły dokonał oceny stanu zdrowia badanej z punktu widzenia kryteriów określonych dyspozycją art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, wyraźnie wskazując, iż obecny stan psychiczny oraz funkcjonowanie nie dają podstaw do uznania opiniowanej za osobę niezdolną do pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Odwołująca na rozprawie wskazała co prawda, że ma ciężką nerwicę, jednak pamiętać trzeba, że nie każda niesprawność organizmu powoduje niezdolność do pracy, a tylko taka, która skutkuje naruszeniem sprawności organizmu w stopniu znacznym. Tymczasem przebieg choroby u odwołującej jest zmienny, a zaostrzenia mają związek z traumatycznymi wydarzeniami z jej życia. Nie stwierdza się też u wnioskodawczyni istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Zasadnicze znaczenie ma natomiast to, że odległość czasowa od traumatycznych wydarzeń oraz wieloletnie leczenie psychiatryczne spowodowały poprawę jej stanu zdrowia.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tej właśnie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołująca M. K. jest niezdolna do pracy oraz kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub
z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie zaś do treści art. 57 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłego sądowego psychiatry, odwołująca, pomimo zaburzeń depresyjnych i lękowych mieszanych oraz przebytych epizodów depresji psychotycznej, nie jest osobą niezdolną do pracy.

Skoro więc zaskarżona przez odwołującą decyzja (...) Oddział w T. z dnia
24 stycznia 2013 r. była zasadna, jej odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1-2 i art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Procesową przesłankę rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.