Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie :

Przewodniczący: SSR Michał Stawarz

Protokolant: starszy protokolant sądowy Filomena Wojsa

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2016 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. F.

przeciwko: (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo,

II.  Zasądza od powódki R. F. na rzecz strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 900 zł ( słownie : dziewięćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV P 1550 / 15 / N

Uzasadnienie wyroku z dnia 28 października 2016 r.

W pozwie powódka R. F. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwoty 9 468 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 1 lipca do 30 września 2013 r. z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot po 3 156 zł od 10 sierpnia 2013 r., 10 września 2013 r. i 10 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie wskazała, iż prawomocnym wyrokiem z dnia 14 maja 2014 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie w sprawie o sygn. akt IV P 985 / 13 / N zasądził od strony pozwanej na jej rzecz odszkodowanie za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Przyjął on za zasadne twierdzenie powódki, iż zawarta pomiędzy stronami umowa o prace na czas określony na okres 10 lat stanowiła de facto umowę o prace zawartą na czas nieokreślony. W konsekwencji w sprawie winien znaleźć zastosowanie art. 49 k.p. i umowa winna rozwiązać się z 3 miesięcznym okresem wypowiedzenia właściwym dla wypowiedzenia umowy o prace na czas nieokreślony a nie z zastosowanym okresem dwutygodniowym. Dlatego też powódka na podstawie art. 49 k.p. zażądała zasądzenia wynagrodzenia za okres od 1 lipca 2013 r. do 30 września 2013 r. za który wynagrodzenia nie otrzymała z uwagi na zastosowanie przez stronę pozwaną niewłaściwego, krótszego okresu wypowiedzenia. Podniosła, iż podstawą obliczenia wynagrodzenia na podstawie art. 49 k.p. winno być średnie miesięczne wynagrodzenie liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

Na uzasadnienie wskazała, iż strony łączyła umowa o prace na czas określony, a zawarcie przez nie aneksu do umowy o prace z 30.05.2005 r. nie stanowiło zawarcia umowy na czas nieokreślony. Powódka była sprzedawcą – konsultantem, okres najmu lokalu w którym powódka pracowała rozpoczął się w 2005 r. a kończył po 10 latach, zatem zawarcie umowy o prace na czas określony, której okres obowiązywania zbiegał się z zakończeniem umowy najmu był zgodny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa. Podniosła również, iż powódka nie stawiła się do pracy po okresie dwutygodniowego wypowiedzenia, zatem nie była gotowa do pracy i nie przysługuje jej po zakończeniu okresu wypowiedzenia wynagrodzenie na podstawie art. 81 k.p. Wreszcie podniosła, iż po okresie wypowiedzenia powódka była niezdolna do pracy i otrzymała zasiłek chorobowy, dlatego brak podstaw do wypłaty na jej rzecz podwójnego świadczenia.

Niesporne pomiędzy stronami były następujące okoliczności faktyczne :

Powódka R. F. była zatrudniona w (...) Sp. z o. o. na stanowisku sprzedawcy-konsultanta w salonie jubilerskim w Galerii (...) w K. początkowo na podstawie umowy o pracę na okres próbny – od dnia 7 marca 2005 r., a następnie na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej w dniu 30 maja 2005 r. na okres od dnia 1 czerwca 2005 r. do dnia 31 maja 2010 r. W dniu 17 sierpnia 2009 r. strony podpisały aneks do umowy z dnia 31 maja 2005, z którego wynikało przedłużenie tej umowy do dnia 31 maja 2015 roku.

Oświadczeniem z dnia 4 czerwca 2013 roku strona pozwana wypowiedziała powódce umowę o prace z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 22 czerwca 2013 roku.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 3 156 zł.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 30 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt IV P 985 / 13 / N Sąd Rejonowy dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 9 468 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę. Na uzasadnienie wskazał, iż zawarta z powódką wieloletnia umowa o pracę na czas określony, jest umową nieważną, a strony wiąże umowa o pracę na czas nieokreślony. Do wypowiedzenia takiej umowy ma zastosowanie art. 30 § 4 k.p., z którego wynika, że wypowiedzenie powinno wskazywać przyczynę. W sprawie niespornym było, że wypowiedzenie, które otrzymała powódka nie zawierało uzasadnienia, dlatego jest ono niezgodne z art. 30 § 4 k.p. i powódce przysługują roszczenia z art. 45 § 1 k.p.

W pozostałej części Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka dokumenty dotyczące zatrudnienia otrzymywała do salonu, w którym pracowała. Umowę na czas określony otrzymała do salonu w którym pracowała kurierem. Powódka podpisała dokument i odesłała go. Nie miała możliwości negocjacji rodzaju umowy. Podobnie było z aneksem do umowy o pracę. Strona pozwana nie wskazała jej przyczyn zawarcia umowy na czas określony i aneksu do tej umowy. U strony pozwanej praktyką było zawieranie umów na czas określony.

Dowód: przesłuchanie powódki R. F. ( k. 74 – 75 ).

Powódka po zakończeniu stosunku pracy złożyła wniosek o zasiłek chorobowy i otrzymała zasiłek chorobowy za następujące okresy :

- od dnia 23.06.2013 r. do dnia 30.06.2013 r. – 515,76 zł,

- od dnia 01.07.2013 r. do dnia 31.07.2013 r. - 1 998,57 zł,

- od dnia 01.08.2013 r. do dnia 31.08.2013 r. - 1 998, 57 zł,

- od dnia 01.09.2013 r. do dnia 30.09.2013 r. – 1 586,10 zł netto.

Dowód : akta ubezpieczeniowe powódki oraz informacje o wypłaconym zasiłku

chorobowym ( k. 67 i 79 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych do akt sprawy, które nie były kwestionowane przez strony i nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz na podstawie zeznań powódki R. F., które sąd uznał za wiarygodne, gdyż są spójne, logiczne i nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę pozwaną.

Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej, albowiem wezwana na rozprawę wyznaczoną celem przesłuchania stron, nie stawiła się bez usprawiedliwienia.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z dyspozycją art. 49 k.p. w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy.

Na wstępie należy stwierdzić, iż strona pozwana zastosowała krótszy okres wypowiedzenia niż wymagany. Strony bowiem zawarły umowę o prace na czas określony na łączny okres 10 lat, a zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego w przypadku zawarcia umowy o prace na czas określony na tak długi okres czasu sąd winien badać przyczyny zawarcia tej umowy a ciężar wykazania potrzeby zawarcia wieloletniej umowy o pracę na czas określony spoczywa na pracodawcy. Strona pozwana nie wykazała w żaden sposób przyczyny zawarcia długoletniej umowy o pracę z powódką. Nie wykazała nawet, w niniejszym postępowaniu, aby zawarła umowę najmu lokalu na okres 10 lat, zatem na okres odpowiadający okresowi zawartej umowy o pracę oraz aby stanowiło to przyczynę zawarcie umowy o prace na czas określony z powódką. Poza raportem dołączonym do odpowiedzi na pozew z którego nie wynika dlaczego akurat z powódką została zawarta długoletnia umowa o prace na czas określony nie złożyła żadnych wniosków dowodowych na tę okoliczność ani w postaci dokumentów ani zeznań świadków, a strona pozwana na przesłuchanie się nie stawiła. Poza tym pozwana nie wykazała w żaden sposób, aby wyjaśniła powódce przyczyny zawarcia długoletniej umowy o prace, ze stanu faktycznego wynika również, że umowa została przysłana do salonu kurierem, zatem nie było realnych możliwości jej negocjacji. Ponadto pozwana nie wyjaśniła dlaczego skoro jak twierdzi powodem zawarcia umowy na czas określony było zawarcie umowy najmu na okres 10 lat umowa pierwotnie została zawarta na okres 5 lat a następnie dopiero przedłużona aneksem. Wreszcie zdaniem sądu umowa na czas określony na okres tak długi jak 10 lat, na stanowisku zajmowanym przez powódkę ( które nie jest stanowiskiem kierowniczym lub wiodącym w spółce ) stanowi obejście przepisów o zawarciu umowy na czas nieokreślony niezależnie od tego czy okres zawarcia umowy pokrywałby się z okresem zawarcia umowy najmu. Sąd podziela zatem twierdzenia i wnioski wynikające z uzasadnienia wyroku w sprawie IV P 985 / 13 / N, iż zawarta z powódką wieloletnia umowa o pracę na czas określony, jest umową nieważną, a strony wiąże umowa o pracę na czas nieokreślony. W związku z tym właściwy okres wypowiedzenia umowy o pracę z powódką to okres 3 miesięczny ( z uwagi na okres zatrudnienia przekraczający 3 lata ), który powinien upłynąć z dniem 30 września 2013 r.

Pomimo, iż pracodawca zastosował okres wypowiedzenia krótszy niż wymagany, to jednak powódce nie przysługuje wynagrodzenie za żądany okres od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia 30 września 2013 r. Jak zasadnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 listopada 2014 r. sygn.. akt II PK 59 / 00 zasiłek chorobowy otrzymywany przez pracownika w okresie wypowiedzenia wlicza się do tego okresu i nie powoduje on przerwania jego biegu ani jego przedłużenia. Z tego wniosek, iż okres wypowiedzenia powódce umowy o pracę powinien upłynąć z dniem 30 września 2013 r. i nie powinien zostać przedłużony przez okres pobierania zasiłku chorobowego w tym okresie czasu. Dalej Sąd Najwyższy wskazał jednoznacznie, iż wynagrodzenie nie przysługuje pracownikowi za czas pobierania zasiłku chorobowego. Gdyby pracownik, z którym rozwiązano umowę o prace z naruszeniem przepisów pozostawał w pracy, nie zachowałby prawa do wynagrodzenia w okresie, za który przyznano mu zasiłek chorobowy. Zastąpienie prawa do wynagrodzenia prawem do zasiłku chorobowego występuje tylko wówczas, gdy pracownik nie mógł wykonywać pracy i o takie świadczenia wystąpił. Sama niezdolność do pracy z powodu choroby nie pozbawia pracownika prawa do wynagrodzenia, jeżeli mimo choroby świadczył pracę. Sąd Najwyższy jednoznacznie konstatuje, iż skoro pracownik przedłożył zaświadczenie o niezdolności do pracy i otrzymał zasiłek chorobowy za ten okres, brak podstaw do dochodzenia za tenże okres wynagrodzenia za pracę ( także w formie różnicy pomiędzy otrzymanym zasiłkiem chorobowym a wynagrodzeniem za pracę ). Również w wyroku z dnia 9 grudnia 2003 r. I PK 81 / 13 Sąd Najwyższy wskazał, iż wynagrodzenie za pracę zostaje zastąpione zasiłkiem chorobowym, przyznawanym na zasadach określonych w tej ustawie. Przepis art. 12 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa wyklucza jednoczesne pobieranie zasiłku i wynagrodzenia za pracę. Zasiłek chorobowy zastępuje wynagrodzenie za pracę, gdy pracownik z powodu choroby nie może świadczyć pracy i występuje z wnioskiem o przyznanie zasiłku.

Sąd orzekający podziela wyżej przytoczone poglądy. Należy wskazać, iż powódka za cały okres który winien być objęty wypowiedzeniem umowy o prace, a został niezasadnie skrócony przez pracodawcę ( czyli od dnia 23 czerwca 2013 r. ) do dnia 30 września 2013 r. złożyła wniosek o zasiłek chorobowy i otrzymała ten zasiłek za cały ten okres. W okresie tym nie świadczyła pracy tylko wskutek przedstawienia zaświadczenia o niezdolności do pracy pobierała zasiłek chorobowy. Zatem zasiłek chorobowy o który powódka złożyła wniosek i który otrzymała za okres od dnia 23 czerwca 2013 r. do dnia 30 września 2013 r. zastąpił wynagrodzenie za prace za ten okres, zatem brak podstaw do dochodzenia za tenże okres wynagrodzenia za pracę, także w formie różnicy pomiędzy otrzymanym zasiłkiem chorobowym a wynagrodzeniem za pracę.

Wobec powyższego orzeczono jak w pkt. I sentencji.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. Sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki koszty zastępstwa procesowego obliczone na podstawie § 6 pkt. 4 w zw. z § 11 ust. 1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – w sprawie należy zastosować przepisy obowiązujące w dacie wniesienia pozwu czyli przed 1 stycznia 2016 r. Z tego względu orzeczono jak w pkt. II sentencji.