Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kraków dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Żukowski

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 r. w Krakowie

sprawy z powództwa Przychodni (...) spółki jawnej w K.

przeciwko Narodowemu Funduszowi Zdrowia w W.

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  zasądza od strony powodowej Przychodni (...) spółki jawnej w K. na rzecz strony pozwanej Narodowego Funduszu Zdrowia w W. kwotę 3617 (słownie: trzy tysiące sześćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 listopada 2015 r. Przychodnia (...) Spółka Jawna z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od Narodowego Funduszu Zdrowia z siedzibą w W. – (...) Oddziału Wojewódzkiego w K. kwoty 194.918,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 maja 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że dochodzi odszkodowania za wydanie przez pozwanego niezgodnie z prawem ostatecznych decyzji administracyjnych w toku wadliwie prowadzonego procesu kontraktowania świadczeń medycznych oraz za rażącą przewlekłość prowadzonych przez niego postępowań administracyjnych. Żądanie pozwu obejmuje tylko odszkodowanie za niemożność wykonywania w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie stomatologiczne – świadczenia ogólnostomatologiczne (kod (...)). Strona powodowa podniosła, że jej szkodą jest nieosiągnięta marża w wysokości 12%. Roczna wysokość wynagrodzenia, które strona powodowa uzyskałaby w związku z zawarciem umowy w ramach kontraktowania świadczeń, wyniosłaby 541.440 zł, co w okresie trzyletnim daje kwotę 1.624.320 zł. W związku z tym strona powodowa zażądała od pozwanego zapłaty kwoty 194.918,40 zł, tj. minimalnej wysokości marży, jaką uzyskałaby gdyby postępowanie było prowadzone zgodnie z prawem.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty i dalszym piśmie strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej. Zarzuciła, że zdarzenia składające się na podstawę faktyczną powództwa sytuują ją w sferze odpowiedzialności cywilnoprawnej, wobec czego pozwany nie może ponosić odpowiedzialności na zasadzie art. 417 k.c. i 417 ¹ k.c. Pozwana zaznaczyła, że źródłem rzekomej szkody są czynności poprzedzające zawarcie umowy, w związku z czym odpowiedzialność pozwanego obejmuje tzw. ujemny interes umowny, a jej ewentualną podstawą prawną jest art. 72 § 2 k.c., 415 k.c. lub 471 k.c. W ocenie pozwanego brak podstaw do przypisania mu odpowiedzialności za szkodę w granicach dodatniego interesu umownego. Pozwany podniósł również, że strona powodowa nie wykazała spełnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Zarzucił, że założenie, iż w pierwotnym postępowaniu powinien był zawrzeć ze stroną powodową umowę na kwotę 541.440 zł jest błędne, ponieważ oferta strony powodowej była mniej korzystna od ofert, które zostały wybrane do zawarcia umowy. Ideą konkursu był wybór ofert najkorzystniejszych, a wybranie wszystkich świadczeniodawców do zawarcia umowy było niemożliwe ze względu na ograniczone środki finansowe. Pozwany podkreślił, że nawet gdyby postępowanie konkursowe zostało przeprowadzone bez żadnych uchybień, to i tak oferta strony powodowej nie zostałaby wybrana do zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Pozwany wskazał ponadto, że w strona powodowa nie przedstawiła prejudykatu, stwierdzającego niezgodność z prawem decyzji Prezesa NFZ z dnia 9 grudnia 2011 r.

Pismem złożonym na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 r. (k. 192, oświadczenie o doręczeniu – k. 198 czas rozprawy 00:00:17) strona powodowa zmieniła żądanie pozwu w zakresie żądania odsetek w ten sposób, że wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia 16 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty.

Na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 r. strona powodowa sprecyzowała (czas rozprawy: 00:11:24), że szkodą, której naprawienia się domaga jest nieosiągnięta marża w wysokości 12%.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 16 września 2010 r. strona pozwana ogłosiła postępowanie konkursowe nr (...) w rodzaju leczenie stomatologiczne w zakresie świadczenia ogólnostomatologiczne na obszarze miasta K. na okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 marca 2013 r. Strona powodowa wzięła udział w konkursie, składając ofertę o wartości 593.280 zł, następnie zredukowaną do kwoty 541.440 zł. Rozstrzygnięcie postępowania nastąpiło dnia 27 grudnia 2010 r. Oferta strony powodowej nie została wybrana do zawarcia umowy, ponieważ uzyskała zbyt niską ocenę punktową. Do zawarcia umowy wybrano oferty, które w rankingu uzyskały 61,658 pkt lub więcej (pozycje ofert w rankingu końcowym: 1-62). Oferta strony powodowej uzyskała 56,440 pkt, zajmując 89 pozycję w rankingu końcowym. Nawet zakładając, że strona powodowa uzyskałaby maksymalną liczbę punktów za kryterium ceny, jej oferta nadal nie kwalifikowałaby się do zawarcia umowy, ponieważ uzyskałaby 58,333 pkt z wymaganych 61,658 pkt.

dowód: ogłoszenie – k. 122-124, 169-171, zarządzenie prezesa NFZ z 13.11.2009 r., 11.12.2009 r. i 1.09.2009 r. - k. 125-135, ranking końcowy – k. 136-152, formularz ofertowy – k. 153-167, promesa ubezpieczenia – k. 168, protokół końcowy z negocjacji – k. 33

Strona powodowa odwołała się od powyższego rozstrzygnięcia. Decyzją z dnia 14 stycznia 2011 r. Dyrektor (...) Oddziału Wojewódzkiego (...) oddalił jej odwołanie. Decyzją Prezesa NFZ z dnia 9 grudnia 2011 r. uchylono powyższą decyzję w całości i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Decyzją Dyrektora (...) Oddziału Wojewódzkiego (...) z dnia 1 lutego 2012 r. ponownie oddalono odwołanie strony powodowej. Decyzją Prezesa NFZ z dnia 15 kwietnia 2012 r. utrzymano powyższą decyzję w mocy.

dowód: decyzje dyrektora i prezesa NFZ – k. 34-75

Wyrokiem z dnia 19 października 2012 r., sygn. VI SA/Wa 1098/12, WSA w Warszawie uchylił decyzję z dnia 15 kwietnia 2012 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia 1 lutego 2012 r. Powołał w uzasadnieniu wyroku, że Dyrektor Oddziału Wojewódzkiego (...) nie mógł powtórnie rozpatrywać zasadności odwołania skarżącej od rozstrzygnięcia przedmiotowego konkursu ofert. Należało bowiem postępowanie w sprawie zawarcia umowy przeprowadzić ponownie w trybie rokowań jak stanowi art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. Wyrokiem z dnia 28 sierpnia 2014 r., sygn. II GSK 1065/13, NSA oddalił skargę kasacyjną Prezesa NFZ od powyższego wyroku.

dowód: orzeczenia WSA i NSA – k. 76-97

Dyrektor MOW NFZ nie ogłosił postępowania w trybie rokowań na podstawie art. 154 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Pismem z dnia 17 kwietnia 2015 r. Dyrektor MOW NFZ poinformował stronę powodową, iż przedmiotowe postępowanie prowadzono w celu zawarcia umów na okres od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., wobec czego okres na jaki miały być one zawarte zakończył się. W związku z powyższym nie jest możliwe zawarcie umowy ze stroną powodową, byłaby ona bowiem umową o świadczenie niemożliwe. Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 196.452 zł do dnia 15 maja 2015 r. tytułem naprawienia szkody, jaką poniosła w związku z nieprawidłowym przeprowadzeniem postępowania konkursowego.

dowód: pismo z dnia 25.03.2015 r., 17.04.2015 r., 27.04.2015 r., 25.05.2015 r. - k. 98-103

Przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się Sąd na dowodach z dokumentów publicznych – odpisach wyroków sądów administracyjnych i decyzji administracyjnych – które nie były kwestionowane przez strony i stanowiły dowód na okoliczności urzędowo w tych dokumentach stwierdzone. Sąd oparł się ponadto na dowodach z dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane przez strony i stanowiły dowód na okoliczność treści oświadczeń woli w nich stwierdzonych.

Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, ponieważ postępowanie dowodowe wyjaśniło wszystkie fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie zachodziły zatem przesłanki dopuszczenia tego dowodu określone w art. 299 k.p.c.

Ponadto, Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na wysokość marży, którą strona powodowa mogłaby uzyskać w wypadku wykonywania świadczeń na podstawie zawartej z pozwanym umowy. Strona powodowa nie wykazała związku przyczynowego między wskazywanym przez nią działaniem bezprawnym pozwanego a szkodą (co zostanie bliżej uzasadnione poniżej), w związku z czym ustalanie wysokości szkody nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, skoro powództwo – dla braku związku przyczynowego – i tak podlegało oddaleniu.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zgodnie z art. 297 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.) w przypadku gdy sąd w orzeczeniu uchyli decyzję, a organ rozpatrując sprawę ponownie umorzy postępowanie, stronie, która poniosła szkodę, służy odszkodowanie od organu, który wydał decyzję. W myśl art. 417 ¹ § 2 zd. 1 k.c. jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej.

Należy podkreślić, że podejmowane przez pozwanego działania powoływane na uzasadnienie żądania pozwu, mogą mieć dwojaki charakter prawny. Pozwany będąc państwową osobą prawną podejmuje szereg działań wynikających z przepisów prawa w ramach tzw. imperium. Drugi aspekt stanowią natomiast działania podejmowane w sferze dominium. O ile w sferze imperium pozwany realizuje swoje funkcje władcze za pomocą tradycyjnych instrumentów administracyjnych posługując się środkami władczymi (w szczególności wydając decyzje administracyjne), to w ramach działań podejmowanych w sferze dominium korzysta z takich samych praw, jak inne, równorzędnie usytuowane podmioty prawa. Biorąc pod uwagę fakt, że czynności podejmowane przez pozwanego mogły nie mieć charakteru władczego, oprócz art. 417 k.c. należało rozważyć również podstawę odpowiedzialności określoną w art. 416 k.c. Zgodnie z powołanym przepisem osoba prawna jest obowiązana do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu. Odpowiedzialność strony pozwanej podlegać musi również ocenie z punktu widzenia art. 430 k.c. a to w wypadku gdy zachowania mające wyrządzić szkodę zostały podjęte przez pracowników strony pozwanej. W takim wypadku konieczne byłoby zatem wykazanie, że zachowania osób, za które pozwana ponosi odpowiedzialność, było zawinione i wyrządziło stronie powodowej szkodę, która pozostawała z nim w adekwatnym związku przyczynowym. Żadna ze stron nie powoływała aby czynności powoływane na uzasadnienie pozwu zostały zlecone przez stronę pozwaną osobom nie podlegającym jej kierownictwu, co wyklucza potrzebę oceny stanu faktycznego w świetle uregulowania z art. 429 k.c.

Dla określania odpowiedzialności odszkodowawczej obok zdarzenia sprawczego konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. W tym zakresie znajduje w szczególności zastosowanie art. 361 k.c. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynika. W powyższych granicach naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2).

Jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały 7 sędziów z dnia 26 września 2006 r. (III CZP 125/05, OSNC 2006/12, poz. 194) samo pojęcie bezprawności nie jest jednakowe na gruncie całego systemu prawa i nie każda nieprawidłowość może być kwalifikowana jako bezprawność. W szczególności nieprawidłowość w działaniu władzy publicznej może przybrać postać naruszeń konstytucyjnych praw i wolności, konstytucyjnych zasad funkcjonowania władzy publicznej, uchybień wymaganiom określonym w ustawach zwykłych, aktach wykonawczych (uchybienia w sferze prawa materialnego i procesowego), jak i uchybień normom pozaprawnym, w różny sposób powiązanym z normami prawnymi. Jest oczywiste, że nie wszystkie te nieprawidłowości można kwalifikować jako przejaw bezprawności. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej opartej na art. 417 § 2 k.c. za niezgodne z prawem działanie władzy publicznej, przesłanka bezprawności oznacza naruszenie przez władzę publiczną przepisów prawa, przy czym nie każde naruszenie prawa będzie stanowiło podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej, ale jedynie takie, które stanowiło warunek konieczny do powstania szkody i którego normalnym następstwem w danych okolicznościach jest powstanie szkody.

Strona powodowa upatruje podstaw odpowiedzialności pozwanego w tym, iż w sposób nieprawidłowy i przewlekły prowadził on postępowanie administracyjne zainicjowane odwołaniem strony powodowej. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że faktycznie pozwany przeprowadził postępowanie administracyjne zainicjowane odwołaniem strony pozwanej z sposób nieprawidłowy, co potwierdzają prawomocne wyroki WSA i NSA. Wskutek nieuwzględnienia zgłoszonej przez stronę powodową w postępowaniu konkursowym oferty świadczeń ogólno stomatologicznych w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 marca 2013 r. strona powodowa złożyła odwołanie. Odwołanie to zostało oddalono decyzją z dnia 14 stycznia 2011 r., którą to decyzję uchylono decyzją z dnia 9 grudnia 2011 r. i przekazano sprawę do ponownego rozpatrzenia, po czym ponownie oddalono decyzją z dnia 1 lutego 2012 r. w sytuacji, gdy po uchyleniu decyzji z dnia 14 stycznia 2011 r. należało przeprowadzić ze stroną powodową rokowania w trybie art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. Nieprawidłowość procedowania przy rozpoznawaniu odwołania strony powodowej została stwierdzona w uzasadnieniach wyroków WSA w Warszawie z dnia 15 kwietnia 2012 r. i NSA z dnia 29 sierpnia 2014 r. Decyzję Prezesa NFZ z dnia 9 grudnia 2011 r. o uchyleniu decyzji Dyrektora MOW NFZ i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, jak również decyzję Dyrektora MOW NFZ z dnia 1 lutego 2012 r. i decyzję Prezesa NFZ z dnia 15 kwietnia 2012 r. należy zatem zakwalifikować jako obiektywnie sprzeczne z prawem, a zatem jako bezprawne wykonywanie przez te organy władzy publicznej. Natomiast nieprzystąpienie w czasie pomiędzy uchyleniem decyzji Dyrektora MOW NFZ z dnia 14 stycznia 2011 r. do czasu zakończenia okresu kontraktowego (tj. do końca 2013 r.) należy ocenić jako zachowanie obiektywnie bezprawne, gdyż naruszające uregulowanie przewidziane w art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. W sprawie nie ujawniły się okoliczności, które subiektywnie usprawiedliwiałyby to zaniechanie, tak że zaniechanie to należy zakwalifikować jako zawinione zachowanie. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy o niepodjęciu negocjacji ze stroną powodową w trybie art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. zadecydowały osoby pełniące funkcję organów strony pozwanej, czy tej osoby zatrudnione przez stronę pozwaną na innych stanowiskach. W pierwszym wypadku odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej byłaby co do zasady uzasadniona zgodnie z art. 416 k.c. a w drugim wypadku – zgodnie z art. 430 k.c. Nie wchodzi natomiast w grę ocena odpowiedzialności strony powodowej w świetle uregulowania z art. 72 par. 2 k.c. ponieważ strona powodowa nie powołuje się na prowadzenie przez stronę powodową negocjacji sprzecznie z dobrymi obyczajami, w szczególności na prowadzenie ich bez zamiaru zawarcia umowy, ale na niepodjęcie negocjacji ze stroną powodową w ogóle.

Kluczowe dla rozstrzygnięcia sprawy jest zatem ustalenie, czy normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 k.c. powyżej opisanych zachowań, za które pozwana ponosi odpowiedzialność, było poniesienie przez stronę powodową szkody w postaci utraty spodziewanych zysków z umowy (strona powodowa, pomimo powoływania w pozwie okoliczności dotyczących pogorszenia jej sytuacji jako oferenta w postępowaniu przetargowym ogłoszonym w 2013 r. i okoliczności dotyczące wyposażenia placówki i zawarcia umów ubezpieczenia i o używanie lokalu, wyraźnie sprecyzowała, że dochodzoną w sprawie szkodę stanowi wyłącznie wskazana w pozwie marża). Sąd w niniejszej sprawie podziela prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowisko, że dopuszczający możliwość dochodzenia wyrównania szkody w postaci lucrum cessans przepis art. 361 § 2 k.c. wymaga określenia hipotetycznego przebiegu zdarzeń i ustalenia wysokiego prawdopodobieństwa utraty korzyści. Nie zostały w nim określone kryteria budowania takiej hipotezy, a zatem należy to, do opartych na okolicznościach konkretnej sprawy, wiedzy i doświadczenia życiowego sądu. Żądającego naprawienia tego rodzaju szkody obciąża obowiązek wykazania jej realności, z tak dużym prawdopodobieństwem, które prowadzi do wniosku, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła, jako typowe następstwo zdarzeń, w zaistniałym układzie stosunków i warunków oraz zwyczajnym biegu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 20 stycznia 2011 r. I CSK 200/2010, Palestra 2011/2-3 s. 175 oraz powoływane w nim wyroki SN z dnia 3 października 1979 r. II CR 304/79 OSNCP 1980/9 poz. 164, z dnia 18 października 2000 r. V CKN 111/2000 LexPolonica nr 388724, z dnia 27 listopada 2002 r. I CKN 1215/2000 OSP 2004/1/ poz. 3, z dnia 28 kwietnia 2004 r. III CK 495/2002 LexPolonica nr 1627833, z dnia 19 czerwca 2008 r. V CSK 19/2008 LexPolonica nr 1938026). W świetle powyższych kryteriów nie można uznać, aby strona powodowa wykazała z dostatecznie wysokim prawdopodobieństwem, że w braku zarzuconych przezeń zachowań strony pozwanej osiągnęłaby powoływane w pozwie korzyści. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że między pierwszym a drugim zdarzeniem zachodził normalny związek przyczynowy. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego złożona przez stronę powodową oferta świadczeń ogólnostomatologicznych nie została wybrana do zawarcia umowy, ponieważ uzyskała zbyt niską ocenę punktową. Do zawarcia umowy wybrano oferty, które w rankingu uzyskały 61,658 pkt lub więcej (pozycje ofert w rankingu końcowym: 1-62), natomiast oferta strony powodowej uzyskała 56,440 pkt, zajmując 89 pozycję w rankingu końcowym. Nawet zakładając, że strona powodowa uzyskałaby maksymalną liczbę punktów za kryterium ceny, jej oferta nadal nie kwalifikowałaby się do zawarcia umowy, ponieważ uzyskałaby 58,333 pkt z wymaganych 61,658 pkt. O normalnym związku przyczynowym pomiędzy zaniechaniem przystąpienia do negocjacji w trybie art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. a dochodzoną w niniejszej sprawie szkodą w postaci utraty marży z umowy, można by mówić dopiero wtedy, gdyby strona powodowa udowodniła, że zachodziło wysokie prawdopodobieństwo, że w wyniku przeprowadzonych negocjacji zostałaby z nią zawarta umowa. Dowodu takiego strona powodowa nie przedstawiła. Ograniczyła się jedynie do powoływania się na utratę szansy uczestniczenia w negocjacjach, ale nie powołała nawet okoliczności, z których wynikałoby że przeprowadzenie tych negocjacji z wysokim prawdopodobieństwem doprowadziłoby do zawarcia umowy. Natomiast zgodnie z art. 6 k.c. to na stronie powodowej ciążył ciężar udowodnienia tej okoliczności. W szczególności nie wskazała strona powodowa tych elementów oferty strony powodowej, których zmiana w wyniku negocjacji przeprowadzonych w trybie art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p. prowadziłaby do uzyskania przez ofertę strony powodowej na tyle wysokiej punktacji, że strona pozwana z bardzo wysokim prawdopodobieństwem zawarłaby ze stroną powodową umowę. Jako zasadny należy ocenić zarzut pozwanego, że celem przeprowadzenia konkursu ofert był wybór najkorzystniejszych spośród nich, nie zaś wszystkich. Skoro oferta strony powodowej nie mieściła się w tej grupie, to nawet w przypadku prawidłowego przeprowadzenia postępowania administracyjnego w rozpoznaniu odwołania strony powodowej, a następnie przeprowadzenia przez strony rokowań zgodnie z art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p., ich skutkiem nie byłoby zawarcie umowy między stronami niniejszego postępowania. Powoływana w pozwie szkoda w postaci utraconych korzyści, tj. marży w wysokości 12% od wartości umowy, którą strony hipotetycznie miałyby zawrzeć nie pozostaje zatem w normalnym związku przyczynowym z powoływanymi na uzasadnienie żądania pozwu zachowaniami strony pozwanej. Strona powodowa nie wykazała, że w wypadku zachowania zgodnego z prawem, tj. przystąpienia przez pozwanego do rokowań zgodnie z art. 154 ust. 7 u.ś.o.z.f.ś.p., z wysokim prawdopodobieństwem zostałaby ze stroną powodową zawarta umowa. Szkoda, na którą powołuje się strona powodowa ma więc charakter czysto hipotetyczny.

Z tych względów Sąd oddalił powództwo na podstawie powołanych przepisów, o czym orzekł w punkcie I sentencji.

Na zasądzone w pkt II sentencji od przegrywającej strony powodowej na rzecz wygrywającej strony pozwanej na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. koszty postępowania złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.