Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Łuczaj

Protokolant st. sekr. sąd. Marta Gackiewicz

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2016 roku w Radomiu

sprawy A. M., H. M., L. M., N. M., P. M. (1), P. M. (2) i W. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania Z. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 27 kwietnia 2015 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w te sposób, że przyznaje Z. M. prawo do emerytury od dnia(...)2014 roku do dnia (...)2015 roku.

Sygn. akt VI U 4/16

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2015 roku Z. M. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 27 kwietnia 2015 roku, nr (...), odmawiającej przyznania mu prawa do emerytury podnosząc, iż ZUS niezasadnie odmówił uznania okresu jego zatrudnienia w warunkach szczególnych od dnia 31 marca 1972 roku do 24 października 1973 roku i od 15 listopada 1975 roku do 14 kwietnia 1981 roku w Kombinacie (...) w R., gdzie pracował jako lakiernik ładowarek, okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 25 października 1973 roku do 16 października 1975 roku oraz okresu zatrudnienia od 5 maja 1981 roku do 18 lipca 1994 roku jako kierowca J. z betono-mieszarką (odwołanie – k. 3).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie wskazując, że na dzień 1 stycznia 1999 roku Z. M. nie wykazał co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jako pracy w takich warunkach nie uwzględniono zatrudnienia w Kombinacie (...) w R. w okresie od 31 marca 1972 roku do 14 kwietnia 1981 roku, okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej od 17 kwietnia 1974 roku do 16 października 1975 roku, kiedy jeździł samochodem ciężarowym, przy czym okres służby wojskowej opiewa na okres od 25 października 1973 roku do 16 października 1975 roku oraz zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Usług Budowlanych (...) w R. w okresie od 5 maja 1981 roku do 18 lipca 1994 roku na stanowisku kierowcy (odpowiedź na odwołanie – k. 4).

Z. M. zmarł w dniu(...) roku (kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 8 akt ZUS dotyczących renty rodzinnej H. M.).

Postanowieniami z dnia 5 stycznia 2016 roku Sąd zawiesił postępowanie z uwagi na śmierć Z. M. oraz je z udziałem jego żony - H. M. oraz dzieci - N. M., P. M. (1), L. M., W. M., A. M. i P. M. (2) (postanowienia – k. 29, 26v.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Z. M. w okresie od 31 marca 1972 roku do 24 października 1973 roku zatrudniony był stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Zakładach (...) w R. na stanowisku lakiernika. W dniu 24 sierpnia 1973 roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej, którą odbywał w okresie od 25 października 1973 roku do dnia 16 października 1975 roku. Z dniem 15 listopada 1975 roku powrócił do pracy w (...) Zakładach (...) w R. na stanowisko malarza konstrukcji maszyn i wyrobów metalowych, pracę tę wykonywał do 14 kwietnia 1981 roku. Mimo różnych nazw stanowiska pracy przed powołaniem do służby wojskowej i jej zakończeniu, Z. M. przez cały okres zatrudnienia wykonywał te same prace. Zajmował się malowaniem ładowarek. Malowanie odbywało się pistoletem lub maszyną wyglądem przypominającą myjkę. Nie było to lakierowanie zhermetyzowane, nie było kabin lakierniczych, malowanie odbywało się na zwykłej hali z nawiewem i wyciągiem. Ładowarka po naprawie mechanicznej była myta rozpuszczalnikiem, a podzespoły były zabezpieczane. Przygotowanie ładowarki do malowania trwało 2-3 godziny, bo trzeba było zabezpieczać wszystkie tłoki. Z uwagi na gabaryty i ilość pracy związanej z odpowiednim zabezpieczeniem, w ciągu dnia była lakierowana jedna lub dwie ładowarki. Warunki pracy były bardzo ciężkie, bo wyciąg był słaby. Z. M. pracował też na innej hali, malując ręcznie podzespoły. Malowanie podzespołów też odbywało się przy pomocy ręcznego pistoletu na sprężone powietrze. Ładowarki były malowane przeważnie farbami podkładowymi, na bazie lakieru i lakierami bitumicznymi - nitro, ftalowymi, karboidowymi i poliwinylowymi. Była to praca na jedną lub dwie zmiany, w zależności od nawału pracy (świadectwo pracy, umowy o pracę, karty obiegowe, karta powołania do czynnej służby wojskowej w aktach osobowych – k. 13, zaświadczenie Wojskowego Komendanta Uzupełnień w R. – k. 11, zeznania świadków: S. H. i T. P. – zapis na płycie CD – k. 44).

Z. M. w okresie od 5 maja 1981 roku do 30 czerwca 1982 roku zatrudniony był w Kombinacie Budowlanym Zakładzie (...) w R. (następnie Przedsiębiorstwie Usług Budowlanych (...) w R., obecnie (...) Sp. z o.o. w R.) na stanowisku operatora koparki, od 1 lipca 1982 roku do 31 grudnia 1982 roku na stanowisku mechanika samochodowego, a od 1 stycznia 1983 roku do 18 lipca 1994 roku jako kierowca. Uprawnienia do prowadzenia pojazdów kategorii A i B uzyskał w dniu 4 października 1973 roku, C w dniu 7 czerwca 1982 roku, a BE, CE i T w dniu 5 września 1984 roku. Jako kierowca przeważnie jeździł (...) o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, służącym do przewozu betonu na budowy osiedli w R.. Był to ciągnik siodłowy, do którego podczepiało się, w zależności od potrzeby różne rodzaje naczep – tzw. niskopodwoziówkę, dłużycę albo gruszkę, która służyła tylko do transportu betonu. Jeśli nie było pracy przy betonie to pracował w transporcie płyt albo kruszywa. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy (informacja z Urzędu Miejskiego w R. – k. 46, umowy o pracę, świadectwo pracy, angaże w aktach osobowych – k. 15, zeznania świadków: S. F. i W. W. – zapis na płycie CD – k. 44).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 10 maja 2010 roku w sprawie VI U 297/10 Sąd Okręgowy w R.zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 15 lutego 2010 roku, nr (...), w ten sposób, że przyznał S. H. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od dnia 1 stycznia 2010 roku (wyrok z uzasadnieniem – k. 18, 20-23 akt VI U 297/10 Sądu Okręgowego w R.).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 24 marca 2011 roku w sprawie VI U 643/10 Sąd Okręgowy w R. zmienił decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 18 maja 2010 roku, nr (...) i z dnia 2 listopada 2010 roku, nr (...), w ten sposób, że ustalił S. F. prawo do emerytury poczynając od dnia 15 maja 2010 roku (wyrok z uzasadnieniem – k. 75, 17-80 akt VI U 643/10 Sądu Okręgowego w R.).

Z. M. urodził się (...). W dniu 3 grudnia 2014 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o emeryturę (wniosek – k. 1-3 akt ZUS).

Decyzją z dnia 27 kwietnia 2015 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił Z. M. przyznania prawa do emerytury. Wskazano, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wykazał on ogólny okres ubezpieczenia w łącznym wymiarze 25 lat, w tym 23 lata, 3 miesiące i 17 dni okresów składkowych, 1 rok, 2 miesiące i 25 dni okresów nieskładkowych oraz 7 miesięcy i 25 dni okresów uzupełniających. Nie udowodnił natomiast co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy nie uwzględnił okresu od 17 października 1975 roku do 14 listopada 1975 roku – przerwa po wojsku. Odmówił uwzględnienia okresów zatrudnienia w warunkach szczególnych, ponieważ wnioskodawca nie przedłożył żadnych dokumentów potwierdzających taką pracę (decyzja – k. 28 akt ZUS).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony oraz na podstawie zeznań świadków S. H., T. P., S. F. i W. W.. Charakter zatrudnienia Z. M. w (...) Zakładach (...) w R. potwierdzają dokumenty znajdujące się w jego aktach osobowych. Co prawda z dokumentacji pracowniczej wynika, iż przed pójściem do wojska zajmował on stanowisko lakiernika, a po powrocie malarza konstrukcji maszyn i wyrobów metalowych, jednak z zeznań świadków S. H. i T. P. wynika, iż mimo różnych nazw stanowiska pracy Z. M. przez cały okres zatrudnienia wykonywał pracę lakiernika. Charakter zatrudnienia Z. M. w Spółce (...) (obecna nazwa) potwierdzają dokumenty znajdujące się w aktach osobowych z tego zakładu pracy, zwłaszcza angaże. Co do okresu w jakim był on zatrudniony na stanowisku kierowcy dokumentacja została potwierdzona zeznaniami świadków S. F. i W. W.. Sąd uznał, że zeznania przesłuchanych w sprawie świadków są wiarygodne, rzetelne i obiektywne. Pochodzą one od osób obcych w stosunku do ubezpieczonego, nie nastawionych na konkretne rozstrzygnięcie w sprawie. Świadkowie pracowali razem z Z. M. w spornych okresach i mieli możliwość obserwacji jego pracy.

Z. M. nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (okoliczność bezsporna). W związku z tym, że urodził się on po 31 grudnia 1948 roku, spór dotyczył kwestii, czy spełniał on przesłanki przyznania mu emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku poz. 887 z późn. zm.), czyli czy nabył prawo do wcześniejszej emerytury dla pracowników pracujących w warunkach szczególnych.

W myśl art. 184 ust. 1 cytowanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie natomiast z ust. 2 przytoczonego wyżej artykułu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych według art. 184 jest więc spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 roku przesłanki posiadania co najmniej 25-letniego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Brak w treści tego artykułu przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień 31 grudnia 2007 roku) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 32, 33, 39 i 40 również po dniu 31 grudnia 2007 roku oraz nieprzystąpieniu do OFE lub złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Natomiast zgodnie z art. 32 ust.1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Poprzez art. 184 ust. 1 przepisy art. 32 ustawy stosuje się do osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1949 roku. Za pracujących w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 powołanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 1 i 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Przepisy § 3 i 4 wymienionego rozporządzenia określają warunki, od których spełnienia zależy uzyskanie wcześniejszej emerytury. Są to: okres zatrudnienia wynoszący dla mężczyzn 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A oraz osiągnięcie wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn.

Ustalając okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik nie otrzymał wynagrodzenia lub świadczenia, w tym urlopów bezpłatnych. Okres urlopu wypoczynkowego oraz otrzymywany przez pracownika po 14 listopada 1991 roku zasiłek chorobowy traktuje się na równi z okresami wykonywania pracy.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że Z. M. w dniu (...) roku osiągnął wiek emerytalny, udowodnił ogólny okres ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat oraz fakt, że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Okolicznością sporną było natomiast czy wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku, w szczególności czy pracował w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w okresie od 31 marca 1972 roku do 14 kwietnia 1981 roku oraz Spółce (...) w okresie od 5 maja 1981 roku do 18 lipca 1994 roku.

Co do pierwszego okresu zatrudnienia, Z. M. przedstawił zwykłe świadectwo pracy, z którego wynika, że pracował w przedsiębiorstwie (...) w okresie od 31 marca 1972 roku do 14 kwietnia 1981 roku i w okresie od 31 marca 1972 roku do 24 października 1973 roku zajmował stanowisko lakiernik, od 25 października 1973 roku do 16 października 1975 roku odbywał zasadniczą służbę wojskową, a od 15 listopada 1975 roku do 14 kwietnia 1981 roku pracował jako malarz konstrukcji maszyn i wyrobów metalowych. Co do drugiego okresu zatrudnienia Z. M. również przedstawił zwykłe świadectwo pracy, z którego wynika, że pracował tamże w okresie od 5 maja 1981 roku do 18 lipca 1994 roku na stanowisku kierowcy.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, akt osobowych, angaży Z. M. oraz zeznań świadków S. H. i T. P. wynika, iż Z. M. przez cały okres zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w R. wykonywał pracę lakiernika ładowarek.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż świadek S. H. uzyskał prawo do emerytury z uwzględnieniem zatrudnienia na stanowisku malarza-lakiernika konstrukcji maszyn w (...) Zakładach (...) w R. (akta sprawy VI U 297/10 Sądu Okręgowego w R.).

Pozwala to przyjąć, że w okresie od 31 marca 1972 roku do 24 października 1973 roku (1 rok, 6 miesięcy i 25 dni) i od 15 listopada 1975 roku do 14 kwietnia 1981 roku (5 lat i 5 miesięcy) Z. M. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, w dziale XIV, poz. 17, gdzie wskazano lakierowanie ręczne lub natryskowe – nie zhermetyzowane.

W tym miejscu wskazać należy, że uwzględnieniu do stażu pracy w warunkach szczególnych podlega także okres odbywania przez Z. M. zasadniczej służby wojskowej, tj. od dnia 25 października 1973 roku do dnia 16 października 1975 roku roku. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że służbę wojskową odbywał on w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w R.. Do odbywania służby wojskowej powołany został ze stanowiska lakiernik. Po jej zakończeniu powrócił do poprzedniego pracodawcy na uprzednio zajmowane stanowisko, a z dniem 15 listopada 1975 roku ponownie podjął wykonywanie obowiązków służbowych. O ciągłości zatrudnienia świadczy dokumentacja pracownicza znajdująca się w aktach niniejszej sprawy.

W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 roku Nr 44, poz. 220). Jej art. 105 ust. 1 stanowił, że w okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie mógł być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (art. 106 ust. 1). Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ust. 1). Na podstawie przepisów wyżej powołanej ustawy, wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318), które w § 5 ust. 1 wprost regulowało sytuację prawną odwołującego się. Przepis ten stanowił, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wliczało się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z wyżej przywołanych przepisów wynika wniosek, że okres odbywania zasadniczej służby wojskowej pracownika, który w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z służby zgłosił się do macierzystego zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (co miało miejsce w przypadku Z. M.) należy traktować jako pracowniczy okres ubezpieczenia. Co więcej, przepis ten pozwalał pracownikowi na zachowanie wszelkich uprawnień związanych z określonym zatrudnieniem, a zatem na zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, jeśli pracownik został powołany do służby w okresie wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. Prawidłową wykładnię wskazanych przepisów potwierdzają wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2006 r., III UK 5/06 (OSNP 2007/7-8/108) oraz z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 219/09, (LEX nr 590248).

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy wliczył okres odbywania służby wojskowej w ilości 1 roku, 11 miesięcy i 23 dni, co łącznie z okresem pracy na stanowisku lakiernika daje 8 lat, 11 miesięcy i 18 dni.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, akt osobowych i angaży Z. M. wynika, że w okresie od 5 maja 1981 roku do 30 czerwca 1982 roku zatrudniony był w Spółce (...) na stanowisku operatora koparki, od 1 lipca 1982 roku do 31 grudnia 1982 roku na stanowisku mechanika samochodowego, a od 1 stycznia 1983 roku do 18 lipca 1994 roku jako kierowca samochodów ciężarowych. Charakter zatrudnienia jako kierowcy potwierdzają zeznania świadków S. F. i W. W..

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż świadek S. F. uzyskał prawo do emerytury z uwzględnieniem zatrudnienia na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w tym samym przedsiębiorstwie (akta sprawy VI U 643/10 Sądu Okręgowego w R.).

Pozwala to przyjąć, że w okresie od 1 stycznia 1983 roku do 18 lipca 1994 roku (11 lat, 4 miesiące i 18 dni) Z. M. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, w dziale VIII, poz. 2, gdzie wskazano prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Jednocześnie Sąd nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia Z. M. w tym zakładzie pracy od 5 maja 1981 roku do 30 czerwca 1982 roku na stanowisku operatora koparki oraz od 1 lipca 1982 roku do 31 grudnia 1982 roku na stanowisku mechanika samochodowego. Okresy te nie mają jednak wpływu na prawo do przyznanego świadczenia.

Konkludując, okres pracy Z. M. w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi 20 lat, 4 miesiące i 6 dni. Spełnione więc zostały przesłanki określone w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wniosek w przedmiotowej sprawie wpłynął do organu rentowego w dniu 3 grudnia 2014 roku, a wiek 60 lat Z. M. osiągnął w dniu (...) 2014 roku, zatem w sprawie niniejszej prawo do emerytury przysługiwało mu od dnia (...) 2014 roku do dnia (...) 2015 roku tj. dnia jego śmierci.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.