Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

A. W. w dniu 10 maja 2016 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 13 kwietnia 2016 roku,
nr (...), odmawiającej przyznania mu prawa do emerytury. Podniósł, że niezasadnie nie zaliczono mu okresu pracy w warunkach szczególnych od 19 marca 1973 roku do 31 marca 1994 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. z uwagi na błędną datę w okresie zatrudnienia i błędnie wpisane nazwisko (...) w świadectwie pracy oraz od 1 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1994 roku w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. również z uwagi na błędnie wpisane nazwisko w świadectwie pracy (odwołanie – k. 3-5).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie. Podniesiono, że wnioskodawca udowodnił ogólny staż ubezpieczenia w wymiarze jedynie 4 lat, 8 miesięcy i 16 dni, a także nie udowodnił żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych. Do stażu pracy w warunkach szczególnych oraz do ogólnego stażu pracy nie uwzględniono okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. w okresie od 19 marca 1973 roku do 30 listopada 1993 roku na stanowisku robotnika drogowego oraz rozkładacza mas bitumicznych, z uwagi na błędy formalne oraz błędne nazwisko (...). Do okresów stażowych nie zaliczono także zatrudnienia od 1 grudnia 1993 roku do 31 marca 1994 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. z uwagi na błędne nazwisko i od 15 do 26 stycznia 1996 roku - urlop bezpłatny. Organ rentowy nie zaliczył także jako pracy w warunkach szczególnych okresu od 1 grudnia 1993 roku do 31 marca 1994 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. na stanowisku brukarza oraz od 1 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1994 roku w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. na stanowisku robotnika drogowego i po zmianie nazwy Przedsiębiorstwa na (...) Sp. z o.o. od 1 kwietnia 1995 roku, gdzie pracuje do chwili obecnej na stanowisku robotnika drogowego, z uwagi na brak świadectw pracy wykonywanej w szczególnych warunkach (odpowiedź na odwołanie – k. 12).

W piśmie procesowym datowanym na 16 czerwca 2016 roku, pozwany organ wskazał, że uwzględniono do ogólnego stażu okres zatrudnienia od 19 marca 1973 roku do 31 marca 1994 roku, wobec czego na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat, 3 miesiące i 22 dni okresów składkowych oraz 5 miesięcy i 7 dni okresów nieskładkowych (pismo – k. 19).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

A. W. w dniu 19 marca 1973 roku został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. na stanowisku robotnika budowlanego. Został zwolniony z pracy z dniem 25 luty 1975 roku, w związku z odbywaniem w okresie od 10 marca 1975 roku do 28 maja 1975 roku zastępczej służby wojskowej w Kopalni (...) w R.. Został przyjęty ponownie do pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. w dniu 16 czerwca 1975 roku na stanowisko robotnika drogowego. Pracował tam do 31 marca 1994 roku. Mimo zmian nazw stanowisk pracy w angażach: robotnik drogowy, rozkładacz mas bitumicznych i asfalciarz, cały czas wykonywał te same prace. Zimą pracował przy naprawach dróg. Poza okresem zimowym wykonywał remonty istniejących dróg, pracował przy budowie nowych, układał masę asfaltową łopatą. Nawet kiedy maszyna rozkładała asfalt, to musiał to poprawiać łopatą. Robotnicy drogowi przygotowywali drogę do rozkładania asfaltu oraz rozkładali asfalt (karta obiegowa zmiany, porozumienie, umowy o pracę, świadectwa pracy w aktach osobowych – k. 18, kserokopia książeczki wojskowej w aktach ZUS, k. 8-10, świadectwo pracy w warunkach szczególnych – k. 7 akt ZUS, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 30, zeznania świadków: Z. P. i A. S. – zapis na płycie CD – k. 30).

W okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1994 roku A. W. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. (przekształcone z dniem 28 sierpnia 1997 roku w (...) Sp. z o.o. w R. – k. 34 akt ZUS) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika budowlanego. W Przedsiębiorstwie tym pracował przy asfalcie i jako brukarz. Jako brukarz układał krawężniki i kostkę brukową oraz płyty chodnikowe (świadectwo pracy – k. 4 akt osobowych – k. 21, k. 10 akt ZUS zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 30, zeznania świadków: Z. P. i A. S. – zapis na płycie CD – k. 30).

W okresie od 5 stycznia 1995 roku do 2 kwietnia 1995 roku A. W. pobierał zasiłek dla bezrobotnych (informacja PUP w R. – k. 44 akt ZUS).

W okresie od 3 kwietnia 1995 roku do 30 listopada 1995 roku A. W. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. jako robotnik drogowy, a od 1 grudnia 1995 roku jako robotnik drogowy i dozorca (świadectwa pracy w aktach osobowych – k. 21).

A. W., urodzony (...), w dniu 8 marca 2016 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddziale w R. wniosek o emeryturę (wniosek – k. 1-4 akt ZUS).

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2016 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił A. W. przyznania prawa do dochodzonego świadczenia. Wskazano m.in., że na dzień 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął on okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego 25 lat dla mężczyzn, wykazał ogólny okres ubezpieczenia w łącznym wymiarze 4 lat, 8 miesięcy i 16 dni, w tym 4 lata, 5 miesięcy i 17 dni okresów składkowych oraz 2 miesiące i 29 dni okresów nieskładkowych. ZUS nie uwzględnił okresów: od 19 marca 1973 roku do 9 marca 1975 roku (ponieważ świadectwo pracy z Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w R. wystawiono na błędne nazwisko (...)), od 10 marca do 28 maja 1975 roku, od 29 maja 1975 roku do 30 września 1993 roku i od 1 października do 30 listopada 1993 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. (z uwagi na błędne nazwisko w świadectwie pracy oraz z uwagi na rozbieżności w okresie zatrudnienia między świadectwem pracy a zaświadczeniem z Urzędu Miejskiego w R.), od 1 grudnia 1993 roku do 31 marca 1994 roku (ponieważ świadectwo pracy z (...) Komunalnego w R. wystawiono na błędne nazwisko (...)) i od 15 do 26 stycznia 1996 roku (z powodu przebywania na urlopie bezpłatnym). Zakład nie uwzględnił jako zatrudnienia w warunkach szczególnych okresu od 19 marca 1973 roku do 30 listopada 1993 roku na podstawie świadectwa pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w R., z uwagi na błędne nazwisko i brak powołania charakteru pracy określonego ściśle według wykazu, działu i pozycji Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (decyzja k. 39 akt ZUS).

Pismem z dnia 15 czerwca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. poinformował A. W., iż po rozpatrzeniu nowych dowodów uwzględniono mu do ogólnego stażu okres zatrudnienia od 19 marca 1973 roku do 31 marca 1994 roku. Wobec powyższego na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił on 25 lat, 3 miesiące i 22 dni okresów składkowych oraz 5 miesięcy i 7 dni okresów nieskładkowych (k. 19).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 lutego 2012 roku w sprawie VI U 1596/11 Sąd Okręgowy w R.zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 18 listopada 2011 roku, nr (...), w ten sposób, że przyznał Z. P. prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2012 roku (wyrok z uzasadnieniem – k. 18, 20-26 akt VI U 1596/11 Sądu Okręgowego w R.).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania A. W. zarówno co do jego zatrudnienia i charakteru pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R., jak i w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R.. Zeznania te potwierdzone zostały przez zeznania świadków Z. P. i A. S.. Są one wiarygodne i obiektywne, pochodzą od osób obcych w stosunku do wnioskodawcy, nie nastawionych na konkretne rozstrzygnięcie w sprawie. Świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w spornych okresach, wobec czego mieli możliwość obserwacji jego pracy i opisali czynności, jakie wykonywał. Zeznania wnioskodawcy potwierdzają także jego akta osobowe, z których - w szczególności z angaży, wynika, iż w spornych okresach zajmował on stanowiska: robotnika drogowego, rozkładacza mas bitumicznych, asfalciarza, bitumiarza i brukarza.

A. W. nie był członkiem otwartego funduszu emerytalnego (okoliczność bezsporna). W związku z tym, że wnioskodawca urodził się po 31 grudnia 1948 roku, spór dotyczył kwestii, czy spełnia on przesłanki przyznania mu emerytury na podstawie art. 184
w związku z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku poz. 887), czyli czy nabył prawo do wcześniejszej emerytury dla pracowników pracujących w warunkach szczególnych.

W myśl art. 184 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie natomiast z ust. 2 przytoczonego wyżej artykułu emerytura, o której mowa
w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych według art. 184 jest więc spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 roku przesłanki posiadania co najmniej 25-letniego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Brak w treści tego artykułu przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień 31 grudnia 2007 roku) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny
i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 32, 33, 39 i 40 również po dniu 31 grudnia 2007 roku oraz nieprzystąpieniu do OFE.

Natomiast zgodnie z art. 32 ust.1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami,
o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Poprzez art. 184 ust. 1 przepisy art. 32 ustawy stosuje się do osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1949 roku. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej
ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 powołanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 1 i 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepisy § 3 i 4 wymienionego rozporządzenia określają warunki, od których spełnienia zależy uzyskanie wcześniejszej emerytury. Są to: okres zatrudnienia wynoszący dla mężczyzn 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymienionej w wykazie A oraz osiągnięcie wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że wnioskodawca w dniu 3 stycznia 2015 roku osiągnął wiek emerytalny, udowodnił 25 – letni okres ubezpieczenia, oraz że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Okolicznością sporną było natomiast czy udowodnił, iż wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku, w szczególności czy pracował w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. w okresie od 19 marca 1973 roku 31 marca 1994 roku oraz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R. w okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Co do pierwszego okresu zatrudnienia A. W. przedstawił zwykłe świadectwa pracy, z których wynika, że pracował tamże w okresie od 19 marca 1973 roku do 30 listopada 1993 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku bitumiarz (świadectwo pracy z 30 listopada 1993 roku w aktach osobowych) oraz w okresie od 1 grudnia 1993 roku do 31 marca 1994 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku brukarz (świadectwo pracy z 31 marca 1994 roku w aktach osobowych). Przedstawił także świadectwo pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, że zatrudniony był w okresie od 19 marca 1973 roku do 30 listopada 1993 roku jako robotnik drogowy i rozkładacz mas bitumicznych (k. 7 akt ZUS). Co do drugiego okresu zatrudnienia A. W. przedstawił zwykłe świadectwo pracy, z którego wynika, że pracował tamże w okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 grudnia 1994 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku robotnika drogowego.

Organ rentowy nie uwzględnił do okresu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia A. W. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. z uwagi na różnice w datach zatrudnienia w wymienionych powyżej zwykłych świadectwach pracy i w świadectwie pracy w warunkach szczególnych oraz z uwagi na błędne nazwisko (...).

Z zaświadczenia Urzędu Miejskiego w R. z dnia 26 kwietnia 2016 roku wynika jednak, że A. W. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. na stanowisku robotnika drogowego, brukarza i rozkładacza mas bitumicznych od 19 marca 1973 roku do 31 marca 1994 roku w pełnym wymiarze czasu pracy (k. 69 akt ZUS).

Istotnie cała dokumentacja zgromadzona w aktach osobowych A. W. z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. zawiera zamiennie nazwisko (...) i (...). Z zaświadczenia Urzędu Miejskiego w R. wynika jednak, iż dokumenty te dotyczą tej samej osoby (k. 51 akt ZUS). Co więcej w kserokopii dowodu osobistego wnioskodawcy wydanym z prawidłowym nazwiskiem (...) znajduje się adnotacja o zatrudnieniu wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R..

Mając na uwadze powyższe, jak i na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań wnioskodawcy, zeznań świadków Z. P. i A. S. oraz akt osobowych wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R. należało uznać, iż w okresie od 19 marca 1973 roku do 25 lutego 1975 roku oraz od 16 czerwca 1975 roku do 31 marca 1994 roku A. W. świadczył pracę na rzecz Przedsiębiorstwa na stanowisku robotnika drogowego, rozkładacza mas bitumicznych, asfalciarza, brukarza i bitumiarza. Mimo zmian nazw stanowisk pracy w angażach wnioskodawca cały czas wykonywał te same prace: przygotowywał drogę do rozkładania asfaltu, układał masę asfaltową łopatą, pracował przy naprawach dróg oraz remontach istniejących dróg i budowie nowych.

Pozwala to przyjąć, że w okresie od 19 marca 1973 roku do 25 lutego 1975 roku (1 rok, 11 miesięcy, 7 dni) oraz od 16 czerwca 1975 roku do 31 marca 1994 roku (18 lat, 9 miesięcy i 15 dni) A. W. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, w dziale IX, poz. 4, 5 i 6, gdzie wskazano prace asfalciarzy i przy gotowaniu asfaltu, prace bitumiarzy i przy produkcji asfaltobetonu oraz prace brukarzy.

Natomiast po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu odbywania zastępczej służby wojskowej w Kopalni (...) w R. w okresie od 10 marca do 28 maja 1975 roku oraz przerw w pracy przed rozpoczęciem zastępczej służby wojskowej od 26 lutego do 9 marca 1975 roku oraz po jej zakończeniu od 29 maja do 15 czerwca 1975 roku.

Wobec spełnienia warunku pracy A. W. przez co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w R., praca w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w R., nie miała już istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Konkludując, okres pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi 20 lat, 8 miesięcy i 22 dni. Spełnione więc zostały przesłanki określone w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 129 ust. 1 w/w ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wniosek w sprawie niniejszej wpłynął do organu rentowego w dniu 8 marca 2016 roku, a w dniu (...) roku A. W. osiągnął wiek 60 lat, tym samym prawo do emerytury przysługuje od dnia 8 marca 2016 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

SSO Jarosław Łuczaj