Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: protokolant sądowy M. Ł.

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2016 r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Miejskiej K.

przeciwko A. P.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie

z dnia 15 grudnia 2015 r., sygnatura akt I C 1812/15/K

oddala apelację.

SSO Grzegorz Buła

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 30 sierpnia 2016 roku

Niniejsza sprawa została rozpoznana przez Sąd Okręgowy w postępowaniu uproszczonym ze względu na wartość przedmiotu sporu i fakt, iż roszczenie objęte powództwem wynikało z umowy (art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c.). Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem uzasadnienie wyroku zostało sporządzone na podstawie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. i obejmuje wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną, i przyjmuje je za własne.

Na gruncie procesu cywilnego obowiązuje zasada kontradyktoryjności, czego wyrazem jest przede wszystkim dyspozycja art. 232 k.p.c., określająca obowiązek stron do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co z kolei jest potwierdzeniem reguły z art. 6 k.c., wyznaczającej sposób rozłożenia ciężaru dowodu. Podkreślić należy, iż zasady art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. nie określają jedynie zakresu obowiązku zgłaszania dowodów, ale winne być rozumiane przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał.

Zdaniem Sądu Okręgowego, podzielić należy stanowisko Sądu pierwszej instancji, iż strona powodowa nie wykazała wysokości dochodzonej należności. Podnieść należy, że strona powodowa w apelacji nie podniosła zarzutu dokonania przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych, jak również zarzutu naruszenia art. 233 §1 k.p.c. Przyjąć zatem należy, iż strona powodowa akceptuje ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku. W ocenie Sądu Okręgowego zasadnie Sąd Rejonowy uznał, że dokonane w sprawie ustalenia nie uzasadniają uwzględnienia powództwa. Podnieść należy, iż z ustalonego faktu otrzymania przez pozwaną określonego rozliczenia kosztów korzystania z wody i odprowadzenia ścieków, a także uiszczenia wszelkich rachunków z tym związanych na rzecz dostawców w/w mediów, nie wynika, iż pozwana w istocie zużyła ilość wody, za którą strona powodowa domaga się zapłaty. Wskazać należy, że do akt sprawy nie przedłożono jakiegokolwiek dokumentu czy też regulaminu, z którego wynikałby sposób rozliczenia opłat dochodzonych pozwem. Sposób dokonywania tych rozliczeń nie wynika w szczególności z treści umowy najmu łączącej strony. Nie wiadomo także w jaki sposób, według jakich zasad, koszty korzystania z wody i odprowadzania ścieków, rozliczane były przez Wspólnotę Mieszkaniową, zarządzającą nieruchomością, w której położony jest lokal zajmowany przez pozwaną. W ocenie Sądu Okręgowego przedłożone przez stronę powodową tabelaryczne zestawienia kosztów, zaliczek i wyników rozliczeń stanowiły jedynie dokumenty prywatne, a więc stosownie do art. 245 k.p.c. były wyłącznie dowodem tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Tym samym, w istocie rozważane dokumenty obrazowały jedynie jaką kwotą z w/w tytułu strona powodowa obciążyła pozwaną A. P. i kiedy to nastąpiło, nie przesądzając, że wskazywane w nich kwoty odpowiadają wysokości kosztów rzeczywiście obciążających pozwaną za korzystanie z wody i odprowadzanie ścieków. Zdaniem Sądu Okręgowego wobec zakwestionowania przez pozwaną metodyki wyliczenia powyższych kosztów przez stronę powodową, ta ostatnia winna za pomocą wszelkich dostępnych sobie dowodów udowodnić zasadność dochodzonego roszczenia. Powinna zatem wykazać jakie zasady rozliczenia w/w mediów obowiązywały w okresach objętych powództwem, a także przedstawić dowody wykazujące, że rozliczenie przedstawione pozwanej przez stronę powodową było prawidłowe i dotyczyło rzeczywiście wody, której zużycie obciążało pozwaną. Tymczasem przedstawione przez stronę powodową rozliczenia zarówno za rok 2011, jak i 2012 nie zostały poparte jakąkolwiek argumentacją. Nie wiadomo także jakie były powody i podstawy dokonania po upływie wielu miesięcy korekty rozliczenia kosztów korzystania z wody i odprowadzania ścieków za rok 2011, czego konsekwencją było nałożenie na pozwaną obowiązku dodatkowego zapłacenia kwoty 562,25zł.

W ocenie Sądu odwoławczego takie dowody strona powodowa była zobowiązana przedstawić już przy pozwie, a najpóźniej na skutek doręczenia jej sprzeciwu od nakazu zapłaty. Tam bowiem pozwana przedstawiła określone twierdzenia kwestionujące zasadność dochodzonego roszczenia. Jak wynika z twierdzeń pozwanej oraz dokumentów przedłożonych przez stronę powodową pozwana za rok 2011 i 2012 uiściła wszelkie obciążające ją zaliczki na poczet kosztów korzystania z wody i odprowadzania ścieków, pokryła niedobór, którym obciążono ją w pierwotnym rozliczeniu za rok 2011, a także poniosła pełne koszty używania wody w roku 2012, wyliczone według pomiarów wodomierza zainstalowanego w tamtym roku w jej mieszkaniu. W ocenie Sądu Okręgowego, trafnie przyjął Sąd Rejonowy, że strona powodowa nie wykazała, aby pozwana miała obowiązek zapłacić jeszcze jakiekolwiek dalsze kwoty z powyższego tytułu, a był to obowiązek dowodowy, który zgodnie z art. 6 k.c. obciążał właśnie Gminę Miejską K. jako powoda w tej sprawie.

Z powyższych względów nie było podstaw do zasądzenia dochodzonej kwoty w oparciu o stosunek prawny łączący strony w okresie objętym wskazanymi rozliczeniami tj. na podstawie §4 umowy najmu z dnia 28 stycznia 2008r. w zw. z art. 353 ¹ k.c. i art. 9 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014r. poz. 150 z późn. zm.).

Za bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 405 k.c., gdyż Sąd Rejonowy przepisu tego nie stosował. Przepis ten nie mógł zostać zastosowany w tej sprawie, wobec faktu, iż stosunek łączący strony wynikał z zawartej między nimi umowy najmu. Dodatkowo podnieść należy, że dla powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia muszą być spełnione przesłanki tj. wzbogacenie o charakterze majątkowym kosztem zubożonego, związek między zubożeniem a wzbogaceniem, a także bezpodstawność wzbogacenia. Na uwzględnienie nie zasługuje twierdzenie skarżącej, że wobec niezapłacenia dochodzonych należności pozwana pozostaje bezpodstawnie wzbogacona. Nie przedstawiono, bowiem dowodów wskazujących na zasadność ich dochodzenia, tym samym brak było możliwości wykazania wzbogacenia pozwanej kosztem jednoczesnego pogorszenia sytuacji majątkowej strony skarżącej.

Wobec braku wykazania zasadności dochodzonego roszczenia zbędne jest czynienie rozważań co do zarzutu naruszenia art. 118 k.c. Zarzut ten tylko wówczas miałby jakiekolwiek znaczenie w sprawie, gdyby ustalone zostało, że stronie powodowej przysługiwało określone roszczenie, a to w tej sprawie nie zostało wykazane.

Z przytoczonych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na mocy art. 385 k.p.c.

SSO Grzegorz Buła