Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Andrzej Borucki

Protokolant: Barbara Ćwiok

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2017 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z powództwa: Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o. w J.

przeciwko: J. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo

II.  zasądza od powoda Przedsiębiorstwa (...) Spółka z o.o. w J. na rzecz pozwanego J. K. kwotę 7.795,38 zł (siedem tysięcy siedemset dziewięćdziesiąt pięć złotych 38/100) tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt VI GC 332/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 23 stycznia 2017 r.

Powód Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w J. domagał się zasądzenia od pozwanego J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w D. kwoty 85.277,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 85.277,38 zł w wysokości 13% od dnia 18 października 2014 r. do dnia 31 grudnia 2014 r., w wysokości 8% od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., a następnie odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę na mocy której pozwany zobowiązał się do dostawy i podłączenia przygotowanej instalacji elektrycznej agregatu prądotwórczego (...) z SZR i agregatu GPW 150 wraz z układem (...)ów 4 sztuki oraz dostawy i montażu instalacji mechanicznych dla agregatu (...) wraz z uruchomieniem i przeszkoleniem pracowników Politechniki (...). Pozwany był zobowiązany do dokonania zgłoszenia do odbioru końcowego robót, czego nie uczynił. Pozwany w trakcie udzielonego okresu gwarancyjnego zobowiązał się również do uczestnictwa w przeglądach gwarancyjnych w terminach wyznaczanych przez powoda oraz usuwania powstałych usterek. Wobec zrealizowania przez pozwanego przedmiotu umowy w podstawowym zakresie powód zapłacił z tego tytułu należność w wysokości 135.792 zł. W pozostałym zakresie, tj. wykonania obowiązków wynikających z udzielonej gwarancji pozwany nie zrealizował. Powód wezwał pozwanego pismem z dnia 14 listopada 2013 r. do naprawy stwierdzonej przed dokonaniem odbioru usterki w postaci wycieku oleju, jednakże bezskutecznie. Wskazana usterka, w celu umożliwienia dokonania bezusterkowego odbioru urządzeń przez Politechnikę (...), została usunięta przez powoda, do czego ten w żaden sposób nie był zobowiązany. Mimo działań powoda usterka odnowiła się po dokonaniu odbioru. Na podstawie przepisu § 7 pkt 5 umowy pozwany w okresie gwarancyjnym zobowiązał się do bezpłatnego usunięcia powstałych usterek. Wyciek został usunięty przez pozwanego dopiero w dniu 26 lutego 2014 r. w trakcie przeglądu gwarancyjnego zleconego pozwanemu bezpośrednio przez Politechnikę (...). W konsekwencji powyższego powód na podstawie przepisów umowy obciążył pozwanego kwotą w wysokości 85.277,38 zł tytułem kary umownej za zwłokę w usunięciu stwierdzonych wad. W konsekwencji zaniechania pozwanego powód został obciążony przez Politechnikę (...) tytułem kosztów poniesionych w związku z wykonaniem wymaganych przeglądów we własnym zakresie.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu przyznał, że strony łączyła umowa, która została przez pozwanego prawidłowo i terminowo wykonana. Pozwany zaprzeczył, aby w ogóle doszło do powstania jakichkolwiek usterek lub wad w dostarczonych agregatach. Przez cały dotychczasowy okres eksploatacji nie były zgłaszane jakiekolwiek wady lub usterki ani przez użytkownika ani przez powoda. Protokół odbioru między powodem a pozwanym nie został sporządzony, bowiem pracownicy strony powodowej nie stawili się na odbiór, mimo wezwań nie przybyli na miejsce odbioru ani nie wyznaczyli dodatkowego, innego terminu. Co istotne strona powodowa w całości uznała należność wynikającą z faktury VAT i dokonała zapłaty, potwierdzając istnienie i wysokość zobowiązania w terminarzu zapłaty. Z uwagi na niedotrzymanie terminu zapłaty pozwany wystawił notę odsetkową. Mimo wezwania do dobrowolnej zapłaty powód nie zapłacił, a pozwany zmuszony był wystąpić na drogę postępowania sądowego, które toczyło się przed Sądem Rejonowym w P. i zakończyło się wyrokiem uwzględniającym żądanie pozwanego. W ocenie pozwanego, zachowanie strony powodowej stanowi w całości odpowiedź na dochodzenie przez pozwanego należności z tytułu odsetek za opóźnienie w zapłacie, o czym świadczy sekwencja zdarzeń oraz czynności podnoszonych przez powoda. Powód po raz pierwszy wystawił notę obciążeniową na kwotę 85.277,38 zł z tytułu rzekomych kar umownych w dniu 10 października 2014 r., a zatem dopiero po doręczeniu mu odpisu nakazu zapłaty z dnia 16 września 2014 r. wraz z pozwem pozwanego złożonym w dniu 10 września 2014 r. Tym samym przed terminem doręczenia noty księgowej strona powodowa nie wzywała do usunięcia wad, ani dokonania zapłaty z tytułu rzekomych wad. Za sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania należy uznać zachowanie powoda, który wiedząc o swoim roszczeniu nie dokonuje jego kompensaty przy dokonywaniu płatności, tylko zaczyna je podnosić dopiero po wystąpieniu z powództwem przez pozwanego. Pozwany zaprzeczył również prawdziwości pisma dołączonego do pozwu z dnia 14 listopada 2013 r. i wskazał, że pismo to zawiera inną treść, różniącą się jedynie czterema wyrazami w stosunku do pisma z takiej samej daty i tytułu przedkładanego już dwukrotnie przez pozwanego jako dowód w sprawach przed Sądem Rejonowym w P. sygn. akt V GC 200/15 i V GC 348/15. Strona powodowa sama zaprzecza własnym twierdzeniom już w pozwie. Podnosi jakoby w dniu 14 listopada 2013 r. miał wzywać do usunięcia wady, następnie stwierdza jakoby miał samodzielnie wadę usunąć, aby Politechnika (...) mogła dokonać bezusterkowego odbioru, który jest faktem w sprawie. Tym samym, nie jest możliwe, aby powód usunął rzekomą wadę po dniu 14 listopada 2013 r. po to, aby potwierdzić bezusterkowy odbiór, który został dokonany 2 miesiące wcześniej. Pozwany zaprzeczył także, aby istniały jakiekolwiek podstawy prawne do naliczenia kary umownej, nadto brak jest podstaw do ustalenia, w jaki sposób została naliczona. Pozwany zaprzeczył również jej wysokości, a także podniósł, że nawet gdyby uznać, iż istniałyby podstawy do jej naliczenia, to kara taka byłaby rażąco wygórowana w stosunku do wynagrodzenia. Strona powodowa podnosi również jakoby została obciążona przez Politechnikę (...) kosztami poniesionymi w związku z wykonywaniem wymaganych przeglądów we własnym zakresie. W tym zakresie pozwany podniósł zarzut zawisłości sprawy, bowiem sprawa o zapłatę przez pozwanego kwoty z tytułu kosztów poniesionych przez Politechnikę (...) za wykonanie płatnych przeglądów toczy się przed Sądem Rejonowym w P. pod sygn. akt V GC 348/15. Pozwany z ostrożności procesowej zarzucił i zaprzeczył, że nigdy nie był zobowiązany z mocy umowy do wykonywania nieodpłatnych przeglądów gwarancyjnych, na co zresztą sama strona powodowa nie przedkłada żadnych dowodów.

W piśmie procesowym z dnia 24 listopada 2016 r. powód sprecyzował żądanie pozwu wskazując, że domaga się zasądzenia kwoty w wysokości 85.277,38 zł tytułem kary umownej objętej notą księgową obciążeniową z dnia 10 października 2014 r. Podana kara umowna została naliczona za okres od dnia 17 sierpnia 2013 r. do dnia 26 czerwca 2014 r. (ilość dni zwłoki 314 x 0,2% za dzień x 135.792 zł brutto cena kontraktu = 85.277,38 zł).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 czerwca 2013 r. została zawarta umowa nr (...) pomiędzy Politechniką (...) im. I. Ł. z siedzibą w R. a Przedsiębiorstwem (...) sp. z o.o. w J., w wyniku rozstrzygnięcia przetargu nieograniczonego. Przedmiotem umowy było wykonanie instalacji stacjonarnego układu zasilania rezerwowego z agregatów prądotwórczych od budynków (...) w A. i(...)w R.. W dniu 4 września 2013 r. strony spisały protokół odbioru. W protokole wskazano, że roboty wykonano od 21 czerwca 2013 r. do 20 sierpnia 2013 r. Nie stwierdzono żadnych usterek ani wad.

(dowód: umowa z dnia 14 czerwca 2013 r. wraz z załącznikami – k. 25-72, protokół odbioru z dnia 4 września 2013 r. – k. 73-74)

W dniu 1 lipca 2013 r. w J. powód Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w J. zawarł z pozwanym J. K. prowadzącym firmę pod nazwą J. A. P.-Pool (...) umowę nr (...). Jej przedmiotem była dostawa, podłączenie przygotowanej instalacji elektrycznej agregatu prądotwórczego (...) z SZR i agregatu (...)wraz z układem (...)ów – 4 szt. oraz dostawa i montaż instalacji mechanicznych dla agregatu (...) wraz z uruchomieniem i przeszkoleniem użytkownika (Politechnika (...)). Szczegółowy opis przedmiotu umowy zawarty był w ofercie nr (...) i (...) z dnia 20 czerwca 2013 r. oraz w dokumentacji projektowej. Z tytułu dostawy, montażu i uruchomienia przedmiotu umowy strony ustaliły wynagrodzenie w wysokości 135.792 zł brutto. Pozwany zobowiązał się wykonać umowę do 16 sierpnia 2013 r.

(dowód: umowa z dnia 1 lipca 2013 r. – k. 17-18, oferta nr (...) – k. 19-21, oferta nr (...) – k. 22-23, zamówienie z dnia 21 czerwca 2013 r. – k. 24)

W dniu 27 sierpnia 2013 r. pozwany wystawił na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 135.792 zł brutto, w której stwierdzono, iż pozwany wykonał dostawę agregatów prądotwórczych. Faktura ta została odebrana i podpisana przez Z. Ś. prezesa zarządu powoda. Powód nie zapłacił przedmiotowej należności w uzgodnionym terminie, tj. do dnia 26 września 2013 r. W dniu 19 maja 2014 r. Z. Ś. podpisał oświadczenie zatytułowane jako terminarz spłaty, w którym zobowiązał się do zapłaty należności za dostarczone agregaty w trzech ratach. W dniu 4 sierpnia 2014 r. pozwany wystawił na rzecz powoda notę odsetkową na kwotę 13.846,65 zł tytułem nieterminowej zapłaty należności i wezwał pozwanego do jej zapłaty.

(dowód: faktura Vat nr (...) – k. 140, nota odsetkowa z dnia 4 sierpnia 2014 r. – k. 141, wezwanie do zapłaty ostateczne – k. 142-146, terminarz spłaty z dnia 19 maja 2014 r. – k. 155)

Pismem z dnia 14 listopada 2013 r. powód zwrócił się do pozwanego o wykonanie przeglądu zerowego agregatów prądotwórczych zgodnie z kartą gwarancyjną. Pismo takie zostało również złożone w sprawach przed Sądem Rejonowym w P., które toczyły się pod sygn. akt V GC 200/15 i V GC 348/15. Do akt niniejszej sprawy zostało zaś złożone przez powoda bardzo podobne pismo również z datą 14 listopada 2013 r. z tym, że ze zmienioną treścią „zwracam się z prośbą o wykonanie powyższego przeglądu oraz usunięcie oleju”.

(dowód: pismo powoda z dnia 14 listopada 2013 r. – k. 169-171, pismo przedłożone przez powoda z dnia 14 listopada 2013 r. – k. 75-77, zeznania A. M. – k. 255v, zeznania P. Ś. – k. 256v)

W Sądzie Rejonowym w P. toczyła się sprawa sygn. akt V GC 200/15 z powództwa J. K. przeciwko Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. o zapłatę kwoty 13.846,65 zł, która została prawomocnie rozpoznania wydaniem wyroku w dniu 17 listopada 2015 r. i powództwo w całości uwzględniono. W toku w/w sprawy Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. podniósł zarzut potrącenia kwoty 85.277,38 zł objętej notą obciążeniową nr (...), który jednak nie został uwzględniony, bowiem nie udowodnił, aby posiadał wzajemną wierzytelność wobec J. K..

(dowód: odpis wyroku z dnia 17 listopada 2015 r. wraz z uzasadnieniem – k. 132-136v, pozew – k. 137-139, oświadczenie o potrąceniu z dnia 29 kwietnia 2015 r. – k. 147, odpis pisma procesowego powoda z dnia 24 czerwca 2015 r. – k. 148-149, pismo powoda z dnia 16 października 2014 r. – k. 150, pismo pozwanego z dnia 7 maja 2015 r. – k. 157)

Po wydaniu i doręczeniu nakazu zapłaty Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. w dniu 8 października 2014 r. w sprawie V GNc 2589/14 (V GC 200/15) wystawił on na rzecz pozwanego notę obciążeniową nr (...) z dnia 10 października 2014 r. na kwotę 85.277,38 zł tytułem nieusunięcia usterek i nie wykonania przeglądu zerowego po 3 miesiącach od uruchomienia agregatów zgodnie z § 6 ust. 1 pkt c oraz § 7 ust. 7 umowy. Stosownie do treści § 6 ust. 1 pkt dostawca (pozwany) zapłaci zamawiającemu (powodowi) karę umowną za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze – w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego brutto (nie mniej niż 200 zł) za każdy dzień zwłoki, liczonej od dnia wyznaczonego na usunięcie wad. Zaś w § 7 ust. 7 ustalono, że jeżeli z jakiegokolwiek powodu leżącego po stronie dostawcy nie usunie on wady (usterki) w wyznaczonym terminie, zamawiający ma prawo usunąć powstałe wady (usterki) na koszt i niebezpieczeństwo dostawcy. W tym wypadku dostawca zobowiązany jest pokryć powstałe koszty w terminie 7 dni od dnia przedłożenia przez zamawiającego rachunku.

(dowód: nakaz zapłaty z dnia 16 września 2014 r. – k. 151-153, pismo z dnia 10 października 2014 r. – k. 84-86, nota obciążeniowa z dnia 10 października 2014 r. – k. 87, wezwanie do zapłaty z dnia 3 listopada 2014 r. – k. 100-102, umowa z dnia 1 lipca 2013 r. – k. 17-18, zeznania A. M. – k. 255v)

Pozwany nie zgadzał się z faktem obciążania go przez powoda powyższą należnością uznając ją za bezpodstawną, odsyłając powodowi notę obciążeniową.

(dowód: pismo pozwanego z dnia 17 listopada 2014 r. – k. 158-159, pismo pozwanego z dnia 24 października 2014 r. – k. 160, pismo pozwanego z dnia 17 października 2014 r. – k. 161-163)

Agregaty prądotwórcze zostały dostarczone przez pozwanego i dopuszczone do eksploatacji przez Politechnikę (...), nie stwierdzono w nich żadnych wad zarówno przez Politechnikę (...), jak też przez powoda. Ani powód ani też Politechnika (...) nie zgłaszali pozwanemu usunięcia wycieku oleju. Politechnika (...) dokonała odbioru bez zastrzeżeń w zakresie dostarczonych agregatów, dowodem czego jest protokół odbioru z dnia 4 września 2013 r. W protokole tym nie stwierdzono żadnych wad ani usterek co do pracy agregatów, które zostały uruchomione i włączone do pracy w trybie automatycznym. Pozwany wykonał również przeglądy zerowe dostarczonych agregatów w dniu 26 lutego 2014 r. Wykonane przeglądy potwierdziły prawidłowość pracy i brak jakichkolwiek usterek, zaś w jednym z protokołów znalazł się zapis o występowaniu wycieku na jednym z agregatów i jego usunięciu. Na połączeniu między pompą a silnikiem widoczne były krople płynu chłodniczego. Śruby zostały dokręcone i nie stwierdzono już skraplania. Po tym przeglądzie Politechnika (...) nie zgłaszała już pozwanemu żadnych uwag. Agregaty w czasie przeglądu wymagają często dokręcania opasek np. na przewodach płynu chłodzącego czy też na pompie wody, są to normalne czynności przeglądowe. Agregaty są urządzeniem, które podlegają np. drganiom i jest możliwość, że niektóre elementy tak jak np. przewód mocowy od prądnicy może się odkręcić, mogą się również odkręcać śruby. Nie ma możliwości wycieku oleju z agregatu, ponieważ jeśli agregat nie pracuje, to olej znajduje się w misce olejowej i gdyby taki przeciek był, to oznaczałoby to, że jest ona pęknięta, a takiego uszkodzenia nie można by było usunąć na miejscu.

(dowód: protokoły przeglądu – k. 164-167, protokół odbioru z dnia 4 września 2013 r. – k. 73-74, oferta na przeglądy zerowe z dnia 29 stycznia 2014 r. – k. 172, zlecenie przeglądu agregatów z dnia 31 stycznia 2014 r. – k. 173-174, zeznania D. S. – k. 254v, zeznania A. M. – k. 255-256, zeznania P. Ś. – k. 256v-257, zeznania A. K.– k. 257v, zeznania A. A. – k. 258, zeznania J. B. – k. 258v, zeznania Z. B. – k. 259, zeznania R. P. – k. 295-296, zeznania J. H. – k. 296, zeznania W. K. – k. 296)

Pozwany na rzecz Politechniki (...) wykonywał płatne przeglądy gwarancyjne. Politechnika (...) obciążyła tymi kosztami powoda, tj. kwotą 5.295,15 zł za przegląd techniczny agregatów prądotwórczych wykonany dnia 17 lutego 2015 r. oraz kwotą 4.992,57 zł za przegląd agregatów prądotwórczych wykonany dnia 3 marca 2014 r. Pozwany na polecenie powoda w późniejszym okresie również dokonywał przeglądu okresowego agregatów prądotwórczych.

(dowód: zgłoszenie do przeglądu okresowego agregatów prądotwórczych z dnia 21 stycznia 2016 r. – k. 78, zgłoszenie do przeglądu okresowego agregatów prądotwórczych z dnia 27 stycznia 2016 r. – k. 79, faktura nr (...) – k. 96, faktura nr (...) – k. 79-80, zeznania A. M. – k. 255, zeznania P. Ś. – k. 256v-257, zeznania A. A. – k. 258)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów z dokumentów złożonych do akt sprawy przez obie strony. Dowodom z dokumentów Sąd przyznał walor wiarygodności w całości albowiem nie budziły one wątpliwości, co do swojej treści, a nadto nie były kwestionowane przez strony procesu. Czym innym jest natomiast rozbieżność stron w ocenie tych dokumentów i ich wymowy w kontekście dochodzonego roszczenia.

Ponadto ustalając stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd oparł się na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków D. S., A. M., P. Ś., Z. W., A. K., A. A., J. B., Z. B., A. G., R. P., J. H., W. K. oraz strony powodowej. Sąd dał wiarę tym zeznaniom, w zakresie jak dokonane ustalenia faktyczne, uznając je za rzetelne, zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Dla Sądu najistotniejsze były zeznania pracowników Politechniki (...), którzy potwierdzili fakty dotyczące prawidłowej pracy agregatów i wykonania przeglądów, w tym przeglądu zerowego. Zeznania tych świadków korespondowały wzajemnie ze sobą i z dowodami z dokumentów, składając się wraz nimi na spójną i logiczną całość obrazującą opisany wyżej stan faktyczny, a zatem były wiarygodne.

Sąd nie dał wiary zeznaniom przedstawiciela powoda w osobie Z. Ś., który wskazywał, że do pozwanego wysłane zostało pismo z k. 75 oraz w zakresie, jakim podawał, że wada polegała na wycieku oleju z silnika, a sytuacja ta trwała od sierpnia 2013 r. do 26 lutego 2014 r., albowiem treść tych zeznań nie znalazła potwierdzenia w zebranych dowodach z dokumentów, jak też jest sprzeczna z treścią wiarygodnych zeznań świadków, w tym przede wszystkim pracowników Politechniki (...).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał, iż powództwo jest bezzasadne.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 85.277,38 zł tytułem kary umownej za zwłokę w usunięciu stwierdzonych wad. W piśmie z dnia 24 listopada 2016 r. powód wskazał, że nalicza karę umowną za okres od dnia 17 sierpnia 2013 r. do dnia 26 czerwca 2014 r., zgodnie z notą obciążeniową z dnia 10 października 2014r.

Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna). Dłużnik nie może bez zgody wierzyciela zwolnić się z zobowiązania przez zapłatę kary umownej (§2). W art. 484 k.c. wskazano, że w razie niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania kara umowna należy się wierzycielowi w zastrzeżonej na ten wypadek wysokości bez względu na wysokość poniesionej szkody. Żądanie odszkodowania przenoszącego wysokość zastrzeżonej kary nie jest dopuszczalne, chyba że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana.

W łączącej strony umowie w § 6 ust. 1 pkt c przewidziano, że dostawca zapłaci zamawiającemu karę umowną za zwłokę w usunięciu wad stwierdzonych przy odbiorze – w wysokości 0,2% wynagrodzenia umownego brutto (nie mniej niż 200 zł) za każdy dzień zwłoki, liczonej od dnia wyznaczonego na usunięcie wad. Zaś w § 6 ust. 3 strony ustaliły, że kary umowne dotyczące zwłoki w oddaniu przedmiotu zamówienia oraz za zwłokę w usunięcie wad stwierdzonych przy odbiorze, będą potrącane z faktury końcowej wykonawcy.

Powód zgodnie z ogólną regułą art. 6 k.c. powinien wykazać istnienie wad oraz fakt zgłoszenia i wyznaczenia terminu na ich usunięcie. W ocenie Sądu powód nie wykazał, aby zaistniały podstawy do naliczenia kary umownej z tytułu opóźnienia w usuwaniu wad.

Przedmiotowy wyciek oleju, na który powołuje się powód twierdząc jakoby to miała być wada, do usunięcia której wzywał pozwanego miał miejsce przy dokonywaniu przeglądu zerowego, nie wynikał z wad ani nie był zgłaszany jako wada, a został usunięty poprzez doszczelnienie agregatu ( dokręcenie śrub). Podkreślenia wymaga okoliczność, że nie wykazano był on zgłaszany ani wcześniej, ani później przez Politechnikę (...) jako użytkownika.

W niniejszej sprawie termin na usunięcie wad nie tylko nie został zgłoszony i wyznaczony, ale nawet wyraźnie wskazany pozwanemu przez powoda, w taki sposób by od jego upływu można było naliczać karę. Wyznaczenia terminu nie potwierdza natomiast żaden dowód z dokumentów, bądź źródeł osobowych. Za takie zgłoszenie z pewnością nie można uznać pisma z dnia 14 listopada 2013 r. przedłożonego przez powoda. Odnotować należy, że pismo z dnia 14 listopada 2013 r. złożone przez powoda k. 75 i przez pozwanego k. 169 ma częściowo odmienną treść – w piśmie powoda znajduje się treść: „zwracam się z prośbą o wykonanie powyższego przeglądu oraz usunięcie wycieku oleju”, a w piśmie pozwanego : „zwracam się z prośbą o wykonanie powyższego przeglądu zgodnie z kartą gwarancyjną”. Podkreślenia wymaga, że pismo o treści przedłożonej przez pozwanego było już dwukrotnie składane przez stronę powodową jako dowód w sprawach toczących się przed Sądem Rejonowym w P., które toczyły się pod sygn. akt V GC 200/15 i V GC 348/15. Pisma te były poświadczane za zgodność z oryginałem przez samego prezesa strony powodowej, jako te które zostały wysłane do pozwanego. Dla porządku wskazać należy, że Sąd jako wiążące uznaje pismo złożone przez stronę pozwaną, bo takie zostało jej przesłane. W konsekwencji Sąd uznał, że powód nie wzywał pozwanego do usunięcia wad.

Powód pomija, że odbiór przez Politechnikę (...) został dokonany w dniu 4 września 2013 r., a zatem 2 miesiące przed datą rzekomego wezwania. Zupełnie niezrozumiały jest zatem okres naliczania kar umownych podany przez stronę powodową tj. od 17 sierpnia 2013 r. do 26 czerwca 2014 r.

Żadnych zastrzeżeń czy też zgłoszeń dotyczących usterek czy wad w pracy agregatów ze strony powoda, jak też i Politechniki (...) pozwany nie otrzymał. Nie zgłoszono również żadnej reklamacji. W momencie odbioru agregaty pracowały bez zastrzeżeń, sporządzony został protokół odbioru, który potwierdza, że agregaty był sprawne bez jakichkolwiek wad. W okresie od odbioru którego dokonano we wrześniu 2013 r. do czasu przeglądu w lutym 2014 r. nie było potrzeby i konieczności odłączenia urządzenia, bądź przerwy w jego pracy.

Biorąc pod uwagę termin wystawienia noty obciążeniowej nie sposób oprzeć się wrażeniu, że powód poszukiwał rzekomych wad, dopiero po wystąpieniu przez pozwanego z powództwem z tytułu odsetek za opóźnienie w zapłacie. Za powyższym przemawia również okoliczność, że powód w żadnych wcześniejszych pismach nie zwracał się do pozwanego o usunięcie jakichkolwiek wad, a niewątpliwie agregaty przekazane zostały użytkownikowi i pracują bez zastrzeżeń z jego strony. Za irracjonalne należałoby uznać zachowanie powoda, który wiedząc o swoim roszczeniu nie dokonuje jego kompensaty przy dokonywaniu płatności.

Powód nie miał podstaw do obciążania pozwanego kwotą 85.277,38 zł, skoro agregaty zostały dostarczone terminowo, pozwany wykonał umowę i odesłał powodowi notę księgową wystawioną przez niego. Powód nie wykazał, aby doszło do powstania usterek czy też, aby pozwany nie wykonał przeglądu zerowego instalacji. Co więcej przedstawiciele Politechniki (...) potwierdzili w sposób obiektywny, iż agregaty pracują w sposób prawidłowy bez wad.

Kwestia rozstrzygnięcia czy pozwany był zobowiązany do wykonywania nieodpłatnych przeglądów gwarancyjnych pozostaje poza przedmiotem niniejszego sporu, skoro powód wystąpił w tym zakresie przeciwko pozwanemu z odrębnym powództwem na drogę postępowania sądowego.

Reasumując, powód nie wykazał po pierwsze by wady, na które się powołuje zostały stwierdzone, nadto by wezwał pozwanego do ich usunięcia w zakreślonym, odpowiadających ich rodzajowi terminie – co powoduje, iż nie ma żadnych podstaw do stwierdzenia, że pozwany pozostawał w zwłoce w ich usuwaniu. Wobec powyższego powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu, o czym orzeczono jak w pkt I wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Ponieważ powód przegrał sprawę w całości obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty procesu (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Na koszty celowej obrony składały się w przedmiotowym postępowaniu wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w wysokości 7.200 zł, gdyż zgłosił on żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.), koszt dojazdu pełnomocnika do Sądu w wysokości 578,38 zł oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804). Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2012 r. (sygn. III PZP 4/12) celowe i niezbędne koszty przejazdu profesjonalnego pełnomocnika strony w celu wzięcia udziału w rozprawie wchodzą w skład kosztów procesu. Podobnie orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18 lipca 2012 r. (sygn. III CZP 33/12), stwierdzając, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (podobnie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. III CZP 26/16). Sąd uznał zatem żądanie zwrotu kosztów przejazdów pełnomocnika pozwanego samochodem na dwie rozprawy, na trasie K. – R. (2 x (346 km x 0,8358 zł)) za uzasadnione w pełni (spis kosztów – k. 293). W tym stanie rzeczy, orzeczono jak w punkcie II wyroku.