Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 17.05, 16.06, 15.09, 20.10, 3.11,23.11,28.11, 21.12.2016 roku sprawy, przeciwko A. K. c. K. i K. z domu P. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

1. W dniu 26 września 2015 roku, ok. godz. 10:33 w W. na drodze publicznej, jadąc drogą ekspresową (...) od strony węzła K. w kierunku Al. (...), wykroczyła przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. b P. w ten sposób, że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), jechała z prędkością 173 km/h i przekroczyła dopuszczalną prędkość poza obszarem zabudowanym na drodze ekspresowej dwujezdniowej wynoszącą 120 km/h o 53 km/h.

Tj. za wykroczenie z art. 92a KW w zw. z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. b Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz.908 ze zm).

2. W miejscu i czasie jak w pkt. 1, naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 5 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), naruszyła obowiązek sygnalizowania kierunkowskazem manewru zmiany pasa ruchu.

Tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 22 ust. 5 Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 ze zm).

3. W dniu 26 września 2015 roku, ok. godz. 11:04 w W. na drodze publicznej, jadąc drogą nr (...) od strony drogi (...) w kierunku ul. (...), wykroczyła przepisom określonym w art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. b P. w ten sposób, że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...), jechała z prędkością 162 km/h i przekroczyła dopuszczalną prędkość poza obszarem zabudowanym na drodze ekspresowej dwujezdniowej wynoszącą 120 km/h o 42 km/h.

Tj. za wykroczenie z art. 92a KW w zw z art. 20 ust. 3 pkt. 1 lit. b Ustawy z dnia 20. 06. 1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz.908 ze zmianami).

4. W miejscu i czasie jak w pkt. 1 podczas legitymowania na żądanie funkcjonariusza Policji wbrew obowiązkowi odmówiła podania miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy.

Tj. za wykroczenie z art. 65 § 2 Ustawy z dn. 20.05.1971r. Kodeks Wykroczeń (Dz.U.1971 Nr 12 poz. 114).

orzeka

I.  Obwinioną A. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt. 2 i 4 wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 65 par 2 kw. w zw. z art. 9 par 2 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset) złotych.

II.  Obwinioną A. K. uniewinnia od popełnienia czynów opisanych w pkt. 1 i 3 wniosku o ukaranie tj. od tego , że w dniu 26 września 2015 roku , ok. godz. 10.33. w W. na drodze publicznej , jadąc drogą ekspresową (...) od strony węzła K. w kierunku al. (...) , wykroczyła przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust 3 pkt 1 lit b Prawa o ruchu drogowym w ten sposób , że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) , jechała z prędkością 173 km/h i przekroczyła dopuszczalną prędkość poza obszarem zabudowanym na drodze ekspresowej dwujezdniowej wynoszącą 120 km/h o 53 km/h oraz od tego ,że w dniu 26 września 2015 roku ok. godz. 11.04. w W. na drodze publicznej , jadąc drogą nr (...) od strony drogi (...) w kierunku ulicy (...) , wykroczyła przeciwko przepisom określonym w art. 20 ust 3 pkt 1 lit b Prawa o ruchu drogowym w ten sposób ,że kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) jechała z prędkością 162 km/ h i przekroczyła dopuszczalną prędkość poza obszarem zabudowanym na drodze ekspresowej dwujezdniowej wynoszącą 120 km/ h o 42 km/h tj. wykroczenia z art. 92a kw. w zw z art. 20 ust 3 pkt 1 lit b Ustawy z dnia 20.06. 1997 roku Prawo o ruch drogowym

III.  Zasądza od obwinionej 50 ( pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty , zwalnia ją od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt V W 7036/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 26 września 2015 r. w W. na drodze ekspresowej (...) asp. J. S. oraz sierż. szt. M. G. pełnili służbę radiowozem nieoznakowanym marki V. (...) o nr rej. (...) wyposażonym w wideo rejestrator typu (...) 1. Podczas służby około godz. 10:33 ww. funkcjonariusze zaobserwowali pojazd marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) poruszający się tą drogą od strony węzła K. w kierunku Al. (...), który prowadziła A. K.. Funkcjonariusze dokonali pomiaru prędkości ww. pojazdu i wedle niego ustalili, iż pojazd prowadzony przez A. K. porusza się z prędkością 173 km/h przekraczając dozwoloną w tym miejscu prędkość o 53 km/h. Powyższego pomiaru funkcjonariusze dokonali jednak niedokładnie. A. K. nie sygnalizowała też kierunkowskazem zmiany pasa ruchu, wobec czego funkcjonariusze dokonali zatrzymania A. K. do kontroli drogowej. W trakcie podjętych czynności A. K. nie przyjęła mandatu nałożonego na nią przez funkcjonariuszy Policji oraz na pytanie sierż. szt. M. G. złożone w trakcie czynności zmierzających do zebrania danych celem wniesienia wobec A. K. wniosku o ukaranie, odmówiła podania informacji dotyczących miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy. W dalszym toku interwencji doszło do wymiany zdań pomiędzy funkcjonariuszami a A. K. i następnie A. K. oddaliła się swoim pojazdem z miejsca podjęcia wobec niej interwencji. Funkcjonariusze Policji pojechali za ww. i ponownie dokonali próby pomiaru prędkości z jaką poruszał się pojazd A. K.. Pomimo powyższego, w związku z panującymi na drodze warunkami drogowymi – tj. intensywnymi opadami deszczu na nagraniach nie można jednoznacznie określić czy widoczny na nich pojazd należał do A. K..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowo wyjaśnień obwinionej A. K. (k. 48), zeznań świadka M. G. (k.7 - 8, k. 48 – 49, k. 173 - 174), zeznań świadka J. S. (k. 174 - 175), ustna opinia biegłego (k. 175, k. 199 - 200) n/u (k. 1, 4), oświadczenie (k. 2), xero świadectwa legalizacji (k. 9), protokół oględzin (k. 11 – 12), CD (k. 13), K. (k. 17), instrukcja obsługi (k. 75 – 112, k. 137 – 156), opinia biegłego (k. 117 – 132).

Obwiniona A. K. nie przyznała się do żadnego z zarzucanych jej czynów i wyjaśniła, że jechała z dozwoloną prędkością podkreślając, że stan drogi w tym dniu nie pozwalałby na jechanie z prędkością, która została jej zarzucona. Obwiniona wskazała też, iż sygnalizowała wykonywane przez siebie manewry i w toku interwencji podała miejsce swojej pracy. Nadto wskazała, iż radiowóz poruszał się szybciej niż jej pojazd, a zatrzymania dokonano w miejscu gdzie nie powinna być przeprowadzana taka interwencja.

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej jedynie częściowo zasługują na wiarę. Mianowicie nie ma wątpliwości, iż to obwiniona w dniu zdarzenia prowadziła pojazd marki M. (...) o nr rej. (...) jadąc od strony węzła K. w kierunki Alei (...) drogą ekspresową (...), czego sama nie kwestionuje i co wynika też jasno z zeznań świadków M. G. i J. S.. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił przy tym na podważenie wersji obwinionej w zakresie jej wskazania, iż nie przekraczała prędkości w dniu zdarzenia, żaden bowiem z przedstawionych w sprawie dowodów nie pozwolił na przypisanie bez wątpliwości, iż pomiary przeprowadzone przez funkcjonariuszy odzwierciedlały faktyczny stan rzeczy i prędkość pojazdu prowadzonego przez obwinioną. W pozostałym zakresie natomiast w odniesieniu do kwestii braku użycia przez obwinioną kierunkowskazu przy zmianie pasa ruchu oraz odmowy podania przez nią miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy, Sąd odmówił wyjaśnieniom obwinionej wiarygodności i uznał, iż stanowiło to linię obrony nakierowaną na uniknięcie przez nią odpowiedzialności. I tak świadek M. G. zwięźle opisała powody i przebieg interwencji podjętej w dniu 26 września 2015 r. wobec A. K.. Świadek określiła, iż powodem zatrzymania pojazdu prowadzonego przez obwinioną było niesygnalizowanie przez nią kilkukrotnie zmiany pasa ruchu, gdyż wykonywała ten manewr bez użycia kierunkowskazu, oraz fakt, iż wedle funkcjonariuszy pojazd prowadzony przez A. K. poruszał się ze znaczną prędkością, przekraczając dopuszczalną - co zostało zarejestrowane na wideo rejestratorze. Dalej świadek zeznała, iż podczas rozmowy z A. K., (która początkowo przyznała się wobec niej do przekroczenia prędkości jednak po chwili odmówiła przyjęcia mandatu) rozpoczęła wobec niej czynności celem skierowania do Sądu wniosku o ukaranie, a obwiniona odmówiła podania swojego miejsca zatrudnienia i zajmowanego stanowiska. M. G. wskazała także, iż wobec bardzo dynamicznego odjazdu A. K. z miejsca interwencji, funkcjonariusze podjęli decyzję o pojechaniu za obwinioną i dokonali wtedy kolejnego pomiaru zapisanego na video rejestratorze, na którym bez wątpliwości uwidoczniony jest samochód obwinionej. Świadek podała także, iż nie pamięta jak długo jechali za pojazdem obwinionej. Z kolei świadek J. S. zeznał, iż po zatrzymaniu obwiniona przyznała się do wykroczenia w postaci przekroczenia dozwolonej prędkości i podkreślił, że aby zatrzymać obwinioną musiał przyspieszyć prowadzonym przez siebie radiowozem. Świadek ten wskazał także, iż początkowo obwiniona mówiła, iż spieszy się do pracy gdyż jest fryzjerką, jednak po odmowie przyjęcia mandatu już odmówiła podania miejsca zatrudnienia. W ogólności nie ma podstaw do kwestionowania tych zeznań, gdyż są one wzajemnie spójne i logiczne, w znacznej mierze znajdują one też poparcie w zabezpieczonych nagraniach z video rejestratora, ponadto nie wyjawiły się żadne okoliczności, które przemawiałyby za koniecznością odmówienia wiarygodności tym świadkom. Jednak kluczową rolę w ocenie jakości dowodowej nagrania z videorejestratora i na tej podstawie ustalenia stanu faktycznego sprawy ma opinia biegłego J. K., którą Sąd w całości podzielił. Opinia ta jest wszakże jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a nadto została przygotowana przez osobę posiadającą wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim szeroko opisał jakie warunki bezwzględnie muszą być spełnione żeby przeprowadzony za pomocą takiego urządzenia pomiar prędkości mógł zostać uznany za prawidłowy i podkreślił w odniesieniu do pierwszego z zarzucanych obwinionej czynów, iż materiał dokumentujący pomiar musi zawierać zarejestrowany obraz samochodu kontrolowanego na początku i na końcu pomiaru czego nagrania sprzed podjęcia przez funkcjonariuszy interwencji wobec obwinionej nie spełniają. Z przeprowadzonych zatem przez biegłego analiz wynika, iż brak jest dowodu na to, że przed podjęciem interwencji policyjnej obwiniona przekraczała dozwoloną prędkość. Dalej biegły z kolei zaopiniował, iż dotycząca zarzutu z pkt 3 wniosku o ukaranie druga grupa pomiarów dokonana była w złych warunkach atmosferycznych. Ten pomiar wedle biegłego powinien zostać uznany za prawidłowy gdyż pozwalał on na ustalenie, iż pojazd obwinionej poruszał się z prędkością o ok. 25 km/h przekraczającą dopuszczalną. Jednocześnie J. K. podał także, iż na jednym z nagrań zarejestrowano także, iż obwiniona nie sygnalizowała zamiaru zmiany pasa ruchu podczas manewrów utrwalonych na jednym z plików. Przed Sądem biegły wskazał nadto, iż wedle niego urządzenie pomiarowe w radiowozie było albo niesprawne albo źle obsługiwane i podkreślił, iż pierwszy raz się spotkał z sytuacją, że większość plików była źle nagrana. Kluczowe wnioski opinii Sąd uznał za w pełni jasne i poparte materiałem dowodowym oraz w analityczny sposób uzasadniające ciąg logicznych założeń, które biegłego do nich doprowadziły. Reasumując, całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego wskazuje, iż obwinionej nie można przypisać sprawstwa czynów zarzuconych w pkt 1 oraz 3 wniosku o ukaranie. Zebrane w sprawie dowody nie pozwoliły na jednoznaczne, bez wątpliwości ustalenie, iż faktycznie to obwiniona kierując pojazdem przekroczyła dozwoloną prędkość. Za powyższym przemówił przede wszystkim dowód w postaci nagrań z videorejestratora, który ze względu na wadliwość jego przeprowadzenia nie pozwolił na ustalenie konkretnej prędkości poruszania się pojazdu obwinionej. Jeszcze raz należy podkreślić, iż nie ulega wątpliwości, że w zakresie pierwszego z zarzucanych czynów to obwiniona była kierowcą pojazdu, którego prędkości poruszania się pomiaru dokonali funkcjonariusze Policji. Niemniej jednak pomiar ten, jak wynika z opinii biegłego, nie może zostać uznany za pewny, gdyż zapisy nagrań z videorejestratora nie zawierały zarejestrowanego obrazu samochodu obwinionej na początku i końcu pomiaru. Tym samym nie można z całą pewnością ustalić jaka była prędkość samochodu obwinionej, a zatem Sąd od popełnienia tego czynu obwinioną uniewinnił. Z kolei w zakresie czynu zarzuconego obwinionej w pkt 3 wniosku o ukaranie, to chociaż w tym przypadku pomiar przez urządzenie rejestrujące został przeprowadzony prawidłowo to ze względu na jakość nagrania i panujące na drodze warunki, w ocenie Sądu nie można ustalić, iż kontrolowany na drodze pojazd jest bez wątpienia samochodem obwinionej. Oczywiście, na to wskazują zeznania świadków funkcjonariuszy Policji, którzy jak jasno podawali, pojechali za obwinioną i tego pomiaru dokonali, jednak nie można wykluczyć ich błędu w tym zakresie. Jak obrazuje bowiem nagranie, rozprysk wody powodowany przez pojazdy w sposób bardzo duży widoczność ograniczał. W takim stanie sprawy, Sąd powziął wątpliwość czy pojazd uwidoczniony na nagraniu w istocie należał do obwinionej, a przy tym poza dowodowym nagraniem i zeznaniem funkcjonariuszy, nie da się obecnie za pomocą żadnego innego dowodu wątpliwości tej rozwiać. W związku z powyższym, Sąd musiał wątpliwość rozstrzygnąć na korzyść obwinionej i również w zakresie tego czynu obwinioną uniewinnić. Co do czynu zarzuconego obwinionej w pkt 2 wniosku o ukaranie, Sąd uznał, iż czyn obwinionej w sposób pełny odzwierciedlony i udowodniony został na dowodowym nagraniu z videorejestratora, które wsparte zostało także zeznaniami świadków – funkcjonariuszy Policji podejmujących interwencję wobec obwinionej. W zakresie tego fragmentu nagrania, nie zachodzą bowiem wątpliwości co do uwidocznionego na nagraniu pojazdu i tego, że należał on do obwinionej, a tym samym jak jasno widać nie zasygnalizowała ona wykonywanego manewru zmiany pasa ruchu. W świetle zatem zeznań świadków, dowodowego nagrania oraz opinii biegłego, w ocenie Sądu nie ma najmniejszych wątpliwości, iż zarzucany obwinionej w tym punkcie wniosku o ukaranie czyn rzeczywiście miał miejsce, i że wypełnił on wszystkie ustawowe znamiona pozwalające na pociągnięcie do odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia realizującego ustawowe znamiona z art. 97 kw. Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionej dopełnieniem tym jest art. 22 ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym, który stanowi, iż kierujący pojazdem jest obowiązany zawczasu i wyraźnie sygnalizować zamiar zmiany kierunku jazdy lub pasa ruchu oraz zaprzestać sygnalizowania niezwłocznie po wykonaniu manewru. Jak jasno widać na dowodowym nagraniu obwiniona swojego manewru nie sygnalizowała z opóźnieniem ale w ogóle powyższego nie uczyniła. W kwestii odmowy przez obwinioną podania miejsca zatrudnienia i stanowiska pracy w toku legitymowania, Sąd również po dogłębnej analizie materiału dowodowego uznał, iż obwiniona wypełniła znamiona czynu z art. 65§2 kw. Obowiązek podania wykonywanego zawodu aktualizuje się bowiem wtedy, gdy dochodzi do przesłuchania, w którym zadane zostaje stosowne pytanie. W przypadku podjęcia czynności urzędowych w związku ze stwierdzeniem popełnienia wykroczenia, poinformowanie co do zawodu i miejsca zatrudnienia ma znaczenie dla dalszego toku postępowania. W okolicznościach niniejszej sprawy do przesłuchania doszło dopiero po odmowie przez obwinioną przyjęcia mandatu karnego i w trakcie przygotowania przez funkcjonariusza dokumentacji do wniosku o ukaranie. Wcześniejsze sygnalizowanie przez obwinioną jej zawodu co wynika z jej wyjaśnień jak także zeznań świadków, nie ma zatem z tego punktu widzenia znaczenia gdyż uczynione było przez obwinioną w swobodnej rozmowie z funkcjonariuszami, z inicjatywy jej samej, zaś już na bezpośrednie pytania o charakterze formalnym funkcjonariusza, obwiniona intencjonalnie odpowiedzi takiej odmówiła. Tym samym obwiniona wyczerpała znamiona czynu z art. 65§2 kw. Wymierzając obwinionej karę za przypisane wykroczenia, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranej i na podstawie art. 9 §2 kw Sąd wymierzył obwinionej łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowych wykroczeń. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionej, która w ocenie Sądu skłoni obwinioną do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, mając oddziaływanie prewencyjne. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinioną, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania.

Sąd ponadto mając na uwadze dochody obwinionej, zasądził od niej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 50 zł oraz wobec uniewinnienia obwinionej od dwóch z czterech zarzutów zarzucanych jej wnioskiem o ukaranie zwolnił obwinioną od ponoszenia pozostałych kosztów postępowania.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.