Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Mariusz Górski
Protokolant:	Ewa Ślemp

przy udziale Julity Podlewskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 1 czerwca 2016 r.

sprawy

1.  P. D.

syna J. i R. z domu M.

urodzonego (...) w D.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk, art. 178a § 4 kk,

2.  S. K.

syna K. i M. z domu S.

urodzonego (...) w B.

oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk, art. 279 § 1 kk, art. 278 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 7 grudnia 2015 r. sygnatura akt II K 568/15

uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonych P. D. i S. K. i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 176/16

UZASADNIENIE

P. D., S. K. i M. K. oskarżenia zostali o to, że:

I.  w dniu 24 lutego 2015 roku w M. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali zabrać w celu przywłaszczenia silnik elektryczny zasilający suszarnię o wartości 3.000 zł należący do Przedsiębiorstwa Produkcyjnego (...), zamierzonego celu jednak nie osiągnęli ze względu na spłoszenie,

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk

Z kolei P. D. oraz S. K. oskarżeni zostali nadto o to, że:

II.  w nocy z dnia 20/21 lutego 2015r w (...) woj (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży po uprzednim włamaniu do komórki należącej do J. S., poprzez zerwanie kłódki zabezpieczającej wejście, piły elektrycznej łańcuchowej marki S. (...) oraz quada własnej produkcji powodując łącznie straty w wysokości 400zł na szkodę J. S.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

III.  w nocy z dnia 20/21 lutego 2015r w (...) woj (...) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży po uprzednim włamaniu poprzez zerwanie kłódki zabezpieczającej wejście do komórki należącej do P. S., kosy spalinowej S., piły elektrycznej stołowej, metalowej oraz dwóch baniek benzyny o poj 5 l każda powodując łącznie straty w wysokości 850zł na szkodę P. S.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

IV.  w nocy z dnia 20/21 lutego 2015r w (...) woj (...) wspólnie i w porozumieniu dokonali kradzieży po uprzednim włamaniu poprzez zerwanie kłódki zabezpieczającej wejście do komórki należącej do D. K., dwóch rowerów typu górskiego koloru szarego o nr ramy (...) oraz koloru szaro-pomarańczowego powodując łącznie straty w wysokości 1000 zł na szkodę D. K.

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk

V.  w nocy z dnia 13/14 lutego 2015r w M. woj (...) wspólnie i w porozumieniu zabrali w celu przywłaszczenia aluminiowe składane rusztowanie marki K. o szerokości 80cm, długości 2 m i wysokości 6 metrów o wartości 4000zł czym działali na szkodę Przedsiębiorstwa Produkcyjnego (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 278 § 1 kk

Poza tym P. D. oskarżony został o to, że :

VI.  w dniu 25 lutego 2015 roku w M., woj. (...) znajdują się w stanie nietrzeźwości (1.02 promila alkoholu we krwi) kierował po drodze publicznej samochodem osobowym M. (...) nr rej. (...), w okresie orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z 3 lutego 2014 roku dwuletniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

tj. o czyn z art. 178 a § 4 kk

Zaskarżonym wyrokiem P. D. uznany został za winnego, popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej tj. za winnego popełnienia występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i za to, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 14 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

P. D. uznany został także za winnego w dokonaniu czynów opisanych w pkt II, III i IV części wstępnej omawianego wyroku, tj. za winnego dokonania występków z art. 279 § 1 kk i za to, w oparciu o wskazany wyżej przepis przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk w brzmieniu tego przepisu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. wymierzono oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Poza tym P. D. uznany został za winnego dokonania czynu opisanego w pkt V części wstępnej zaskarżonego orzeczenia, tj za winnego popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to, na mocy tego przepisu wymierzono mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

P. D. uznany został również za winnego dokonania czynu opisanego wyżej w pkt VI, tj za winnego dokonania występku z art. 178 a § 4 kk i za to, w oparciu o ten przepis wymierzono sprawcy karę 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Zgodnie z treścią art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w brzmieniu tych przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 r. wymierzono P. D. kare łączną 2 lat pozbawienia wolności, a jej wykonanie, na mocy art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu tych przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 r., warunkowo zawieszono na okres lat 3.

Z kolei S. K. uznany został za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej, tj. występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i za to, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 14 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

S. K. uznany został także za winnego popełnienia czynów opisanych w pk II, II i IV części wstępnej, tj występków z art. 279 § 1 kk i za to, na podstawie tego przepisu, przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk wymierzono oskarżonemu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Zważywszy na treści art. 85 kk oraz art. 86 § 1 kk wymierzono S. K. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, a jej wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawieszono na okres lat 5.

Tymże wyrokiem M. K. uznany został za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I części wstępnej, tj występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 kk i za to, na mocy tego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie , w oparciu o art. 69 § 1 i § 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk zawieszono warunkowo na okres lat 2.

Zważywszy na treści art. 42 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. orzeczono wobec P. D. 6-letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, zaś w oparciu o art. 49 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. orzeczono od P. D. świadczenie pieniężne w kwocie 3.000 zł na cel społeczny.

Wyrok powyższy zaskarżył prokurator zarzucając:

I.  obrazę prawa procesowego a mianowicie art. 413 kpk, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na nie orzeczeniu w części dyspozytywnej w pkt VIII wyroku kary za zarzucony S. K. czyn z art. 278 § 1 kk oznaczony w wyroku jako czyn V tego oskarżonego,

II.  obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie przepisów art. 86 § 1 kk zastosowanego jako podstawę kary łącznej wymierzonej P. D. przy łączeniu kar jednostkowych: 4 miesięcy pozbawienia wolności, 1 rok pozbawienia wolności, 5 miesięcy pozbawienia wolności i 2 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzeniu mu kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy suma kar jednostkowych wynosi 1 rok i 11 miesięcy pozbawienia wolności,

III.  obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie przepisu art. 178 a § 4 kk na podstawie którego wymierzono oskarżonemu P. D. za popełniony przez niego czyn objęty ta kwalifikacja karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy ustawowe zagrożenie kara tego czynu, to kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat,

IV.  obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie przepisu art. 279 § 1 kk, na podstawie którego wymierzono oskarżonemu S. K. za popełnione przez niego czyny objęte tą kwalifikacją przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk kary 5 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy ustawowe zagrożenie karą tego czynu to kara pozbawienia wolności od 1 roku do 10 lat,

V.  obrazę przepisów prawa materialnego a mianowicie przepisu art. 91 § 2 kk poprzez jego pominięcie przy zastosowaniu kar łącznych w pkt V i IX w części dyspozytywnej wyroku,

VI.  obrazę przepisów prawa materialnego – przepisu art. 4 § 1 kk poprzez nie powołanie go przy wskazaniu podstawy wymierzeniu kary i środków karnych wobec oskarżonego zastosowanych przez przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01.07.2015 roku – jako względniejszych w pkt XIII i XIV wyroku.

Tym samym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do Sądu I instancji, celem ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył :

Niemal wszystkie zarzuty apelacji są oczywiście trafne, choć nie wskazują na wszystkie uchybienia jakich dopuścił się Sąd I instancji.

I tak rację ma apelująca, że Sąd Rejonowy nie wydał orzeczenia odnośnie jednego z zarzuconych S. K. czynów. Tyczy to występku z art. 278 § 1 kk, opisanego w pkt V części wstępnej. Tym samym niezrozumiałym wydaje się przywołanie przez skarżącego pkt VIII części dyspozytywnej, skoro zawarte tam rozstrzygnięcie związane są wyłącznie z czynami z art. 279 § 1 kk.

Nadto, a raczej przede wszystkim, należy jednak zauważyć, że w istocie bezprzedmiotowa jest apelacja tycząca braku wskazanego rozstrzygnięcia, bowiem w takiej sytuacji Sąd I instancji zobowiązany jest po prostu do wydania kolejnego wyroku w brakującej części ( art.425§2 kpk w obecnym brzmieniu obowiązuje od 15 kwietnia 2016 r., a zatem nie obowiązywał w dacie wniesienia apelacji).

Tym samym omawiany zarzut nie był w istocie powodem uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Rację ma natomiast oskarżyciel wskazując na obrazę art. 86 § 1 kk, która przejawiła się w wymierzeniu P. D. kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, choć maksymalna jaką można było orzec to 1 rok i 11 miesięcy.

Trafnie prokurator zarzucił także obrazę art. 178 a § 4 kk, na mocy którego wymierzono P. D. karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, skoro dolna granica ustawowego zagrożenia w tym przypadku wynosi 3 miesiące pozbawienia wolności.

Oczywistą jest także obraza art. 279 § 1 kk na podstawie którego (przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk) wymierzono S. K. karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, skoro dolna granica ustawowego zagrożenia co do kradzieży z włamaniem to 1 rok pozbawienia wolności.

Nie sposób nie zgodzić się z apelującą także w części zarzucającej obrazę art. 91 § 2 kk poprzez jego niezastosowanie przy orzekaniu kar łącznych co do P. D. oraz S. K. (pkt V i IX części dyspozytywnej) skoro taka powinność wynika wprost ze wskazanego wyżej przepisu.

Nie sposób natomiast zgodzić się z apelującym, iż Sąd I instancji dopuścił się obrazy art. 4 § 1 kk na skutek jego nie powołania przy wymierzaniu kar i środków karnych wobec oskarżonych.

Przepisu tego nie należy bowiem nigdy powoływać w wyroku (lecz należy o nim pamiętać), zaś trzeba wskazać jedynie, że stosuje się w danym przypadku przepis w poprzednim brzmieniu, bowiem jeśli się tego nie uczyni, należy domniemywać (właśnie zgodnie z art. 4 § 1 kk), że stosuje się ustawę nową.

Apelująca nie zauważyła przy tym, że Sąd I instancji właśnie w związku z treścią art. 4 § 1 kk dopuścił się innych, nader ważkich uchybień, bowiem przy niektórych rozstrzygnięciach wskazał na stosowanie przepisu w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r., zaś w części tego nie uczynił, a zatem stosował przepisy obowiązujące od 1 lipca 2015 r.

Poza tym trzeba przypomnieć Sądowi I instancji, że art. 42§2 i 3 kk oraz art. 49 kk zostały zmienione ustawą z dnia 20 marca 2015 r., obowiązującą od dnia 18 maja 2015 r., a zatem i ta kwestia winna znaleźć stosowne odzwierciedlenie w punktach XIII i XIV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Było to niedopuszczalne, bowiem do jednej osoby należy stosować w całości albo ustawę „starą” albo ustawę „nową”, a nie częściowo jedną i częściowo drugą.

Nadto, niezależnie od granic apelacji należy zauważyć, że P. D. przypisano dokonanie czynu z art. 178 a § 4 kk dnia 25 lutego 2015 r., zaś z ustaleń wynika, iż miało to miejsce przed godziną 23:52 – 24 lutego 2015 r.

Poza tym z niezrozumiałych względów do skazania P. D. odnośnie czynów opisanych w pkt I i V części wstępnej nie zastosowano art. 91 § 1 kk, choć nie stało temu na przeszkodzie przyjęcie w pierwszym przypadku usiłowania zaś w drugim dokonania.

Niezrozumiałym było także zaakceptowanie co do czynu opisanego w pkt I części wstępnej kwalifikacji z art. 13 § 1 kk, choć sprawcy wynieśli silnik elektryczny „na pola”, a zatem nie może tu być mowy o usiłowaniu lecz należało przyjąć dokonanie.

Inną kwestią jest problem czy możliwa będzie obecnie zmiana w tej części, a to z uwagi na zakres apelacji.

Sąd I instancji nie ustrzegł się także kolejnego błędu przy wymierzeniu kary łącznej pozbawienia wolności wobec S. K., określając ją na 2 lata pozbawienia wolności (pkt IX dyspozycji) choć suma kar jednostkowych ( w tym błędnej co do czynów z art. 279§1 kk) to 9 miesięcy pozbawienia wolności.

Zważywszy już tylko na powyższe w istocie niemożliwe było naprawienie wszystkich wskazanych wyżej uchybień przez Sąd Ii instancji i dlatego konieczne było uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania.

Jedynie na marginesie wypada zauważyć, że sąd rejonowy nie ustrzegł się także błędu co do skazania M. K. (czyli w niezaskarżonej części) skoro do podstawy skazania tego oskarżonego nie powołano art. 14 § 1 kk.