Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2017 r. w Toruniu

sprawy z powództwa z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego

Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. ( (...) )

przeciwko M. L. ( pesel (...) )

o zapłatę

I.  utrzymuje w mocy wyrok zaoczny wydany dnia 20 września 2016r. w punkcie pierwszym ,

II.  uchyla wyrok zaoczny w punkcie drugim ,

III.  rozkłada zasądzoną w wyroku zaocznym kwotę na 245 ( dwieście czterdzieści pięć ) rat w wysokości pierwsza rata 62,48zł ( sześćdziesiąt dwa złote i czterdzieści osiem groszy ) i 244 ( dwieście czterdzieści cztery ) raty po 75zł ( siedemdziesiąt pięć złotych ) każda, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca począwszy od lutego 2017r. wraz z odsetkami przypadającymi od każdej z rat za okres i w wysokości opisanych w punkcie I. ( pierwszym ) wyroku zaocznego do dnia 18 stycznia 2017 r. i odsetkami w tej samej wysokości w przypadku opóźnienia w zapłacie której którejkolwiek z rat, od dnia jej płatności do dnia zapłaty,

IV.  nie obciąża pozwanego kosztami postępowania.

Sygn. akt IC 1605/15

UZASADNIENIE

(...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. żądał ostatecznie od M. L. 18.362,48zł z odsetkami, ponieważ nabył roszczenie o zwrot pożyczki przeciwko niej ( k. 33 ).

Pozwana wnosiła o rozłożenie świadczenia na raty ( k. 93 ).

Sąd ustalił i zważył co następuje:

1. Pozwana nie kwestionowała roszczenia a nie zachodziły wątpliwości w zakresie opisanym w art. 213 § 2 in fine k.p.c. wobec czego Sąd nie badał problemu zasady żądania ( volenti non fit iniuria ); uwzględnił zatem powództwo na podstawie art. 720 § 1, 359 § 1 i 2 ¹ oraz 481 § 1 k.c.

2. Na podstawie art. 320 k.p.c. Sąd rozłożył zasądzoną kwotę na raty przyjmując, że zachodzi uzasadniony przypadek, o którym mowa w powołanym ostatnio przepisie.

Wiarygodne było bowiem zenanie pozwanej na temat jej sytuacji rodzinnej i majątkowe. Nie zachodziły żadne podstawy do stwierdzenia, że pozwana kłamała a powód nie podważył jej słów.

W rezultacie Sąd ustalił, że po pierwsze, pozwana zarabia 1.350zł pracując na czasową umowę jako sprzątaczka, po drugie, że samotnie wychowuje niepełnosprawną córkę i syna, którzy nie ukończyli jeszcze osiemnastu lat i, którzy otrzymują alimenty w wysokości po 150zł miesięcznie, po trzecie, że pozwana płaci 500zł czynszu i reguluje rachunki za prąd w wysokości 150zł i za gaz w wysokości 100zł, po czwarte, że sama pozwana choruje na nadciśnienie i ma przytępiony słuch i musi przeznaczać co najmniej 50zł miesięcznie na leki. Wiarygodne było też zeznanie pozwanej, że pożyczkę wzięła za namową koleżanki, która ją oszukała a za inne przestępstwa została pozbawiona wolności ( k. 117 ).

Względy słuszności oraz utrwalona opinia jurysprudencji wskazują, że rozstrzygnięcie sporu cywilnego nie może prowadzić do ruiny dłużnika.

W konsekwencji rozłożenie świadczenia na raty było nieodzowne. Pozwana jest bowiem skrajnie uboga, chora, jednak podejmuje pracę a ze swoich skromnych środków utrzymuje dzieci, które także chorują. Nie można też abstrahować od tego, że pierwotne zobowiązanie pozwanego także było ratalne a pozwana została oszukana przez osobę, dla której zaciągnęła zobowiązanie.

Ustalając wysokość raty Sąd kierował się deklaracją pozwanej, że może płacić powodowi po 50zł miesięcznie a kwota 100zł przekracza jej możliwości.

Oczywiste jest, że stosując art. 320 k.p.c. Sąd powinien uwzględniać nie tylko sytuację dłużnika lecz brać pod uwagę także słuszne interesy wierzyciela. Wbrew pozorom jednak uwzględnienie wniosku pozwanego jest korzystne także dla powoda. Gwarantuje bowiem odroczone wprawdzie w czasie, jednak realne wykonanie zobowiązania.

Trzeba zaś zwrócić uwagę, że powód kierując całą należność do egzekucji i tak nie zostałby zaspokojony w krótkim czasie, już tylko z racji wysokości zarobków pozwanego i kwoty wolnej od zajęcia ( art. 829 pkt 5 k.p.c. ).

Zresztą, w okolicznościach sprawy, pierwszeństwo musi wziąć interes pozwanej z uwagi na opisane wyżej względy oraz interes społeczny ukierunkowany na zapewnienie podstaw utrzymania dzieci pozwanej.

3. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. przyjmując, że obciążanie nimi pozwanej w jakiejkolwiek części nie jest sprawiedliwe z uwagi na jej trudną sytuację materialną i rodzinną.