Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 r. w Rybniku

sprawy z odwołania M. M. (1) ( M. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury

na skutek odwołania M. M. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 14 stycznia 2016 r. Znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż zobowiązuje organ rentowy do ponownego obliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego zgodnie z art. 110a Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy uwzględnieniu, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia przed zastosowaniem jego ograniczenia wynosi 262.08 %.

Sędzia

Sygn. akt. IX U 444/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 stycznia 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił ubezpieczonemu M. M. (1) ( M.) ponownego ustalenia wysokości emerytury podnosząc w uzasadnieniu brak podstaw do ponownego ustalenia wysokości świadczenia w trybie art. 110 a ustawy emerytalnej, gdy wskaźnik wysokości postawy wymiaru świadczenia dla celów tegoż przeliczenia, ustalony w najkorzystniejszy sposób, wynosi 187.86%, nie jest wyższy niż 250 %.

Ubezpieczony w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany przez ponowne obliczenie wysokości emerytury z uwzględnieniem wynagrodzeń z tytułu zatrudnienia w okresie od dnia 25 września 1957r. do dnia 14 listopada 1959r. i od dnia 21 marca 1960r. do dnia 31 grudnia 1978r., po ich uprzednim ustaleniu przed Sądem.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn jak w zaskarżonej decyzji.

Rozpoznając sprawę Sąd ustalił co następuje.

Ubezpieczony od dnia 1 lipca 1984r. uprawniony jest do emerytury górniczej, której wypłata została podjęta od dnia 1 października 1989r., pozostawał w zatrudnieniu do 19 stycznia 1990. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia został ustalony z okresu lat 1982 – 1984 na 349.58% i ograniczony do 250%.

W dniu 21 września 2015r. ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury w trybie art. 110 a ustawy emerytalnej przedkładając zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z lat 1979 – 1989 wystawione przez (...) Przedsiębiorstwo (...) S.A. w B. oraz pismo informujące o braku możliwości wystawienia takiego zaświadczenia za lata 1957 – 1959 i 1960 – 1978.

Organ rentowy w rozpoznaniu tego wniosku wydał zaskarżoną decyzję ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia z lat 1962 do 1989 na 187.86% , z uwzględnieniem minimalnych wynagrodzeń w okresach w których nie przedłożono dowodów zarobkowych.

Dowód: dokumentacja akt organu rentowego.

Ubezpieczony w okresie od dnia 25 września 1957r. do dnia 14 listopada 1959r. pracował jako ładowacz pod ziemią i od dnia 21 marca 1960r. do dnia 31 grudnia 1978r. jako ładowacz pod ziemią, młodszy górnik pod ziemią, górnik pod ziemią w Przedsiębiorstwie (...) w K. w Zakładzie (...), przy czym od dnia 5 kwietnia 1973r. do dnia 9 maja 1975r. jako górnik pod ziemią na eksporcie.

W okresie od dnia 19 listopada 1959r. do dnia 15 marca 1960r. ubezpieczony pracował jako ładowacz pod ziemią w KWK (...).

Dowód: dokumentacja akt ZUS, akt osobowych ubezpieczonego, opinia biegłego sądowego do spraw rent wyrównawczych mgr Z. G. k. 29 – 51 akt.

Ubezpieczony w okresach zatrudnienia w Zakładzie (...) jw. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w ruchu ciągłym, w systemie zmianowym, we wszystkie soboty, w dwie niedziele, miał uprawnienia do wynagrodzenia wynikającego z akt osobowych ubezpieczonego, powszechnie przysługującego na zajmowanych stanowiskach, w tym do dodatków i premii.

Ubezpieczony za 33 lata pracy ma 46 lat przeliczeniowych i jako przodowy strzałowy poświęcał na strzelanie więcej niż 1/3 czasu pracy w miesiącu.

Ubezpieczony w okresie lat 1958 – 1978 przepracował pod ziemią w przodku rocznie:

- w dwóch latach 1958 i 1960 około 200 dniówek,

- w siedmiu latach znacznie ponad 200 dniówek ( od 239 do 291 ),

- w dwunastu latach ponad 300 dniówek ( od 301 do 307 ).

U ubezpieczonego orzeczeniem kolejno Komisji Lekarskiej Do Spraw Inwalidztwa i Zatrudnienia z 19 listopada 1991r. i orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z 2 października 2003r. ustalony został 30 % uszczerbek na zdrowiu w następstwie choroby zawodowej: zawodowego ubytku słuchu i 20 % uszczerbek na zdrowiu w następstwie choroby zawodowej: pylicy płuc.

Dowód: dokumentacja i opinia jw., zaświadczenie k. 75 akt, orzeczenia k. 76 – 79 akt, zeznania ubezpieczonego k. 16 akt i k. 80 akt, protokół elektroniczny k. 18 i k. 82 akt.

Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego wynosi 269.16%, ustalony w odniesieniu do wynagrodzeń z lat 1969 do 1975 i 1977 do 1989, wyliczony przy ustalonej sumie wskaźników za te lata na 5.383,16 % : 20, przy ustalonych wynagrodzeniach za lata, w kwocie:

1969: 59.532,36 zł,

1970, 1971, 1972, 1973: 73.209,24 zł,

1974: 74.770,44 zł,

1975: 92.054,04 zł,

1977, 1978: 109.110,84 zł,

Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia wynosi za lata: 1973: 218.04%, 1974: 195.63%, 1975: 196.04%.

W okresie od 5 kwietnia 1973r. do 9 maja 1975r. ubezpieczony pracował jako górnik na kontrakcie eksportowym w RFN. Za ten okres odtworzona została wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego na podstawie danych dotyczących ubezpieczonego i powszechnie obowiązujących uregulowań płacowych, podobnie jak za cały okres sporny.

Wynagrodzenie ubezpieczonego wynosiło w roku 1959: 25.316,71 zł, w roku 1965: 32.192,76 zł, w roku 1976: 92.054,04 zł i odpowiednio wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia za te lata wynosi: 145.20%, 143.69%, 179.19%.

Dowód : opinia biegłego sądowego do spraw rent wyrównawczych mgr Z. G. k. 29 – 51 akt.

Najkorzystniejszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonego wyliczony z uwzględnieniem wynagrodzeń z lat 1959, 1965 i 1976 i wskaźników z tych lat, z wyłączeniem wynagrodzeń z lat 1973, 1974 i 1975 i wskaźników z tych lat ( pracy na eksporcie ), w obu przypadkach wynagrodzeń i wskaźników wskazanych powyżej wynosi 262.08%, według wyliczenia:

suma wskaźników przyjętych przez biegłego z 20 lat jw. : 5.383,16

- suma wskaźników za lata 1973, 1974, 1975 - 609,71

4.773,45

+ suma wskaźników za lata 1959, 1965, 1976 + 468.08

5.241,53: 20 = 262.08%

Powyższe ustalił Sąd jako okoliczności bezsporne pomiędzy stronami, za wyjątkiem, wobec zastrzeżeń organu rentowego do opinii biegłego sądowego, w części dotyczącej:

- wyliczenia wynagrodzenia za lata 1973 do 1975, wobec braku przyjęcia do wyliczeń wynagrodzeń pracownika zastępczego,

- przyjęcia premii w wysokości 25 i 50 %, gdy brak jest dokumentacji potwierdzającej jej otrzymanie i wysokość,

- przyjęcia od roku 1977 dodatku za strzelanie do 1/3 pracy w miesiącu, przy braku dokumentacji potwierdzającej takie okoliczności,

- przyjęcia uśrednionego dodatku szkodliwego, gdy brak jest jakiegokolwiek dowodu potwierdzającego w jakich konkretnie warunkach pracował ubezpieczony,

- zwiększenia karty górnika od października 1974r. o 100 %, gdy akta osobowe nie zawierają informacji, czy ubezpieczony pracował wszystkie dni objęte harmonogramem pracy.

Zebrany materiał dowodowy Sąd uznał za wystarczający do rozstrzygnięcia w sprawie.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd zważył co następuje.

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego w zakresie dotyczącym pracy świadczonej w spornym okresie i wynagrodzenia z jej tytułu, gdy zeznania te korelują z dokumentacją akt osobowych ubezpieczonego i dokumentacją przedłożoną w organie rentowym dla celów ustalenia prawa do świadczenia jak również z zaświadczeniem o ilości przepracowanych dniówek w przodku , z orzeczeniami dotyczącymi uszczerbku na zdrowiu z tytułu choroby zawodowej, które kolejno wskazują na pracę w powszechnie obowiązującej liczbie dniówek w warunkach szkodliwych. Inaczej, gdy zeznania ubezpieczonego korelują z dokumentacją jw. wiarygodną, bo nie kwestionowaną przez organ rentowy.

Sąd uznał, iż opinia powołanego biegłego sądowego jako jednoznaczna w swej treści, logicznie i przekonywująco uzasadniona, wydana niewątpliwie w oparciu o specjalistyczną wiedzę, przy braku stwierdzenia błędów matematycznych i z tych wszystkich przyczyn wiarygodna może stanowić zasadniczo podstawę do ustalenia wynagrodzenia ubezpieczonego za sporne lata i przyjętych wskaźników podstawy wymiaru świadczenia z wyłączeniem okresu lat 1973 – 1975 z uwagi na faktyczną pracę ubezpieczonego na eksporcie i stąd niezbędność wyliczeń wynagrodzenia w oparciu o zarobki zastępcze pracowników zatrudnionych w tym czasie w kraju, zgodnie z obowiązującymi uregulowaniami prawnymi w tym zakresie, co nie nastąpiło i przyjęciu w miejsce tych lat kolejnych lat najkorzystniejszych, wynikających z wyliczeń opinii, a to lat 1959, 1965, 1976.

Takie kolejno wyłączenie i przyjęcie pozwala na ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonego na 262.08% według wyliczenia przedstawionego powyżej.

Takie wyłączenie jest uznaniem zarzutów organu rentowego do opinii biegłego sądowego w tej części.

Sąd nie podzielił zarzutów organu rentowego w pozostałej części, tj. dotyczących premii, dodatku szkodliwego, dodatku za strzelanie, zwiększenia karty górnika, gdy przebieg pracy ubezpieczonego w okresach kwestionowanych wykazanych powołaną dokumentacją, wiarygodne zeznania ubezpieczonego, wynikająca z tej dokumentacji i zeznań liczba dniówek pracy w przodku, dniówek przeliczeniowych, wynikający czas strzelania, uszczerbek na zdrowiu spowodowany chorobami zawodowymi niewątpliwie będącymi następstwem warunków pracy, wynagrodzenie wykazane w okresie po spornym w zaświadczeniu o zatrudnieniu i wynagrodzeniu pozwala w pełni na przyjęcie uzyskiwania przez ubezpieczonego kwestionowanych przez organ rentowy przyjętych dla celów wyliczeń opinii składników wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 110 a ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS ( jt. Dz. U. z 2015r. poz. 748 ) wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250 %.

W sprawie w świetle ustaleń jw. nie ulega wątpliwości, iż istnieje możliwość wyliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia ubezpieczonego na 262.08%, czyli w wysokości wyższej niż 250 %, przy założeniach wskazanych powyżej, z uwzględnieniem podstawy wymiaru składek przypadających w części po przyznaniu świadczenia.

W takiej sytuacji istnieją podstawy do ponownego obliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego w trybie powołanego powyżej uregulowania art. 110 a ust. 1 ustawy emerytalnej.

Zajmując takie stanowisko Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję jak w wyroku .

Sędzia: