Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2017 r. w Warszawie

sprawy U. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania U. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 22 lutego 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

U. M. w dniu 9 marca 2016 r. wniosła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga
w Warszawie odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...) wnosząc o jej zmianę w przedmiocie odmowy przyznania prawa do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia
30 listopada 2015 r. Odwołująca wskazała, że luka czasowa, jaka powstała pomiędzy wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 19 listopada 2015 r. przyznającym prawo do renty, a dniem złożenia kolejnego wniosku o ponowne ustalenie prawa do świadczenia wynika tylko z tytułu uzupełnienia dokumentacji medycznej z 2015 r., aby móc spełnić wymogi formalne wymagane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych ( k. 2-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 marca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że wyrokiem z dnia 19 listopada 2015 r. tutejszy Sąd przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia
1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r. Oddział podniósł, że ubezpieczona na skutek złożonego wniosku w dniu 2 grudnia 2015 r. o ponowne przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, została uznana za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 grudnia 2015 r. Organ rentowy powołując się na art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak
niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu ( k. 9-10 a. s.).

Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i medycyny pracy ( k. 12 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2015 r. tutejszy Sąd w sprawie o sygn. akt VII U 926/14 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r.
( k. 161 a. r.).

Wykonując wyrok tutejszego Sądu, organ rentowy decyzją z dnia 17 grudnia 2015 r., znak: (...) przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r. ( k. 168 a. r.).

W dniu 2 grudnia 2015 r. U. M. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
( k. 170 a. r.).

Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 7 stycznia 2016 r. uznał odwołującą
za częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 czerwca 2016 r. ( k. 175 a. r.).

W oparciu o powyższe ustalenia, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. wydał decyzję z dnia 20 stycznia 2016 r., znak: (...). Organ rentowy przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie
od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. Datę początkową przyznania przedmiotowego świadczenia Oddział ustalił w oparciu o złożony wniosek przez odwołującą z dnia 2 grudnia 2015 r. ( k. 182 a. r.).

Odwołująca w dniu 8 lutego 2016 r. złożyła kolejny wniosek do organu rentowego
o wydanie nowej decyzji w zakresie wypłaty świadczenia rentowego za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. ( k. 188 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. po rozpoznaniu wniosku, wydał zaskarżoną decyzję z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił odwołującej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Organ rentowy uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w oparciu o art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się nie wcześniej niż
od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu ( k. 191 a. r.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w oparciu o materiał zgromadzony w aktach organu rentowego. Treść wynikająca z dokumentów nie była kwestionowana przez strony procesu w toku postępowania, a więc została za wiarygodną w niniejszej sprawie.

Sąd pominął w ustalonym stanie faktycznym treść wynikającą z opinii biegłych sądowych, aczkolwiek ich wnioski odnoszące się do stanu zdrowia odwołującej były trafne
i prawidłowe oraz niepodważalne przez strony postępowania. Jednakże Sąd doszedł
do wniosku, że ze względu na charakter roszczenia kierowanego przez ubezpieczoną
do organu rentowego, dopuszczony dowód z opinii biegłych sądowych okazał się być nieprzydatny dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie U. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...) okazało się być niezasadne i podlegało oddaleniu.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył jedynie rozważenia, czy ubezpieczona ma prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Kwestia jej niezdolności do pracy w ww. okresie czasu pozostawała nieistotna dla końcowego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 748 j. t.) zwana dalej ,,ustawą’’, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie U. M. nie jest uprawniona
do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Nie ulega wątpliwości, iż odwołująca miała przyznane prawo
do przedmiotowego świadczenia na mocy wyroku tutejszego Sądu z dnia 19 listopada 2015 r. do dnia 1 lipca 2015 r., a następnie na skutek złożenia wniosku do organu rentowego
o ponowne przyznanie prawa do renty, również od dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd doszedł
do przekonania, że najistotniejszą kwestią w sprawie był niewątpliwie moment złożenia wniosku przez ubezpieczoną do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zgodnie bowiem z tezą wyrażoną przez
Sąd Najwyższy, ,,wskazany przepis wyraża zasadę, że świadczenie wypłaca się od dnia powstania do niego prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, uzależniającą początkową datę wypłaty świadczenia od daty złożenia o nie wniosku. Mimo że nie budzi wątpliwości stanowisko, że prawo
do świadczeń z ubezpieczenia społecznego powstaje z urzędu, a decyzja organu rentowego ma charakter deklaratoryjny, samo spełnienie się przesłanek warunkujących prawo
do świadczenia in abstracto nie stanowi podstawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi wniosek o przyznanie, a następnie wypłacenie świadczenia, tak więc niewątpliwie ustawodawca przypisał decydującą rolę woli uprawnionego, który nawet jeżeli spełnia przesłanki nabycia prawa do świadczenia, nie musi z niego korzystać. Konsekwencją jest to, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty,
a ustawodawca nie przewidział możliwości wyrównywania świadczenia osobom, które wystąpiły z wnioskiem o nie później, niż nabyły do niego prawo, jeżeli zwłoka spowodowana została brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 10 lutego 2012 r., sygn. akt II UK 146/11) ,,Ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Potwierdza
to zresztą praktyka, gdyż prawo do świadczenia rzadko pokrywa się z jego wypłatą. Spełnienie warunków do świadczenia nie może nastąpić, jeśli nie zostanie złożony przez osobę zainteresowaną stosowny wniosek.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2006 r., sygn. akt III UK 95/06) Zdaniem Sądu, z powołanego wyżej orzecznictwa Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika obligatoryjna przesłanka

, jaką wnioskodawca zobligowany jest spełnić, aby uzyskać prawo do świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd zważył, że co prawda odwołująca przez cały sporny okres czasu była częściowo niezdolna do pracy, jednakże nie wystąpiła w lipcu 2015 r. z wnioskiem
o przyznanie świadczenia rentowego. W niniejszej sprawie obowiązujące przepisy prawa materialnego nie dają podstawy do przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres bezpośrednio przed złożeniem stosownego wniosku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zatem, w ocenie Sądu brak było podstaw prawnych do zasądzenia roszczenia od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.

UZASADNIENIE

U. M. w dniu 9 marca 2016 r. wniosła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga
w Warszawie odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...) wnosząc o jej zmianę w przedmiocie odmowy przyznania prawa do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia
30 listopada 2015 r. Odwołująca wskazała, że luka czasowa, jaka powstała pomiędzy wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 19 listopada 2015 r. przyznającym prawo do renty, a dniem złożenia kolejnego wniosku o ponowne ustalenie prawa do świadczenia wynika tylko z tytułu uzupełnienia dokumentacji medycznej z 2015 r., aby móc spełnić wymogi formalne wymagane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych ( k. 2-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 marca 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że wyrokiem z dnia 19 listopada 2015 r. tutejszy Sąd przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia
1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r. Oddział podniósł, że ubezpieczona na skutek złożonego wniosku w dniu 2 grudnia 2015 r. o ponowne przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, została uznana za częściowo niezdolną do pracy od dnia 1 grudnia 2015 r. Organ rentowy powołując się na art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak
niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu ( k. 9-10 a. s.).

Postanowieniem z dnia 24 marca 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i medycyny pracy ( k. 12 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 19 listopada 2015 r. tutejszy Sąd w sprawie o sygn. akt VII U 926/14 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r.
( k. 161 a. r.).

Wykonując wyrok tutejszego Sądu, organ rentowy decyzją z dnia 17 grudnia 2015 r., znak: (...) przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
od dnia 1 lutego 2014 r. do dnia 1 lipca 2015 r. ( k. 168 a. r.).

W dniu 2 grudnia 2015 r. U. M. złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy
( k. 170 a. r.).

Lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 7 stycznia 2016 r. uznał odwołującą
za częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 czerwca 2016 r. ( k. 175 a. r.).

W oparciu o powyższe ustalenia, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział
w W. wydał decyzję z dnia 20 stycznia 2016 r., znak: (...). Organ rentowy przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie
od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. Datę początkową przyznania przedmiotowego świadczenia Oddział ustalił w oparciu o złożony wniosek przez odwołującą z dnia 2 grudnia 2015 r. ( k. 182 a. r.).

Odwołująca w dniu 8 lutego 2016 r. złożyła kolejny wniosek do organu rentowego
o wydanie nowej decyzji w zakresie wypłaty świadczenia rentowego za okres od dnia 1 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. ( k. 188 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. po rozpoznaniu wniosku, wydał zaskarżoną decyzję z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił odwołującej wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy za okres od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Organ rentowy uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że w oparciu o art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się nie wcześniej niż
od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu ( k. 191 a. r.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w oparciu o materiał zgromadzony w aktach organu rentowego. Treść wynikająca z dokumentów nie była kwestionowana przez strony procesu w toku postępowania, a więc została za wiarygodną w niniejszej sprawie.

Sąd pominął w ustalonym stanie faktycznym treść wynikającą z opinii biegłych sądowych, aczkolwiek ich wnioski odnoszące się do stanu zdrowia odwołującej były trafne
i prawidłowe oraz niepodważalne przez strony postępowania. Jednakże Sąd doszedł
do wniosku, że ze względu na charakter roszczenia kierowanego przez ubezpieczoną
do organu rentowego, dopuszczony dowód z opinii biegłych sądowych okazał się być nieprzydatny dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie U. M. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 lutego 2016 r., znak: (...) okazało się być niezasadne i podlegało oddaleniu.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył jedynie rozważenia, czy ubezpieczona ma prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w okresie od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Kwestia jej niezdolności do pracy w ww. okresie czasu pozostawała nieistotna dla końcowego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 748 j. t.) zwana dalej ,,ustawą’’, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Na podstawie art. 129 ust. 1 ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Sąd zważył, że w przedmiotowej sprawie U. M. nie jest uprawniona
do pobierania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r. Nie ulega wątpliwości, iż odwołująca miała przyznane prawo
do przedmiotowego świadczenia na mocy wyroku tutejszego Sądu z dnia 19 listopada 2015 r. do dnia 1 lipca 2015 r., a następnie na skutek złożenia wniosku do organu rentowego
o ponowne przyznanie prawa do renty, również od dnia 1 grudnia 2015 r. Sąd doszedł
do przekonania, że najistotniejszą kwestią w sprawie był niewątpliwie moment złożenia wniosku przez ubezpieczoną do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Zgodnie bowiem z tezą wyrażoną przez
Sąd Najwyższy, ,,wskazany przepis wyraża zasadę, że świadczenie wypłaca się od dnia powstania do niego prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, uzależniającą początkową datę wypłaty świadczenia od daty złożenia o nie wniosku. Mimo że nie budzi wątpliwości stanowisko, że prawo
do świadczeń z ubezpieczenia społecznego powstaje z urzędu, a decyzja organu rentowego ma charakter deklaratoryjny, samo spełnienie się przesłanek warunkujących prawo
do świadczenia in abstracto nie stanowi podstawy do wypłaty świadczenia. Podstawę taką stanowi wniosek o przyznanie, a następnie wypłacenie świadczenia, tak więc niewątpliwie ustawodawca przypisał decydującą rolę woli uprawnionego, który nawet jeżeli spełnia przesłanki nabycia prawa do świadczenia, nie musi z niego korzystać. Konsekwencją jest to, że dopiero złożenie wniosku o świadczenie powoduje obowiązek jego wypłaty,
a ustawodawca nie przewidział możliwości wyrównywania świadczenia osobom, które wystąpiły z wnioskiem o nie później, niż nabyły do niego prawo, jeżeli zwłoka spowodowana została brakiem staranności w prowadzeniu własnych spraw.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 10 lutego 2012 r., sygn. akt II UK 146/11) ,,Ustalenie prawa do świadczenia przez stwierdzenie spełnienia jego warunków nie odpowiada przyznaniu świadczenia. Potwierdza
to zresztą praktyka, gdyż prawo do świadczenia rzadko pokrywa się z jego wypłatą. Spełnienie warunków do świadczenia nie może nastąpić, jeśli nie zostanie złożony przez osobę zainteresowaną stosowny wniosek.’’ ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2006 r., sygn. akt III UK 95/06) Zdaniem Sądu, z powołanego wyżej orzecznictwa Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika obligatoryjna przesłanka

, jaką wnioskodawca zobligowany jest spełnić, aby uzyskać prawo do świadczenia z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd zważył, że co prawda odwołująca przez cały sporny okres czasu była częściowo niezdolna do pracy, jednakże nie wystąpiła w lipcu 2015 r. z wnioskiem
o przyznanie świadczenia rentowego. W niniejszej sprawie obowiązujące przepisy prawa materialnego nie dają podstawy do przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres bezpośrednio przed złożeniem stosownego wniosku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zatem, w ocenie Sądu brak było podstaw prawnych do zasądzenia roszczenia od dnia 2 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2015 r.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.