Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy M. K.

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko T. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. na rzecz pozwanej T. C. kwotę 738,00 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

sygn. akt I C 2791/15

UZASADNIENIE

W dniu 21.08.2015 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko T. C. o zapłatę kwoty 2.595,73 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 21.08.2015 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 33,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 600,00 zł oraz kosztów opłaty e – card w wysokości 0,41 zł.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 24.08.2011 roku zawarł z pozwaną umowę nr (...). W Ponieważ pozwana nie uregulowała w terminie zaległości powód pismem z dnia 26.08.2014 roku wypowiedział umowę a pismem z dnia 31.07.2015 roku wezwał pozwaną do zapłaty. Pozwana nie uregulowała zadłużenia w terminie wyznaczonym przez bank. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się:

- kapitał w wysokości 2.294,78 zł;

- odsetki umowne w wysokości 55,96 zł;

- odsetki karne w wysokości 244,99 zł.

Postanowieniem z dnia 23.10.2015 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Słupsku.

Pismem z dnia 8.01.2016 roku powód cofnął wnioski dowodowe w zakresie dokumentów, tj. wypowiedzenia umowy i wezwania do zapłaty (k. 6).

Pozwana T. C., reprezentowana przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu w osobie radcy prawnego, w odpowiedzi na pozew (k. 65 – 67) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie pełnomocnik pozwanej wniósł o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oświadczając, że nie zostały one opłacone w całości, ani w części, w wysokości powiększonej o stawkę od podatku od towarów i usług.

W uzasadnieniu wskazano, że powództwo jest niezasadne co do zasady i wysokości. Pełnomocnik pozwanej wskazał, że to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia, że przysługuje mu względem pozwanej istniejąca i wymagalna wierzytelność, czego w ocenie pozwanej powód nie wykazał.

Pozwana powołała się na to, że począwszy od września 2011 roku płaciła miesięcznie na rzecz powódki, zgodnie z umową kwotę 100 zł, zaś ostatnia wpłata miała miejsce z sierpniu 2016 roku. Pozwana podała również, że wpłat dokonywała w oddziałach powódki na terenie miasta S..

Pozwana zaprzeczyła, aby kiedykolwiek otrzymała od powódki pisma stanowiące wypowiedzenie umowy i wezwanie do zapłaty. Pozwana zakwestionowała skierowanie tych pism do niej jak również wypowiedzenie umowy.

Pozwana zarzuciła również to, że powódka nie wykazała w jaki sposób wyliczyła dochodzoną pozwem kwotę i co dokładnie w skład tej kwoty wchodzi.

Pozwana – wobec nieokreślenia okresu, którego dotyczy dochodzona pozwem kwota – podniosła dodatkowo zarzut przedawnienia roszczenia.

Zakwestionowała również zasadność domagania się wszelkich odsetek (kapitałowych, umownych i karnych).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17.08.2011 roku została zawarta pomiędzy (...) Bankiem Spółką Akcyjną z siedzibą we W. a T. C. (jako kredytobiorcą) umowa kredytu nr (...).

Na mocy §2 ust. 2 umowy kredyt jest udzielany na wniosek kredytobiorcy w kwocie 4.577,71 z przeznaczeniem na spłatę zobowiązań kredytowych wymienionych w ust. 1 w banku wynikających z umowy nr (...).

Zgodnie z §3 ust. 1 zdanie pierwsze i drugie umowy oprocentowanie nominalne kredytu wynosi 10% w stosunku rocznym i jest stałe. Oprocentowanie nominalne nie może w stosunku rocznym przekraczać stopy odsetek maksymalnych, równej czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień zawarcia umowy kredytu wynosi 24% w stosunku rocznym.

W §4 ust.1 postanowiono, że spłata kredytu nastąpi w 60 miesięcznych ratach kapitałowo – odsetkowych. Kredytobiorca zobowiązuje się dokonywać spłat do 28 dnia każdego miesiąca, począwszy od 28.09.2011 roku. Płatność ostatniej raty przypada na dzień 29.08.2016 roku.

Miesięczna rata wynosi 97,58 PLN. Odsetki naliczane za każdy dzień kredytowania, zgodnie z faktycznym stanem zadłużenia, począwszy od dnia przekazania środków z tytułu kredytu do dnia poprzedzającego dzień spłaty. (§4 ust. 2).

Niespłacone przez kredytobiorcę raty kredytu w terminie ustalonym w umowie kredytu lub spłacenie jej w niepełnej wysokości powoduje uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane. Od zadłużenia przeterminowanego z tytułu kapitału bank pobiera odsetki karne. Odsetki karne liczone są wg zmiennej stopy procentowej, stanowiącej czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP, której wysokość na dzień zawarcia umowy kredytu wskazana jest w §3 ust. 1 umowy kredytu. (§4 ust. 5).

W przypadku opóźnienia z zapłatą, w terminach określonych w umowie kredytu, pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, bank wezwie kredytobiorcę listem poleconym do zapłaty zaległych art. w terminie 7 dni od otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu. W przypadku, gdy kredytobiorca nie ureguluje zaległości w powyższym terminie, bank ma prawo rozwiązać umowę kredytu z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia.(§4 ust. 6).

Na mocy §9 ust. 6 pkt. „a” umowy bank ma prawo wypowiedzenia umowy kredytu m.in. w przypadku braku spłaty pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności i nieuregulowania zaległości w terminie 7 dni od otrzymania wezwania banku do zapłaty zaległych rat.

(dowód: umowa z dnia 17.08.2011 roku k. 7 – 14)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było to, że pozwana zawarła z powódką umowę z dnia 17.08.2011 roku, na mocy której zobowiązała się do zapłaty co miesiąc raty kredytu w kwocie 97,58 zł w okresie od dnia 28.09.2011 roku do dnia 29.08.2016 roku.

Sporna była kwota dochodzona pozwem oraz fakt niewywiązywania się pozwanej z umowy co w konsekwencji miało doprowadzić do wypowiedzenia umowy kredytu.

Wobec podniesionego przez pozwaną zarzutu dotyczącego niewskazania okresu, którego dotyczy żądanie pozwu oraz wobec zaprzeczenia przez pozwaną wypowiedzenia przez bank umowy jak również zgłoszonych twierdzeń o dokonywaniu ratalnych spłat kredytu, ciężar wykazania, że powodowi przysługuje kwota dochodzona pozwem spoczywał, zgodnie z przepisem art. 6 k.c., na powodzie. Powód temu obowiązkowi nie sprostał.

Jak stanowi przepis art. 229 k.p.c. nie wymagają również dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

Na mocy przepisu art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Obie strony postępowania były reprezentowane przez fachowych pełnomocników. Faktycznie pozwana nie stawiła się na rozprawę celem złożenia zeznań na okoliczność spłaty zadłużenia z tytułu łączącej strony umowy. Jednak okoliczność ta nie mogła przesądzić o uwzględnieniu żądania pozwu.

Umowa z dnia 17.08.2011 roku dotyczyła kredytu w kwocie wyższej (4.577,71 zł), aniżeli należność główna dochodzona pozwem (2.294,78 zł).

Powód nie wskazał, którego okresu dotyczy żądanie pozwu, tj. okresu w którym pozwana nie spłacała rat kredytu. Powód nie wypowiedział się również co do twierdzeń pozwanej o spłacie zadłużenia. Mając na uwadze okoliczność cofnięcia wniosków dowodowych w postaci wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania pozwanej do zapłaty, niewypowiedzenie się powoda co do twierdzeń pozwanej o spłacie kredytu można poczytać za przyznanie tych faktów przez powodowy bank. Gdyby rzeczywiście pozwana nie spłacała kredytu powód mógł wezwać T. C. listem poleconym do zapłaty zaległych rat pod rygorem wypowiedzenia umowy, a następnie wypowiedzieć umowę kredytu. Powód takich okoliczności faktycznych nie wykazał. Ponadto w toku sprawy cofnął wnioski dowodowe zgłoszone na okoliczność wypowiedzenia umowy i nie odniósł się do twierdzeń pozwanej, która powoływała się na spłatę kredytu i brak wypowiedzenia umowy.

Uznać zatem należy, że powód nie wykazał tego, aby pozwana była zadłużona z tytułu zawartej umowy, co skutkowałoby uprawnieniem do wypowiedzenia umowy i w konsekwencji aby przysługiwała mu kwota dochodzona pozwem. Powodowy bank nie miał obowiązku wypowiedzenia umowy kredytu, nawet w sytuacji gdyby kredytobiorca nie wywiązywał się z zapłaty rat. Jednak fakt cofnięcia zgłoszonych wniosków dowodowych i brak działania powoda wobec zajętego stanowiska strony pozwanej przesądził o uznaniu żądania pozwu za nieudowodnione.

Nie można przy tym przyjąć, że zaległość w kwocie 2.294,78 zł powstała z tytułu zapłaty ostatnich rat kredytu, albowiem powód tego nie wskazał, ani nie twierdził, aby wcześniejsze raty były spłacone.

Powód również nie wskazał jak zostały naliczone i od których kwot odsetki umowne i karne.

Wobec niewskazania okresu, którego dotyczy żądanie pozwu sąd nie oceniał zasadności zgłoszonego zarzutu przedawnienia roszczenia.

Ponieważ powód nie wykazał, że przysługuje mu kwota dochodzona pozwem, sąd wobec braku przesłanek z art. 353 § 1 k.c., powództwo oddalił, o czym orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Pozwana, która była reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu, wygrała sprawę w całości.

Wynagrodzenie należne pełnomocnikowi z urzędu wynosi 738,00 zł (600 zł + 23 podatku od towarów i usług).

Na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z §2 ust. 3 i §6 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 738,00 zł tytułem zwrotu koszów procesu, o czym orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.