Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Paweł Banach.

Protokolant: Justyna Podgórna

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015 r w Wałbrzychu

sprawy z powództwa: M. S.

przeciwko: Z. Z.

o zapłatę 17.000,-zł

I.  umarza postępowanie co do kwoty 9.726,59,-zł,

II.  zasądza od pozwanego Z. Z. na rzecz powoda M. S. 7.273,41,-zł (siedem tysiąc pięćdziesiąt sześć złotych 96/100 gr) z ustawowymi odsetkami od dnia 11.04.2015 r do dnia zapłaty,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 27,12,-zł kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód M. S. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego Z. Z. 17.000,-zł z odsetkami ustawowymi od dnia 31.03.2014 r do dnia zapłaty oraz zasądzenia od pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania podnosił, że pozwany pożyczył od niego pieniądze w kwocie 17.000,-zł i miał zwrócić pożyczkę do 30 marca 2014 r., a mimo ponagleń ustnych i telefonicznych pozwany zadłużenia nie uiścił. W maju 2014 r pozwany zaczął nieregularnie spłacać wynikające z umowy odsetki i łącznie do czerwca spłacił 3.500,-zł, a od tamtej pory nie oddał żadnej kwoty. W dniu 27 czerwca 2015 r powód skierował ostateczne wezwanie do zapłaty, na które pozwany nie zareagował.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 maja 2015 r /sygn. akt VIII Nc 1509/15/ Sąd Rejonowy w Wałbrzychu uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty, pozwany zaskarżając nakaz zapłaty w całości wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zarzucał wygaśnięcie zobowiązania a także wskazanie nieprawidłowego terminu i kwoty od której powód żąda odsetek za opóźnienie w zwrocie pożyczki.

Pozwany przyznał, że zawarł z powodem umowę pożyczki z terminem zwrotu ustalonym na dzień 30.03.2014 r. Pozwany zarzucał, że przed upływem terminu zwrotu pożyczki zwrócił 3.500,-zł, a dalej zwracał pożyczkę w ratach tj. 14.06.2014 r zwrócił powodowi 2000,-zł, w dniu 3.07.2014 r zwrócił 1500,-zł a w dniu 16.07.2014 r 1000,-zł i w dniu 25.07.2014 r kolejny 1000,-zł. Pozwany zarzucał, że łącznie spłacił powoda gotówką w wysokości 9.000,-zł, a w ramach pozostałej do spłaty pożyczki, wykonał remont mieszkania na zlecenie powoda i wartość wykonanych prac opiewała na 14.922,38,-zł, a wartość robót elektrycznych 1.800,-zł. W konkluzji sprzeciwu pozwany zarzucił, że w ramach spłaty pożyczki zapłacił 25.722,39,-zł.

W piśmie z dnia 27.08.2015 r powód „sprecyzował i skorygował” żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego 8.694,38,-zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot: 7.500,-zł od dnia 31.03.2014 r do dnia zapłaty i od kwoty 1194,38,-zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Powód wskazał, że skorygował swoje roszczenie po zapoznaniu się z treścią sprzeciwu, przyznając że na dzień 30 marca 2014 r przy uwzględnieniu wpłat dokonanych i potwierdzonych przez powoda, zadłużenie pozwanego wynosiło 13.500,-zł. W ramach pozostałej do spłaty kwoty strony umówiły się, że powód zleci pozwanemu wykonanie remontu i pozwany to zaakceptował za kwotę 6.000,-zł. Powód zakwestionował wartość przedłożonego przez pozwanego kosztorysu, który nie został zaakceptowany, a został sporządzony na potrzeby procesu i zakwestionował wycenę w nim wskazaną, a także zakwestionował prawdziwość potwierdzeń wpłat z czerwca i lipca 2014 r, zarzucając że są one niepodpisane a zapłata wskazana w tych dowodach nigdy nie nastąpiła. Na dochodzoną kwotę zatem składają się niespłacona kwota 7500,-zł oraz odsetki od nieterminowo spłaconej pożyczki w wysokości 1.194,38,-zł.

Na rozprawie w dniu 20.11.2015 r (k.-82) powód wobec potwierdzenia okoliczności pobrania od pozwanego przez jego córkę kwoty 1.000,-zł na poczet spłaty pożyczk, ograniczył żądanie pozwu i wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 7.273,41,-zł z czego 6.500,-zł jako niespłaconej należności wynikającej z umowy i od tej kwoty żądał odsetek od dnia 31.03.2014 r do dnia wniesienia pozwu oraz 773,41,-zł jako skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie.

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu 18 października 2013 r powód M. S. udzielił pozwanemu Z. Z. pożyczki w kwocie 17.000,-zł z obowiązkiem jej zwrotu w dniu 20.12.2013 r. Ponieważ pozwany nie posiadał środków pieniężnych na zwrot pożyczonej kwoty, a powód żywił obawy, że pożyczka nie zostanie spłacona, strony spisały treść zawartej umowy w dniu 26 grudnia 2013 r. Zgodnie z zawartą umową, powód pożyczył pozwanemu 17.000,-złotych, a pożyczkobiorca tj. Z. Z. zobowiązał się do jej zwrotu w dniu 30 marca 2014 r. Strony w § 4 umowy przewidziały obowiązek zapłaty odsetek karnych w wysokości 1% pożyczonej kwoty (170,-zł) za każdy dzień zwłoki. Strony przewidziały w umowie, że za ich obopólną zgodą mogą przesunąć spłatę pożyczki, która pod rygorem nieważności musiałaby być zawarta na piśmie.

W wykonaniu zawartej umowy pożyczki, pozwany zwrócił powodowi w dniu 20.12.2013 r 1.000,-zł, w dniu 20.02.2014 r kwotę 1.000,-zł, a w dniu 11.03.2014 r 1.500,-zł, co do których to wpłat powód udzielił pozwanemu pokwitowania.

dowód:

z umowy k.- 4

z kopii pokwitowań k.- 26 – 27

częściowo z zeznań świadka M. P. (1) nagranie z rozprawy z dnia 16.10.2015 r od 00.34.27 – 00.43.55 i k.- 76

z przesłuchania powoda nagranie z rozprawy z dnia 20.11.2015 r od 00.03.55 do 00.21.00

z przesłuchania pozwanego nagranie z rozprawy z dnia 20.11.2015 r od 00.21.38 do 00.48.00

Pozwany nie spłacił do dnia 30.03.2014 r całości udzielonej pożyczki, a dokonał wpłat jedynie w zakresie podpisanych przez powoda pokwitowań.

Wobec tego strony umówiły się, że powód zleci pozwanemu wykonanie remontu lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...) pozostającego w posiadaniu M. K. (1). Pozwany zaakceptował powyższe, przy czym warunki i cena remontu została uzgodniona między stronami i M. K. (1), która wiedziała o tym, że prace będą wykonywane w ramach rozliczeń stron z zawartej umowy pożyczki, jednak nie wiedziała ona o ile remont miał pomniejszyć zobowiązanie pozwanego. Remont był przeprowadzony u niej w mieszkaniu w okresie od końca maja do sierpnia 2014 r i został w całości zrealizowany. W jego ramach pozwany i działający na jego polecenie pracownicy pomalowali ściany, wykonali: podwieszanie sufitu, położenie kafli w łazience, montaż kabiny prysznicowej, montowanie podtynkowego wc, prace hydrauliczne i elektryczne oraz osadzili drzwi w łazience i przedpokoju, wykonali trzy punkty świetlne, osadzili drzwi wejściowe. Za prace te M. K. (1) umówiła się z powodem i pozwanym że zapłaci powodowi 6.000,-zł i M. S. otrzymaną kwotę zaliczył na poczet umowy pożyczki łączącej go z pozwanym. Przed remontem pozwany nie sporządził kosztorysu. Nie było także sporządzonego kosztorysu powykonawczego, a po wykonaniu prac pozwany nie występował do M. K. (1) o dodatkowe wynagrodzenie i nie był jej przedstawiony kosztorys powykonawczy przez Z. Z..

Powód w dniu 31.07.2014 r wystawił M. K. (1) fakturę Vat (...) (częściową) za remont mieszkania na kwotę 2.500,-zł, którą M. K. (1) zapłaciła w drodze przelewu bankowego na rachunek powoda, a w dniu 28.08.2014 r powód wystawił kolejną fakturę (końcową) nr 1/08/2014 na kwotę 3.402,89,-zł tytułem remontu lokalu mieszkalnego M. K. (1) zapłaconą przez nią powodowi gotówką.

Pozwany w dniu 25.07.2014 r dokonał ponadto wpłaty kwoty 1.000,-zł do rąk córki powoda i na powyższe otrzymał od niej pokwitowanie, a następnie środki te powód zarachował na poczet spłaty pożyczki.

Pozwany wystawił ponadto opatrzone własnym podpisem i datami 14.06.2014 r, 3.07.2014 r i 16.07.2014 r pokwitowania na kwoty 2.000,-zł, 1.500,-zł i 1.000,-zł, na których dodatkowo w miejscu podpisu powoda uczynił wzmiankę „nie podpisano zapłacono”, „nie podpisano” i „pobrał pieniądze nie podpisał”. W opisie na pokwitowaniach tych pozwany wpisał „spłata pożyczki zaciągniętej u p. M. S.” bądź „spłata zaliczki pożyczki…”. Powód środków wskazanych w powyższych pokwitowaniach faktycznie nie otrzymał od pozwanego.

Ponadto pozwany sporządził kosztorys powykonawczy co do remontu mieszkania przy ul. (...) w W. wskazując w nim jako inwestora M. K. (1) a siebie jako wykonawcę określając ogółem wartość kosztorysową robót na 14.922,38,-zł brutto.

dowód:

z zeznań świadka M. K. nagranie z rozprawy z dnia 16.10.2015 r od 00.05.10 – 00.15.00 i k.- 73-74 i 00.30.54 k.-75

częściowo z zeznań świadka G. S. nagranie z rozprawy z dnia 16.10.2015 r od 00.15.08 – 00.19.00 i k.- 74

częściowo z zeznań świadka Z. B. nagranie z rozprawy z dnia 16.10.2015 r od 00.19.13 – 00.26.00 i k.- 74 -75

częściowo z zeznań świadka L. G. nagranie z rozprawy z dnia 16.10.2015 r od 00.26.16 – 00.30.37 i 00.33.03 k.- 75 - 76

z kopii faktur k.- 44-45

z kopii pokwitowań k.- 26 – 27

z kosztorysu powykonawczego - 29 - 32

z przesłuchania powoda nagranie z rozprawy z dnia 20.11.2015 r od 00.03.55 do 00.21.00

z przesłuchania pozwanego nagranie z rozprawy z dnia 20.11.2015 r od 00.21.38 do 00.48.00

W piśmie z dnia 27 stycznia 2015 r powód wezwał pozwanego do zapłacenia 17.000,-zł wraz z ustalonymi odsetkami w terminie 7 dni od doręczenia wezwania z tytułu udzielonej pożyczki w dniu 26.12.2013 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wezwanie tej treści pozwany odebrał w dniu 28.01.2015 r.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, pozwany działający przez pełnomocnika w piśmie z dnia 4.02.2015 r odmówił zapłaty, wskazując że kwestionuje to żądanie, a z dokumentów, które posiada wynika, że spłacił tytułem pożyczki kwotę 10.000,-zł natomiast w ramach rozliczenia wykonał zlecenie we wrześniu 2014 r za kwotę 10.500 tj. remont mieszkania przy ul. (...) w W..

dowód:

z wezwania do zapłaty k.- 3

z potwierdzenia odbioru k.- 5

z pisma pozwanego k.- 78-79

Przy tak ustalonym stanie faktycznym w sprawie Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że najpierw w piśmie z 27 sierpnia 2015 r (k.-39-41), a następnie na rozprawie w dniu 20.11.2015 r (k.-82) pełnomocnik powoda ograniczył żądanie pozwu i wniósł ostatecznie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 7.273,41,-zł, z czego 6.500,-zł jako niespłaconej należności wynikającej z umowy i od tej kwoty żądał odsetek od dnia 31.03.2014 r do dnia wniesienia pozwu oraz od kwoty 773,41,-zł jako skapitalizowanych odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wypada zaznaczyć, że w postępowaniu cywilnym zmiana żądania może być jakościowa (np. żądanie zapłaty odszkodowania zamiast wydania rzeczy) lub ilościowa (np. żądanie zapłaty większej kwoty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, jak również może polegać na wystąpieniu z nowym roszczeniem obok dotychczasowego, np. zgłoszenie roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych) . Jeżeli natomiast powód ogranicza roszczenie lub występuje z nowym w miejsce poprzedniego - nie jest to zmiana sensu stricto - dopuszczalność podlega ocenie także według art. 203 k.p.c. W realiach niniejszej sprawy Sąd miał podstawy do zakwalifikowania zawartego w tym piśmie i na rozprawie oświadczenia jako ilościowej zmiany powództwa polegającej na ograniczeniu żądania w zakresie należności głównej. Poglądy - po pierwsze, że postacią zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 § 1 k.p.c. jest również zmiana ilościowa żądania pozwu, a więc w tym i ograniczenia uprzednio wysuwanych żądań bądź przez ograniczenie wysokości dochodzonego lub dochodzonych roszczeń, bądź przez zrezygnowanie z jednego z nich i po drugie, że oświadczenie strony powodowej o ograniczeniu roszczenia pozwu jest równoznaczne z cofnięciem pozwu w pozostałej części ze zrzeczeniem się części roszczenia - mają od dawna odpowiednie wsparcie w doktrynie i orzecznictwie (por. Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego tom I pod redakcją T. Erecińskiego, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997 s. 332; Kodeks postępowania cywilnego Komentarz, Tom I pod redakcją K. Piaseckiego, Wydawnictwo C. H .Beck Warszawa 1996 s.681, 685-686, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 1951r., C 733/51, OSNCK 1953, Nr 1, poz. 14, także LEX nr 117074, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1993 r., III CZP 44/93, LEX nr 9097, wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 26 września 2012r., III APa 7/12, LEX nr 1223434). Do takiej zmiany (ograniczenia) powództwa nie jest potrzebna zgoda pozwanego ani sądu. Natomiast objęta jest w granicach sposobu jej dokonania kontrolą sądu wykonywaną z pod kątem sprzeczności z prawem, zasadami współżycia społecznego czy ewentualnego obejścia prawa ( art. 203 § 4 k.p.c. ). Kontrolując powyższe należy wskazać, że cofnięcie żądania pozwu co do kwoty 9.726,59,-zł było wynikiem wykazania przez pozwanego okoliczności spełnienia w tej części żądania z tytułu zawartej umowy pożyczki, a przez to w ocenie Sądu dokonanej w oparciu o zebrany materiał dowodowy nie sposób jest przyjąć, aby czynność zawierająca ograniczenie żądania pozwu była sprzeczna z prawem, zmierzała do jego obejścia bądź była sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, a mając powyższe na względzie w pkt I wyroku Sąd umorzył postępowanie co do powyższej kwoty (art. 355 § 1 k.p.c.).

W pozostałym zakresie powództwo było zasadne.

Nie było sporu co do tego, że strony zawarły umowę pożyczki na kwotę 17.000,-zł. Powód dostrzegając sprzeczność § 4 umowy z brzmieniem art. 359 k.c. ograniczył żądanie o roszczenie uboczne do wysokości odsetek ustawowych. Na podstawie analizy dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu Rejonowego, roszczenie zatem zasługuje za uwzględnienie do kwoty objętej pkt II wyroku tj. kwoty 6.500,-zł jako należności głównej oraz kwoty 773,41,-zł jako odsetek ustawowych, przyjmując jako datę powstania zaległości na dzień 31.03.2014 r i ich wyliczenie na dzień 10.04.2015 r (jako dzień wniesienia pozwu), przy oprocentowaniu 13% (Dz. U. z 2008 nr 220 poz. 1434 za okres od 31.03.2014 r do 22.12.2014 r tj. 267 dni z kwotą odsetek określoną na 618,12,-zł oraz za okres od 23.12.2014 r do 10.04.2015 r tj. 109 dni z odsetkami ustawowymi wynoszącymi 8% (Dz. U. 2014 Nr 1858) co dało kwotę 155,29,-zł. Łącznie zatem kwota zaległości 6.500 wraz z odsetkami wynosi 7.273,41,-zł, przy czym powyższe wyliczenie odsetek obejmuje żądanie powoda z zachowaniem brzmienia art. 321 k.p.c., biorąc bowiem pod uwagę brzmienie art. 359 k.c. powód w realiach niniejszej sprawy mógłby domagać się odsetek wyższych aniżeli ustawowe oraz za okres od 31.03.2014 od kwoty zaległości wyższej (albowiem w dniu wymagalności roszczenia określonego § 3 umowy pożyczki) pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty wyższej aniżeli 6.500,-zł. Ponieważ jednak Sąd nie może orzekać ponad żądanie, uwzględniono ostatecznie wskazane roszczenie.

Co się tyczy istoty sprawy, należy zauważyć, że pozwany wdając się w spór zarzucał spełnienie całości świadczenia czego jednak nie zdołał wykazać. Przedstawiony przez pozwanego materiał dowodowy w postaci pokwitowań zapłaty pozwala na stwierdzenie, że wykonał on względem powoda zobowiązanie w zakresie zwrotu należności głównej do kwoty 4.500 (potwierdziły to pokwitowania z dni 20.12.2013 r (1000,-zł), z 20.02.2014 r (1000) oraz 11.03.2014 r (1500,-zł ) jako potwierdzone podpisem przez powoda a także przyjęte w dniu 25.07.2014 r przez córkę powoda 1000,-zł potwierdzone przez nią i powoda na rozprawie w trakcie jego przesłuchania. Sąd uznał jednak za pozbawione wiarygodności pokwitowania, które nie zostały podpisane przez powoda i którym zaprzeczył, aby kwoty wymienione na pozostałych „dowodach wpłaty” z dni 14.06.2014 r, 3.07.2014 r i 16.07.2014 r (łącznie na kwotę 4.500,-zł) zostały mu przekazane. Jest bowiem niewiarygodnym i sprzecznym ze zdrowym rozsądkiem, aby pozwany przekazywał jakiekolwiek środki powodowi bez pokwitowania, w sytuacji gdy wcześniej w stosunkach między nimi taka praktyka była przyjęta. O ile bowiem można sobie wyobrazić, że pozwany mógłby nie uzyskać pokwitowania przy wpłacie z 14.06.2014 r to budzi w ocenie Sądu uzasadnioną wątpliwość rzekome przekazanie kolejnych kwot w lipcu 2014 r bez uzyskania pokwitowania. Niewystarczające jest w ocenie Sądu opatrzenie pokwitowania adnotacją „przyjął pieniądze nie podpisał”, gdyż żaden pozostały materiał nie potwierdza tej okoliczności nie wyłączając również przesłuchania samego pozwanego. Nie potrafił on bowiem w sposób racjonalny wytłumaczyć, dlaczego mimo braku podpisu na pokwitowaniu nie zastosował o wiele pewniejszego sposobu regulowania zobowiązań pieniężnych poprzez przekaz czy przelew dokumentujący w sposób wiarygodny dokonywanie zapłaty. Nie są zatem te dowody wiarygodne, tak jak niewiarygodne jest twierdzenie pozwanego, iż wykonany remont dla M. K. (1) opiewał na kwotę 14.922,38,-zł, która to kwota miała być zarachowana na poczet zobowiązania pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki. Przedstawiony na powyższe dowód w postaci kosztorysu powykonawczego (k. 29 -32) pozostaje równie niewiarygodny co nieprzydatny do ustaleń w niniejszej sprawie. Przede wszystkim dlatego, że jak wskazał na to świadek M. K. przesłuchana po odebraniu przyrzeczenia, nie został jej ten kosztorys przedstawiony ani przed rozpoczęciem prac ani po ich zakończeniu. Dodać też należy, że zeznania tego świadka – uznane przez Sąd za szczere i wolne od nieścisłości – wskazują na to, że była ona obecna w trakcie rozmów stron, gdy omawiały one że przeprowadzony remont pomniejszy zobowiązanie pozwanego z tytułu zawartej umowy pożyczki, choć świadek ten nie był w stanie wskazać o ile, bo tego nie wiedział. Świadek M. K. (1) potwierdziła jednak, że za remont miała zapłacić 6.000,-zł i zbliżoną kwotę zapłaciła na podstawie dwóch faktur na rachunek powoda a częściowo gotówką, za prace wykonane przez pozwanego i jego pracowników (faktury bowiem łącznie obejmują kwotę 5902,89,-zł). Zeznania pozostałych świadków w osobach G. S., Z. B. i L. G. nie dają podstawy do uznania, że kosztorys przedstawiony przez pozwanego w trakcie procesu, stanowił podstawę rozliczeń między stronami, a tym bardziej, że określona w nim wartość prac pomniejszała zobowiązanie z tytułu zawartej umowy pożyczki. Świadkowie ci nie wiedzieli też o bliższych ustaleniach stron co do warunków pożyczki i jej spłaty, podobnie jak zeznanie świadka M. P. (2), stąd ich zeznania były przydatne jedynie częściowo do ustalenia stanu faktycznego w sprawie. Kosztorys przedstawiony przez pozwanego jest przecież dokumentem prywatnym, który w świetle dyspozycji art. 245 k.p.c. stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła zawarte w nim oświadczenie. Nie mógł on zatem, stanowić dowodu świadczącego o faktycznym zakresie robót i ich wartości a tym bardziej – jak wskazywała na to teza dowodowa zawarta w sprzeciwie – wygaśnięcia zobowiązania. Wymaga przy tym zwrócenia uwagi, że do akt niniejszej sprawy nie zostały złożone dokumenty źródłowe, w oparciu o które ten dokument miał zostać opracowany, a które mogłyby być poddane ocenie Sądu, na tle stanowiska strony przeciwnej oraz pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Jest przy tym o tyle wątpliwy i niewiarygodny, że nie wiadomo w oparciu o jego treść kiedy został sporządzony (pozwany w zeznaniach wskazał że kosztorys powykonawczy wręczył powodowi w sierpniu 2014 r - nagranie 00.36.36 k.- 81v), a pozbawia go wiarygodności i ta okoliczność, że w treści odpowiedzi na wezwanie do zapłaty (k.-78), pozwany działając przez zawodowego pełnomocnika w dniu 4.02.2015 r, w ogóle się na niego nie powołuje, a wręcz wskazuje kwotę odmienną od podawanej w kosztorysie. Wobec powyższych rozbieżności, nie sposób przyjąć aby materiał ten był wiarygodny, dający podstawę do uznania, że pozwany wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania w całości, a przede wszystkim aby zobowiązanie wygasło. Z umówionej kwoty 17.000,-zł pozwany zwrócił bowiem 4.500,-zł oraz wykonał prace za cenę 6.000,-zł, a zatem spełnił żądanie do kwoty 10.500,-zł. Do zwrotu zatem pozostała kwota 6.500,-zł oraz wyliczone wyżej odsetki.

Ze zgromadzonych w sprawie dowodów nie wynika, by powód udzielił przedmiotowej pożyczki w ramach zorganizowanej, ciągłej i zawodowej działalności. Stanowiła ona osobistą czynność prawną, nie mającą związku z jego działalnością gospodarczą, której przedmiotem jest wykonywanie usług budowlanych. Z zeznań stron wynika ponadto, iż udzielona przez powoda pożyczka nie miała charakteru zarobkowego. Dla jej kwalifikacji prawnej nie ma żadnego znaczenia, czy została ona udzielona pozwanemu jako osobie prywatnej, czy też na rzecz jego firmy (vide: uchwała SN z dnia 9 marca 1993 r., III CZP 156/92, wyrok SN z dnia 27 maja 2010 r., III CSK 230/90, uchwała SN z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92).

Stosownie do treści art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Okoliczność zawarcia umowy pożyczki w niniejszej sprawie jest niewątpliwa, a dowody wskazują na to, że pozwany nie zwrócił jej w całości, przez co na podstawie powołanego art. 720 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. i art. 359 k.c. obowiązany jest do jej zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi, albowiem od 31.03.2014 r pozwany pozostaje w opóźnieniu.

Z uwagi na powyższe, bacząc przy tym na wykazanie przez pozwanego częściowej spłaty pożyczki, Sąd orzekł jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 k.p.c.. Zostały one zasądzone na rzecz powoda w takim stosunku, w jakim utrzymał się on ze swoim roszczeniem, tj. w 43 %. Suma kosztów procesu poniesionych przez strony zamykała się kwotą 5.684,- zł, przy czym na koszty powoda składały się kwoty: 850,- zł – tytułem opłaty od pozwu, 2.400,- zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17,- zł – tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa, natomiast na koszty pozwanego składały się kwoty: 2.400,- zł – tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł – tytułem opłaty skarbowej od dokumentu pełnomocnictwa. Oznacza powyższe, że powodowi należny jest zwrot kosztów w wysokości 27,12,-zł (powód poniósł koszty w wysokości 3.267,-zł x 43% = (...),81, a pozwany (...) 57% = (...),69, stąd różnica wynosi 27,12,-zł).