Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny-Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Rajchel

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 grudnia 2016 roku w K.

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko A. G.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie

z dnia 1 czerwca 2016 r., sygnatura akt VI C 1765/15/S

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

SSO Lucyna Rajchel

Sygn. akt II Ca 2334/16

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 505[13] §2 kpc, wobec rozpoznania sprawy w trybie uproszczonym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna, a podniesione w niej zarzuty nie mogą odnieść oczekiwanego rezultatu.

Ponieważ pozwana zarzuca w apelacji zarówno naruszenie przepisów prawa procesowego jak i materialnego, w pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów procesowych, ponieważ dopiero prawidłowo ustalony stan faktyczny pozwala na ocenę ewentualnej wadliwości w zakresie subsumpcji określonej normy prawnej pod prawidłowo ustalony stan faktyczny.

Jeśli chodzi zatem o zarzut naruszenia art 232 kpc, to nie jest on zasadny, albowiem jak podkreśla się w orzecznictwie „Artykuł 232 zd. 1 k.p.c. określając reguły rozkładu ciężaru dowodu, stanowi niejako procesowy "odpowiednik" przepisu art. 6 k.c. Wyraża zasadę kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego i to strony, a nie sąd, pozostają dysponentem toczącego się postępowania i one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Oznacza to, że to strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego dla wykazania podnoszonych przez siebie twierdzeń, uzasadniających żądanie.” (tak wyrok s.apel w B. z dn. 19 sierpnia 2016 r., I ACa 259/16). W związku z czym, wbrew zarzutom apelacji, należy podzielić pogląd sądu pierwszej instancji, iż to na pozwanej ciążył obowiązek wykazania ewentualnego braku zobowiązania wobec banku, zaś strona powodowa nie miała obowiązku – zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodu – wykazywania takich okoliczności, które umniejszałyby jej dochodzone roszczenie.

Przechodząc do naruszeń przepisów prawa materialnego wskazać należy, że apelacja podnosi, że umowa o kartę kredytową nie generuje jeszcze obowiązku zapłaty za zobowiązanie gdyż sama umowa o kredyt nie stwarza jeszcze podstaw do żądania zwrotu zapłaty. Pozwana podważa więc, że w ramach zawartej umowy o kartę kredytową wykorzystała jakiekolwiek środki, a to dopiero zdaniem pozwanej czyniłoby roszczenie strony powodowej zasadnym. Stanowisko pozwanej jest błędne.

Wbrew twierdzeniom pozwanej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji zostały przeprowadzone dowody m.in. z bankowego tytułu egzekucyjnego oraz innych dowodów znajdujących się w aktach postępowania egzekucyjnego w sprawie pod sygn. akt Km 850/2012, jak m.in. zawiadomienie z dnia 4 maja 2012 r. o prowadzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu wykonawczego z dnia 16 listopada 2010 r. w sprawie nr (...) zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 10 grudnia 2010 r., czy postanowienia z dnia 28 czerwca 2012 r. o umorzeniu postepowania egzekucyjnego, z których to wynika istnienie wierzytelności poprzednika prawnego strony powodowej, będącej następnie przedmiotem umowy cesji, o której pozwana została powiadomiona i wezwana do zapłaty kwoty 859,49 zł z tytułu umowy nr (...). Pozwana nie zaprzeczyła prawdziwości tych dokumentów, ani nie przejawiała inicjatywy dowodowej w kierunku wykazania, że treść tych dokumentów nie odpowiada zaistniałemu stanowi faktycznemu, ograniczając się jedynie do twierdzeń, że w ramach umowy o kartę kredytową nie uruchomiła środków, a tym samym nie było podstaw do żądania od niej zapłaty. Umyka jednak pozwanej, że w dniu 16 listopada 2010 r. poprzednik prawny strony powodowej (...) Bank Spółka Akcyjna we W. wystawił - na podstawie ksiąg rachunkowych – bankowy tytuł egzekucyjny nr ewidencyjny (...), w którym jako dłużniczka na dzień 16 listopada 2010 r. figurowała pozwana A. G.. W dniu 1 grudnia 2010 r. (...) Bank Spółka Akcyjna wniosła o nadanie sądowej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Postanowieniem z dnia 10 grudnia 2010 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu maksymalnie do kwoty 4.000 zł. W związku z tym nie budzi wątpliwości sądu, że strona powodowa wykazała istnienie i wysokość dochodzonego roszczenia, natomiast ewentualne wykazanie okoliczności limitujących to roszczenie spoczywało na pozwanej, zgodnie z art. 6 kc, czego pozwana nie wykazała. Przypomnieć w tym miejsc należy, że zgodnie z §7 umowy o kartę kredytową, którą pozwana zawarła z (...) Bankiem Spółka Akcyjna, posiadacz karty zobowiązuje się do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego, zaś stosownie do treści § 1 na wniosek posiadacza karty bank wydał kartę kredytową V. C. Standard o numerze (...) oraz przyznał limit kredytowy do kwoty 1.000 zł, którego wykorzystanie było możliwe poprzez dokonywanie transakcji gotówkowych i bezgotówkowych przy użyciu karty kredytowej na zasadach określonych w umowie i regulaminie wydawania i używania kart kredytowych (...) Banku S.A.

Prawidłowo wskazał też Sąd Rejonowy, że strona powodowa wykazała, iż wobec bezskuteczności egzekucji, na podstawie umowy cesji zawartej z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. przeszły na nią wierzytelności należące do tego podmiotu. Swoje następstwo strona powodowa udowodniła przedstawiając umowę przelewu wierzytelności z dnia 14 grudnia 2012 r., a także potwierdzenia przelewów na rzecz (...) Bank Spółka Akcyjna dokonanych przez powoda w związku z tą umową.

W zakresie zarzutu przedawnienia roszczenia (jakkolwiek zarzut ten jest powtórzony w apelacji) pogląd sądu pierwszej instancji jest trafny i w związku z tym sąd odwoławczy przyjmuje go za własny. Termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata (art. 118 kc). W niniejszej sprawie bieg przedawnienia został przerwany przez wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie egzekucyjne zostało umorzone postanowieniem z dnia 28 czerwca 2012 r. Termin przedawnienia biegnie więc na nowo od uprawomocnienie się tego postanowienia. Pozew został złożony w dniu 6 czerwca 2014 r., a więc przed upływem trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia z tytułu kredytu udzielonego przez bank.

W tych okolicznościach apelacja pozwanej podlegała oddaleniu o czym orzeczono jak w pkt 1 sentencji na zasadzie art. 385 kpc.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono z kolei jak w pkt 2 sentencji na zasadzie art. 98 §§1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc w zw. z art. 391 §1 kpc. Na zasądzoną od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości ustalonej na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późn. zm.).

SSO Lucyna Rajchel