Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Anna Wiecheć

przy udziale Prokurator Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. K. R.

po rozpoznaniu w dniach 12 maja 2016 r. i 17 listopada 2016 r. sprawy M. S. (1) s. R. i J. z domu K., urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 1 stycznia 2015 roku w G., korzystając z udzielonego zezwolenia na czasowe opuszczenie bez dozoru Zakładu Karnego G.-P., nie powrócił do niego bez usprawiedliwionej przyczyny w ciągu trzech dni od upływu wyznaczonego terminu,

tj. o przestępstwo z art. 242§2 k.k.

I.  oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 242§2 k.k. skazuje go na karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. K. kwotę 619,92 zł (sześćset dziewiętnaście 92/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu skazanego;

III.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k. zwalnia skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt: X K 1225/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) w 2014 r. był osadzony w Zakładzie Karnym G.-P.. W dniu 31 grudnia 2014 r. otrzymał 30 godzin przepustki z Zakładu Karnego. Był zobowiązany powrócić do Zakładu Karnego 1 stycznia 2015 r., jednakże tego nie uczynił.

/dowody: zeznania M. M. k. 14-15

wyjaśnienia oskarżonego k. 213/

W tym czasie M. S. (1) miał problemy rodzinne. Rozstał się z konkubiną, miał trudności, by widywać się z dzieckiem.

Ojciec M. S. (1) w 2015 r. miał bardzo poważne problemy ze zdrowiem, związane z tzw. stopą cukrzycową. W związku z tym wymagał stałej opieki. Zajmowała się nim żona, J. S.. Problemy te nasiliły się od maja do sierpnia 2015 r., kiedy amputowano mu nogę. Mimo to M. S. (1) w trakcie pobytu poza Zakładem Karnym nie mieszkał z rodzicami, nie odwiedzał ich. Odwiedził jedynie ojca kilkakrotnie w czasie pobytu w szpitalu.

M. S. (1) dobrowolnie zgłosił się do odbycia reszty kary w dniu 15 września 2015 r.

/dowody: zeznania J. S. 231-232

wyjaśnienia oskarżonego k. 213/

M. S. (1) przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż przyczyną, dla której nie powrócił z przepustki, były problemy osobiste oraz konieczność opieki nad ojcem.

/wyjaśnienia oskarżonego k. 213/

M. S. (1) był wcześniej wielokrotnie karany.

/dowody: karta karna k. 108-109/

Sąd zważył co następuje:

W świetle zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego nie ulega wątpliwości, iż M. S. (1) nie powrócił do Zakładu Karnego w ciągu trzech dni od upływu wyznaczonego terminu. Sporne są jedynie powody, dla których dopuścił się tego czynu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. M.. Zeznania te dotyczyły okoliczności bezspornej, to jest zaniechania przez oskarżonego powrotu do Zakładu Karnego G.-P..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe zgromadzone w aktach sprawy. Dowody te sporządziły osoby uprawnione do wystawiania powyższych dokumentów w formie przewidzianej przez prawo. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Dlatego też brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Sąd uznał także za wiarygodne zeznania J. S.. Zdaniem Sądu zeznania te cechują się szczerością i spontanicznością. Świadek uczciwie odpowiadała na zadawane jej pytania, nie starała się przypisywać synowi większej roli w opiece nad ojcem niż to rzeczywiście miało miejsce. Jednocześnie podkreślić należy, iż J. S. nie miała żadnego powodu, by składać zeznania niekorzystne dla oskarżonego, nie pozostaje w konflikcie z synem.

Z powyższych względów Sąd uznał zeznania J. S. za miarodajny dowód odnośnie zachowania M. S. (2) w trakcie pobytu poza Zakładem Karnym, w szczególności w kontekście opieki nad chorym ojcem, a w zasadzie braku tej opieki.

W świetle zeznań J. S. Sąd uznał wyjaśnienia M. S. (2) za wiarygodne częściowo. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do okoliczności bezspornych, to jest niepowrotu do Zakładu Karnego, a następnie dobrowolnego zgłoszenia się do odbycia reszty kary. Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim dotyczyły one jego sytuacji osobistej, to jest konfliktu z konkubiną i utrudnionego kontaktu z dzieckiem.

Sąd nie uznał natomiast za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim twierdził on, iż przyczyną jego niepowrotu z przepustki była konieczność opieki nad chorymi rodzicami, w szczególności ojcem. Z zeznań J. S. wynika jednoznacznie, iż w trakcie pobytu poza Zakładem Karnym M. S. (2) nie mieszkał z rodzicami i niespecjalnie interesował się stanem zdrowia ojca, nie mówiąc już o bezpośredniej, fizycznej pomocy opiekującej się ojcem matce. Tym samym stan zdrowia rodziców oskarżonego nie może w ocenie Sądu stanowić przyczyny usprawiedliwiającej nie powrócenie przez niego do Zakładu Karnego w terminie 3 dni od upływu wyznaczonego terminu.

W świetle wyżej opisanych dowodów nie ulega wątpliwości, iż M. S. (1) wypełnił znamiona przestępstwa z art. 242§2 k.k., to jest bez usprawiedliwionej przyczyny nie powrócił do Zakładu Karnego w ciągu trzech dni od upływu wyznaczonego terminu.

Odnośnie wymiaru kary

Rozważając kwestię kary w stosunku do oskarżonego Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru określonych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Jedyną okolicznością łagodzącą jest fakt, iż oskarżony dobrowolnie zgłosił się do odbycia reszty kary. Należy jednak pamiętać, że uczynił to dopiero po niemal dziewięciu miesiącach nielegalnego pobytu na wolności.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał natomiast: popełnienie przez oskarżonego przestępstwa w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, nadużycie zaufania odpowiedzialnych za niego funkcjonariuszy Zakładu Karnego wyrażające się w niepowrocie z udzielonej przepustki, wreszcie uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, co świadczy w ocenie Sądu o całkowitym lekceważeniu przez niego obowiązującego porządku prawnego.

W ocenie Sądu, zważywszy wyżej opisane okoliczności, kara 5 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu, spełni również swoje zadania prewencyjne.

Sąd zasądził również na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego zwrot kosztów udzielonej pomocy prawnej, która nie została opłacona przez oskarżonego w całości ani w części.

Z uwagi na fakt, iż oskarżony odbywa karę pozbawienia wolności, a ponadto ciąży na nim obowiązek alimentacyjny, Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.