Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2016 r.. sprawy A. W. , syna K. i G. z domu K., ur. (...) we W.,

oskarżonego o to, że :

w okresie od lutego 2014 r. do września 2015 r. w miejscowości P. uporczywie uchylał się od ciążącego na nim obowiązku z mocy ustawy oraz na podstawie wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, V Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn.. akt V RC 523/10 z dnia 21 lutego 2011 r. obowiązku łożenia na utrzymanie D. i M. W. oraz w okresie od lutego 2014 r. do września 2015 r. w miejscowości P. uporczywie uchylał się od ciążącego na nim obowiązku z mocy ustawy oraz na podstawie wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku, V Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn.. akt V RC 523/10 z dnia 21 lutego 2011 r. obowiązku łożenia na utrzymanie D. W. (1), czym naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych,

tj. o przestępstwo z art. 209 § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. W. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to, na podstawie art. 209 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k. zwalnia oskarżonego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt: X K 99/16

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie wyroku w trybie art. 343 k.p.k., zakres uzasadnienia ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia oraz wskazanych rozstrzygnięć.

W wyroku z dnia 10 maja 2016 roku Sąd uznał A. W. za winnego czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia, który zakwalifikował jako występek z art. 209 § 1 k.k. popełniony w okresie od lutego 2014 r. do września 2015 r. i skazał oskarżonego za powyższe przestępstwo. Zdaniem Sądu, oskarżony zachowaniem swoim wyczerpał znamiona czynu z art. 209§1 k.k., uchylając się uporczywie od obowiązku alimentacyjnego na rzecz swoich dzieci D., M. i D. W. (2).

Z uwagi na fakt, iż oskarżony przebywa aktualnie w izolacji penitencjarnej, Sąd ustalił, że został on osadzony w Zakładzie Karnym 3.10.2015 r., a zatem po upływie okresu ujętego w zarzucie aktu oskarżenia. Zarazem, odnosząc się do argumentacji zawartej we wniosku o uzasadnienie, a dotyczącej rzekomej podwójnej karalności oskarżonego za to samo przestępstwo, ze znajdującej się w aktach kopii wyroku zaocznego w sprawie X K 357/14 wynika, iż wyrokiem tym A. W. został skazany za przestępstwo z art. 209§1 k.k. popełnione w okresie od lutego 2013 r. do stycznia 2014 r., a zatem przed okresem objętym aktem oskarżenia w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na względzie, Sąd, iż niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi formalne i możliwe było wydanie orzeczenia w trybie konsensualnym, poprzez uwzględnienie wniosku oskarżyciela publicznego o skazanie A. W. bez przeprowadzenia rozprawy. Sąd rozważył przesłanki określone w art. 335 § 1 k.p.k. i doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu – szczególnie w świetle przyznania się przez niego do winy oraz całokształtu wiarygodnych dowodów zgromadzonych w aktach - nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Przedmiotem zainteresowania Sądu w tym zakresie była zatem głównie kwestia kary uzgodnionej przez oskarżyciela publicznego oraz oskarżonego, a w szczególności czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 kk. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Zważywszy, iż oskarżony był uprzednio dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece, zaś wymierzone wobec niego kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie odniosły skutku, Sąd uznał, że trafnie Prokurator zaproponował wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest bowiem adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Tak ukształtowana kara uwzględnia okoliczności łagodzące winę oskarżonego, to jest przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Z drugiej strony, uwzględnia jednak również notoryczność popełniania przestępstw przez oskarżonego i popełnienie kolejnego czynu w okresie próby. Tym samym, biorąc pod uwagę, iż Sąd mógł oskarżonemu wymierzyć do 2 lat pozbawienia wolności, uznać należy, iż zasadnym było wymierzenie A. W., zgodnie ze złożonym przez oskarżyciela publicznego i uzgodnionym z oskarżonym wnioskiem, kary pozbawienia wolności we wskazanym powyżej wymiarze, a zatem sytuującej się bliżej dolnego rejestru ustawowego zagrożenia w obrębie tego rodzaju kary.

Mając na uwadze, iż oskarżony jest obecnie pozbawiony wolności i ma ograniczone możliwości zarobkowe, Sąd zwolnił go z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.