Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Beata Tymoszów

Sędziowie: SO Anna Kalbarczyk

SO Anita Jarząbek - Bocian (spr.)

protokolant: p.o. protokolant sądowy Renata Szczegot

przy udziale Prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 7 lutego 2017 r. w Warszawie

sprawy E. T. urodz. (...) w C. córki A. i B.

oskarżonej o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżoną i jej obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 7 kwietnia 2016 r. sygn. akt V K 184/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Wołominie do ponownego rozpoznania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. R. kwotę 516,60zł obejmującą wynagrodzenie za obronę oskarżonej z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

SSO Beata Tymoszów SSO Anna Kalbarczyk SSO Anita Jarząbek - Bocian

Sygn. akt VI Ka 1026/16

UZASADNIENIE

E. T. została oskarżona o to, że w dniu 30 października 2007 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą oraz z innymi ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziły (...) Bank S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 10.391,38 zł w ten sposób, że M. W. zawarła za pośrednictwem sklepu (...) w D.” umowę kredytu na fikcyjny zakup mebli w postaci zestawu kuchennego do zabudowy, sypialni (...) i stolika (...) nr (...), przedkładając jako autentyczne podrobione zaświadczenie o swoim zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) w D.”, opatrzone datą 29 października 2007 roku – dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania ww. kredytu, wprowadzając w błąd uprawnionego przedstawiciela ww. banku co do sposobu wykorzystania kredytu oraz zamiaru i możliwości jego spłaty, tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt V K 184/14 uznał E. T. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tym ustaleniem, że oskarżona działała wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami i za to skazał ją i wymierzył jej karę roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 złotych każda. Wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli oskarżona oraz jej obrońca. Oskarżona w swojej apelacji nie wskazała konkretnych zarzutów, przedstawiła jedynie stan faktyczny odmienny od ustaleń Sądu Rejonowego, z którego wynikać ma, że nie brała ona udziału w zaciągnięciu przez M. W. kredytu. Z kolei obrońca oskarżonej zarzucił obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania oraz uznanie, że zeznania te są wiarygodne, podczas gdy brak jest innych dowodów, które bezpośrednio lub pośrednio potwierdziłyby pomówienie oskarżonej przez M. W., która miała cel w pomówieniu E. T., pomówienie oskarżonej nie znajduje potwierdzenia w logice wydarzeń, a z materiału dowodowego wynika, że M. W. działała w sposób świadomy i wyrachowany, co następnie skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, tj. ustaleniem, że E. T. weszła w porozumienie z M. W. i nakłoniła ją do popełnienia zarzucanego oskarżonej przestępstwa, podczas gdy pomówienie M. W. nie ma waloru wiarygodności, a brak jest innych dowodów na winę oskarżonej, która sama konsekwentnie nie przyznaje się do winy.

W obu apelacjach zawarto wnioski o uchylenie zaskarżonego wyroku, przy czym z treści apelacji oskarżonej można wywnioskować, iż chodzi o uniewinnienie, obrońca oskarżonej zaś wniósł o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Na rozprawie zaś obrońca zmodyfikował jednak wniosek i wniósł o uniewinnienie oskarżonej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje zasługiwały na uwzględnienie, w szczególności apelacja obrońcy w zakresie, w jakim wskazuje, że brak jest innych, niż tylko zeznania M. W., dowodów świadczących o winie oskarżonej. Należy jednak zauważyć, że Sąd Rejonowy nie przeprowadził prawidłowo i kompleksowo postępowania dowodowego, m.in. nie ustalił wielu istotnych okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonej czynu. W związku z tym, w ocenie Sądu Okręgowego, tak jak wyrok skazujący jest przedwczesny, tak i podobnie przedwczesne byłoby uniewinnienie oskarżonej na etapie postępowania odwoławczego, a o co wnosili skarżący.

Sąd Rejonowy w szczególności nie ustalił, czy i w jakiej formie oskarżona otrzymała pieniądze z kredytu zaciągniętego przez M. W. w kwocie około 10.000 złotych oraz od kogo te pieniądze otrzymała. Nie ustalono także kto, w jakiej formie ani w jakiej kwocie przekazał M. W. „wynagrodzenie” za zaciągnięcie przedmiotowego kredytu. Z dotychczasowych ustaleń wynika, że miało to być dokonane przelewem, zatem należałoby sprawdzić wyciągi z rachunków bankowych należących do M. W., która twierdziła, że przelew ten miał zostać wykonany przez K. M.. Nie ustalono ponadto kto i w jakiej formie dokonywał spłaty rat kredytu zaciągniętego przez M. W. (k.108). Ustalono bowiem, że na poczet spłaty kredytu wpłynęło łącznie 3830 złote. Jako osoba wpłacająca widnieje M. W., a z jej zeznań wynika, że nie ona dokonywała tych wpłat, to należy zatem ustalić w jakiej formie były dokonywane te wpłaty, gdyby bowiem okazało się, że w formie przelewu bankowego, to tym sposobem można ustalić posiadacza rachunku, z którego dokonywano wpłat. Z zeznań M. W. wynika, że wpłat miała dokonywać K. M. (k. 128).

Wprawdzie K. M. w niniejszej sprawie skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań, należy jednak zwrócić uwagę, że w postępowaniu o sygn. akt II K 487/15 składała ona wyjaśnienia jako podejrzana. Sąd Rejonowy był zatem, na podstawie art. 391 § 2 kpk, uprawniony do odczytania tych wyjaśnień, do których K. M. mogłaby się ustosunkować. Tego także Sąd Rejonowy zaniechał.

Nie od rzeczy będzie także przesłuchanie K. G., która prowadzi (...) w D.”, na okoliczność tego, w jaki sposób i komu zostały wypłacone pieniądze z przedmiotowego kredytu. Z zeznań P. R. wynika bowiem, że kredyt udzielony M. W. był kredytem bezgotówkowym i polegał na tym, że sklep otrzymywał od banku zapłatę za towar, który kupował klient. W takim przypadku nie powinno być zatem obrotu gotówkowego, a mimo to ktoś otrzymał gotówkę. Logicznym zatem powinien być wniosek, że gotówka ta została przekazana oskarżonej albo innej osobie za pośrednictwem sklepu (...).

Suma zatem przedstawionych uchybień musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ten raz jeszcze przeprowadzi postępowanie dowodowe, z uwzględnieniem powyższych zaleceń. Będzie to z pewnością wiązało się z koniecznością wystąpienia do odpowiednich instytucji bankowych o zwolnienie z tajemnicy bankowej. Następnie tak uzupełniony materiał dowodowy winien poddać gruntownej analizie. Należy przy tym zwrócić uwagę tak na dowody obciążające, jak i odciążające, unikając ocen, które cechuje dowolność odzwierciedlająca błędy natury faktycznej czy logicznej oraz sprzeczność ze wskazaniami wiedzy, czy doświadczeniem życiowym. Dopiero zatem kompleksowa, wnikliwa ocena materiału dowodowego, posiadająca walory, o których była mowa wyżej, pozwoli Sądowi meriti wypracować przekonanie co do faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, aby z kolei ostateczne stanowisko tego Sądu w owej kwestii mogło pozostać pod ochroną art. 7 k.p.k. Sporządzając zaś, ewentualnie, uzasadnienie wyroku Sąd ten, zgodnie z regułami zawartymi w art. 424 k.p.k., przedstawi w nim, w sposób uporządkowany, jakie fakty uznał za ustalone, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego uznał jedne dowody za wiarygodne, którym wiary odmówił i dlaczego, a następnie, jakie wnioski wyprowadził z dokonanych ustaleń.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej wyroku.