Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący : SSR Monika Drzewiecka

Protokolant : st. sekr. sądowy Wioletta Rosołowska

po rozpoznaniu w dniu 01 grudnia 2016 r. na rozprawie

sprawy z powództwa : (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko : K. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 3.773,89 zł (trzy tysiące siedemset siedemdziesiąt trzy złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 3.160,83 zł od dnia 04 lipca 2015r. do dnia 01 grudnia 2016r;

2.  zasądzoną kwotę rozkłada na 16 rat: pierwsze 15 rat w wysokości po 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych), 16 rata w wysokości 23,89zł (dwadzieścia trzy złote osiemdziesiąt dziewięć groszy) każda płatna do 28 dnia każdego miesiąca, poczynając od miesiąca następującego po uprawomocnieniu się orzeczenia wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

3.  zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 141,38 zł (sto czterdzieści jeden złotych trzydzieści osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą we W. w dniu 14 lipca 2015r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew przeciwko K. K. o zapłatę kwoty 3.773,89 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 3.160,83 zł od dnia 04 lipca 2015r. do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż swoje roszczenie wywodzi z tytułu umowy kredytu zawartej pomiędzy stronami w dniu 15 listopada 2013r. na kwotę 3.797,80 zł. Pozwany zobowiązany był do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty kredytu na podstawie zawartej umowy. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty. Całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 13 maja 2015r. Do dnia wniesienia pozwu K. K. nie uregulował należności.

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu we Włocławku.

Na rozprawie w dniu 01 grudnia 2016r. pozwany K. K. przychylił się do żądania pozwu uznając roszczenie co do kwoty głównej i wniósł o rozłożenie roszczenia na raty po 200 zł miesięcznie, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 listopada 2013 roku pomiędzy (...) Bank (...) S.A we W. a K. K. zawarta została umowa pożyczki gotówkowej nr (...) w kwocie 3.797,80 złotych na okres do dnia 15 listopada 2013 roku do 20 maja 2016 roku. Pożyczkobiorca otrzymał do dyspozycji kwotę 3.200 zł. Spłata pożyczki miała być dokonana w ratach. Kwota miesięcznej raty pożyczki powiększona o opłatę z tytułu prowadzenia rachunku przez bank wynosiła 154,77 zł.

dowód: umowa pożyczki gotówkowej - k. 17-19v; oświadczenie pożyczkobiorcy – k. 20; harmonogram spłaty pożyczki – k. 21

Pozwany nie spłacił pożyczki w całości. Niespłacona należność główna na dzień 03 lipca 2015r. wynosiła 3.160,83 zł, odsetki za okres od dni 15 listopada 2013r. do dnia 03 lipca 2015r. (wystawienia wyciągu z ksiąg banku) wynosiły 498 zł. Dalsze odsetki naliczane są zgodnie z umową od dnia 04 lipca 2015r. do dnia zapłaty od kwoty 3.160,83 zł według zmiennej stopy procentowej odsetek maksymalnych wyznaczonej jako 4 – krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym. Koszty dodatkowych opłat wyniosły 115 zł.

dowód: wyciąg z ksiąg banku – k. 23-23v

W dniu 31 marca 2015r. powód wypowiedział K. K. umowę pożyczki, z 30 – dniowym okresem wypowiedzenia, wskazując, iż wymagalne należności wyliczone na dzień 31 marca 2015r. wynoszą: z tytułu kapitału – 3.160,83 zł, z tytułu odsetek od kapitału – 427,54 zł, z tytułu kosztów, opłat i prowizji – 95 zł, łącznie 3.683,37 zł. Wypowiedzenie doręczono pozwanemu w dniu 13 kwietnia 2015r. Całość zadłużenia stała się wymagalna z dniem 13 maja 2015r.

dowód: wypowiedzenie umowy z zpo – k. 24-25

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie pozostawało, iż strony łączyła Umowa (...) z dnia 15 listopada 2013 roku. Na mocy przedmiotowej Umowy pozwanemu przyznana została pożyczka w kwocie 3.797,80 zł. Zgodnie z postanowieniami Umowy oraz Regulaminem, pozwany zobowiązany był do spłaty zobowiązania w 30 miesięcznych ratach po 154,77 zł. Pozwany nie spłacił rat pożyczki wskutek czego pozostała do spłaty kwota 3.160,83 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami. Pozwany nie kwestionował faktu niespłacenia zobowiązań wynikających z Umowy ani kwoty należności głównej pozostałej do spłaty.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Strony umowy pożyczki mogą ustalić w umowie wynagrodzenie za przeniesienie pieniędzy albo rzeczy. Pozwany zawarł z powodem umowę dwustronnie obowiązującą, na podstawie której powód zobowiązał się udzielić mu pożyczkę, a on zobowiązał się ją zwrócić wraz z odsetkami i dodatkowymi opłatami w określonym terminie. Powód wywiązał się z umowy, bo przekazał pozwanemu umówioną kwotę pieniędzy. Pozwany zaś nie dotrzymał warunków umowy, gdyż nie zwrócił pożyczki na warunkach ustalonych w umowie, co uprawniło bank do żądania zapłaty.

Z uwagi na fakt, iż pozwany nigdy nie kwestionował, ani zasadności, ani prawidłowości obliczenia wysokości kwoty zobowiązań z tytułu Umowy dochodzonej przez powódkę w niniejszym postępowaniu, a jedynie ograniczył się do wniosku o rozłożenie należności na raty, Sąd w oparciu o art. 230 kpc uznał, iż pozwany przyznał, że kwota dochodzona pozwem w wysokości 3.773,89 złotych odpowiada zadłużeniu pozwanego powstałemu wskutek niewykonania zobowiązań wynikających z Umowy. Podpisując Umowę (...) pozwany potwierdził, iż zapoznał się z Regulaminem stanowiącym integralną część Umowy. Regulamin ten zawierał szczegółowe regulacje w zakresie sposobu i zasad naliczania odsetek przez stronę powodową. Ustalając wysokość odsetek dochodzonych pozwem strona powodowa szczegółowo wskazała sposób ich wyliczenia oraz wysokość należnych jej odsetek za okresy szczegółowo wskazane w pozwie. Wysokość odsetek dochodzonych przez stronę powodową jest zgodna z postanowieniami Regulaminu. Wobec powyższego Sąd uwzględnił w całości żądania pozwu zarówno co do kwoty należności głównej jak i odsetek, o których orzekł na podstawie art. 481 kc.

Rozstrzygnięcie z pkt 2 wyroku znajduje uzasadnienie w treści art. 320 k.p.c. Rozłożenie w wysokości po 250 zł zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko "w szczególnie uzasadnionych wypadkach". Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Pozwany znajduje się w ciężkiej sytuacji finansowej, życiowej a rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia nie spowoduje, że wierzyciel będzie zaspokojony po zbyt długim okresie. Uwzględnienie żądania pozwanego w tym zakresie nie stanowi nieuzasadnionego uprzywilejowania pozwanego kosztem powoda. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę twierdzenia pozwanego odnośnie jego sytuacji życiowej i majątkowej, którym Sąd dał wiarę całości, istnieje prawdopodobieństwo, że wierzyciel zostanie zaspokojony bez potrzeby wszczynania postępowania egzekucyjnego i generowania dodatkowych kosztów.

Podkreślić należy, iż „rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek - wskazany w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70 (OSNCP 1971, nr 4, poz. 61) - że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. (Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006r. OSNC 2007/10/147 ). Dlatego Sąd zasądzając dochodzone przez powoda świadczenie, zasądził odsetki jedynie do dnia wyrokowania, a więc 01 grudnia 2016r.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 kpc.