Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniach: 7 grudnia 2016r. i 2 lutego 2017 r.

sprawy K. H.

obwinionego z art. 92a kw

na skutek apelacji, wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 21 czerwca 2016 r. sygn. akt II W 130/16

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zasądza od obwinionego K. H. 105 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 501/16

UZASADNIENIE

K. H. został obwiniony, o to, że: w dniu 29 stycznia 2016 r. o godz. 17:00 w miejscowości K. W. gm. W. powiat (...), kierując samochodem marki M. o nr rej. (...), przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 69 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

Wyrokiem zaocznym z dnia 21 czerwca 2016r. Sąd Rejonowy w Siedlcach

I.  obwinionego K. H. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 92a kw i za czyn ten na podstawie art. 92a kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 55 (pięćdziesiąt pięć) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od tego wyroku wniósł obwiniony.

Wyrokowi zarzucił: obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj.:

- art. 71§4 kpsw poprzez nieodroczenie rozprawy i uznanie, iż udział obwinionego nie jest konieczny, co doprowadziło do niezłożenia przez niego zeznań oraz wniosków dowodowych i nieuwzględnienia ich przy wydaniu orzeczenia

- art. 8 kpsw w zw. z art. 4 kpk i art. 7 kpk poprzez pominięcie zeznań oskarżonego, niezbadanie i nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, uwzględnienie okoliczności przemawiających jedynie na niekorzyść obwinionego, dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie bez uwzględnienia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

w konsekwencji obrazy w/w przepisów postępowania, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mającego wpływ na treść przedmiotowego orzeczenia poprzez przyjęcie, iż:

- pomiar został dokonany urządzeniem spełniającym polskie normy i wymogi co do urządzeń służących do pomiaru prędkości;

- wyniki pomiaru są wiarygodne, pomiar został przeprowadzony prawidłowo, zgodnie z zasadami przewidzianymi przez producenta urządzenia rejestrującego, przez przeszkolonego w tym celu funkcjonariusza znającego zasady prawidłowego użycia urządzenia.

Podnosząc te zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca obwinionego i obwiniony poparli apelację i wnioski w niej zawarte.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego zarzucająca sądowi meriti błąd w ustaleniach faktycznych oraz obrazę przepisów prawa procesowego oraz wnioski w niej zawarte o uniewinnienie, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, jako niezasadne na uwzględnienie nie zasługują. Stwierdzić, bowiem należy, iż sąd I instancji trafnie ustalił w sprawie stan faktyczny oraz dokonał jego prawidłowej oceny pod względem prawnym. Również dokonana przez sąd rejonowy ocena dowodów nie zawiera błędów zarówno logicznych jak i prawnych. Powyższe okoliczności nie pozwoliły również na uznanie, żeby sąd wymierzył obwinionemu rażąco niską karę.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, „Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. m.in. wtedy, gdy:

1/ jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy;

2/ stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego;

3/ jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.” (por. OSN KW 1991, z. 7-9, poz. 41).

Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach dokonana przez sąd meriti ocena dowodów została przeprowadzona zgodnie z cyt. orzeczeniem Sądu Najwyższego tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Sąd rejonowy szczegółowo, bowiem wykazał, czym kierował się dokonując takiej a nie innej oceny dowodów oraz co zdecydowało, iż jedne dowody obdarzył wiarygodnością, a innym tego waloru odmówił. Apelacja aczkolwiek zarzuca również błąd w ustaleniach faktycznych stanowi w zasadzie polemikę z oceną dowodów dokonaną przez sąd rejonowy. Stwierdzić należy, iż argumenty sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, są bardziej przekonywujące od tych podniesionych w apelacji.

Na wstępie należy podnieść, iż w ocenie Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie sąd przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w przedmiocie zarzutu, co do błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że zarzut ten czyni zasadnym „ nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

Ze szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego oraz przedstawionych w uzasadnieniu wyroku motywów, jakimi kierował się sąd meriti oceniając tenże materiał dowodowy, należy stwierdzić, iż Sąd Rejonowy w Siedlcach nie popełnił błędu, jaki zarzuca skarżący. W ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach, twierdzenia podnoszone przez obwinionego w apelacji stanowią tylko polemikę z oceną dowodów poczynioną przez sąd rejonowy. W sprawie niniejszej argumenty zawarte w uzasadnieniu wyroku sądu I instancji są bardziej przekonywujące od tych zawartych w apelacji

W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych i prawnych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Siedlcach.

W pierwszej kolejności należy odnieść się jednak do zarzutu obrazy 71§4 kpw, polegającego na nieodroczeniu rozprawy, pomimo posiadania przez obwinionego zwolnienia lekarskiego pochodzącego od lekarza sądowego. Zdaniem sądu odwoławczego w realiach sprawy niniejszej okoliczność ta nie może być uznana za naruszenie prawa obwinionego do obrony. Podnieść w tym miejscu należy, iż obwiniony nie ma obowiązku uczestniczenia w rozprawie co oznacza, że sąd może rozpoznać sprawę pod jego nieobecność, co w przedmiotowej sprawie miało miejsce. Jest też faktem oczywistym, iż choroba usprawiedliwia nieobecność uczestnika postepowania. Jednakże choroba nie jest taką okolicznością, która stanowi wystarczającą podstawę do odroczenia rozprawy. Obwiniony jako adres zamieszkania i doręczeń wskazał Ł. ul. (...). Zaświadczenie o niezdolności uczestniczenia w rozprawie zostało wydane przez lekarza sądowego, który swoje usługi w tym zakresie świadczy w miejscowości K.. Jest to miejscowość oddalona od Ł. o co najmniej kilkanaście kilometrów. Chcąc udać się do lekarza obwiniony mógł uczynić to sam, lub też skorzystać z pomocy innych osób. W obu jednak przypadkach obwiniony musiał poinformować lekarza w jakim celu potrzebuje zaświadczenia. Oznacza to, że miał prawidłowy kontakt z lekarzem. Skoro obwiniony w tych warunkach był w stanie uzyskać zaświadczenie lekarskie, to nic nie stało na przeszkodzie żeby powiadomił również sąd rejonowy o chorobie, a przede wszystkim o chęci osobistego uczestnictwa w rozprawie. Tak więc stwierdzić należy, iż wobec braku stosownej informacji pochodzącej od obwinionego, sąd I instancji miał pełne prawo orzekać na rozprawie w dniu 21 czerwca 2016r.. Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach w tym składzie orzekającym, fakt posiadania przez obwinionego zaświadczenia od lekarza sądowego nie daje podstaw do przyjęcia, że zostało naruszone jego prawo do obrony. Zarzut ten można by było uznać za uzasadniony, gdyby obwiniony w jakiejkolwiek formie chociażby telefonicznie poinformował sad o swojej niedyspozycji w dniu rozprawy. Brak jakiejkolwiek reakcji po stronie obwinionego, nie pozwala zdaniem sądu odwoławczego na uznanie, iż rozpoznanie sprawy pod nieobecność obwinionego było uchybieniem procesowym, który ma wpływ na treść wyroku. Abstrahując od faktu, iż zaświadczenie lekarskie z 21 czerwca 2016 r., jest jedynie w formie kserokopii, to zauważyć też należy, iż obwinionemu znany był niewątpliwie sposób usprawiedliwiania nieobecności i sygnalizacji chęci osobistego uczestnictwa w rozprawie, o czym jednoznacznie świadczą dokumenty z k. 18-21.

W trakcie rozprawy w dniu 21 czerwca 2016 r. sąd rejonowy szczegółowo przesłuchał dokonujących kontroli drogowej funkcjonariuszy policji. W tej sytuacji ponowne ich przesłuchiwanie na rozprawie odwoławczej należało zdaniem sądu odwoławczego, uznać za niecelowe.

Dołączenie instrukcji obsługi urządzenia pomiarowego jest niecelowe zwłaszcza w sytuacji gdy świadkowie R. M. i G. U. opisali sposób prowadzenia pomiaru.

Zapis monitoringu nie odnoszący się bezpośrednio do czasu i miejsca pomiaru ma obojętny charakter. Zapis taki w żaden obiektywny sposób zdaniem sądu odwoławczego, nie będzie potwierdzał ani też obalał twierdzeń zarówno obwinionego jak i funkcjonariuszy policji. Nie było więc podstaw do przeprowadzenia i tego dowodu w postępowaniu odwoławczym.

Dokumentację fotograficzną sąd odwoławczy zaliczył do materiału dowodowego.

Podczas rozprawy odwoławczej w dniu 7 grudnia 2016 r. obrońca nie był w stanie w sposób zrozumiały dla sądu złożyć wniosków dowodowych i ich uzasadnić. Wynikało to z faktu, iż pełnomocnictwo do obrony złożone zostało bezpośrednio przed rozprawą. Nie chcąc naruszać praw obwinionego do obrony, sąd odwoławczy zobowiązał obrońcę do złożenia wniosków dowodowych na piśmie. W złożonym wniosku dowodowym z dnia 19 grudnia 2016 r. (data wpływu) k-63 oraz na rozprawie w dniu 2 lutego 2017 r. k. 66, zarówno obrońca jak i obwiniony w żaden, chociażby minimalny sposób, nie uprawdopodobnili, iż urządzenie pomiarowe (...) było w dniu kontroli wadliwe, a jego pomiar niedokładny. Dlatego też sąd okręgowy oddalił wniosek o przesłuchanie J. T..

Zdaniem sądu odwoławczego zebrany w sprawie materiał dowodowy w szczególności zeznania świadków R. M. i G. U. oceniane we wzajemnym ze sobą powiazaniu doją podstawę do przyjęcia, iż posługiwali się w pełni sprawnym urządzeniem pomiarowym, pomiar prędkości samochodu kierowanego w dniu 29 stycznia 2016 r. w miejscowości W. wykonali zgodnie z obwiązującymi przepisami, a pozwolił on na ustalenie, iż obwiniony K. H. przekroczył dozwoloną prędkość w terenie zabudowanym o 69 km/h, a tym samym, iż dopuścił się wykroczenia z art. 92a kw.

Kierując się powyższymi przesłankami sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do przyjęcia, że podczas rozpoznawania sprawy niniejszej sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów prawa procesowego, a tym samym do uwzględnienia apelacji obwinionego.

Orzeczenie o kosztach uzasadniają przepisy art.118§1 kpw i art. 636§1 kpk w zw. z art. 119 kpw.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.