Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2016 r.

sprawy M. K.

syna W. i I. z domu Ś. (...) roku w W. z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 12 kwietnia 2016 r. sygnatura akt II K 634/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II K 634/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem umorzono warunkowo na okres 2 lat postępowanie karne wobec M. K. o to, że w dniu 18 marca 2013r. w J. ul. (...) woj. (...) kierując samochodem osobowym m-ki F. (...) nr rej. (...) w sposób umyślny naruszył nasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że prowadząc pojazd w stenie nietrzeźwości ( I badanie o,71 mg/l i II badanie 0,72 mg/l w wydychanym powietrzu) nie zachował należytej ostrożności i nie dostosował jazdy do panujących warunków atmosferycznych, w następstwie czego potrącił idącego tym samym pasem jezdni pieszego K. H., w wyniku czego spowodował obrażenia ciała w postaci urazu głowy z ranami łuku brwiowego i policzka lewego oraz niewielkim krwawieniem pod oponę miękką mózgu, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała na czas dłuższy niż dni 7 tj. o czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z a rt. 178 kk.

Wyrok powyższy zaskarżył prokurator zarzucając:

- błąd w ustaleniach fatycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na błędnym przyjęciu, że wina i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu nie są znaczne, co doprowadziło w konsekwencji do warunkowego umorzenia postępowania karnego, podczas, gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego i okoliczności działających na niekorzyść M. K., w szczególności fakt, iż do spowodowania wypadku w którym pokrzywdzony doznał urazu głowy z ranami łuku brwiowego i policzka prawego oraz niewielkiego krwawienia pod oponę miękka mózgu doszło przy stężeniu alkoholu u podejrzanego w ilości 1,5 promila, umyślny charakter naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, brak zachowania szczególnej ostrożności w czasie jazdy przez podejrzanego mimo trudnych warunków atmosferycznych panujących na drodze oraz brak podjęcia innych działań zmierzających do zakupu leków dla gorączkującego dziecka, które to działania usprawiedliwiałyby częściowo zachowanie podejrzanego polegające na korzystaniu z pojazdu mechanicznego bezpośrednio po spożyciu alkoholu, prowadzi do wniosku przeciwnego.

Tym samym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Wałbrzychu, jako sadowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd O kręgowy zważył:

Apelacja jest oczywiście zasadna.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że błędem ze strony prokuratury było wyłączenie omawianej sprawy do odrębnego postępowania i sporządzenie pierwotnie aktu oskarżenia jedynie co do czynu z art. 178a § 1 kk, mającego praktycznie nierozerwalny związek z obecnie rozpoznaną sprawą. W konsekwencji kara (jak i środek karny) orzeczone w sprawie II K 836/13 Sądu Rejonowego w Wałbrzychu zostały już wykonane, a samo skazanie uległo zatarciu.

Powyższe nie oznacza jednak by do zarzuconego M. K. czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 kk podchodzić z nadmierną, czy wręcz niedopuszczalną pobłażliwością.

I tak podkreślić należy, że:

1)  oskarżony kierował samochodem w stanie znacznej nietrzeźwości,

2)  jazdę rozpoczął w bardzo krótkim czasie po zakończeniu picia alkoholu,

3)  jeżeli nawet konieczne było udanie się do apteki po leki dla chorego dziecka M. k. mógł skorzystać z życzliwości sąsiadów, komunikacji publicznej, czy w ostateczności z taksówki, zwłaszcza, że stan jego potomka nie był na tyle poważny, iż wymagał błyskawicznej reakcji, a jeżeli tak, to należało wezwać pogotowie ratunkowe, nie zaś narażać postronnie osoby na utratę życia bądź zdrowia, a co ostatecznie nastąpiło;

4)  po potrąceniu poszkodowanego oskarżony co prawda zatrzymał samochód i wezwał pomoc, jednak po tym zbiegł z miejsca wypadku (zdumienie budzić musi zatem nie ujęcie tego znamienia określonego w art. 178 kk w opisie czynu przypisanego sprawcy), zaś K. H. został odnaleziony dopiero przez załogę pogotowia ratunkowego,

5)  potraktowane przez Sąd I instancji jako okoliczność łagodzącą trudne warunki drogowe należy uznać wręcz za okoliczność obciążającą skoro M. K. mimo opadów śniegu, ciemności naruszył podstawowe zasady obowiązujące w ruchu drogowym, nie dostosowując się do sytuacji stylu jazdy

6)  okolicznościami łagodzącymi nie są także i ustabilizowana sytuacja życiowa oskarżonego, dobra opinia o nim, czy dotychczasowa niekaralność (zatarcie skazania), bowiem te okoliczności, są zwykłymi powinnościami obywatelskimi, nie zaś szczególnymi zasługami ze strony M. K.

Mając zatem na uwadze już tylko wskazane wyżej fakty nie sposób przyjąć, by samo nieznaczne przyczynienie się pokrzywdzonego do zdarzenia oraz wyrażenie skruchy i żalu przez sprawcę stanowiło dostateczne argumenty dla zastosowania dobrodziejstwa art. 66 § 1 kk.

Nie sposób zgodzić się także z żądaniami prokuratora złożonym w Sądzie I instancji (k. 147), a to wymierzenie oskarżonemu efektywnie 1200 zł grzywny i nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 500 zł. Żądana kara musi razić swoją łagodnością, a przy tym należy pamiętać o powinności wynikającej z art. 42 § 2 kk, a to o orzeczeniu obligatoryjnego zakazu prowadzenia pojazdów (przecież czyn z art. 177 § 1 kk był popełniony w stanie nietrzeźwości) i to na okres dłuższy niż 1 rok.

Zważywszy na powyższe – orzeczono jak w wyroku.