Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: sekr. sądowy Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 17 października 2016 r. i 6 lutego 2017 r. sprawy J. D. s. W. i T., ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w dniu 19.05.2016 roku w W. na ul. (...) z terenu sklepu (...) dokonał kradzieży art. spożywczych w postaci: mleka M. D., 2 przecierów pomidorowych (...), napoju energetycznego B., 8 puszek napoju (...) 0,5 l i 1 opakowania(...) o wartości 20,64 zł, na szkodę ww sklepu, tj. za wykroczenie z art. 119§1 KW

orzeka

I.  Obwinionego J. D. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 119 § 1 kw wymierza mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin.

II.  Zwalnia obwinionego z opłaty i kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3571/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.05.2016 r. po godz. 18.00 w W. J. D. przebywał w sklepie (...) na ul. (...). W czasie pobytu w tym sklepie dokonał on kradzieży artykułów spożywczych w postaci mleka M. D., 2 przecierów pomidorowych (...), napoju energetycznego B., 8 puszek napoju (...) 0,5 l i 1 opakowania (...) o wartości 20,64 zł. J. D. kradzieży dokonał w ten sposób, że część zakupów wyłożył na taśmę przy kasie, zaś rzeczy będące przedmiotem kradzieży pozostawił w koszyku, przepychając go pod ladą poza linię kas, próbując wykorzystać nieuwagę kasjerki. Zachowanie sprawcy zauważył pracownik ochrony sklepu i (...) został ujęty na gorącym uczynku, tzn. zatrzymano go bezpośrednio po przekroczeniu linii kas, gdy kierował się w kierunku wyjścia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1)  częściowych wyjaśnień obwinionego (k. 14, 40);

2)  zeznań świadków R. S. (k. 40), M. M. (k. 11, 40), B. Z. (k. 73), M. D. (k. 7, 73).

Obwiniony J. D. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił m.in., że powiedział kasjerce, że niektóre produkty ma w ilości dwóch sztuk, a na taśmę stawia jedynie jeden produkt. Wyjaśnił, iż powiedział, że płaci kartą, jednak nie usłyszał, że kwota jest taka mała, zaś rachunku nie dostał do ręki.

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd nie miał jakichkolwiek wątpliwości, iż krytycznego dnia obwiniony dopuścił się zarzucanej mu kradzieży artykułów spożywczych.

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na obdarzenie ich wiarą jedynie w tej części, w której przyznaje on, że znajdował się w sklepie (...) w w/w dniu i miał przy sobie rzeczy opisane we wniosku o ukaranie. W tej części jego wyjaśnienia są bezsporne, zbieżne z zeznaniami świadków. W pozostałej części wyjaśnienia obwinionego zdaniem Sądu są ukierunkowane jedynie na chęć uniknięcia odpowiedzialności karnej, zaś jego tłumaczenia należy traktować jako nieudolne i nieprzekonywujące, w oczywisty sposób sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym będącym podstawą ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd. Linia obrony obwinionego opierała się głównie na tym, że nie zamierzał ukraść przedmiotowych towarów, chciał jedynie poniekąd ułatwić pracę kasjerce oraz ulżyć sobie poprzez nie wykładanie części towarów na ladę, tj. tych, które zamierzał kupić w kilku egzemplarzach. Argumentów takich Sąd w żaden sposób nie jest w stanie podzielić. Zupełnie inny obraz zdarzenia wyłania się z zeznań świadków, nadto prezentowana linia obrony jest naiwna i nieprzekonująca w świetle prostych zasad doświadczenia życiowego.

Sprawstwo obwinionego w oczywisty sposób potwierdzają zeznania świadka M. D. . Świadek ten, będący pracownikiem ochrony, szczegółowo opisał przebieg wydarzeń z dnia 19.05.2016 r. Świadek zeznał, iż widział obwinionego na terenie sklepu; zeznał jasno, że obwiniony przepchnął koszyk pod ladą poza linię kas, nie wyjmując całości towaru i wykorzystując nieuwagę kasjerki, skierował się do wyjścia. Następnie świadek ujął go i zaprowadził do kierownika sklepu. Powyższe zeznania w sposób jednoznaczny korelują z zeznaniami świadek B. Z. . Zeznała, że już zanim obwiniony podszedł do niej do kasy, usłyszała od siedzącej przy drugiej kasy koleżanki, że trzeba na niego uważać. Wskazała, że obwiniony dziwnie zachowywał się, przesuwał dziwnie koszyk między nogami; zauważyła, że obwiniony odchodząc miał większą ilość towaru, niż świadek miała „na kasie”. Wtedy podszedł do nich świadek M. D.. Świadek podkreśliła jednocześnie, że obwiniony nie mówił jej, że ma większą ilość towaru.

Zeznania obojga w/w świadków są spójne z wiarygodnymi zeznaniami świadków w osobach M. M. i R. S. , tj. funkcjonariuszy Policji, którzy przeprowadzali czynności na miejscu zdarzenia po zgłoszeniu kradzieży.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż sprawstwo i wina umyślna obwinionego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą wątpliwości. Zeznania wszystkich świadków są ze sobą spójne, logiczne, nie pozostawiające wątpliwości co do fałszywości twierdzeń obwinionego i obalające całkowicie jego linię obrony.

Obwiniony wypełnił dyspozycję wykroczenia z art. 119 § 1 kw, które penalizuje zachowanie polegające na kradzieży cudzej rzeczy ruchomej.

Od strony podmiotowej czyn obwinionego charakteryzuje wina umyślna w postaci zamiaru bezpośredniego. Obwiniony będąc osobą dorosłą, sprawną umysłowo, już z racji choćby wcześniejszej karalności za czyn przeciwko mieniu znającą stosowne regulacje prawne, dokonując kradzieży artykułów spożywczych, z pewnością miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chciał go popełnić.

Od strony przedmiotowej o przyjętej kwalifikacji prawnej zadecydował fakt wypełnienia wszystkich dyspozycji art. 119 § 1 kw, tj. dopuszczenie się kradzieży cudzych rzeczy ruchomych poprzez zabranie ich z regałów w sklepie, umieszczenie w koszyku bez przedstawienia do zapłaty ceny (przy wykorzystaniu nieuwagi sprzedawcy) a następnie wyniesienie ich poza linię kas.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego obwinionemu Sąd uznał, iż jest on znaczny. Na taką ocenę wpływ miało działanie obwinionego charakteryzujące się winą umyślną w postaci zamiaru bezpośredniego, rodzaj naruszonego dobra, tj. mienie oraz przemyślane działanie, cechujące się swoistym sprytem, które jednak wskutek czujności obsługi sklepu spełzło na niczym.

Mając na uwadze stopień zawinienia sprawcy, jak również społeczną szkodliwość jego czynu, Sąd uznał, iż sprawiedliwą, wyważoną i uwzględniającą elementy przedmiotowe jak też podmiotowe charakteryzujące czyn obwinionego, a nadto cele ogólno oraz indywidualno - prewencyjne jest kara 1 miesiąca ograniczenia wolności, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin. Kara ta w swojej istocie spełni swoje cele i powstrzyma obwinionego od popełniania podobnych czynów w przyszłości. Podkreślić należy, iż obwiniony jest osobą karaną z art. 119 § 1 kw (k. 33). Jak widać, zastosowana wobec obwinionego kara (bezwzględny areszt), nie odniosła pożądanego rezultatu. Uprzednia karalność obwinionego była tu ewidentną okolicznością obciążającą (art. 33 § 4 pkt 5 kw) i świadczy ona o demoralizacji sprawcy (art. 35 kw). W tej sytuacji jedyną możliwą do wymierzenia karą była właśnie kara aresztu bądź kara ograniczenia wolności, jako kary surowsze, tak jak przewiduje ustawodawca. Z uwagi na uprzednią karalność obwinionego, w zasadzie należało zastosować wobec niego karę aresztu, Sąd uznał jednakże, że nieduża wartość rzeczy będących przedmiotem zaboru przemawiała za wymierzeniem kary tzw. wolnościowej, nadto jest nadzieja, że właśnie praca na cele społeczne wyrobi w obwinionym pożądaną postawę w zakresie respektowania przepisów prawa.

W ocenie Sądu ogół dolegliwości wynikających z orzeczonej kary
spełni wobec obwinionego cele w zakresie wychowania i poprawy, jak również odniesie zamierzony skutek w zakresie prewencji generalnej, oraz osiągnie cele związane z kształtowaniem świadomości prawnej społeczeństwa a zwłaszcza ugruntuje przekonanie o właściwej represji i reakcji Państwa za wykroczenia przeciwko mieniu.

O kosztach sądowych w stosunku do obwinionego Sąd orzekł w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, mając na uwadze jego sytuację majątkową.