Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 2 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu w IV Wydziale Karnym- Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Kropiewnicka (spr.)

Sędziowie: SSO Agata Regulska

SSO Alojzy Zawadzki

Protokolant: Aneta Malewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Bogdana Myrny

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 2 grudnia 2013 r.

w sprawie podejrzanego T. M.

zażalenia obrońcy podejrzanego z dnia 8 listopada 2013 r.

na postanowienie Sądu Rejonowego w Oławie

z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. akt: II Kp 397/13

w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 kpk

p o s t a n o w i ł:

zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 4 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w Oławie przedłużył stosowanie wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres dalszych 3 miesięcy, tj. do dnia 6 lutego 2014 r.

Powyższe postanowienie zaskarżył obrońca podejrzanego. który zarzucił Sądowi Rejonowemu obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to:

- art. 258 § 1 i 2 kpk poprzez przyjęcie wobec podejrzanego, że istnieje realna obawa matactwa procesowego wynikająca z groźby wymierzenia mu surowej kary,

- art. 263 § 2 kpk wyrażająca się w błędnym przyjęciu, że dotychczasowy okres tymczasowego aresztowania był niewystarczający dla przeprowadzenia wszystkich niezbędnych czynności procesowych w zakresie postawionego podejrzanemu zarzutu.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienie poprzez zastosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania środków zapobiegawczych o charakterze nieizolacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy podejrzanego było bezzasadne.

Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że zachodzą podstawy aby w dalszym ciągu stosować wobec podejrzanego T. M. izolacyjny środek zapobiegawczy. Nadal aktualne pozostają bowiem wszystkie przesłanki tymczasowego aresztowania, w szczególności obawa ucieczki lub ukrycia się podejrzanego a także obawa wywierania przez niego bezprawnego wpływu na tok prowadzonego w sprawie postępowania dowodowego. Nieuzasadnione było w szczególności stanowisko skarżącego, jakoby okres stosowania tego środka wykraczał już poza granice zakreślone uprzednio wydanym w sprawie postanowieniem Sądu Rejonowego oraz utrzymującym je w mocy orzeczeniem Sądu Okręgowego. Poprzednie przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania rzeczywiście nastąpiło bowiem wyłącznie na okres 2 miesięcy, co nie może jednak oznaczać, że obecnie nie zachodzą już podstawy do dalszego stosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. O ile bowiem Sąd Okręgowy zaakceptował wyrażone uprzednio stanowisko o potrzebie stosowania tymczasowego aresztowania wyłącznie przez okres dwóch miesięcy, o tyle rozstrzygnięcie to nie może w sposób schematyczny rzutować na aktualną ocenę podstaw tymczasowego aresztowania, a w szczególności nie może ona abstrahować od treści dowodów przeprowadzonych po wydaniu wskazanego postanowienia. Skarżący całkowicie pominął fakt, że po wydaniu poprzedniego postanowienia w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania organy ścigania uzyskały bardzo obszerny materiał dowodowy, który musi zostać poddany wszechstronnej ocenie i może dawać podstawy do zasadniczej zmiany (poszerzenia) przedstawionych podejrzanemu zarzutów. Uzyskane przez organy ścigania opinie biegłych- z zakresu daktyloskopii, mechanoskopii, a przede wszystkim z zakresu informatyki- stanowią przy tym bardzo istotne narzędzie służące do oceny wiarygodności złożonych przez podejrzanego wyjaśnień. Dysponując owym narzędziem, organy ścigania niewątpliwie podejmą w najbliższym czasie szereg dalszych czynności dowodowych, które będą wymagać bezpośredniej obecności podejrzanego.

Trudno przy tym zarzucać organom ścigania, że nie wykonały dotąd zbyt wielu czynności z bezpośrednim udziałem podejrzanych, bowiem dysponując ich wyjaśnieniami, trudno było zakładać, że istotny przełom w śledztwie może nastąpić poprzez kolejne ich przesłuchiwanie lub konfrontowanie. Nie ulegało bowiem wątpliwości, że dla szerszej oceny ujawnionych dotychczas faktów szczególnie istotne będzie przeprowadzenie badań zabezpieczonych u podejrzanych urządzeń informatyczno-technicznych. Z wniosków wskazanych opinii wynika przy tym, że podejrzany mógł popełnić nie tylko aktualnie zarzucane mu przestępstwo, ale także szereg dalszych czynów zabronionych, zaś jedynie obszerność dostarczonego prokuraturze materiału dowodowego (sama opinia biegłego z zakresu informatyki liczy ponad 1000 stron) nie pozwalała na niezwłoczną zmianę postanowienia o przedstawieniu podejrzanemu zarzutów. Jednocześnie nie może dziwić fakt, że postępowanie przygotowawcze trwa już kilka miesięcy, w sytuacji gdy w związku z zarzucanym podejrzanemu czynem niezbędne było wykonywanie czynności procesowych także z udziałem zagranicznych organów ścigania.

Sąd Okręgowy zastrzega przy tym jednocześnie, że obecne przedłużenie stosowania względem podejrzanego izolacyjnego środka zapobiegawczego powinno stanowić podstawę do wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i podjęcia decyzji w przedmiocie zmiany postanowienia o przedstawieniu zarzutów. Zważyć bowiem należy, że tymczasowe aresztowanie stosowane jest wobec podejrzanego od czerwca 2013 r., a w konsekwencji obowiązkiem organów ścigania jest intensyfikacja podejmowanych czynności, tak aby pozbawienie podejrzanego wolności w ramach stosowanego środka zapobiegawczego nie przeradzało się w istocie w antycypowanie kary. Sam bowiem fakt, że w sprawie zachodzą przesłanki dalszego stosowania tymczasowego aresztowania nie może dawać podstawy do nadmiernie długotrwałego izolowania podejrzanego, a tym samym wypaczenia zabezpieczających celów tymczasowego aresztowania. O ile więc na obecnym etapie postępowania przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania o kolejne trzy miesiące było uzasadnione szczególnymi okolicznościami sprawy, a w szczególności treścią dostarczonego organom ścigania bardzo obszernego materiału dowodowego, o tyle okres owych trzech miesięcy powinien być wykorzystany w sposób maksymalnie efektywny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zażalenia obrońcy podejrzanego nie uwzględnił i zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy.