Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: sekr. sąd. Dalia Makowska

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. w Gdańsku, na rozprawie

sprawy z powództwa H. Ż.

przeciwko (...) (...) (...) (...) W. Ł. w G.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki H. Ż. na rzecz pozwanego(...) z(...) (...) Kontradmirała Profesora W. Ł. w G. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, odstępując od obciążania powódki kosztami procesu w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Powódka H. Ż. wniosła do tut. Sąd pozew przeciwko pozwanemu (...) z(...) (...) Kontradmirała Profesora W. Ł. w G., domagając się zasądzenia od pozwanego na jej rzecz kwoty 66.753 zł wraz ustawowymi odsetkami od wskazanych w pozwie dat, w tym kwoty 55.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 2.057 zł tytułem kosztów leczenia, 9.696 zł tytułem kosztów opieki. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż w dniu 22.06.2014r. została przyjęta na Odział Onkologiczny pozwanego szpitala celem przeprowadzenia planowanego zabiegu, powódka w chwili przyjęcia była osobą 78 letnią, poruszającą się o kuli. Następnego dnia po godzinie 12 pielęgniarka przyniosła powódce jednorazowe ubranie, tabletkę, nakazała powódce przebrać się w ubranie operacyjne i zażyć tabletkę po czym wyszła. Powódka przebrała się w dostarczone jej ubranie, zażyła tabletkę, następnie zamierzała odwiesić szlafrok na wieszak, wówczas pośliznęła się na mokrej podłodze. Powódkę podniesiono i położono na łóżku, następnie przeprowadzono planowany zabieg. Następnego dnia powódce wykonano RTG barku i poinformowano o złamaniu. Kiedy powódka otrzymała w dniu 26.06.2014r. wynika badania RTG okazało się że doszło do złamania szyjki kości ramiennej lewej z przyśrodkowym przemieszczeniem odłamu dalszego. Zdaniem powódki doznała ona uszkodzenia ciała i szeregu cierpień fizycznych i psychicznych na skutek zaniedbań pozwanego polegających na pozostawieniu powódki – osoby niesprawnej - samej sobie, nie poinstruowaniu powódki o konieczności leżenia po zażyciu premedykacji, pozostawieniu w sali chorych mokrej podłogi.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Wskazał, iż powódka została poinformowana o zakazie opuszczania łóżka po zażyciu premedykacji przez pielęgniarkę, która przyniosła lek. Po upadku powódce udzielono niezbędnej pomocy. Pozwany wskazał, iż nie odpowiada za skutki upadku powódki w sytuacji gdy powódka nie zastosowała się do zalecenia nieopuszczania łóżka, dodatkowo powódka mimo iż poruszała się o kulach, odwieszając szlafrok kule zostawiła na szafce. Zdaniem pozwana powódka nie wykazała winy pozwanego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22.06.2014r. powódka H. Ż. został przyjęta do pozwanego Szpitala w związku z planowanym wycięciem guza tkanki podskórnej okolicy pachwinowej prawej. W dniu 23.06.2014r. około godziny 12.00 pielęgniarka B. C. przekazała powódce strój operacyjny oraz tabletkę – premedykację, poleciła przebrać się, zażyć tabletkę, położyć się i nie wstawać, następnie wyszła z sali chorych. Powódka przebrała się, zażyła tabletkę, po czym ruszyła w kierunku drzwi, gdzie był wieszak, aby powiesić szlafrok, wówczas powódka upadła na lewy bark, domykając własnym ciałem uchylone drzwi. Powódka aby wezwać pomoc zaczęła uderzać w drzwi. Dźwięki te usłyszały pielęgniarki M. K. i B. Z., które były wówczas w magazynku z lekami, pielęgniarki odepchnęły drzwi, podniosły powódkę z podłogi i położyły na łóżko. W chwili zdarzenia podłoga na sali była sucha, kula powódki była oparta o szafkę.

(dowód: karta informacyjna k. 19, dokumentacja medyczna k. 65-66, zeznania świadków B. C. k. 127-128, A. P. k. 128-129, B. R. k. 129-130, M. K. k. 189-190, B. Z. k. 190-191, częściowo zeznania świadka M. Ż. k. 124-126, częściowo zeznania powódki k. 191-193)

Powódka została poddana planowanemu zabiegowi, jeszcze tego samego dnia przeprowadzono konsultację ortopedyczną, ortopeda stwierdził uraz barku lewego, zlecił wykonanie zdjęcia RTG. Następnego dnia na podstawie wyniku RTG u powódki stwierdzono złamanie szyjki kości ramiennej lewej, następnie założono unieruchomienie miękkie. W dniu 24.06.2014r. powódka została wypisana z pozwanego Szpitala z zaleceniem zamiany miękkiego unieruchomienia na ortezę, kontroli za 7 dni u ortopedy.

W dniu 28.10.2010r. u powódki stwierdzono znaczny stopień niepełnosprawności. Bezpośrednio przed zdarzeniem powódka mieszkała sama, samodzielnie myła się, ubierała, przygotowywała posiłki, po domu poruszała się bez użycia kul, których używała jedynie wychodząc na zewnątrz co czyniła w obecności córki, również córka robiła powódce zakupy.

(dowód: orzeczenie o niepełnosprawności k. 18, zeznania świadka M. Ż. k. 124-126, zeznania powódki k. 191-193, karta informacyjna k. 19, dokumentacja medyczna k. 65-66).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez żadną ze stron, za wyjątkiem zapisków znajdujących się w dolnej części raportu pielęgniarskiego znajdującego się na karcie 65 akt. Strona powodowa twierdziła, że zapiski te powstały w późniejszym czasie niż cały raport. Wskazać należy w tym zakresie na zeznania świadka B. C. i A. P., z których wynikało, iż dopiski dotyczące powódki zostały sporządzone po zakończeniu dyżury, już po sporządzeniu pozostałej części raportu, nadto dopisek o pozostawieniu kuli na szafce został sporządzony jeszcze później, ale tego samego dnia na zlecenie pielęgniarki oddziałowej. Wobec tych wyjaśnień zbędnym było dopuszczanie dowodu z zakresu pisma na okoliczność czasu powstania tych zapisków.

W związku z tym Sąd, nie widząc podstaw do kwestionowania prawdziwości dokumentów, uznał je w całości za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia.

Ponadto Sąd przyjął za podstawę swoich ustaleń także zeznania świadków – pielęgniarek złożone w toku procesu. W ocenie Sądu są one logiczne i spójne, a nadto pokrywają się z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, wobec czego Sąd uznał je w pełni za wiarygodne i uczynił podstawą do ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Zeznaniom samej powódki oraz świadka M. Ż. sąd dał wiarę częściowo tj. za niewiarygodne uznał twierdzenia, że pielęgniarka podająca powódce premedykację nie pouczyła jej, iż nie należy wstawać oraz że podłoga w sali chorych w chwili upadku była mokra. Wskazać należy, iż świadek B. C. zeznała, że podając powódce tabletkę powiedziała, iż nie należy wstawać, zeznające w charakterze świadków pielęgniarki zgodnie wskazywały na określoną procedurę polegającą na pouczeniu pacjenta, iż po zażyciu premedykacji należy się położyć i nie wstawać. Wskazać również należy, że powódka w pozwie jednoznacznie wskazała, iż pielęgniarka nakazała jej jedynie przebrać się i zażyć tabletkę nie udzielając żadnych innych informacji, na początku swoich zeznań powódka podała „mówiła że mam się położyć, nie przypominam sobie aby mówiła że nie mam wstawać”, natomiast pod koniec zeznań stwierdziła „zdawałam sobie sprawę, że powieszenie szlafroka to jest szybko, że ja powieszę i się położę, wiedziałam że mam się położyć pomyślałam, że jeszcze powieszę ten szlafrok”. W ocenie Sądu słowa wypowiedziane przez powódkę pod koniec jej zeznań, w kontekście zeznań składanych przez pielęgniarki świadczą, że powódka miała świadomość, że ma leżeć i nie wstawać, sądziła jednak, że może jeszcze szybko odwiesić szlafrok. Jeśli zaś chodzi o kwestię mokrej podłogi wskazać należy, iż ze zgodnych zeznań pracowników pozwanego wynikało iż podłogi myte są w godzinach rannych między godziną 8 a 10. Zeznania te wydają się być zgodne również z logiką i doświadczeniem życiowym, oczywistym jest że w szpitalu w godzinach rannych jest „mniejszy ruch”, następnie po śniadaniu, rannym obchodzie pacjenci są kierowani na badania, zabiegi, a zatem z organizacyjnego punktu widzenia zasadnym jest mycie podłóg w godzinach rannych. Nawet gdyby przyjąć, iż podłogi były myte pół godziny przed przyjściem pielęgniarki B. C., jak zeznała powódka, nie sposób przyjąć aby przez pół godziny nie wyschły.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka domagała się zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z zaniedbaniami pozwanego szpitala. Niewątpliwie podstawę prawną roszczenia powódki w zakresie dochodzonego roszczenia stanowi art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W niniejszej sprawie bezspornym był fakt zaistnienia zdarzenia w dniu 23.06.2014 r., w wyniku którego powódka upadła i doznała obrażeń ciała. Jednak dla ustalenia odpowiedzialności za krzywdę należy w pierwszej kolejności ustalić odpowiedzialność sprawcy za zdarzenia wywołujące u pokrzywdzonego uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia. Wobec tego zachodziła potrzeba zbadania, czy miał miejsce czyn niedozwolony w rozumienia art. 415 k.c., który rodziłby po stronie pozwanej odpowiedzialność odszkodowawczą. Pamiętać bowiem należy, iż roszczenie o zadośćuczynienie przysługuje jedynie osobie, przeciwko której skierowane było zdarzenie określone jako czyn niedozwolony. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi charakteryzować się bezprawnością, która w tradycyjnym ujęciu oznacza sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym czyli powszechnie obowiązującymi normami prawa a także nakazami i zakazami wynikającymi z zasad współżycia społecznego.

Z uwagi na obowiązek wykazania faktu przez tą stronę, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zgodnie z treścią art. 6 k.c., powódka udowodnić musiała w niniejszym postępowaniu, że odpowiedzialność za spowodowanie upadku ponosi pozwany, iż upadek wynika z bezprawnego, zawinionego działania pozwanego jak i związek przyczynowy między szkodą a bezprawnym działaniem pozwanego.

Niewątpliwie rację ma powódka twierdząc, iż do pozwanego jako podmiotu profesjonalnie świadczącego pomoc medyczną stosować należy podwyższony miernik staranności. Jednakże jak już wyżej wskazano Sąd ustalił, iż podłoga w chwili zdarzenia była sucha, nadto powódka została poinstruowana o tym że ma się przebrać, następnie zażyć tabletkę, położyć się i nie wstawać, a zatem w tym zakresie nie można zarzucić pozwanemu niezachowania staranności.

Bezspornym było, iż po udzieleniu instrukcji powódkę pozostawiono samą, nikt nie pomagał jej w czasie przebierania. Rzeczą powszechnie wiadomą jest jednak, iż nie jest możliwym aby w publicznym szpitalu każdy pacjent miał przydzieloną pielęgniarkę, która byłaby przy nim przez 24 godziny na dobę, nie jest to możliwe ale również nie jest celowe. Wskazać jednak należy, iż powódka nie zwracała się o taką pomoc czy asystę pielęgniarki. Z zebranego materiału dowodowego wynika, iż taka pomoc udzielana jest pacjentom na ich prośbę, sama powódka zeznawała, iż innym pacjentom pomagano. Powódka nie poprosiła o taką pomoc kiedy pielęgniarka była w sali, ani też później nie przywołała pielęgniarki korzystając z dzwonka. Niewątpliwie powódka dysponowała orzeczeniem o niepełnosprawności, ale wskazać należy, iż z jej zeznań i zeznań jej córki wynika, iż bezpośrednio przed upadkiem była osobą, która samodzielnie poruszała się po domu, ubierała się, myła, gotowała, nie używając przy tym kul. Nie sposób zatem przyjąć aby takie czynności jak rozebranie się, ubranie się, zażycie tabletki, powieszenie wieszaka sprawiały jej trudności. Tym samym w ocenie Sądu brak było bezwzględnej konieczności aby powódce przy tych czynnościach towarzyszyła pielęgniarka. Wskazać również należy, iż powódka próbując odwiesić szlafrok na wieszak, który znajdował się w nieznacznej odległości od łóżka nie użyła kuli, powołując się jednocześnie na swoją niesprawność wynikającą z poruszania się o kuli co miało skutkować koniecznością pomocy pielęgniarskiej.

Podkreślić warto, iż powódka twierdziła, że po zażyciu tabletki czuła się dobrze, nie odczuwała skutków jej działania, a przyczyną upadku było pośliźnięcie się na mokrej podłodze. Co jak już wyżej wskazano nie miało miejsca.

W mowie końcowej pełnomocnik powódki wskazał dodatkowo na popełnienie przez pozwanego błędu w sztuce polegającego na przeprowadzeniu u powódki planowanego zabieg w sytuacji istniejącego złamania, podczas gdy zabieg należało przełożyć i w pierwszej kolejności wykonać prześwietlenie, podjąć właściwe leczenie, co zmniejszyłoby cierpienia powódki. W ocenie Sądu zarzut ten jako zgłoszony dopiero przed zamknięciem rozprawy uznać należało na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. za spóźniony. Powódka nie wskazała na żadne w przeszkody we wcześniejszym jego powołaniu.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego „do spraw organizacji szpitali” na okoliczność czy pozostawienie powódki samej sobie po zażyciu tabletki w jej stanie zdrowia było zgodne z procedurami. Wniosek ten jako zgłoszony dopiero na rozprawie w dniu 21.02.2017r. był spóźniony, niewątpliwie przedłużyłby postępowanie, dodatkowo trudno przyjąć aby biegły „do spraw organizacji szpitali” dysponował wiadomościami specjalnymi w zakresie wskazanym przez powódkę. Sąd pominął dowód z przesłuchania w charakterze świadków osób które przebywały z powódką na S. chorych mając na uwadze, iż powódka nie podała danych umożliwiających ich wezwanie, co zgodnie z art. 258 k.p.c. było jej obowiązkiem.

Reasumując wskazać należy, iż powódka mimo spoczywającego na niej ciężaru dowodu nie wykazała przesłanek odpowiedzialności pozwanego Szpitala, dlatego też Sąd powództwo oddalił. Wobec nie wykazania odpowiedzialności pozwanego co do zasady zbędnym było przeprowadzanie przez Sąd postępowania dowodowego na okoliczność wysokości krzywdy doznanej przez powódkę, dlatego też Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego chirurga-ortopedy.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. zasądzając od powódki jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w części to jest w połowie stawki ustalonej na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Orzekając o kosztach Sąd miał na uwadze wiek i sytuację majątkową powódki jak również szczególne okoliczności sprawy. Powódka przebywając w szpitalu liczyła co najmniej na poprawę swojego stanu zdrowia, a nie na jego pogorszenia. Zaistniała sytuacja niewątpliwie wywołuje u powódki subiektywne poczucie krzywdy. Dodatkowo wskazać należy, iż kwota 3.600 zł niewątpliwie jest kwotą wymierną dla pozwanego i rekompensuje mu w znacznej mierze koszty związane z udziałem w sprawie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...). (...),

3.  (...)