Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa M. R. (1), A. R.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powoda M. R. (1), kwotę 2.500 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14.05.2015 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  koszty postępowania wzajemnie znosi.

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki A. R., kwotę 2.500 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 14.05.2015 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej (...) Spółka Akcyjna w W. na rzecz powódki A. R. kwotę 742,00 zł (słownie: siedemset czterdzieści dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600 zł (słownie: sześćset złotych) tytułem zwrotów kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 212/15

UZASADNIENIE

Powód M. R. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 5.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w następstwie wypadku komunikacyjnego z dnia 1 marca 2015 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że będąc uczestnikiem wypadku komunikacyjnego, którego sprawca ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia dla posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, doznał urazów fizycznych i psychicznych. Na skutek wypadku powód odczuwał bardzo silne bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz liczne dolegliwości związane z licznymi powierzchniowymi urazami ciała. W okresie od 1 marca 2015 r. do 12 marca 2015 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim, bowiem wypadek miał miejsce w czasie roku szkolnego. Do dnia 13 marca 2015 r. miał zwolnienie z zajęć wychowania fizycznego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłacił powodowi kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Tymczasem zdaniem powoda, przyznana kwota jest rażąco zaniżona wobec zakresu krzywd, których doznał. Powód wskazał, że do chwili obecnej odczuwa sile bóle głowy i kręgosłupa szyjnego. Ponadto w związku z podbitym okiem, co niewątpliwie oszpeciło powoda, odczuwał on dyskomfort z powodu licznych uwag kierowanych pod jego adresem przez rówieśników.

Powódka A. R. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 2.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 maja 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w następstwie wypadku komunikacyjnego z dnia 1 marca 2015 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że będąc uczestnikiem wypadku komunikacyjnego, którego sprawca ubezpieczony był w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia dla posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego, doznała urazów fizycznych i psychicznych. Na skutek wypadku powódka odczuwał bardzo silne bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym, bóle głowy oraz dolegliwości związane z licznymi powymi urazami ciała. W okresie od 2 marca 2015 r. do 14 marca 2015 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim, bowiem wypadek miał miejsce w czasie roku szkolnego. Była także zwolniona z zajęć wychowania fizycznego. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za skutki szkody wskazując, że doznane przez powódkę obrażenia miały charakter powierzchowny. Zdaniem powódki żądanie dochodzonej pozwem kwoty jest w pełni uzasadnione, a decyzja o odmowie jest krzywdząca, bowiem traktuje powódkę w sposób przedmiotowy.

Zarządzeniem z dnia 29 września 2015 r. Sąd połączył sprawy powodów do łącznego rozpoznania w oparciu o art. 219 kpc.

Pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany zakwestionował roszczenie powodów jako nieuzasadnione. Wskazał, że w trakcie likwidacji szkody uznał swoją odpowiedzialność za skutki wypadku i wypłacił powodowi M. R. (1) kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwota ta jest adekwatna do doznanej przez powoda krzywdy, która jest obiektywnie niewielka. W związku z tym, że badania i diagnostyka w kontekście roszczeń A. R. nie doprowadziły do rozpoznania jakichkolwiek poważniejszych urazów powstałych w wyniku zdarzenia w dniu 1 marca 2016 r. pomijając powierzchowny uraz odcinka szyjnego kręgosłupa. W ocenie pozwanego obrażenia powodów miały charakter powierzchowny i przemijający, zaś jakiekolwiek dolegliwości bólowe deklarowane obecnie przez nich nie mają źródła w zdarzeniu.

Pozwany zakwestionował także żądanie odsetkowe, podnosząc, że ewentualne opóźnienie w spełnieniu świadczenia z tytułu zadośćuczynienia może zostać określone co najwyżej od daty wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 marca 2015 r. powodowie M. R. (1) i A. R. byli uczestnikami kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący pojazdem o nr rej. (...) M. S.. W momencie uderzenia w tył pojazdu marki D. (...), powód M. R. (1) znajdował się na siedzeniu pasażera za kierowcą, zaś A. R. siedziała z tyłu pojazdu za siedzeniem pasażera.

W chwili zdarzenia samochód, którym poruszał się sprawca wypadku komunikacyjnego, ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela, tj. (...) S.A. w W. nr polisy (...).

Powód M. R. (1) w dniu zdarzenia, zgłosił się do Szpitala w Ż. na Izbę Przyjęć. W szpitalu stwierdzono u niego uraz głowy z otarciem lewego oczodołu. Następnie 23 marca 2015 r. powód zgłosił się do lekarza specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii, gdzie rozpoznano u niego stan po wypadku komunikacyjnym , bóle głowy, bóle w odcinku L-S i odcinku szyjnym kręgosłupa.

Na wniosek powoda M. R. (1) w dniu 13 maja 2015 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe przyznało mu kwotę 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia wskazując, że kwota ta jest adekwatna do cierpień fizycznych powoda i obrażeń ciała – urazu głowy z otarciem lewego oczodołu, niewielkiej blizny okolicy jarzmowej oraz powierzchownego urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym. Pozwany zwrócił także powodowi koszty zakupu leków w wysokości 42,91 zł.

Powódka A. R. w dniu 3 marca 2015 r. zgłosiła się do lekarza specjalisty rehabilitacji medycznej, gdzie rozpoznano stan po wypadku komunikacyjnym, bóle głowy i odcinka L-S kręgosłupa. Powódce przepisano leki i maści przeciwbólowe.

Decyzją z dnia 8 maja 2015 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania za skutki szkody z dnia 1 marca 2015 r., wskazując, że doznane przez A. R. obrażenia ciała miały charakter powierzchowny. Powyższe nie dawało podstaw do przyznania jakiegokolwiek procentowego uszczerbku.

Powołani biegli sądowi z zakresu radiologii i traumatologii wykazali ,że u powodów w wyniku kolizji drogowej doszło do powierzchownych obrażeń ciała ,szczególnie kręgosłupa a przebyte zdarzenie nie spowodowało naruszenia sprawności organizmu i nie spowodowało odległych następstw.

Dowody:

dokumentacja medyczna k. 133, 134, 135, 136, opinia biegłych k. 174, 194, 195, akta szkodowe k. 173. zeznania powodów k. 115vi k.116

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostawała kwestia odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. w W. za skutki zdarzenia komunikacyjnego z dnia 1 marca 2015 r., w następstwie którego powodowie M. R. (1) i A. R. doznali obrażeń ciała, a której to odpowiedzialności pozwany zasadniczo nie kwestionował, przyznając, iż pojazd, którym poruszał się sprawca przedmiotowego wypadku komunikacyjnego ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w jego towarzystwie ubezpieczeniowym. Pozwany nie zaprzeczał także, że w następstwie przeprowadzonego przez niego postępowania szkodowego (likwidacyjnego) przyznał do tej pory powodowi M. R. (2) odszkodowanie wysokości 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w następstwie zdarzenia.

Bezspornym w sprawie było także to, iż sprawcą opisanego wyżej wypadku uznany został, kierujący samochodem osobowym ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC w towarzystwie ubezpieczeniowym pozwanego. Poza sporem pozostawał również fakt, iż powodowie doznali obrażeń ciała w następstwie kolizji, a w konsekwencji tego faktu , że pomiędzy tym zdarzeniem, a doznanymi przez nich obrażeniami ciała i będącą ich następstwem krzywdą istnieje związek przyczynowo-skutkowy (art. 361 kc). Potwierdzają to opinia biegłych, dokumentacja medyczna.

W ocenie Sądu odpowiedzialność pozwanego w przedmiotowej sprawie wynika wprost z przepisów art. 13 ust. 1 i 2 w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polski Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 392 tj. ze zm.).

Kwestią sporną jest, jakich obrażeń ciała dokładnie doznali powodowie w następstwie kolizji drogowej z dnia 1 marca 2015 r., i jak ustalony został procentowo, wynikający bezpośrednio z tych obrażeń trwały uszczerbek na zdrowiu, a w konsekwencji tego, w jakiej wysokości zadośćuczynienie powinno zostać wypłacone przez pozwanego na ich rzecz, oraz czy wypłacona dotąd przez ubezpieczyciela do rąk powoda M. R. (1) kwota z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest wystarczająca (odpowiednia) i czyni zadość doznanej krzywdzie, czy też powinna ona zostać powiększona o kwotę żądaną obecnie pozwem, ewentualnie o kwotę niższą. W stosunku do powódki A. R. sporna jest kwestia czy przysługuje jej jakiekolwiek zadośćuczynienie .

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 czerwca 1996 r. w sprawie II UKN 681/98 przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy uwzględnić przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym.

Przekładając treść powyższego orzeczenia na grunt niniejszej sprawy, Sąd rozstrzygając kwestię zadośćuczynienia miał przede wszystkim na uwadze przepisy art. 445 kc i uwzględnił takie okoliczności jak doznany przez powodów uszczerbek, przebieg procesu leczenia i realnie odczuwane przez nich ból i cierpienie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne, a także konsekwencje jakie zdarzenie to wywołało w życiu osobistym i społecznym powodów.

Zauważyć należy, iż niewątpliwie doznane przez powodów podczas kolizji obrażenia miały wpływ na ich późniejsze życie, co wiązało się przede wszystkim z uciążliwością i utrudnieniami w codziennym funkcjonowaniu. Choć biegły nie stwierdził procentowego uszczerbku na zdrowiu fizycznym powodów, to podkreślenia wymaga, że niewątpliwie odczuwali oni konsekwencje na zdrowiu fizycznym i psychicznym owego zdarzenia. Sąd bowiem ma na uwadze, że pomimo braku udokumentowania w postaci opinii biegłych psychologów czy psychiatrów odnośnie stanu zdrowia psychicznego M. R. (1) i A. R., nie można w całą stanowczością stwierdzić, że nie wystąpiły u nich żadne obawy czy lęki związane ze zdarzeniem. Niewątpliwie te przeżycia były dla powodów bardzo trudne, zwłaszcza w pierwszym okresie po zderzaniu, odczuwany ból i cierpienie, a także fakt, że z uwagi na nieporadność fizyczną nie mogli w pełni uczestniczyć w codziennym życiu. Nieobecność w szkole przez okres ponad dwóch tygodni wiązała się z koniecznością nadrabiania zaległości. Należy mieć też na uwadze, że sytuacją wywołującą stres, niepokój, nie jest jedynie czynnik stricte biologiczny (np. uraz fizyczny), ale stresorem może być szereg innych czynników psychicznych (np. sytuacje straty, doświadczenia zagrażające, katastrofy), a bycie uczestnikiem wypadku komunikacyjnego może być tego rodzaju stresorem nawet bez doznania poważnych obrażeń ciała.

Sąd podzielił w całości wnioski wypływające z opinii powołanego w sprawie biegłych, uznając, iż przedmiotowe opinie sporządzone zostały w sposób rzetelny i zgodny z zasadami wiedzy fachowej, szczegółowo odpowiadając na postawione jej pytania.

W tym stanie rzeczy uznać należy, iż wypłacona dotychczas przez pozwanego ubezpieczyciela kwota na rzecz M. R. (1) w wysokości 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia nie rekompensuje w pełni doznanych przez niego w następstwie wypadku krzywd, a w związku z tym nie jest kwotą odpowiednią, o jakich mowa w art. 445 kc.

Suma "odpowiednia" w rozumieniu art. 445 kc nie oznacza przy tym sumy dowolnej, określonej wyłącznie według uznania sądu, gdyż jej prawidłowe ustalenie wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Zadośćuczynienie powinno mieć charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość i być tak ukształtowane, by stanowić "ekwiwalent wycierpianego bólu". Z drugiej strony istnieje potrzeba utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, co nie może podważać kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. (wyrok SA w Poznaniu I ACa 77613).

Mając na uwadze wszystkie przedstawione wyżej okoliczności sprawy Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2015 r. do dnia zapłaty. W pozostałym zaś zakresie ponad zasądzoną kwotę zadośćuczynienia Sąd powództwo oddalił. W ocenie Sądu taka właśnie kwota, obok przyznanej wcześniej od ubezpieczyciela, jest kwotą adekwatną do doznanych przez powoda krzywd, w pełni zrekompensuje przy tym odczuwany przez niego ból i cierpienie oraz dolegliwości fizyczne i psychiczne, nie przekraczając przy tym granicy kwoty odpowiedniej.

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki A. R. kwotę 2.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 maja 2015 r. do dnia zapłaty, uznając, że taka właśnie kwota będzie adekwatna do doznanych przez powódkę krzywd, w pełni zrekompensuje przy tym odczuwany przez nią ból i cierpienie oraz dolegliwości fizyczne i psychiczne, nie przekraczając przy tym granicy kwoty odpowiedniej

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, w oparciu o przepisy art. 359 § 1 i 2 kc oraz art. 481 § 1 i 2 kc.

O kosztach postępowania orzekł w odniesieniu do A. R. stosownie do wyniku sprawy na podstawie art. 98 § 1 kpc w zw. z w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Natomiast w odniesieniu do powoda M. R. (1), uwzględniając powództwo w połowie, Sąd koszty wzajemnie zniósł między stronami w oparciu o art. 100 kpc.

.