Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki J. K. kwotę 1.500,00 zł (jeden tysiąc pięćset złotych) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od powódki J. K. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. w W. kwotę 1.088,62 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt osiem złotych sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu części poniesionych kosztów procesu,

IV.  zwraca powódce J. K. kwotę 20,45 zł (dwadzieścia złotych czterdzieści pięć groszy) jako niewykorzystaną zaliczkę na koszt opinii biegłego.

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w tutejszym Sądzie w dniu 30 marca 2016 roku przez J. K., powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 29 września 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 marca 2016 roku do dnia zapłaty. Ponadto powódka domagała się ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki wypadku na przyszłość i zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że w dniu 29 września 2015 roku doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku, którego poszkodowana została powódka. Odpowiedzialność za skutki wypadki przyjęła na siebie strona pozwana. Na skutek tego zdarzenia powódka doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, urazu obręczy barkowej, urazu głowy oraz urazu psychicznego. Pismem z dnia 1 lutego 2016 roku pełnomocnik powódki zgłosił szkodę stronie pozwanej. Decyzją z dnia 16 lutego 2016 roku strona pozwana odmówiła wypłaty. Pismem z dnia 17 marca 2016 r. pełnomocnik powódki wezwał do zapłaty pozwaną.

Strona pozwana (...) S. A. w W. odpowiedzi na pozew w dniu 27 maja 2016 roku (k. 41-43) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana podała, że w toku likwidacji szkody ustaliła, że dolegliwości, na które powódka się powołuje nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem. Dodatkowo strona pozwana wskazała, że żądana przez powódkę kwota jest zawyżona i nie znajduje oparcia w realiach sprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 września 2015 roku o godzinie 17.15 w Z. na ulicy (...) powódka J. K. kierując swoim pojazdem marki S. (...) nr rejestracyjny (...) zatrzymała się przed przejściem dla pieszych, żeby przepuścić pieszą. W tym momencie w tył jej samochodu uderzył pojazd marki V. (...), nr rejestracyjny (...), którym kierowała W. O.. Do kolizji doszło wskutek niedostosowania prędkości do warunków ruchu przez W. O.. Sprawczyni kolizji za spowodowanie powyższej kolizji został ukarana mandatem karnym. W momencie zdarzenia sprawczyni posiadała ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych w (...) S.A. z siedzibą w W., który przyjął na siebie odpowiedzialność za konsekwencje zaistniałego zdarzenia.

Dowód:

- okoliczność bezsporna

- notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym Komisariatu Policji w Z. z 23.12.2015 r., k. 7,

- przesłuchanie powódki J. K., k. 67-68, 69.

W momencie kolizji powódka prowadziła swój pojazd, była zapięta w pasy bezpieczeństwa i poczuła ból od klatki piersiowej wzwyż. Ze względu na to, że na pojeździe powódki nie było widocznych uszkodzeń, nie wzywała ona na miejsce zdarzenia Policji. Po zdarzeniu z dnia 29 września 2015 roku powódka odczuwała bóle głowy i stawów barkowych w związku z czym udała się w dniu 29 września 2015 roku na Szpitalny Oddział Ratunkowy Zespołu (...) w N., gdzie rozpoznano u niej skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódce wykonano wówczas RTG odcinka kręgosłupa szyjnego, założono kołnierz ortopedyczny, który powódka nosiła przez okres 2 tygodni. Ponadto skierowano powódkę na kontrolę w poradni chirurgii urazowej.

Później w dniu 14 października 2015 r. powódka była konsultowana w (...) Zakładu Opieki Zdrowotnej w N., gdzie odnotowano u niej niewielkie ograniczenia ruchów rotacji kręgosłupa szyjnego, nieznaczne wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Nadto otrzymała skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne i recepty na zakup środków przeciwbólowych. Powódka odbyła zabiegi na które otrzymała skierowanie.

Kolejna konsultacja powódki miała miejsce w przedmiotowej poradni w dniu 12 listopada 2015 roku. Podczas tej kosultacji stwierdzono, że u powódki nastąpiła znaczna poprawa oraz że chce zakończyć leczenie. Jednocześnie podczas wykonanego wówczas badania przedmiotowego stwierdzono ruchy głową w pełnym zakresie.

Powódka była konsultowana też u lekarza z zakresu neurologii J. M..

Powódka w dniu 4 grudnia 2015 roku przeszła badanie MR kręgosłupa – odcinka szyjnego, w którym stwierdzono pojedyncze drobne osteofity na przedniej krawędzi trzonów kręgowych C5 i C6.

Dowód:

- karta informacyjna poradni ambulatoryjnej z 29.09.2015 r. k. 8;

- historia choroby z poradni chirurgiczno – ortopedycznej k. 9-13;

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 15;

- recepty na zakup leków k. 16-17;

- informacja dla lekarza kierującego k. 14;

- wynik badania MR z 04.12.2015 r. k. 56.

Powódka do chwili obecnej skarży się na ból prawej ręki i częste bóle głowy, których to dolegliwości nie odczuwała przed wypadkiem. Po wypadku powódka bała się także przez około dwa miesiące jeździć autem, jednakże stan ten ustał i teraz już korzysta z tego środka lokomocji normalnie.

Dowód:

- przesłuchanie powódki J. K., k. 67-68, 69.

Aktualnie u powódki nie występują żadne zaburzenia w ruchomości odcinka kręgosłupa szyjnego jak również objawy korzeniowe. W wyniku przedmiotowego zdarzenia doszło do niewielkiego naciągnięcia mięśni i więzadeł przykręgosłupowych co spowodowało niewielkie i krótkotrwałe zaburzenie zborności w stawach międzykręgowych skutkujące niewielkim ograniczeniem ruchomości kręgosłupa szyjnego. Zaburzenie funkcji odcinka szyjnego kręgosłupa powódki w związku z wypadkiem z 29 września 2015 roku trwało 2,5 tygodnia, w związku z czym u powódki nie powstał trwały ani również długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Również w przyszłości nie dojdzie do pogorszenia się stanu zdrowia powódki w związku w przedmiotowym zdarzeniem, a powódka po wypadku nie wymagała opieki osób trzecich.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego – lekarza specjalisty ortopedy – traumatologa S. G., k. 80-82.

Powódka dokonała w dniu 26 listopada 2015 r. zgłoszenia szkody stronie pozwanej, która wszczęła postępowanie likwidacyjne o nr (...)

W toku postępowania likwidacyjnego wykonano powódce w dniu 9 grudnia 2015 roku diagnostykę kręgosłupa oraz w dniu 13 grudnia 2015 roku sporządzono kompleksową opinię diagnostyczną. Wreszcie w dniu 19 grudnia 2015 roku lekarz orzecznik strony pozwanej uznał, że odczuwane przez powódkę dolegliwości po wypadku z 29 września 2015 roku są skutkiem uaktywnienia się zmian chorobowych.

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 roku strona pozwana odmówiła powódce wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę i odszkodowania.

W dniu 1 lutego 2016 roku powódka, za pośrednictwem pełnomocnika, dokonała zgłoszenia roszczeń stronie pozwanej domagając się zadośćuczynienia w kwocie 30.000,00 zł oraz kwoty 1.803,91 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Strona pozwana w piśmie z dnia 16 lutego 2016 roku ustosunkowała się do pisma powódki z 1 lutego 2016 roku odmawiając uznania jej roszczeń.

Pismem z dnia 17 marca 2016 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 30.000,00 zł oraz kwoty 1.803,91 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia pod rygorem skierowania sprawy do sądu.

Dowód:

- opinia lekarska z 19.12.2015 r. k. 55;

- kompleksowa opinia diagnostyczna z 12.12.2015 r. k. 53-54;

- kompleksowa diagnostyka kręgosłupa z 09.12.2015 r. k .52-53;

- druk zgłoszenia szkody k. 57;

- dokumentacja fotograficzna pojazdu powódki k. 59-62

- pismo pełnomocnika powódki z 01.02.2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania, k. 18-23;

- wezwanie do zapłaty z 17.03.2016 r. k. 26-28;

- akta szkody: pismo (...) z 16.12.2015 r., pismo (...) z 16.02.2016 r.

W tym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Powództwo J. K. zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony postępowania, w tym dokumentacji medycznej powódki i dokumentach znajdujących się w aktach szkody, których treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Do ustalenia stanu faktycznego, szczególnie w zakresie cierpień fizycznych i psychicznych powódki posłużył dowód z przesłuchania stron ograniczony do osoby powódki. Należy mieć bowiem na względzie to, że tego typu dolegliwości jako odczuwane indywidualnie przez każdego człowieka można było ustalić jedynie w drodze przesłuchania poszkodowanej.

W toku postępowania Sąd posiłkował się także dowodem z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu (...), na podstawie której Sąd ustalił doznane przez powódkę obrażenia wskutek zdarzenia z 29 września 2015 roku oraz ich wpływ na stan zdrowia powódki, a także rokowania co do jej stanu zdrowia na przyszłość oraz konieczność sprawowania nad nią opieki przez osoby trzecie. W ocenie Sądu przedmiotowa opinia została sporządzona w sposób fachowy oraz w zgodzie ze zleceniem. Co więcej, biegły sporządzający opinię posiadał wszelkie niezbędne kwalifikacje i specjalizację z zakresu przedmiotu opinii poparte stosownym doświadczeniem zawodowym. Z tych względów Sąd uznał tę opinię za wartościowy materiał dowodowy i oparł na jej treści ustalenia faktyczne.

W dalszej kolejności należy zwrócić uwagę również na to, że stan faktyczny w sprawie miał charakter bezsporny co do faktu zaistnienia zdarzenia drogowego, w wyniku którego powódka odniosła obrażenia. Niekwestionowany charakter miały także okoliczności dotyczące przeprowadzonego przez stronę pozwaną postępowania likwidacyjnego szkody nr (...) i odmowy wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania powódce.

W przedmiotowej sprawie powódka J. K. domagała się zasądzenia od strony pozwanej na swoją rzecz kwoty 6.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia. Strona pozwana odmawiając zasadności roszczenia powódki wskazywała na brak związku przyczynowego pomiędzy odczuwanymi przez powódkę dolegliwościami, a zdarzeniem z 29 września 2016 roku, a nadto podniosła zarzut rażącego zawyżenia żądania.

Przechodząc do uzasadnienia prawnego, w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. odpowiada za skutki wypadku, któremu uległa powódka w dniu 29 września 2015 roku na podstawie art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c., 444 § 1 k.c., 445 k.c. oraz przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 ze zm.).

Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Zgodnie natomiast z przepisem art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. W judykaturze i doktrynie utrwalił się pogląd, że przy zderzeniu pojazdów należy stosować art. 436 § 2 k.c. (por. wyrok SN z 19 września 1967 r., OSPiKA 1968, z. 9, poz. 201, z glosą aprobującą A. Rembielińskiego; wyrok SN z 17 grudnia 1984 r., IV CR 509/84, OSN 1985, nr 9, poz. 138; W. Czachórski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 1, s. 629-630; W. Dubis (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, art. 435, nb 11 i art. 436, nb 32; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2005, art. 436, nb 3).

Z kolei przepis art. 415 k.c. stanowi, że kto z własnej winy wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami tej odpowiedzialności są szkoda, czyn sprawcy noszący znamiona winy oraz związek przyczynowy pomiędzy tymże czynem a szkodą.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostaje, że sprawczyni zdarzenia z dnia 29 września 2015 r. posiadała ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej, a szkoda jaką poniosła powódka powstała w wyniku zawinionego działania kierującej pojazdem ubezpieczonym u strony pozwanej. Za winną spowodowania czynu niedozwolonego - wykroczenia drogowego została uznana kierująca pojazdem nr rejestracyjny (...), W. O. (nałożono na nią za to mandat karny). Do kolizji doszło wskutek niedostosowania prędkości do warunków ruchu przez W. O..

Przepis art. 444 k.c. stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Rozstrój zdrowia polega na wywołaniu dysfunkcji organizmu człowieka przez doprowadzenie do zakłócenia funkcjonowania jego poszczególnych układów i systemów. Wstrząs psychiczny doznany w skutek określonego zdarzenia może być źródłem rozstroju zdrowia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 1969 r., II CR 114/69, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2003 r., I Ca 396/03).

Obowiązek kompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a więc wszelkie niezbędne i celowe wydatki. W szczególności będą to koszty leczenia. Dodatkowo zauważyć należy, iż wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa, z tym zastrzeżeniem, że nie powinna ona być symboliczna.

Ze względu na niewymierny charakter krzywdy, oceniając jej rozmiar Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności sprawy w tym charakter doznanych przez powódkę obrażeń w postaci urazu kręgosłupa szyjnego, który jednak nie spowodował u powódki znaczącego ograniczenia ruchomości, poza koniecznością noszenia kołnierza ortopedycznego przez okres 2 tygodni. Sąd miał na uwadze także to, iż powódka pomimo niewątpliwego odczuwania dyskomfortu i bólu po zdarzeniu nie odniosła w istocie żadnego trwałego tudzież długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, co zresztą potwierdził biegły. W ocenie Sądu nie zmienia to jednak dokonanych ustaleń, również w oparciu o opinię biegłego i dokumentację medyczną w sprawie, że uraz odcinka szyjnego kręgosłupa powódki pozostawał w związku ze zdarzeniem z dnia 29 września 2016 roku. Strona pozwana w żaden sposób nie wykazała, by uraz ten mógł powstać w innych okolicznościach, stąd też uznanie przez stronę pozwaną braku związku wskazywanych przez powódkę dolegliwości bólowych z przedmiotowym zdarzeniem nie znajduje uzasadnienia. Dolegliwości te pozostają więc bezsprzecznie w związku przyczynowo - skutkowym z wypadkiem z dnia 29 września 2015 roku jako jego naturalne następstwo, gdyż oczywistym jest, że wskutek zderzenia pojazdów mechanicznych, nawet przy niewielkiej prędkości, na ciało powódki, która znajdowała się w zatrzymanym pojeździe, zadziałała wyzwolona wskutek zderzenia siła kinetyczna, która w sposób bezwarunkowy naciągnęła jej mięśnie i więzadła przykręgosłupowe. Skoro zatem powódka doznała urazu kręgosłupa, który niewątpliwie wpłynął nie tylko na doznanie przez powódkę, co prawda niezbyt silnych, dolegliwości bólowych, ale także na dyskomfort związany z noszeniem kołnierza ortopedycznego czy też krótkotrwały lęk przed podróżowaniem samochodem (okoliczność niekwestionowana), to powódce z tego tytułu należy się zadośćuczynienie.

W ocenie Sądu adekwatną kwotą zadośćuczynienia należną powódce będzie kwota 1.500 zł. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do przyznania powódce zadośćuczynienia w kwocie 6.000,00 zł, albowiem obrażenia powódki w istocie nie cechowały się dużą intensywnością i długotrwałością, a powódka po zakończeniu leczenia i rehabilitacji już w listopadzie 2015 roku odzyskała pełną sprawność ruchową odcinka szyjnego kręgosłupa. U powódki nie stwierdzono także jakiegokolwiek trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Z tych względów dalej idące roszczenie z tytułu zadośćuczynienia, tj. ponad kwotę 1.500,00 zł Sąd oddalił uznając, iż jest ono zbyt wygórowane w tym stanie faktycznym.

Na oddalenie zasługiwało także żądanie powódki w zakresie ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za skutki kolizji z 29 września 2015 roku na przyszłość znajdujące podstawę w przepisie art. 189 k.p.c. Jak bowiem wynika z przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego, stan zdrowia powódki nie powinien ulec w przyszłości pogorszeniu na skutek przebytego urazu. Z tych względów brak było usprawiedliwionych podstaw do uwzględnienia tego żądania.

Orzeczenie o odsetkach uzasadnia przepis art. 481 § 1 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wysokość odsetek w przypadku braku ich oznaczenia reguluje przepis art. 481 § 2 k.c., który stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Poza tym przepis art. 14 ust 1 ustawy z dnia z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wedle ustępu 2 wyżej wskazanego artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

W przedmiotowej sprawie Sąd zasądził odsetki od kwoty zadośćuczynienia 1.500,00 zł, zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 17 marca 2016 roku do dnia zapłaty, tj. niewątpliwie po upływie trzydziestodniowego terminu od zgłoszenia szkody oraz sprecyzowania roszczenia w zakresie jej wysokości.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania uzasadnia treść art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego uwzględnienia roszczeń koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powódka wygrała bowiem postępowanie w 25 %, a strona pozwana wygrała proces w pozostałym zakresie, tj. w 75%.

Na koszty postępowania po stronie powódki złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł, wynagrodzenia pełnomocnika powódki w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu w kwocie 2.400,00 zł oraz koszty opinii biegłego w kwocie 479,55 zł. Łącznie zatem koszty poniesione przez powódkę w sprawie wyniosły 2.896,55 zł, a 25% tych kosztów stanowi kwotę 724,13 zł.

Po stronie pozwanej na koszty postępowania złożyły się: koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym w stawce minimalnej obliczonej od wartości przedmiotu sporu w kwocie 2.400,00 zł oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Łącznie koszty procesu po stronie pozwanej wyniosły 2.417,00 zł, a 75% z tej kwoty stanowi kwotę 1.812,75 zł.

Mając zatem na uwadze wynik postępowania Sąd zasądził na rzecz strony pozwanej od powódki kwotę 1.088,62 zł, tj. różnicę pomiędzy kosztami należnymi powódce z tytułu wygrania sprawy w 25% (724,13 zł), a kosztami należnymi z tego tytułu stronie pozwanej – 75% tj.1.812,75 zł.

Ponadto na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał zwrócić na rzecz powódki kwotę 20,45 zł, tj. kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wydatkami na koszt przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego - 479,55 zł, a uiszczoną przez powódkę zaliczką na ten cel w kwocie 500,00 zł.