Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:SSA Sławomir Lerman

Sędziowie: SA Maria Wiatr (spr.)

SA Izabela Dercz

Protokolant: st. sekr. sądowy Łukasz Szymczyk

przy udziale prokuratora Krzysztofa Kowalczyka

po rozpoznaniu dnia 15 marca 2016 r. w Łodzi

sprawy

1.  A. S.

urodzonego (...) w Ł., syna R. i M. z domu L.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk; art. 278 § 1 kk w związku z art. 12 kk i art. 65 § 1 kk

2.  D. G.

urodzonego (...) w Ł., syna M. i J. z domu A.

oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

3.  A. A.

urodzonego (...) w Ł., syna W. i B. z domu L.

oskarżonego z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk; art. 13 § 1 kk w związku z art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 18 listopada 2015 r. sygn. akt IV K 19/15

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. K. – Kancelaria Adwokacka w Ł. kwotę 1.476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu A. S. w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżonych A. S., D. G. i A. A. na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. kwoty po 400 (czterysta) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonych A. S., D. G. i A. A. od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym.

SSA Sławomir Lerman

SSA Maria Wiatr SSA Izabela Dercz

Sygn. akt II AKa 27/16

UZASADNIENIE

A. S. i D. G. zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie czasu od miesiąca sierpnia 2011 r., do 11 listopada 2011 r., w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci granulatu (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...) (...) oraz (...) w ilości nie mniejszej niż 29 225 kg i wartości nie mniejszej niż 310763 zł., co stanowi znaczną wartość, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu, czym działali na szkodę (...) sp. z o o w Ł. tj o czyn z art. 278 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk w zw z art. 12 kk i 65 § 1 kk ;

a nadto A. S. o to, że:

II. w okresie od miesiąca lipca 2010 r., do lipca 2011 r., w Ł., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...) ilości nie mniejszej niż 14 760 kg. i wartości nie mniejszej niż 139 656 zł., przy czym z popełnianego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu, czym działał na szkodę (...) sp. z o o. w Ł. tj o czyn z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw z art. 65 § 1 kk

A. A. został oskarżony o to, że:

III. w okresie czasu od miesiąca lipca 2010 r., do 26 października 2011 r., w Ł., działając w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nabywał granulat (...), (...) (...), (...), (...), (...), (...), (...) (...) oraz (...) w ilości nie mniejszej niż 41 785 kg. i wartości nie mniejszej niż 442 324 zł., co stanowi znaczną wartość, wiedząc, że mienie to zostało uzyskane za pomocą czynu zabronionego, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu tj o czyn z art. 291 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i 65 § 1 kk

IV. w dniu 11 listopada 2011 r., w Ł., usiłował nabyć granulat (...) w ilości nie mniejszej niż 2200 kg. i wartości nie mniejszej niż 16236 zł., wiedząc, że mienie to zostało uzyskane za pomocą czynu zabronionego lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 291 § 1 kk

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi, IV Wydziału Karnego z dnia 18 listopada 2015 r., sygn. akt IV K 19/15:

1.  oskarżonego D. G. w miejsce zarzucanego mu czynu, uznano za winnego tego, że w okresie sierpień 2011 r. - 11 listopada 2011 r., w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z A. S., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomych w postaci: granulatu (...) w ilości 2,2 tony oraz granulatu i regranulatu o nieustalonej nazwie w ilości 19,8 tony, to jest mienia łącznej wartości 114.598 zł., przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów, czym działał na szkodę (...) sp z o o w Ł., czym wyczerpał znamiona art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i 65 § 1 kk i za to, na podstawie art. 278 § 1 kk w zw z art. 65 § 1 kk wymierzono mu karę 1 (jednego) roku i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  oskarżonego A. S. w miejsce zarzucanych mu w punktach I i II czynów, uznano za winnego tego, że: w okresie sierpień 2010 r. – 11 listopada 2011 r., w Ł., działając od sierpnia 2011 r., wspólnie i w porozumieniu z D. G., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał zaboru w celu przywłaszczenia rzeczy ruchomych w postaci: granulatu (...) w ilości 2,2 tony, granulatu (...) w ilości 0,9 tony oraz granulatu i regranulatu o nieustalonej nazwie w ilości 40,5 tony, to jest mienia łącznej wartości 222.967 zł., co stanowi znaczną wartość, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów, czym działał na szkodę (...) sp z o o w Ł., czym wyczerpał znamiona art. 278 § 1 kk, w zw z art. 294 § 1 kk, w zw z art. 12 kk i 65 § 1 kk i za to, na podstawie art. 294 § 1 kk w zw z art. 65 § 1 kk wymierzono mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

3.  oskarżonego A. A. w miejsce zarzucanych mu w punktach III i IV czynów, uznano za winnego tego, że: w okresie sierpień 2010 r. – 11 listopada 2011 r., w Ł., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nabywał rzeczy ruchome w postaci: granulatu (...) w ilości 0,9 tony oraz granulatu i regranulatu o nieustalonej nazwie w ilości 40,5 tony, łącznej wartości 206.731 zł. skradzione uprzednio na szkodę (...) sp z o o w Ł. wiedząc , że mienie to zostało uzyskane z czynu zabronionego oraz usiłował nabyć granulat (...) w ilości 2,2 tony o wartości 16.236 zł., skradziony uprzednio na szkodę (...) sp. z o o w Ł. wiedząc, że mienie to zostało uzyskane z czynu zabronionego lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy policji, a ogólna wartość mienia będącego przedmiotem przestępstwa zamykała się kwotą 222.967 zł., co stanowi znaczną wartość, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodów, czym wyczerpał znamiona art. 13 § 1 kk w zw z art. 291 § 1 kk, w zw z art. 294 § 1 kk, w zw z art. 12 kk i 65 § 1 kk i za to, na podstawie art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk i 33 § 2 kk wymierzono mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 400 (czterystu) stawek dziennych po 50 (pięćdziesiąt) złotych;

4.  na podstawie art. 69 § 1, 70 § 1 pkt 1 kk, 73 § 2 kk w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r., w zw. z art. 65 § 1 kk i 4 § 1 kk warunkowo zawieszono oskarżonym D. G., A. S. i A. A. wykonanie kar pozbawienia na okres 5 (pięciu) lat próby oddając ich w tym okresie pod dozór kuratora;

5.  na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązano oskarżonych do naprawienia szkody wyrządzonej przypisanymi im przestępstwami w ten sposób, że: zobowiązano solidarnie: A. S., D. G. i A. A. do zapłaty na rzecz (...) sp z o o w Ł. kwoty 98 362 (dziewięćdziesięciu ośmiu tysięcy trzystu sześćdziesięciu dwóch ) złotych oraz zobowiązano solidarnie: A. S. i A. A. do zapłaty na rzecz (...) Sp z o o w Ł. kwoty 108.369 (stu ośmiu tysięcy trzystu sześćdziesięciu dziewięciu) złotych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych A. S., D. G. i A. A..

Wobec tego, że Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 29 marca 2016 r. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, a wniosek o sporządzenie uzasadnienia w ustawowym czasie złożył jedynie obrońca D. G. i A. A., niniejsze uzasadnienie zostało ograniczone do omówienia zarówno wyroku jak i środków odwoławczych w części dotyczącej w/w oskarżonych.

Obrońca D. G. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

„ II. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie wyroku, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne i wystarczające do ustalenia faktu popełnienia przestępstwa niespójnych wyjaśnień oskarżonego A. S., jak również oskarżonego A. A. oraz D. G. w sytuacji gdy nie pozwalały one na ustalenie przedmiotu czynu zabronionego co do gatunku, a także ilości oraz wartości przywłaszczonego mienia a ponadto w zakresie szeregu istotnych dla sprawy okoliczności wzajemnie się wykluczały;

b)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez ustalenie wartości granulatu, regranulatu oraz odpadów produkcyjnych w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny materiałów produkcyjnych B. Ł., w sytuacji gdy biegły oparł się w swojej opinii na przeprowadzonych badaniach właściwości chemicznych jedynie części materiałów wykorzystywanych do produkcji - trzech typów granulatów i regranulatów, a ponadto przyjął wartości granulatów przedstawione przez pokrzywdzonego nie podejmując przy tym działań zmierzających do ustalenia wartości rynkowej tych materiałów oraz nie udokumentował wniosku, iż wartość regranulatu tworzyw używanych do produkcji jest niższa o 10-20% w stosunku do ceny granulatu odwołując się przy tym jedynie do swego doświadczenia, co czyni wskazaną opinię niepełną oraz nieznajdującą pokrycia w zakreślonej biegłemu tezie dowodowej;

c)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k. poprzez dowolne ustalenie wartości skradzionego w spółce (...) surowca w postaci granulatu, regranulatu oraz odpadów produkcyjnych, stanowiące konsekwencję bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego obrońcy z dnia 14 sierpnia 2015 r. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny materiałów poprodukcyjnych B. Ł. w sytuacji gdy przeprowadzenie wskazanego dowodu było niezbędne dla ustalenia jednostkowej wartości rynkowej wszystkich granulatów oraz regranulatów nabywanych przez spółkę (...) w okresie objętym zarzutem, jak również było konieczne dla ustalenia uzasadnienia oraz źródeł wniosku biegłego, iż wartość regranulatu tworzyw używanych do produkcji jest niższa o 10-20% w stosunku do ceny granulatu;

d)  art. 442 § 3 k.p.k. poprzez pominięcie wskazań Sądu Apelacyjnego w Łodzi co do dalszego postępowania, które były wiążące dla Sądu I instancji i nieustalenie w sposób precyzyjny ilości oraz wartości skradzionego mienia;

e)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd I instancji czy przypisane do granulatów oraz regranulatów wartości stanowią cenę netto czy brutto, co uniemożliwia kontrolę prawidłowości wysokości zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody;

f)  art. 7 k.p.k. poprzez dowolne i nie znajdujące potwierdzenia w materiale dowodowym przyjęcie, iż oskarżeni dokonali zaboru granulatu w ilości nie mniejszej niż wskazana w treści uchylonego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi, w sytuacji gdy ustalenia poczynione uprzednio w tym przedmiocie nie zwalniały Sądu ponownie rozpoznającego sprawę do oceny kwestii ilości i wartości skradzionego i następnie zbytego mienia;

g)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, iż oskarżony D. G. przewoził granulat o wartości co najmniej 5,59 zł, w sytuacji gdy najniższa przyjęta przez Sąd I instancji cena granulatu to 4,07 zł;

III.  W konsekwencji na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 3 k.p.k. zaskarżanemu wyrokowi, w zaskarżonej części zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w opisanej w sentencji wyroku postaci, w sytuacji gdy w sprawie nie zgromadzono materiału dowodowego, pozwalającego na dokonanie pozytywnych ustaleń w tym zakresie.

IV.  Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę prawa materialnego, tj.:

a)  art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie oraz wymierzenie oskarżonemu kary na podstawie przepisów obowiązujących w dacie popełnienia czynu, w sytuacji gdy w kontekście obecnie obowiązujących dyrektyw wymiaru kary określonych m.in. w art. 58 § 1 k.k., zasad orzekania w przedmiocie środka kompensacyjnego - obowiązku naprawienia szkody wskazanych w treści art. 46 § 2 k.k., wypadków, w których możliwe jest warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności określonych w art. 69 § 1 k.k. przy uwzględnieniu ograniczeń z art. 443 k.p.k., za względniejsze dla oskarżonego należało uznać wymierzenie mu kary na podstawie przepisów obowiązujących w dacie orzekania;

V.  art. 46 § 2 k.k. w brzmieniu określonym przepisami ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy stan faktyczny sprawy nie pozwalał na ustalenie rodzaju utraconego mienia i w konsekwencji wysokości szkody po stronie pokrzywdzonego,

VI.  Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.”

Obrońca A. A. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

„ II. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego w niniejszej sprawie wyroku, tj.:

a)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez uznanie za wiarygodne i wystarczające do ustalenia faktu popełnienia przestępstwa niespójnych wyjaśnień oskarżonego A. S., jak również oskarżonego A. A. oraz D. G. w sytuacji gdy nie pozwalały one na ustalenie przedmiotu czynu zabronionego co do gatunku, a także ilości oraz wartości przywłaszczonego i następnie nabytego przez oskarżonego A. A. mienia, a ponadto w zakresie szeregu istotnych dla sprawy okoliczności wzajemnie się wykluczały;

b)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez przyjęcie w sposób dowolny, iż oskarżony A. A. nabywał granulat oraz regranulat wiedząc, że mienie to zostało uzyskane z czynu zabronionego w sytuacji, gdy wyjaśnienia A. S. oraz A. A. jednoznacznie wskazywały, że nie posiadał on wiedzy o przestępczym pochodzeniu czynu;

c)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez ustalenie wartości granulatu, regranulatu oraz odpadów poprodukcyjnych w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny materiałów produkcyjnych B. Ł., w sytuacji gdy biegły oparł się w swojej opinii na przeprowadzonych badaniach właściwości chemicznych jedynie części materiałów wykorzystywanych do produkcji - trzech typów granulatów i regranulatów, a ponadto przyjął wartości granulatów przedstawione przez pokrzywdzonego nie podejmując przy tym działań zmierzających do ustalenia wartości rynkowej tych materiałów oraz nie udokumentował wniosku, iż wartość regranulatu tworzyw używanych do produkcji jest niższa o 10-20% w stosunku do ceny granulatu odwołując się przy tym jedynie do swego doświadczenia, co czyni wskazaną opinię niepełną oraz nieznajdującą pokrycia w zakreślonej biegłemu tezie dowodowej;

d)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k., art. 193 § 1 k.p.k. oraz art. 201 k.p.k. poprzez dowolne ustalenie wartości nabytego przez oskarżonego surowca w postaci granulatu, regranulatu oraz odpadów produkcyjnych, stanowiące konsekwencję bezzasadnego oddalenia wniosku dowodowego obrońcy z dnia 14 sierpnia 2015 r. o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny materiałów poprodukcyjnych B. Ł. w sytuacji gdy przeprowadzenie wskazanego dowodu było niezbędne dla ustalenia jednostkowej wartości rynkowej wszystkich granulatów oraz regranulatów nabywanych przez spółkę (...) w okresie objętym zarzutem, jak również było konieczne dla ustalenia uzasadnienia oraz źródeł wniosku biegłego, iż wartość regranulatu tworzyw używanych do produkcji jest niższa o 10-20% w stosunku do ceny granulatu;

e)  art. 442 § 1 i 3 k.p.k. poprzez pominięcie wskazań Sądu Apelacyjnego w Łodzi co do dalszego postępowania, które były wiążące dla Sądu I instancji i nieustalenie w sposób precyzyjny ilości oraz wartości nabytego przez oskarżonego mienia;

f)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie przez Sąd I instancji czy przypisane do granulatów oraz regranulatów wartości stanowią cenę netto czy brutto, co uniemożliwia kontrolę prawidłowości wysokości zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody;

g)  art. 7 k.p.k. poprzez dowolne i nie znajdujące potwierdzenia w materiale dowodowym przyjęcie, iż oskarżony nabywał granulat o wartości nie mniejszej niż wskazana w treści uchylonego wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi, w sytuacji gdy ustalenia poczynione uprzednio w tym przedmiocie nie zwalniały Sądu ponownie rozpoznającego sprawę do oceny kwestii ilości i wartości skradzionego i następnie zbytego mienia;

h)  art. 5 § 2 k.p.k. poprzez jego błędne zastosowanie na skutek przyjęcia przez Sąd I instancji, iż oskarżony A. A. nabywał w 2011 r. granulat o wartości co najmniej 5,59 zł, w sytuacji gdy najniższa przyjęta przez Sąd I instancji cena granulatu to 4,07 zł;

III.  W konsekwencji na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 3 k.p.k. zaskarżanemu wyrokowi, w zaskarżonej części zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu w opisanej w sentencji wyroku postaci, w sytuacji gdy w sprawie nie zgromadzono materiału dowodowego, pozwalającego na dokonanie pozytywnych ustaleń w tym zakresie.

IV.  Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt. 1 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił obrazę prawa materialnego, tj.:

a)  art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie oraz wymierzenie oskarżonemu kary na podstawie przepisów obowiązujących w dacie popełnienia czynu, w sytuacji gdy w kontekście obecnie obowiązujących dyrektyw wymiaru kary określonych m.in. w art. 58 § 1 k.k., zasad orzekania w przedmiocie środka kompensacyjnego - obowiązku naprawienia szkody wskazanych w treści art. 46 § 2 k.k., wypadków, w których możliwe jest warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności określonych w art. 69 § 1 k.k. przy uwzględnieniu ograniczeń z art. 443 k.p.k., za względniejsze dla oskarżonego należało uznać wymierzenie mu kary na podstawie przepisów obowiązujących w dacie orzekania;

V.  art. 46 § 2 k.k. w brzmieniu określonym przepisami ustawy z dnia z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw poprzez jego niezastosowanie w sytuacji gdy stan faktyczny sprawy nie pozwalał na ustalenie rodzaju utraconego mienia i w konsekwencji wysokości szkody po stronie pokrzywdzonego,

VI.  Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.”

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacje obrońcy oskarżonych D. G. i A. A. nie zasługują na uwzględnienie. Lektura środków odwoławczych pozwala na stwierdzenie, że niezależnie od tego, iż oskarżonemu D. G. sąd I instancji przypisał dokonanie czynu wyczerpującego dyspozycje art.278§1kk w zw. z art.12kk i art.65§1kk, zaś oskarżonemu A. A. czynu wyczerpującego dyspozycję art.13§1kk w zw. z art.291§1kk w zw. z art.294§1kk w zw. z art.12kk i art.65§1kk skarżący sformułował takie same zarzuty i wnioski, co w ocenie Sądu Apelacyjnego, pozwala na wstępie, aby uniknąć zbędnych powtórzeń, odnieść się do nich łącznie. Przede wszystkim należy więc stwierdzić, że autor środków odwoławczych mimo, iż postawił liczne zarzuty dotyczące w szczególności naruszenia przepisów postępowania, to jednak, w ocenie sądu odwoławczego żaden z nich nie zasługiwał na uwzględnienie, co w efekcie mogłoby prowadzić do wydania przez sąd II instancji wyroku kasatoryjnego, jak postulował skarżący, lub reformatoryjnego. Odnosząc się zatem do zarzutów apelacyjnych w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów organ procesowy ocenia dowody i wyciąga z nich wnioski według wewnętrznego przekonania, nieskrępowanego regułami prawnymi. Zasada swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art.7kpk nie oznacza jednak, że ocena ta ma charakter dowolny, albowiem sąd meriti powinien wyjaśnić, w jaki sposób dowody ocenił i dlaczego wyciągnął z nich takie, a nie inne wnioski dotyczące konkretnych ustaleń faktycznych. Podkreślić przy tym należy, że sąd przy ustaleniach faktycznych związany jest: a) całokształtem postępowania dowodowego; b) zasadami prawidłowego (logicznego) rozumowania; c) wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd odwoławczy natomiast rozpoznając apelacje dokonuje kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji. Z ugruntowanego orzecznictwa wynika także, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7kpk wówczas, gdy spełnione są kumulatywnie następujące przesłanki:

-jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art.410kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2kpk);

-stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4kpk);

-jest wyczerpująco i logicznie, z jednoczesnym uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art.424§1pkt1kpk) [np. wyrok SN z dnia 9 listopada 1990r OSNKW z 1991r, nr 7-9, poz.41].

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, dokładna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że sąd meriti w sposób bardzo dokładny wskazał, jakim dowodom dał wiarę, a jakim odmówił waloru wiarygodności i dlaczego, kierując się przy tym zasadami wskazanymi i omówionymi powyżej, co oznacza, że taki tok rozumowania sądu I instancji zasługuje na pełną ochronę przewidzianą przez treść art.7kpk, zwłaszcza, że sąd meriti rozważył, w sposób bardzo skrupulatny, zarówno dowody obciążające jak i odciążające oskarżonych. Zważyć przy tym należy, że zarówno oskarżony D. G. jak i oskarżony A. A. w toku pierwszego przesłuchania każdego z nich przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów, by ostatecznie, zmieniając kilkakrotnie wyjaśnienia, zakwestionować jedynie wagę i ilość mienia, w przypadku D. G. skradzionego, a w przypadku A. A. nabytego. Wbrew jednak twierdzeniom autora środków odwoławczych sąd I instancji bardzo skrupulatnie opierając się częściowo na wyjaśnieniach oskarżonych oraz opiniach biegłych i danych o zakupach surowców przez pokrzywdzonego, a także na zeznaniach świadków P. M., A. S., M. J. i P. D. dążył do ustalenia ilości, rodzaju i wartości mienia skradzionego przez oskarżonych A. S. i D. G. na szkodę (...)Sp. z o.o, a następnie nabytego przez oskarżonego A. A.. Rzecz jednak w tym, że jak prawidłowo ustalił sąd I instancji, system ewidencjonowania dostaw i zużycia surowca funkcjonujący w pokrzywdzonej firmie nie odzwierciedlał rzeczywistego stanu rzeczy. Słusznie, zatem sąd meriti uznał, że na jego podstawie nie można ustalić ilości jak i jakości skradzionego towaru. Dlatego też ustalając ilość, rodzaj i wartość surowca sąd I instancji zastosował dyrektywy art.5§2kpk. Uważna lektura pisemnych motywów wyroku nie pozostawia w tej kwestii, wbrew zarzutom apelacji, żadnych wątpliwości. O tym, że sąd I instancji nie dające się usunąć wątpliwości rozstrzygnął zgodnie z treścią cytowanego przepisu na korzyść oskarżonych świadczy nadto fakt przypisania oskarżonym najmniejszych ilości i o najniższej wartości. Szczegółowe wyliczenia zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zasługują na pełną aprobatę i zbędne jest, zdaniem Sądu Apelacyjnego, ponowne ich przytaczanie. Sąd I instancji zachowując także reguły prawidłowego procedowania słusznie uznał, że przedmiotem kradzieży, a co za tym idzie także paserstwa był granulat i regranulat w ilościach 50% każdego z nich. Rozważania sądu, wsparte wnioskami wynikającymi z opinii biegłego ( k 12-15 uzasadnienia) pozostają pod pełną ochroną art.7kpk, zaś apelacje w tej części, podobnie jak w pozostałych, mają charakter polemiki z prawidłowymi ustaleniami i nie dostarczają argumentów o konieczności wydania wyroku kasatoryjnego.

Przechodząc do poszczególnych zarzutów stwierdzić więc należy, że nie doszło do naruszenia przepisów postępowania karnego wskazanych w punktach II obu apelacji skoro sąd I instancji ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków. Sąd I instancji dostrzegł fakt zmiany wyjaśnień przez oskarżonych i nie naruszając reguł procesowych wskazał, którym wyjaśnieniom dał wiarę i dlaczego, a którym tego prymatu odmówił. Rozumowanie sądu w tej kwestii w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest logiczne i przekonywujące. Zmienne zeznania oskarżonego stanowią wszak dowód w sprawie, który podlega swobodnej ocenie sądu orzekającego. Oczywiście wyjaśnienia takie należy oceniać z całą ostrożnością, przy zachowaniu dużej dozy krytycyzmu i zasad logicznego rozumowania, w konfrontacji z pozostałymi dowodami i okolicznościami sprawy. Powyższym wymaganiom odpowiada w pełni dokonana przez sąd meriti ocena wyjaśnień oskarżonych , w tym także oskarżonego A. S.. Nie ma także podstaw do kwestionowania wartości i ilości surowców ustalonej w oparci o wyjaśnienia oskarżonych, zeznania świadków i opinię biegłego B. Ł.. Kwestii tej sąd meriti poświęcił znaczną część pisemnego uzasadnienia i w ocenie Sądu Apelacyjnego, wystarczy odesłanie do jego lektury.

Nie doszło także do naruszenia przepisów art.170§1pkt 2 i 5kpk, art.193§1kpk i art.201kpk sąd I instancji oddalając bowiem wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu wyceny surowców swoje stanowisko uzasadnił i przekonująco wskazał, dlaczego nie jest możliwe dokładne wyliczenie wartości i rodzaju skradzionego, a następnie nabytego surowca (k 1095 i 1097). Ponownie, w tym miejscu, należy wskazać, że ustalając ilości, rodzaj i wartość surowca sąd meriti stosował reguły art.5§2kpk.

Wbrew twierdzeniom skarżącego sąd I instancji nie pominął wskazań Sądu Apelacyjnego zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia 3 grudnia 2014r. w sprawie II AKa 271/14. Przeciwnie, nie naruszając zasad określonych w art.7kpk i art.5§2kpk wskazał dlaczego uznał, że oskarżonym można przypisać odpowiedzialność za kradzież i paserstwo odpowiednich ilości surowca. Sąd wskazał także w jaki sposób ustalił wartość tego surowca. Zarzut, że sąd I instancji pominął wskazania Sądu Apelacyjnego nie jest nieprawdziwy. Wszak z lektury uzasadnienia w sprawie II AKa 271/14 nie wynika konieczność precyzyjnego ustalenia ilości oraz wartości skradzionego mienia, lecz poczynienie takich ustaleń w tej kwestii, które byłyby możliwe do zweryfikowania zebranym w sprawie materiałem dowodowym i temu zadaniu, zdaniem Sądu Apelacyjnego, sąd meriti sprostał. Nie można także zgodzić się z zarzutem, że sąd I instancji nie wskazał czy przypisane oskarżonym wartości mienia stanowią cenę netto czy brutto. Ustalenia sądu meriti odnosiły się bowiem do wartości surowca wskazanych przez pokrzywdzoną spółkę, a zatem odnosiły się do ceny za jaką surowiec został przez nią zakupiony i w jakiej wysokości poniosła szkodę w wyniku przestępczych działań oskarżonych.

W tym stanie rzeczy jeszcze raz należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy w sposób wnikliwy i wszechstronny rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał sprawstwo i winę oskarżonych w zakresie przypisanych im przestępstw. Ocena materiału dowodowego została dokonana przez sąd meriti z uwzględnieniem reguł sformułowanych w art.4, 5 i 7 kpk, jest oceną wszechstronną i bezstronną, nie narusza granic swobodnej oceny, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Skarżący nie zdołał wykazać, że ocena sądu I instancji naruszyła wskazane wyżej reguły postępowania. W ocenie Sądu Apelacyjnego, zaskarżony wyrok został oparty na rezultatach prawidłowo i wszechstronnie przeprowadzonego postępowania dowodowego, ze szczególnym poszanowaniem gwarancji oskarżonych i pełną możliwą do zrealizowania w konkretnych warunkach wnikliwością w dociekaniu prawdy.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze całokształt rozważań dotyczących przede wszystkim zarzutów naruszenia prawa procesowego stwierdzić należy, iż nie może w okolicznościach przedmiotowej sprawy jako skuteczny okazać się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Nie są zasadne zarzuty sformułowane w punktach IV i V obu apelacji. Ponieważ w środkach odwoławczych wskazane zarzuty sformułowane są identycznie możliwe jest odniesienie się do nich łącznie, co pozwoli uniknąć zbędnych powtórzeń. Trzeba zatem w pierwszej kolejności powiedzieć, że nie ma racji skarżący, gdy zarzuca niewłaściwe zastosowanie art.4§1kk. Lektura środków odwoławczych prowadzi bowiem do jednoznacznego wniosku, że ich autor stara się odwrócić kolejność oceny, która z ustaw jest dla sprawcy względniejsza. Uważa bowiem, że najpierw sąd winien rozważyć możliwości orzeczenia wobec oskarżonych obowiązku naprawienia szkody, a następnie dostosować wymiar kary to zasad określonych w poszczególnych ustawach. Takie rozumowanie nie może jednak znaleźć uznania. Po pierwsze - zgodnie z ustalonymi regułami sąd oceniając względność ustaw musi oceniać je kompleksowo. Po drugie - kolejność procedowania nakłada na sąd obowiązek ustalenia najpierw sprawstwa i winy oskarżonego, następnie wymiaru kary bez warunkowego jej zawieszenia bądź z zastosowaniem tego dobrodziejstwa, by wreszcie rozstrzygać co do pozostałych kwestii, w tym obowiązku naprawienia szkody. Innymi słowy – sąd najpierw określa wymiar kary, a dopiero potem zajmuje się pozostałymi kwestiami.. W odniesieniu do oskarżonego D. G. sąd orzekł karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności, zaś w odniesieniu do oskarżonego A. A. karę 2 lat pozbawienia wolności. W ocenie Sądu Apelacyjnego, orzeczone kary są adekwatne do stopnia winy oskarżonych skoro przy ich określaniu sąd meriti wziął pod uwagę wszystkie okoliczności przemawiające na ich korzyść jak i na niekorzyść. Przy tak określonej wysokości kar tylko stosując przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. sąd I instancji miał możliwość skorzystania wobec oskarżonych z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności właśnie stosując reguły art.4§1kk. Mając na uwadze powyższe do wszystkich pozostałych kwestii, do których rozstrzygnięcia zobligowany był sąd I instancji należało stosować ustawę obowiązującą poprzednio bowiem jest ona względniejsza dla oskarżonych. Odnosi się to także do możliwości i zasad orzekania obowiązku naprawienia szkody, o którym mowa w art.46§1kk. Sąd Apelacyjny w pełni akceptując stanowisko sądu I instancji dotyczące tej kwestii zaprezentowane w pisemnych motywach wyroku ( k 17-19 uzasadnienia) uważa za zbędne ponowne przytaczanie zaprezentowanych argumentów. W tym stanie rzeczy dywagacje autora apelacji dotyczące zmiany charakteru obowiązku naprawienia szkody po 1 lipca 2015r. nie mogą znaleźć zrozumienia, tym bardziej, że skarżący nie sformułował zarzutu rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności w żadnym ze środków odwoławczych.

Reasumując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny podzielając w pełni stanowisko Sądu Okręgowego zarówno w zakresie oceny dowodów, jak i w kwestii poczynionych na tej podstawie ustaleń oraz płynących z nich wniosków o sprawstwie i winie oskarżonych D. G. i A. A. oraz możliwości orzeczenia wobec nich obowiązku naprawienia szkody nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonych.

Z uwagi na treść wyroku Sąd Apelacyjny zasądził od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Mając na uwadze sytuacje finansowe oskarżonych oraz wysokość orzeczonego wobec nich obowiązku naprawienia szkody, a wobec oskarżonego A. A. także wysokość orzeczonej kary grzywny, Sąd Apelacyjny zwolnił ich od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym uznając, że ich uiszczenie byłoby dla obu oskarżonych zbyt uciążliwe.