Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Jachniewicz

Protokolant: Zbigniew Szpanowski

pod nieobecność Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 24 marca 2016r., 28 kwietnia 2016r., 28 lipca 2016r.. 02 września 2016r., 29 listopada 2016r. sprawy:

M. P. (1), syna Z. i H. z domu B., urodzonego (...) w G.

oraz

K. B. (1), syna H. i B. z domu B., urodzonego (...) w G.

oskarżonych o to, że:

I.  W dniu 02 marca 2011 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przyjęli sprzęt elektroniczny w postaci:

1.1)  Laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 549,00 euro tj. 2179,53 PLN bez baterii

1.2)  Laptop m-ki T. model S. (...) nr seryjny (...) o wartości 667,00 euro tj. 2647,99 PLN, bez baterii

1.3)  Laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 567,00 euro tj. 2250 PLN, bez baterii,

1.4)  Laptop m-ki A. nr seryjny (...) o wartości 749,00 euro, tj. 2973,53 PLN bez baterii,

1.5)  Laptop m-ki S. nr seryjny (...) o wartości 999,00 euro, tj. 3966 PLN, bez baterii,

1.6)  Laptop M. model (...), nr seryjny (...) o wartości 629 euro, tj. 2497,13 PLN, bez baterii,

1.7)  Laptop E. model (...), nr seryjny (...) o wartości 429,00 euro, tj. 1703 PLN, bez baterii,

1.8)  Laptop T. S. model (...), nr seryjny (...) o wartości499,00 euro, tj. 1981 PLN, wraz z baterią,

1.9)  Laptop T. (...) model L650-13M, nr seryjny (...) o wartości 697,00 euro, tj. 2767 PLN, bez baterii,

1.10)  Laptop E. model (...)-374, nr seryjny (...) o wartości 499,00 euro, tj. 1981 PLN, bez baterii,

1.11)  Aparat fotograficzny marki C. model (...), nr seryjny (...) o wartości 369 euro, tj. 1464 PLN,

1.12)  Aparat fotograficzny marki P. model L. G. o nr seryjnym (...) wraz z obiektywem H- (...) o wartości 648 euro, tj. 2572,56 PLN

1.13)  Aparat fotograficzny marki S. model (...)5, nr seryjny (...), wraz z obiektywem m-ki S. model (...) o nr (...) o wartości 579,00 euro, tj. 2298, 63 PLN

1.14)  Laptop marki M. o nr seryjnym (...) o wartości 629,00 euro, tj. 2497,13 PLN bez baterii,

1.15)  Laptop m-ki M. o nr seryjnym (...) o wartości 444,00 euro, tj. 1762,68 PLN, bez baterii

1.16)  Laptop m-ki L. nr seryjny (...) o wartości 799,00 euro, tj. 3172 PLN, bez baterii,

1.17)  Laptop m-ki T. (...) model (...) nr seryjny (...) o wartości 429,00 euro, tj. 1703,13 PLN, wraz z baterią,

1.18)  Laptop marki M. nr seryjny (...) o wartości 399,00 euro, tj. 1584 PLN,

1.19)  Laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 579,00 euro tj. 2298 PLN, bez baterii,

1.20)  Laptop marki A. (...) nr seryjny (...) o wartości 327,00 euro, tj. 1298,19 PLN, bez baterii,

1.21)  Laptop m-ki S. model R540 nr seryjny (...) o wartości 549,00 euro, tj. 2179,53 PLN, bez baterii,

1.22)  Laptop m-ki S. model np. (...) nr seryjny (...) wartości 499,00 euro, tj. 1981 PLN, bez baterii,

1.23)  Laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 579,00 euro, tj. 2298,63 PLN, bez baterii,

1.24)  Laptop m-ki H. model (...), nr seryjny (...) wartości 669,00 euro, tj. 2655,93 PLN, bez baterii,

1.25)  Laptop m-ki S. o nr seryjnym (...) o wartości 269,00 euro, tj. 1067,93 PLN, bez baterii,

1.26)  Obiektyw fotograficzny m-ki C. (...) o nr seryjnym (...) o wartości 159 euro , tj. 631,23 PLN

1.27)  Laptop m-ki L. model (...) nr seryjny (...) o wartości 477 euro tj. 1893 PLN

1.28)  Laptop m-ki S. model (...) nr seryjny (...) wartości 899,00 euro, tj. 3569 PLN, bez baterii,

1.29)  Laptop m-ki (...) o wartości 399,00 euro, tj. 1584 PLN, bez baterii,

1.30)  Laptop marki A. (...) o wartości 792 euro tj. 3144 PLN, bez baterii,

1.31)  Aparat fotograficzny m-ki C. model (...), DS. (...) nr seryjny (...), wraz z obiektywem m-ki C. (...)-55 o nr seryjnym (...) o wartości 599 euro, tj. 2378 PLN,

1.32)  Aparat fotograficzny m-ki S. model (...) o nr seryjnym (...) z obiektywem m-ki S. (...) nr seryjny (...) o wartości 679 euro, tj. 2695,62 PLN

1.33)  Aparat fotograficzny m-ki C. model (...), (...), nr seryjny (...) z obiektywem m-ki C. (...)-55 nr seryjny (...) o wartości 666 euro, tj. 2644 PLN,

1.34)  Aparat fotograficzny m-ki S. model (...) nr seryjny (...) z obiektywem m-ki S. model SAL (...) o nr seryjnym (...) o wartości 399 euro tj. 1584 PLN,

1.35)  aparat fotograficzny m-ki S. model (...) nr seryjny (...) z obiektywem m-ki S. nr seryjny (...) o wartości 499 euro, tj. 1981 PLN,

1.36)  aparat fotograficzny m-ki S. model SAL (...) nr seryjny (...) o wartości 698 euro, tj. 2771 PLN

pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanego w dniu 27 lutego 2011 roku w miejscowości B. A. R. 6 w Niemczech na szkodę firmy (...)

tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

a ponadto M. P. (1) o to, że:

I.  W okresie od 24 sierpnia 2010r. do dnia 2 marca 2011r. w nieustalonym miejscu nabył samochód osobowy marki B. (...) o nr VIN (...) rok. prod. 2009 o wartości 154.406,89 zł pochodzący z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej w dniu 23/24.08.2010r. w miejscowości H. Niemcy na szkodę M. R. (1), tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

II.  W okresie od dnia 29 września 2010r. do dnia 2 marca 2011r. w nieustalonym miejscu przerobił numery identyfikacyjne pojazdu marki B. (...) o numerze identyfikacyjnym VIN (...), zmieniając je na numer VIN (...), tj. o przestępstwo z art. 306 k.k.

II.  W okresie do 02 marca 2011 roku w G. ukrywał dowód rejestracyjny na samochód osobowy m-ki V. (...) o nr rej. (...), nr blankietu DR/B. (...) którego właścicielem była D. L., którym to dokumentem nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, tj. o przestępstwo z art. 276 k.k.

oraz

G. R. (1), syna J. i T. z domu D., urodzonego (...) w G.

III.  W okresie od 30 lipca 2010r. do dnia 17 maja 2011r. w nieustalonym miejscu nabył samochód osobowy marki B. (...) o nr VIN (...) rok. prod. 2009 o wartości 150961,32 zł pochodzący z przestępstwa kradzieży w włamaniem dokonanej w dniu 30.07.2010r. w miejscowości M., Niemcy na szkodę R. P., tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

IV.  W okresie od dnia 4 maja 2011r. do dnia 16 maja 2011r. w G. działając w zamiarze popełnienia czynu zabronionego przez J. P. (1) oraz będąc właścicielem n/w samochodu, kierował nim przekazując mu uprzednio podrobioną umowę kupna sprzedaży samochodu marki B. (...) z dnia 4 maja 2011r. w celu użycia za autentyczną w Wydziale Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w G. jako załącznika do wniosku o rejestrację pojazdu i doprowadzając tym samym do wprowadzenia w dniu 16 maja 2011r. w błąd urzędnika Wydziału Spraw Obywatelskich co do autentyczności dokumentów i poświadczenia nieprawdy poprzez wystawienie dowodu rejestracyjnego samochodu marki B. (...) o nr rej. (...), tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

1.  Oskarżonego M. P. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia i za to, na mocy art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1 , 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

2.  Oskarżonego M. P. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od 24 sierpnia 2010r. do dnia 2 marca 2011r. w nieustalonym miejscu nabył nadwozie wraz z poduszką powietrzną kierowcy i pasażera, reflektorami przednimi i kierownicą pochodzące z samochodu osobowego marki B. (...) o nr VIN (...) rok produkcji 2009 o wartości nie większej niż 154.406,89 zł, który to samochód został w dniu 23/24.08.2010r. skradziony w miejscowości H. w Niemczech na szkodę M. R. (1), przestępstwo to kwalifikuje z art. 291 § 1 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1, 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

3.  Oskarżonego M. P. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 29 września 2010r. do dnia 2 marca 2011r. w nieustalonym miejscu dokonał przerobienia numerów identyfikacyjnych nadwozia pojazdu marki B. (...) N o numerze identyfikacyjnym VIN (...), zmieniając je na numer VIN (...) , przestępstwo to kwalifikuje z art. 306 k.k. i za to, na mocy art. 306 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  Oskarżonego M. P. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia i za to, na mocy art. 276 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  Na mocy art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone wobec oskarżonego M. P. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny i wymierza w ich miejsce karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wymiarze 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

6.  Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. P. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 5 (pięciu) lat próby;

7.  Oskarżonego K. B. (1) uniewinnia od czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia;

8.  Oskarżonego G. R. (1) uznaje za winnego popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w punkcie V aktu oskarżenia i za to, na mocy art. 291 § 1 k.k. skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 1 , 2 i 3 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda stawka;

9.  Oskarżonego G. R. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie VI aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie od dnia 4 maja 2011r. do dnia 16 maja 2011r. w G. , działając poprzez ustanowionego pełnomocnika J. P. (1), wyłudził w Wydziale Spraw Obywatelskich Urzędu Miejskiego w G. poświadczenie nieprawdy w postaci dowodu rejestracyjnego samochodu marki B. (...) o nr rej. (...) podstępnie wprowadzając w błąd urzędnika w.w wydziału co do rzeczywistego nabywcy pojazdu, a także przedkładając jako autentyczną podrobioną umowę kupna-sprzedaży samochodu z dnia 4.05.2011r., przestępstwo to kwalifikuje z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 270 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

10.  Na mocy art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. , przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. łączy wymierzone wobec oskarżonego G. R. (1) jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

11.  Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k., przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. R. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat próby;

12.  Na mocy art. 230 § 2 k.p.k. zwraca firmie (...) z B. dowód rzeczowy w postaci samochodu osobowego marki B. o nr rej. (...) i o numerze nadwozia (...);

13.  Na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 633 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonych M. P. (1) i G. R. (1) kosztami postępowania w częściach na nich przypadających, w tym opłatami: od M. P. (1) w kwocie 1000 (tysiąc) złotych, a od G. R. (1) w kwocie 500 (pięćset) złotych;

14.  Na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty postępowania w zakresie przypadającym od K. B. (1) przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: II K 1106/13

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odnośnie czynu opisanego w punkcie I. aktu oskarżenia:

Dnia 27 lutego 2011 roku w miejscowości B. am R. (Niemcy), nieustaleni sprawcy dokonali włamania do sklepu sieci (...), prowadzonego przez (...). Na skutek włamania skradziono sprzęt elektroniczny w postaci laptopów, aparatów fotograficznych oraz telefonów komórkowych, w tym:

1.  laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 549,00 euro tj. 2179,53 PLN bez baterii;

2.  laptop m-ki T. model S. (...) nr seryjny (...) o wartości 667,00 euro tj. 2647,99 PLN, bez baterii;

3.  laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 567,00 euro tj. 2250 PLN, bez baterii;

4.  laptop m-ki A. nr seryjny (...) o wartości 749,00 euro, tj. 2973,53 PLN bez baterii;

5.  laptop m-ki S. nr seryjny (...) o wartości 999,00 euro, tj. 3966 PLN, bez baterii;

6.  laptop m-ki M. model (...), nr seryjny (...) o wartości 629 euro, tj. 2497,13 PLN, bez baterii,

7.  laptop E. model (...), nr seryjny (...) o wartości 429,00 euro, tj. 1703 PLN, bez baterii;

8.  laptop T. S. model (...), nr seryjny (...) o wartości499,00 euro, tj. 1981 PLN, wraz z baterią;

9.  laptop T. (...) model L650-13M, nr seryjny (...) o wartości 697,00 euro, tj. 2767 PLN, bez baterii;

10.  laptop E. model (...)-374, nr seryjny (...) o wartości 499,00 euro, tj. 1981 PLN, bez baterii;

11.  aparat fotograficzny marki C. model (...), nr seryjny (...) o wartości 369 euro, tj. 1464 PLN;

12.  aparat fotograficzny marki P. model L. G. o nr seryjnym (...) wraz z obiektywem H- (...) o wartości 648 euro, tj. 2572,56 PLN;

13.  aparat fotograficzny marki S. model (...)5, nr seryjny (...), wraz z obiektywem m-ki S. model (...) o nr (...) o wartości 579,00 euro, tj. 2298, 63 PLN;

14.  laptop marki M. o nr seryjnym (...) o wartości 629,00 euro, tj. 2497,13 PLN bez baterii;

15.  laptop m-ki M. o nr seryjnym (...) o wartości 444,00 euro, tj. 1762,68 PLN, bez baterii;

16.  laptop m-ki L. nr seryjny (...) o wartości 799,00 euro, tj. 3172 PLN, bez baterii;

17.  laptop m-ki T. (...) model (...) nr seryjny (...) o wartości 429,00 euro, tj. 1703,13 PLN, wraz z baterią;

18.  laptop marki M. nr seryjny (...) o wartości 399,00 euro, tj. 1584 PLN;

19.  laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 579,00 euro tj. 2298 PLN, bez baterii;

20.  laptop marki A. (...) nr seryjny (...) o wartości 327,00 euro, tj. 1298,19 PLN, bez baterii;

21.  laptop m-ki S. model R540 nr seryjny (...) o wartości 549,00 euro, tj. 2179,53 PLN, bez baterii;

22.  laptop m-ki S. model np. (...) nr seryjny (...) wartości 499,00 euro, tj. 1981 PLN, bez baterii;

23.  laptop m-ki A. model (...) nr seryjny (...) o wartości 579,00 euro, tj. 2298,63 PLN, bez baterii;

24.  laptop m-ki H. model (...), nr seryjny (...) wartości 669,00 euro, tj. 2655,93 PLN, bez baterii;

25.  laptop m-ki S. o nr seryjnym (...) o wartości 269,00 euro, tj. 1067,93 PLN, bez baterii;

26.  obiektyw fotograficzny m-ki C. (...) o nr seryjnym (...) o wartości 159 euro , tj. 631,23 PLN;

27.  laptop m-ki L. model (...) nr seryjny (...) o wartości 477 euro tj. 1893 PLN;

28.  laptop m-ki S. model (...) nr seryjny (...) wartości 899,00 euro, tj. 3569 PLN, bez baterii;

29.  laptop m-ki (...) o wartości 399,00 euro, tj. 1584 PLN, bez baterii;

30.  laptop marki A. (...) o wartości 792 euro tj. 3144 PLN, bez baterii;

31.  aparat fotograficzny m-ki C. model (...), DS. (...) nr seryjny (...), wraz z obiektywem m-ki C. (...)-55 o nr seryjnym (...) o wartości 599 euro, tj. 2378 PLN;

32.  aparat fotograficzny m-ki S. model (...) o nr seryjnym (...) z obiektywem m-ki S. (...) nr seryjny (...) o wartości 679 euro, tj. 2695,62 PLN;

33.  aparat fotograficzny m-ki C. model (...), (...), nr seryjny (...) z obiektywem m-ki C. (...)-55 nr seryjny (...) o wartości 666 euro, tj. 2644 PLN;

34.  aparat fotograficzny m-ki S. model (...) nr seryjny (...) z obiektywem m-ki S. model SAL (...) o nr seryjnym (...) o wartości 399 euro tj. 1584 PLN;

35.  aparat fotograficzny m-ki S. model (...) nr seryjny (...) z obiektywem m-ki S. nr seryjny (...) o wartości 499 euro, tj. 1981 PLN;

36.  aparat fotograficzny m-ki S. model SAL (...) nr seryjny (...) o wartości 698 euro, tj. 2771 PLN;

Dowody: informacja z Konsulatu Generalnego RFN w G. – k. 41-46 dokumentacja pozyskana w ramach międzynarodowej pomocy prawnej – k. 779-809, 817-859;

Nieustalonego dnia, w okresie od 27 lutego do 1 marca 2011 roku, D. K. (ps. (...)) skontaktował się z oskarżonym M. P. (2) (M. P. (1) miał numer telefonu do (...) zapisany w telefonie). W trakcie rozmowy wymieniony przekazał M. P. (1), że dnia 1 marca 2011 roku, z Niemiec do G. nadana zostanie paczka zawierająca w.w sprzęt elektroniczny. Poinformował go, że paczka zostanie przewieziona autobusem rejsowym kursującym z miasta B.. Nadto zapowiedział, że w momencie nadania paczki, poinformuje M. P. (1) o przewidywanej godzinie jej odbioru.

Dnia 1 marca 2011 w godzinach wieczornych, nieustalony mężczyzna, działający w porozumieniu z D. K., udał się na dworzec autobusowy w B.. Około godziny godzinie 22:15 mężczyzna ten podszedł do R. B. (1), kierowcy autobusu kursującego na linii D.-G. należącego do Biura (...). Zapytał go wówczas, czy mógłby on przewieźć 2 torby oraz plecak do G. i przekazać je mężczyźnie, który następnego dnia będzie oczekiwał na przesyłkę na tamtejszym dworcu (...). W torbach oraz w plecaku znajdowały się wymienione wyżej urządzenia, pochodzące z kradzieży dokonanej w miejscowości B. am R.. R. B. (1) zgodził się przewieźć bagaż, informując, że za wykonanie takiej usługi pobiera opłatę. Nieustalony mężczyzna umieścił wówczas torby oraz plecak w luku bagażowym i poinformował R. B. (1), że zapłaty za usługę dokona mężczyzna, który będzie oczekiwał na dworcu (...) w G.. R. B. (1) zgodził się na takie rozwiązanie i odjechał w kierunku G.. Około godziny 22:33, D. K. nadał do M. P. (1) wiadomość SMS o treści: „ pytaj o R. kierowcę o 10 dzwon do niego to się umówicie! tam trzeba mu dać 1200zl. 2w. 1p.” Następnego dnia w godzinach porannych, M. P. (1) udał się do swego znajomego K. B. (1), by zapytać go, czy pojedzie z nim na dworzec (...) w G. odebrać paczkę. Wiedział bowiem, że K. B. (1) dysponuje samochodem typu kombi, którym można będzie wygodnie przewieźć nadaną na zlecenie D. K. ilość bagażu. M. P. (1) nie informował K. B. (1) o zawartości paczki. Po godzinie 12:00, M. P. (1) i K. B. (1) udali się na dworzec (...) samochodem marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). O godzinie 12:35, K. B. (1) zaparkował pojazd koło wiaty przystankowej. M. P. (1) wyszedł wówczas z pojazdu i podszedł do R. B. (1) stojącego przy zaparkowanym autobusie. Poinformował go wówczas, że przyjechał odebrać przesyłkę nadaną w B., po czym wręczył mu kwotę 120 złotych. Następnie obaj przeszli do luku bagażowego, skąd R. B. (1) zaczął wyjmować walizki. Widząc ilość przekazanych M. P. (2) bagaży, K. B. (1) także wysiadł z samochodu i udał się w kierunku M. P. (1), by mu pomóc. W tym momencie, do M. P. (1) i K. B. (1) podeszli funkcjonariusze CBŚ Policji, którzy dokonali ich zatrzymania w związku z podejrzeniem paserstwa.

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) – k. 1433-1436 wyjaśnienia oskarżonego K. B. (1) – k. 1192, 1436; zeznania świadka R. B. (1) – k. k.18v-19, 456; zeznania świadka M. K. – k. 2050-2051; zeznania świadka J. P. (2) – k. 2051; protokół zatrzymania M. P. (1) – k. 3-3v; protokół zatrzymania rzeczy – k. 7-11; protokół oględzin – k. 12-16; dokumentacja fotograficzna – k. 16b; protokół zatrzymania K. B. (1) – k. 24-24v; opinia biegłego z zakresu informatyki – k. 232-252; notatka dotycząca porównania rzeczy skradzionych w Niemczech z rzeczami znalezionymi w walizkach –k. 68 – 70; informacja od oficera łącznikowego dotycząca sprawców –k. 101-104, dokumenty w języku niemieckim dotyczące kradzieży - k. 779 – 801, przetłumaczone dokumenty dot. Kradzieży w B. - k. 818 i nast.. 1070, (...), informacja o kurise euro – k. 1149

W czasie przeszukania odzieży M. P. (1), dokonanego tuż po jego zatrzymaniu, funkcjonariusze CBŚ Policji ujawnili wydruk zawierający listę sklepów specjalizujących się w sprzedaży profesjonalnego sprzętu video.

Dowody: protokół przeszukania osoby – k. 4-6; wydruk z listą sklepów – k. 6a;

W czasie przeszukania mieszkania M. P. (1) przy ul. (...) w G., przeprowadzonego dnia 2 marca 2011 roku, funkcjonariusze CBŚ Policji ujawnili wydruk w języku niemieckim i angielskim, zawierający listę sklepów położonych na terenie Szwajcarii, specjalizujących się w sprzedaży profesjonalnego sprzętu video, wraz z mapkami dojazdu.

Dowody: protokół przeszukania – k. 20-23; dokumenty w języku niemieckim, dotyczące pojazdu marki B. mod. (...) nr VIN (...) – k. 23a; faktura VAT w języku czeskim – k. 23d; wydruk z listą sklepów i mapkami dojazdu – k. 23e;

Odnośnie czynów opisanych w punktach II. i III. aktu oskarżenia:

Dnia 3 sierpnia 2010 roku, na terenie Niemiec, pojazd marki B. (...) nr VIN (...) koloru czerwonego, brał udział w ciężkim wypadku, w trakcie którego został w znacznym stopniu uszkodzony.

Dowody: informacja z Konsulatu Generalnego RFN w G. – k. 83-85; dokumentacja fotograficzna – k. 87 zniszczone B. nr VIN (...) w Niemczech;

Dnia 24 sierpnia 2010 roku w miejscowości H. (Niemcy), nieustaleni sprawcy dokonali kradzieży pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) koloru czarnego, stanowiącego własność M. R. (1).

Dowody: zgłoszenie i dokumentacja szkody – k. 412-422; dokumentacja niemieckiej sprawy karnej, dotyczącej kradzieży B. (...) nr VIN (...) – k. 897-950, 952-1003;

Dnia 29 września 2010 roku, M. P. (1) udał się do Niemiec, gdzie zakupił wrak pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) za kwotę 9000 euro. Tego samego dnia, wrak ten został przez niego przetransportowany do G. przy pomocy lawety.

Nieustalonego dnia w okresie 24 sierpnia 2010 roku do 2 marca 2011, w nieustalonym miejscu, M. P. (1) nabył co najmniej nadwozie pojazdu marki B. (...) wraz z poduszką powietrzną kierowcy i pasażera, reflektorami przednimi i kierownicą, wiedząc że przedmioty te pochodzą z kradzieży. Nieustalonego dnia w okresie od 29 września 2010 roku do 2 marca 2011 roku, na zlecenie M. P. (1), z nadwozia pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) wycięto prawe gniazdo amortyzatora (tzw. kielich). Nadto z lewego słupka zdjęto tabliczkę znamionową w formie naklejki. Wymienione elementy zawierały wybity był numer VIN pojazdu. Następnie, w powstały na skutek wycięcia gniazda amortyzatora otwór, wspawano analogiczne element pochodzący z nadwozia wraku pojazdu marki B. (...) nr VIN (...), kupionego przez niego w Niemczech. Natomiast w miejsce usuniętej tabliczki znamionowej wklejono tabliczkę pochodząca z lewego słupka pojazdu marki B. (...) nr VIN (...). Oprócz tego, na zlecenie M. P. (1), z wraku wymontowano niektóre, nadające się do użytku elementy wyposażenia, m.in. silnik, które przełożono do nadwozia pojazdu marki B. (...) nr VIN (...). W dalszej kolejności, z nadwoziem pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) połączone zostały także inne, zakupione przez M. P. (1) komponenty, w tym, pochodzące z tego samego pojazdu poduszka powietrzna kierowcy i pasażera, reflektory przednie i kierownica. Po skompletowania całego pojazdu, został on przemalowany na kolor czerwony lakierem o odcieniu odpowiadającym barwie wspawanego gniazda amortyzatora.

Dowody: zeznania świadka A. G. – k. 461; zeznania świadka G. R. (2) a – k. 522, 1499; zgłoszenie i dokumentacja szkody – k. 412-422; opinie biegłych z zakresu badań mechanoskopijnych – k. 379-382, 560-563, 1455, 1463, 1465-1459, 1973v-1974, 1974-1975v; dokumentacja niemieckiej sprawy karnej, dotyczącej kradzieży B. (...) nr VIN (...) – k. 897-950, 952-1003; notatka –k. 82 i nast., wniosek o rejestrację pojazdu– k. 639

Dnia 2 marca 2011 roku, w toku czynności przeprowadzanych w miejscu zamieszkania M. P. (1) po zatrzymaniu na dworcu (...) w G., funkcjonariusze CBŚ Policji zatrzymali samochód marki B. (...) nr rej. (...), w związku z podejrzeniem, że może on pochodzić z kradzieży.

Dowody: protokół oględzin pojazdu – k. 90-90v, dokumentacja fotograficzna – k. 91-92; protokół zatrzymania rzeczy – k. 93-94; dowód rejestracyjny, dowód opłacenia składki OC k. 96;

Odnośnie czynu opisanego w punkcie IV. aktu oskarżenia:

D. L. jest współwłaścicielką pojazdu marki V. (...) o nr VIN (...) i nr rej. (...). Z pojazdu tego korzysta również narzeczony D. L., R. K.. W sierpniu 2010 roku, gdy D. L. przebywała w szpitalu, R. K. udał się wymienionym samochodem do swego znajomego, M. P. (1). Opuszczając mieszkanie M. P. (1), R. K., przez nieuwagę pozostawił u niego dowód rejestracyjny wystawiony na dane D. L.. Gdy M. P. (1) zorientował się, że R. K. zapomniał dowodu rejestracyjnego, nie powiadomił go o tym, lecz umieścił dokument w foliowej koszulce, którą następnie wpiął do segregatora. Po opuszczeniu szpitala w sierpniu 2010 roku, D. L. zgłosiła w Urzędzie Miasta G. zagubienie dowodu rejestracyjnego i złożyła wniosek o wydanie wtórnika.

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1) – k. 1433-1436; zeznania świadka D. L. – k. 401, 1494-1495; zeznania świadka J. P. (3) – k. 405, 1495-1496; kopia wtórnika dowodu rejestracyjnego –k. 402-403

Dnia 2 marca 2011 roku, w trakcie przeszukania mieszkania M. P. (1), funkcjonariusze CBŚ Policji ujawnili dowód rejestracyjny pojazdu marki V. (...) o numerze VIN (...) i numerze rejestracyjnym (...) wystawiony na nazwisko D. L..

Dowód: protokół przeszukania – k. 20-23;

Odnośnie czynów opisanych w punktach V. i VI. aktu oskarżenia:

Dnia 30 lipca 2010 roku, w miejscowości M. (Niemcy), nieustaleni sprawcy dokonali kradzieży pojazdu marki B. (...) nr VIN (...), koloru białego, stanowiącego własność R. P..

Dowody: informacja z Konsulatu Generalnego RFN w G. – k. 1074-1075;

Dnia 13 stycznia 2010 roku w B. (Bułgaria), pojazd marki B. (...) nr VIN (...) koloru czarnego uległ poważnemu uszkodzeniu na skutek wypadku. W opinii ubezpieczyciela, powstałe w pojeździe uszkodzenia zakwalifikowano jako szkodę całkowitą. Samochód został wyrejestrowany w Bułgarii jako przeznaczony do demontażu. Mimo to, jego wrak przetransportowany został do komisu samochodowego położonego w miejscowości M. B. (Czechy), gdzie wystawiono go na sprzedaż. Dnia 29 lipca 2010 roku, to komisu tego udali się D. O. (1) oraz mężczyzna o imieniu K.. Mężczyzna ten zakupił wówczas przedmiotowy wrak. Dokumentująca zakup faktura VAT wystawiona została jednak na nazwisko D. O. (1). Po dokonaniu zakupu, mężczyzna o imieniu K. przewiózł wrak pojazdu do Niemiec.

Dowody: zeznania świadka D. O. (2) – k. 202-203, 1492-1493; faktura VAT – k. 23 d; dokumenty pozyskane w ramach międzynarodowej pomocy prawnej – k. 1049-1066; bułgarski dowód rejestracyjny pojazdu B. nr VIN (...) – k. 1067;

W okresie od 30 lipca 2010 roku do maja 2011 roku, nieustalona osoba przerobiła oznaczenia identyfikacyjne pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) pochodzącego z kradzieży w miejscowości M., w ten sposób, że w miejsce przedniego prawego gniazda amortyzatora (tzw. kielicha) wspawane zostało gniazdo amortyzatora pojazdu marki B. (...) nr VIN (...). Nadto, ze wzmocnienia środkowego lewego (tzw. słupka) zdarto tabliczkę znamionową, a w jej miejsce wklejono tabliczkę pochodzącą z wraku. W pojeździe dokonano również przeróbek uwzględniających listę jego fabrycznego wyposażenia. W szczególności, po usunięciu elektrycznie otwieranego szyberdachu, wymieniono poszycie dachu. Po dokonaniu wymienionych wyżej zmian, samochód został przemalowany na kolor czarny lakierem o odcieniu odpowiadającym barwie wspawanego gniazda amortyzatora.

Tak przerobiony samochód, na przełomie roku 2010 i 2011 został zakupiony, w nieustalonych okolicznościach, przez G. R. (1). W pierwszej połowie maja 2011 roku G. R. (1) spotkał się ze swoim znajomym, D. R. i zaproponował mu, by zarejestrował przedmiotowy pojazd na swoje dane. D. R. zgodził się. W okresie od 4 do 16 maja 2011 roku, G. R. (1) pozyskał w nieustalony sposób umowę sprzedaży, pojazdu marki B. (...) nr VIN (...), która została sfałszowana w ten sposób, że pismem odręcznym naniesiono na niej dane pojazdu oraz dane rzekomych stron umowy, tj. Dirka K. i D. R. oraz nakreślono nieczytelny podpis w miejscu opisanym jaki „ (podpis sprzedającego)”. Umowę tę przedłożył następnie D. R., który nakreślił na niej własnoręczny podpis w miejscu opisanym jako „ (podpis Kupującego)”. Podrobioną umowę, wraz z dowodem rejestracyjnym wystawionym na nazwisko Dirka K. oraz pozostałymi dokumentami pojazdu, G. R. (1) przekazał następnie J. P. (1), prowadzącemu działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w rejestracji pojazdów. Dnia 16 maja 2016 roku, J. P. (1) udał się do Urzędu Miasta w G. i, na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, złożył, w imieniu D. R., wniosek o rejestrację przedmiotowego pojazdu. Na podstawie przyjętych dokumentów, decyzją z dnia 16 maja 2011 roku, urzędnik zatrudniony w Urzędzie Miasta G. wydał dowód rejestracyjny (pozwolenie czasowe) pojazdu marki B. (...) nr VIN (...) wystawiony na dane D. R..

Dowody: częściowo wyjaśnienia oskarżonego G. R. (1) – k. 1295, 1437, zeznania świadka D. R. – k. 463; opinie biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych – k. 567-569, 766-771, 1459-1461, 1975v-1976; dowód rejestracyjny – k. 174; kopia umowy sprzedaży pojazdu – k. 182; kopia pełnomocnictwa – k. 188; kopia decyzji administracyjnej – k. 192; kopia wniosku o rejestrację pojazdu – k. 195; dokumentacja dotycząca rejestracji pojazdu – k. 182-200;

Dnia 2 marca 2011 roku, w trakcie przeszukania mieszkania M. P. (1), funkcjonariusze CBŚ Policji ujawnili fakturę VAT dotycząca zakupu pojazdu marki B. (...) nr VIN, wystawioną na nazwisko D. O. (1).

Dowód: protokół przeszukania – k. 20-23;

Dnia 18 maja 2011 roku funkcjonariusze CBŚ Policji udali się do komisu samochodowego (...) przy ul. (...), gdzie zgodnie z pozyskaną informacją miało dojść do sprzedaży pojazdu pochodzącego z kradzieży. Około godziny 12:30, samochodem marki B. (...), wjechał na teren komisu G. R. (1). Funkcjonariusze wówczas oględzin pojazdu oraz kontroli jego dokumentów. W związku z podejrzeniem przestępnego pochodzenia samochodu, G. R. (1) został zatrzymany.

Dowody: zeznania świadka M. R. (2) – k. 176v-177; protokół zatrzymania osoby – k. 164-164v; protokół przeszukania osoby – k. 165-166; protokół oględzin – k. 166-167v; protokół zatrzymania rzeczy – k. 171-173;

Oskarżony M. P. (1) był jednokrotnie karany za usiłowanie kradzieży na mocy wyroku sądu w Gifhorn (Niemcy).

Dowód: karta karna – k. 2004-2006;

Oskarżony G. R. (1) był dwukrotnie karany, w tym jednokrotnie za przestępstwo przeciwko mieniu (art. 286 § 1 k.k.).

Dowód: karta karna – k. 1988-1989;

Sąd zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, Sąd oparł się na wyjaśnieniach oskarżonego K. B. (1), zeznaniach świadków R. B. (1), M. K., J. P. (2), D. L., J. P. (3), D. O. (1) i D. R., a także na zebranych dokumentach urzędowych i prywatnych. Natomiast wyjaśnienia oskarżonych M. P. (1) i G. R. (1) posłużyły poczynieniu ustaleń faktycznych jedynie częściowo, tj. w takim zakresie, w jakim zostały uznane za wiarygodne.

Oskarżony M. P. (1) konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd dał wiarę jego wyjaśnieniom jedynie w zakresie, w jakim dotyczyły okoliczności bezspornych. W ocenie Sądu, w pozostałym zakresie, wyjaśnienia te stanowiły jedynie wyraz przyjętej oskarżonego linii obrony. Odnośnie czynu wymienionego w punkcie I. aktu oskarżenia, Sąd uznał na podstawie zebranych dowodów, że M. P. (1) wiedział, że w walizkach odbieranych dnia 2 marca 2011 roku znajduje się sprzęt elektroniczny skradziony na terenie Niemiec. Zdaniem Sądu, nie jest w szczególności wiarygodne to, że M. P. (1) wyświadczał wówczas jedynie „ przyjacielską przysługę” mężczyźnie o imieniu D.. Z jego wyjaśnień wynika bowiem, że nie łączyły go z nim relacje przyjacielskie, gdyż był to kolega, którego nazwiska oskarżony nie znał, „ poznany przez innego kolegę”. Jasne jest to, że prawdopodobieństwo tego, że jakakolwiek osoba nie zna nazwiska osoby, której wyświadcza „przyjacielską przysługę” odbierając w jego imieniu walizki ze sprzętem o znacznej wartości, jest bardzo niewielkie. W ocenie Sądu, treść wiadomości SMS wymienionych przed popełnieniem omawianego czynu, wskazuje na to, że M. P. (1) był świadom tego, że bierze udział w przerzuceniu skradzionego sprzętu elektronicznego przez zachodnią granicę Rzeczypospolitej Polskiej. Należy w tym miejscu zauważyć, że na dzień przed odbiorem walizek i plecaka, Mężczyzna o imieniu D. (tj. jak następnie ustalono w toku postępowania, D. K.) nadał do oskarżonego wiadomość po treści: „ pytaj o R. kierowcę o 10 dzwoń do niego to się umówicie! T. trzeba mu dać 1200zl. 2w. 1p.”. Sąd doszedł na tej podstawie do wniosku, że M. P. (1) doskonale zdawał sobie sprawę z roli, jaką odgrywa w popełnionym, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, przestępstwie. Informacja o zapłacie, którą należy przekazać kierowcy autobusu utrzymana jest bowiem w tonie imperatywnym. Doświadczenie życiowe wskazuje natomiast, że gdyby rola oskarżonego polegała jedynie na odebraniu i przechowaniu paczek na zasadzie przysługi (nawet gdyby chodziło o paczki nadawane przez serdecznego przyjaciela), to wszelkie koszty zostałyby pokryte przez nadawcę paczki. Ewentualnie, w przypadku gdyby nadawca z jakichś względów nie był w stanie uiścić opłaty, to poprosiłby o to oskarżonego i przeprosił za niedogodności. Co więcej, nadawca wiadomości posłużył się skrótem „ 2w. 1p.”, który wydaje się być dość trudnym do rozszyfrowania dla osoby niewtajemniczonej – co najprawdopodobniej oznacza, że przez popełnieniem czynu, M. P. (1) dokładnie wiedział, że będą to 2 walizki i 1 plecak. Niewiarygodne wydaje się również to, że M. P. (1) nie znał zawartości paczek przed ich odbiorem („ nie miałem pojęcia z czym one są” – k. 1433). Paczki te zawierały bowiem wartościowe urządzenia elektroniczne, które są podatne na uszkodzenia w razie upadku, czy też silnych wstrząsów. Z akt sprawy wynika, że urządzenia te miały zostać wprowadzone do obrotu na terenie Polski, w celu osiągnięcia zysku z odsprzedaży. Stąd należy przyjąć, że nawet w przypadku wyświadczania zwykłej przysługi przez M. P. (1), mężczyzna o imieniu D. poinformowałby oskarżonego o zawartości walizek i plecaka, w celu nakłonienia go do ostrożnego obchodzenia się z nimi – co nie byłoby konieczne np. w razie przewozu odzieży. M. P. (1) musiał sobie zdawać także sprawę z tego, że walizki i plecak będą większej wielkości i o większej wadze, w przeciwnym razie nie poprosiłby specjalnie o pomoc kolegę dysponującego samochodem typu kombi. Na rozprawie, dnia 19 marca 2014 roku, M. P. (1) wyjaśnił, że nie zastanawiał się nad tym, gdzie będzie przechowywał wskazane rzeczy. W ocenie Sądu, także i w tym przypadku, doświadczenie życiowe przekonuje o tym, że wyjaśnienia oskarżonego były nieszczere. Oczywiste jest bowiem to, że gdyby oskarżony miał zamiar jedynie wyświadczyć przysługę, to przed wyrażeniem zgody zastanowiłby się nad tym, co zrobi z odebranymi przedmiotami przed przyjazdem D. do Polski i czy może sobie pozwolić na ich przechowywanie. Należy wskazać, że w toku postępowania ustalono, że mężczyzną, który kontaktował się z oskarżonym w sprawie odbioru paczek był D. K.. Odpowiadając na pytanie prokuratora, oskarżony przyznał przy tym, że zna D. K.. Zaprzeczył jednak, jakoby odbierał dla niego kiedykolwiek jakąś paczkę. W ocenie Sądu, wyjaśnienia M. P. (1), w świetle pozostałych dowodów, świadczą o tym, że jest on znajomym D. K., z którym współpracował w zakresie sprowadzania kradzionego sprzętu elektronicznego do Polski. Ustalenia te zdają się pośrednio potwierdzać wydruki zabezpieczone w toku przeszukania mieszkania oskarżonego (k. 23e), których treść wskazuje na to, że oskarżony wyszukiwał w Internecie adresy sklepów z profesjonalnym sprzętem video zlokalizowanych na terenie państw Europy Zachodniej - najprawdopodobniej, w celu wytypowania kolejnych obiektów nadających się do dokonania kradzieży z włamaniem.

Odnośnie czynów wymienionych w punktach II. i III. aktu oskarżenia, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie, w jakim utrzymywał on, że pojazd marki B. nr VIN (...) zakupił za pośrednictwem Internetu, będąc przekonanym, że jest to „ legalny” pojazd. Należy w tym miejscu zauważyć, że już same, wskazane przez oskarżonego, okoliczności zakupu samochodu kazałyby powziąć daleko idące wątpliwości co do szczerości tych wyjaśnień. Jest bowiem mało prawdopodobne, by jakakolwiek rozsądnie myśląca osoba, mająca uczciwe zamiary, zdecydowała się kupić pojazd na podstawie samych tylko zdjęć zamieszczonych w Internecie, bez sprawdzenia jego stanu technicznego. Jak wykazano w toku postępowania, zakupione przez oskarżonego czerwone B. (...) w sierpniu 2010 roku brało w ciężkim wypadku, w trakcie którego zostało w znacznym stopniu uszkodzone. Oskarżony okoliczności tej nie kwestionował. Nawet nie rozstrzygając tego, czy oskarżony udał się po rozbite B. osobiście (na co wskazują dane przekazane przez władze niemieckie – k. 83), czy też zlecił przywiezienie wraku firmie (...), można na podstawie zasad doświadczenia życiowego stwierdzić, że pojazd ten (wrak) został przez niego sprowadzony jedynie w celu pobrania części nadwozia zawierających nr VIN (...). Zebrane dowody wykluczają bowiem wersje wydarzeń, zgodnie z którą oskarżony sprowadził egzemplarz B. o oryginalnym nr VIN (...) ze wspawanym gniazdem amortyzatora i lewym słupkiem, pochodzącymi z pojazdu o nr VIN (...), nie mając świadomości dokonanych modyfikacji. Kluczowe dla poczynienia ustaleń faktycznych w tym zakresie były opinie biegłych z zakresu badań mechanoskopijnych. Z opinii tych, wbrew wyjaśnieniom M. P. (1), wynika, że karoseria czerwonego B. (...) zabezpieczonego w toku przeszukania mieszkania oskarżonego, nie nosi śladów napraw blacharskich, za wyjątkiem wymiany prawego wzmocnienia bocznego z gniazdem amortyzatora. Co więcej, fabryczna powłoka lakiernicza tejże karoserii miała barwę czarną. Jasne jest zatem to, że gdyby oskarżony rzeczywiście kupił uszkodzony pojazd, a następnie naprawił go na terenie Czech, to dokonane naprawy byłyby widoczne w trakcie badań przeprowadzonych przez biegłych. Powyższych ustaleń nie przekreślają, rzecz jasna, zeznania świadka G. M., który podał, że w czasie popełnienia czynu możliwe było zamówienie zamiennego elementu karoserii z wybitym już numerem VIN. Jak już wskazano, elementy blacharskie zabezpieczonego pojazdu nie nosiły śladów napraw blacharskich, a nadto, oryginalny nr VIN nadwozia zabezpieczonego pojazdu, można było ustalić poprzez zestawienie tzw. cech grupowych (m. in. data produkcji) umieszczonych na różnych elementach nadwozia.

Jak ustalili biegli, część spośród elementów wyposażenia (np. silnik) pojazdu zabezpieczonego u oskarżonego M. P. (1) pochodziła egzemplarza (nr VIN (...)) nabytego przez oskarżonego w sposób legalny. Na podstawie widocznych oznaczeń identyfikacyjnych biegli nie byli przy tym w stanie ustalić pochodzenia innych elementów wyposażenia pojazdu marki B. (...). Sąd zmienił zatem opis czynu zarzucanego M. P. (2) punkcie II. aktu oskarżenia, poprzez wskazanie, że nabył on nie cały pojazd, lecz nadwozie pojazdu marki B. (...) o nr VIN (...). Sąd przyjął nadto, że z nadwoziem tym, nabyte zostały elementy wyposażenia, w postaci poduszki powietrznej kierowcy i pasażera, reflektorów przednich oraz kierownicy. Wprawdzie biegli ustalili, że z elementów tych usunięte zostały oznaczenia identyfikacyjne (co ich zdaniem wyklucza dokonanie kategorycznej oceny). Tym niemniej, ich zdaniem, analiza śladów zebranych podczas badania wskazuje na to, że również pochodzą one z pojazdu o nr VIN (...). Sąd przychylił się do ustaleń biegłych w tym zakresie, uznając iż jedynym racjonalnym uzasadnieniem usunięcia tychże oznaczeń było zapobieżenie ustalenia pochodzenia nadwozia pojazdu na skutek poczynienia ustaleń co do przestępnego pochodzenia jego podzespołów. Sąd uczynił jednakże w tej kwestii wyjątek, dochodząc do wniosku, że przedstawiona przez oskarżonego lista wyposażenia pojazdu o nr VIN (...) (która nie uwzględniała zainstalowanego w zabezpieczonym egzemplarzu uchwytu do napojów, wymienionego, z kolei, na liście wyposażenia pojazdu o VIN (...) - k. 602-603) rodzi daleko idące wątpliwości co do pochodzenia deski rozdzielczej pojazdu. Ponieważ wątpliwości tych nie sposób wyjaśnić w postępowaniu dowodowym, Sąd rozstrzygnął je na korzyść oskarżonego.

Odnośnie czynu wymienionego w punkcie IV. aktu oskarżenia, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie, w jakim utrzymywał on, że nie miał zamiaru przywłaszczenia dowodu rejestracyjnego należącego do D. L.. Z zeznań D. L. wynika wprawdzie, że jej narzeczony R. K. w 2010 roku odwiedził M. P. (1) i wówczas, prawdopodobnie, pozostawił dokument w jego mieszkaniu. Okoliczność ta nie wyklucza jednak zamiaru M. P. (1). Należy bowiem podkreślić, że w przypadku pozostawienia dowodu przez znajomego, uczciwie postępująca osoba starałaby się go o tym fakcie niezwłocznie powiadomić. Tymczasem, oskarżony schował dokument w koszulce, którą umieścił w segregatorze służącym do przechowywania innych dokumentów dotyczących pojazdów oraz uprawnień do kierowania nimi. Okoliczności popełnienia czynu i ujawnienia dokumentu wskazują na to, że po znalezieniu dowodu rejestracyjnego, oskarżony działał w sposób przemyślany i przechowywał dokument w sposób umożliwiający posłużenie się nim w nieustalonym celu.

Oskarżony G. R. (1) w swych wyjaśnieniach kwestionował, że nabyty przez niego pojazd marki B. (...) pochodził z kradzieży i posiadał modyfikacje, polegające m. in. na wymianie gniazda amortyzatora z wybitym numerem VIN. Nadto, zaprzeczył jakoby miał zamiar nabyć pojazd pozyskany w drodze przestępstwa. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom G. R. (1), uznając je za wyraz przyjętej przez niego linii obrony. Należy zauważyć, ze choć G. R. (1) stwierdził, że zna się na samochodach i wie, „ czy są przerabiane”, to jednak nie podjął żadnej rzeczowej polemiki z ustaleniami biegłych z zakresu mechanoskopii, stwierdzając, że nie ma pojęcia o co w nich chodzi, bo nie jest blacharzem. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie zawierały zatem sprzeczność. Z jednej strony utrzymywał on bowiem, że potrafi rozpoznać modyfikacje służące zatarciu śladów kradzieży, z drugiej zaś, twierdził iż nie potrafi wywieść, dlaczego zdaniem biegłych (mimo sporządzenia jasnych i czytelnych opinii), samochód nosi ślady przerabiania oznaczeń identyfikacyjnych. Okoliczności nabycia przez G. R. (1) wymienionego pojazdu należy określić jako niejasne. Oskarżony utrzymywał, że zakupił pojazd od mężczyzny, którego danych osobowych nie zna, lecz który już wcześniej sprzedawał mu samochody. Z akt sprawy wynika, że zawarcie umowy sprzedaży nie zostało stwierdzona pismem. Co więcej, oskarżony najprawdopodobniej nie otrzymał dokumentów pozwalających ustalić, w jaki sposób sprzedający uzyskał własność pojazdu (dokumenty takie nie zostały przekazane do Urzędu Miasta G. – k. 182-200). Sąd doszedł do przekonania, że zawarcie przez oskarżonego ustnej umowy sprzedaży z osobą znaną jedynie z widzenia, bez spisania jej danych osobowych, na podstawie dokumentacji nieuwzględniającej pełnej historii pojazdu, świadczy o tym, że G. R. (1) najprawdopodobniej przewidywał (co najmniej godził się z tym), że nabywany pojazd może pochodzić z kradzieży. Oskarżony, jak sam przyznał, zajmował się skupowaniem samochodów zarobkowo. Miał zatem wiedzę na temat czynności jakich należy dopełnić w celu weryfikacji sprzedającego, jak i wymogów formalnych, jakich trzeba dopełnić przy zakupie, a następnie przy rejestracji pojazdu. W ocenie Sądu, zachodzi duże prawdopodobieństwo, że G. R. (1) nabył pojazd nie od „ handlarza” który sprzedał mu w przeszłości kilkanaście pojazdów, lecz w zgoła innych okolicznościach, na podstawie tzw. „okazji” – skoro oskarżony nie był w stanie nawet w przybliżeniu opisać tej osoby oraz wskazać miejsca jej pobytu. Okoliczność godzenia się przez G. R. (1) na przestępne pochodzenie pojazdu, potwierdza, w ocenie Sądu, zachowanie oskarżonego po popełnieniu czynu. Fakt, iż G. R. (1), bez wyraźnego powodu nakłonił D. R. do zarejestrowania pojazdu na swoje dane, po przedłożeniu sfałszowanej umowy sprzedaży, wskazuje na to, że D. R. miał pełnić w popełnieniu badanego czynu rolę tzw. „słupa”, tj. osoby, która ma za zadanie zamaskować rzeczywistego nabywcę pojazdu w celu zatarcia śladów przestępstwa. Sąd nie dał nadto wiary wyjaśnieniom oskarżonego, że dowodowa umowa sprzedaży (k. 182) pojazdu jest autentyczna i została podpisana przez sprzedającego in blanco. Gdyby tak rzeczywiście było, to nie byłoby żadnego powodu, by wpisywać w umowie tak odległą datę jak „ 04.05.2011r.”, w sytuacji gdy, jak zeznał świadek D. R. (k. 423), G. R. (1) nabył pojazd na przełomie lat 2010 i 2011. Natomiast jeżeli wyjaśnienia G. R. (1) należy rozumieć w ten sposób, że wymieniony przez niego „ handlarz” przekazał mu umowę podpisaną in blanco przez Dirka K., to wynikałoby z tego, że umowa ta musiałaby zostać wypisana właśnie przez owego „ handlarza”, nie zaś przez oskarżonego.

Świadkowie R. B. (1), M. K. i J. P. (2) opisali okoliczności zatrzymania M. P. (1) i K. B. (1) dnia 2 marca 2011 roku.

Świadek M. R. (2) , pracownik komisu (...) potwierdził, że G. R. (1) zamierzał zbyć zakupiony samochód marki M. (...) o numerze (...) i opisał okoliczności zatrzymania oskarżonego przez Policję.

Świadkowie J. P. (3) i D. L. zeznali, że byli współwłaścicielami pojazdu marki V. (...) o nr VIN (...) i nr rej. (...) oraz potwierdzili, że w sierpniu 2010 roku, D. L. złożyła wniosek o wydanie wtórnika dowodu rejestracyjnego, w przekonaniu o jego zagubieniu. Nadto, świadek D. L. przyznała na rozprawie, że od swego chłopaka, R. K. dowiedziała się, że możliwe jest, iż w sierpniu 2010 roku R. K. pozostawił przez nieuwagę dowód rejestracyjny u M. P. (1).

Świadkowie K. P. i J. P. (1) potwierdzili, że J. P. (1) prowadzi działalność gospodarczą z zakresu pośrednictwa w rejestracji pojazdów. Nadto świadek J. P. (1) przyznał, że mógł pośredniczyć w rejestracji B. (...) o numerze VIN (...) na dane D. R.. Świadek G. M. zeznał, że M. P. (1) był w przeszłości klientem salonu (...) i kupił dużo części. Świadek nie przypominał sobie, jakoby oskarżony zakupił kiedyś całą karoserię pojazdu marki B., a jedynie jej elementy.

Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych wyżej świadków, gdyż dotyczyły one okoliczności bezspornych, a nadto brak jest jakichkolwiek dowodów mogących podważać ich wiarygodność.

Świadek D. R. przyznał, że na prośbę G. R. (1) zarejestrował na swoje dane samochód marki B. (...) o numerze VIN (...) (a właściwie (...)). Sąd dał wiarę tym zeznaniom, gdyż znalazły one, w szczególności, potwierdzenie w dokumentacji pozyskanej z Urzędu Miasta G. (k. 182-200).

Sąd z ostrożnością potraktował zeznania świadka D. O. (1) . Świadek wprawdzie potwierdził, że na prośbę mężczyzny o imieniu K. zakupił na terenie Czech samochód marki B. (...) o numerze VIN (...), który (jak później ustalono) posłużył do pobrania gniazda amortyzatora, wspawanego do pojazdu nabytego przez G. R. (1). Tym niemniej, wobec niejasności w zeznaniach świadka, można mieć wątpliwości co do ich prawdziwości w zakresie okoliczności dokonania zakupu oraz dalszych losów pojazdu, zwłaszcza że D. O. (1), jak przyznał (k. 1492), zna G. R. (1).

Nie miały istotnego znaczenia zeznania świadków Ł. K., A. G., G. R. (2), R. Z., M. B., A. W., B. W., R. B. (2), K. B. (2).

Sąd oparł swe ustalenia na treści opinii biegłych z zakresu informatyki oraz badań mechanoskopijnych (k. 1973v-1976v). Opinie te zostały wydane przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe we wskazanych dziedzinach nauki. Są przejrzyste, jasne i spójne. Formułują jednoznaczne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniach o dopuszczeniu tych dowodów. Brak jest również wątpliwości co do bezstronności biegłych. Wnioski biegłych z zakresu informatyki nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Odnośnie opinii sporządzonych przez biegłych P. P., J. M. i K. H., oskarżeni M. P. (1) i G. R. (1) oraz ich obrońca starali się wykazać, iż biegli ci nie wyjaśnili dostatecznie na jakiej podstawie ustalili fabrycznie naniesione nr VIN zabezpieczonych pojazdów oraz wyszczególnili fabryczne elementy wyposażenia. W ocenie Sądu, zarzuty te były częściowo zasadne w odniesieniu do opinii pisemnych sporządzonych w postępowaniu przygotowawczym przez biegłych J. M. i K. H., którzy ograniczyli się do zdawkowych stwierdzeń, że w trakcie przeprowadzonych badań ustalono określone nr VIN oraz do wyliczenia elementów wyposażenia zamontowanych fabrycznie w tym pojeździe. Warto w tym miejscu zauważyć, że biegły P. P. w opinii sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym nie wskazał pierwotnego numeru VIN, wskazując jedynie, że nadwozie należało do innego pojazdu niż ten, z którego pochodziło gniazdo amortyzatora, nadto ograniczył się do odczytania, tam gdzie było to możliwe, numerów zamontowanych podzespołów. Zdaniem Sądu, przedstawiając ustne opinie uzupełniające na rozprawie, biegli w wystarczającym zakresie przedstawili tok rozumowania, który doprowadził ich do sformułowania wniosków dotyczących oznaczeń identyfikacyjnych pojazdów oraz ich podzespołów. W odniesieniu do fabrycznie naniesionego numeru VIN pojazdu B. (...), należy podnieść, że biegły J. M. wyjaśnił, iż zdołał ustalić tenże numer na podstawie cech grupowych, takich jak data produkcji (k. 1457), umieszczanych przez producenta na różnych elementach nadwozia. Natomiast w odniesieniu do fabrycznie naniesionego numeru VIN pojazdu B. (...), biegły K. H. wskazał, że oryginalny nr VIN nadwozia zabezpieczonego pojazdu, można było ustalić poprzez dokonanie odczytu ze sterownika elektronicznego pojazdu, który to sterownik (jak podkreślał biegły K. H. – k. 1975v) zamontowany był w zamontowanym fabrycznie, niewymienionym elemencie wyposażenia pojazdu. W ocenie Sądu, w realiach przedmiotowej sprawy nie było koniecznie przedstawienie przez biegłych bardziej szczegółowej metodologii badań, ponieważ, jak słusznie podniesiono, dane te, stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa (...), mogłyby posłużyć w przyszłości kolejnym sprawcom do udoskonalenia technik „legalizacji” kradzionych pojazdów. Przy czym należy zauważyć, że powołani wymienieni wyżej biegli precyzyjnie wytłumaczyli, dlaczego doszli do wniosków, że w pojazdach nabytych przez M. P. (1) i G. R. (1) wspawane zostały nieoryginalne gniazda amortyzatora, tj. wskazali na niefabryczne spojenia tych części z karoserią oraz niefabryczne nity montażowe. Zastrzeżeń Sądu nie wzbudziły, wreszcie, wnioski biegłego J. M. dotyczące elementów wyposażenia pojazdu B. (...) o numerze VIN (...). Biegły zdołał wprawdzie odczytać jedynie numer seryjny zapisany poduszce powietrznej pasażera. Natomiast w odniesieniu to poduszki powietrznej kierowcy, kierownicy, deski rozdzielczej oraz reflektorów, stwierdził, że już samo usunięcie ich oznaczeń identyfikacyjnych świadczy o tym, że pochodzą z kradzieży. Jasne jest to, że stwierdzenie to nie wystarcza do przyporządkowania tychże elementów do konkretnego samochodu. Tym niemniej, biegły wyjaśnił, że doszedł do wniosku, że elementy te pochodzą najprawdopodobniej z samochodu o numerze VIN (...). in. na podstawie zarysowań występujących na elementach mocowania poduszki do kierownicy, a także na podstawie daty produkcji kierownicy. Jak już wspomniano wcześniej Sąd nie przychylił się do opinii biegłego jedynie w zakresie dotyczącym deski rozdzielczej pojazdu, z uwagi na uzasadnione wątpliwości powzięte na skutek analizy spisu elementów wyposażenia pojazdu (k. 601-603).

Sad oparł się na dokumentach urzędowych przywołanych w ustaleniach faktycznych, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Istotne znaczenie miały również zebrane w sprawie dokumenty prywatne i dowody rzeczowe, takie jak dokumenty przekazane do Urzędu Miasta G. w postępowaniu dotyczącym rejestracji pojazdu B. (...) (k. 182-200) oraz wydruki zabezpieczone u M. P. (1) (k. 6a, 23e).

Ustalony stan faktyczny pozwolił na przypisanie M. P. (2) i G. R. (1) czynów zarzucanych im w akcie oskarżenia.

W odniesieniu do M. P. (1), w przypadku czynu opisanego w punkcie 1-I. aktu oskarżenia (popełnionego, według treści zarzutu, wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1)), należy podnieść, że oskarżony przyjął nadany przez D. K., w walizkach oraz plecaku, sprzęt elektroniczny, wiedząc że pochodzi on z kradzieży z włamaniem do sklepu zlokalizowanego na terenie Niemiec. Działanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

W przypadku czynu wymienionego w punkcie 2-I. aktu oskarżenia, oskarżony nabył pojazd (czy też fragmenty pojazdu) marki B. (...) nr VIN (...), także mając świadomość, że pochodzi on z kradzieży. Gdyby tak nie było, nie zmieniałby jego numerów identyfikacyjnych, nie kupując w tym celu samochodu, mającego stanowić „dublet” dla kradzionego pojazdu. Tym zachowaniem oskarżony także wypełnił znamiona przestępstwa z art. 291 § 1 k.k.

W przypadku czynu wymienionego w punkcie 2-II. aktu oskarżenia, M. P. (1) usunął znaki identyfikacyjne samochodu o nr VIN (...), umieszczone na obudowie amortyzatora i oraz tabliczce znamionowej, po czym zastąpił je znakami identyfikacyjnymi samochodu o nr VIN (...), umieszczonymi na tych samych elementach pojazdu. W ten sposób dokonał ich przerobienia, a więc wyczerpał znamiona czynu z art. 306 § 1 k.k. Wniosek o usunięciu przez M. P. (1) wskazanych znaków identyfikacyjnych jest naturalną konsekwencja skazania go za czyn z art. 291 § 1 k.k. o którym mowa w punkcie 2 aktu oskarżenia. Skoro M. P. (1) wszedł w posiadanie pojazdu (lub przynajmniej jego części) pochodzącego z kradzieży, nadto bez wątpienia kupił wrak analogicznego pojazdu, z którego przełożono następnie do samochodu zabezpieczonego od M. P. (1) oznaczenia identyfikacyjne, to logicznym jest wnioskowanie, że przerobienia znaków identyfikacyjnych dokonał sam M. P. (1) lub też inna osoba na jego zlecenie lub we współudziale z nim. Wszystko bowiem wskazuje na to, że już sam wrak samochodu B. kupowany był przez M. P. (1) jako tzw. „dublet” i przeznaczony do legalizacji kradzionego pojazdu.

W przypadku czynu wymienionego w punkcie 2-III. aktu oskarżenia, M. P. (1) zatrzymał dla siebie dokument wystawiony na nazwisko D. L., pozostawiony w jego mieszkaniu przez R. K.. Jest oczywiste, że oskarżony nie był w żaden sposób uprawniony do rozporządzania dokumentem. Mimo to, nie zawiadomił R. K., czy też D. L. o jego znalezieniu i umieścił go w segregatorze (ukrył go). W ten sposób wypełnił znamiona art. 276 k.k.

W odniesieniu do G. R. (1), w przypadku czynu wymienionego w punkcie 3-I. aktu oskarżenia, oskarżony nabył pojazd marki B. (...) nr VIN (...), mając świadomość , że samochód pochodzi z kradzieży lub co najmniej godząc się na to, że nabywa pojazd pochodzący z kradzieży. Jak wcześniej wskazano świadczy o tym nabycie przez niego samochodu bez podpisania umowy od nieustalonej osoby, (nowej kontroli przez osobę zajmującą się zawodowo handlem samochodami. Na świadomość oskarżonego co do nielegalnego pochodzenia samochodu wskazuje także fakt, iż oskarżony nie chciał zarejestrować samochodu na siebie, tylko namówił do tego kolegę. Nabycie przez oskarżonego samochodu pochodzącego z kradzieży wyczerpało znamiona czynu z art. 291 § 1 k.k.

W przypadku czynu wymienionego w punkcie 3-II. aktu oskarżenia, oskarżony G. R. (1), działając przez J. P. (1), przedłożył w Urzędzie Miejskim w G. podrobioną (zawierającą sfałszowany nieczytelny podpis Dirka K.) umowę sprzedaży pojazdu marki B. (...) nr rej. (...), przez co wprowadził pracownika urzędu w błąd co do tego, że nabywcą (właścicielem) pojazdu jest D. R., co doprowadziło do wydania stwierdzającego tę okoliczność dowodu rejestracyjnego. W ten sposób, oskarżony dopuścił się czynu z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd w tym zakresie zmodyfikował opis czynu i kwalifikację zawartą w akcie oskarżenia, według której oskarżony miał kierować działaniem J. P. (1) i dopuścić się czynu w ramach tzw. Sprawstwa kierowniczego. Sam J. P. (1) nie miał bowiem świadomości jakichkolwiek nieprawidłowości przy rejestracji pojazdu, trudno zatem mówić, by być „kierowany” przez oskarżonego. Sąd uznał, że J. P. (1) w istocie był jedynie „narzędziem” w rękach G. R. (1), któremu można był przypisać sprawstwo w ramach art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd uznał natomiast zebrany materiał dowodowy za niewystarczający do wydania wyroku skazującego wobec oskarżonego K. B. (1). Analizując akta sprawy, można dojść do wniosku, że jedyną faktyczną podstawą sformułowania przeciwko niemu zarzutu w akcie oskarżenia była obecność oskarżonego na dworcu (...) w G. w momencie odbierania sprzętu elektronicznego przez M. P. (1). Należy w tym miejscu zauważyć, że zarówno K. B. (1), jak i M. P. (1) konsekwentnie zaprzeczali, jakoby K. B. (1) miał świadomość zawartości walizek oraz plecaka. Co więcej, oskarżeni podkreślali, że po zatrzymaniu pojazdu, K. B. (1) nie wysiadł z niego i ruszył na pomoc M. P. (2) dopiero w momencie, gdy zorientował się co do ilości odbieranych przez niego bagaży. Na zamiar dopuszczenia się paserstwa w przypadku K. B. (1) nie wskazują w żadnej mierze zeznania funkcjonariuszy Policji, którzy dokonali zatrzymania K. B. (1) i M. P. (1) dnia 2 marca 2011 roku R. B. (1) (k. k.18v-19, 456), M. K. (k. 2050-2051) i J. P. (2) (k. 2051). Na jakąkolwiek świadomość oskarżonego co do tego jakie bagaże mają zostać odebrane przez M. P. (1) i jaka jest ich zawartość nie wskazują wreszcie w żadnej mierze zebrane dowody o charakterze obiektywnym, mające choćby postać poszlaki. W szczególności, w trakcie przeszukań pojazdu (k.12-15), czy mieszkania oskarżonego nie znaleziono żadnych rzeczy, co do których zachodziłoby podejrzenie, że pochodzą z kradzieży, czy też innych przedmiotów, które wskazywałyby niezbicie, że zajmuje się on obrotem takimi rzeczami. Nadto, w telefonach komórkowych zabezpieczonych od oskarżonego, nie ujawniono żadnych danych wskazujących na jego świadomy udział w paserstwie czy też na znajomość z D. K. – osobą która dzwoniła do M. P. (1). Wskazać należy, że brak jest możliwości ustalenia zakresu wiedzy K. B. (1) co do tego jaki bagaż ma być odebrany, skąd pochodzi, czy jest to bagaż M. P. (1) czy też innej osoby, brak jest bowiem możliwości ustalenia, co dokładnie przekazał oskarżonemu B. oskarżony P.. Wobec zasady rozstrzygania nie dających się rozstrzygnąć wątpliwości na korzyść oskarżonego Sąd uznał, że fakt pomocy koledze w odebraniu bliżej nieustalonego bagażu z dworca i użyczenie samochodu nie wypełnia znamion żadnego z przestępstw, w tym także paserstwa nieumyślnego. Okoliczności odbioru bagaży nie były szczególne. Trudno było na ich podstawie przypuszczać, że zawartość walizek będzie pochodziła z przestępstwa. Z uwagi na to, iż przedmiotowym postępowaniu ustalono, że K. B. (1) nie popełnił czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia, zasadne było wydanie wyroku uniewinniającego (punkt 7. sentencji wyroku).

W czasie popełnienia przez oskarżonych przypisanych im czynów, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca ich kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonych. Nie byli oni w szczególności ograniczeni w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swoich czynów przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych.

Stopień szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu M. P. (2) w punkcie 1-I., 2-I. i 2.-II aktu oskarżenia należy określić jako wysoki. Oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, przyjmując przedmioty o stosunkowo wysokiej wartości. W celu ukrycia przestępnego pochodzenia pojazdu, dokonał nie tylko przerobienia numeru VIN, lecz również usunięcia numerów seryjnych z komponentów pojazdu, a nadto przemalował pojazd na inny kolor. Nie ulega wątpliwości, że w wymienionych przypadkach M. P. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jak wynika z akt sprawy, w przypadku czynu wymienionego w punkcie 1-I. aktu oskarżenia, M. P. (1) najprawdopodobniej brał udział w procederze polegającym na dystrybuowaniu na terenie Polski urządzeń skradzionych przez grupę przestępczą działającą na terenie Niemiec. Stopień szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu M. P. (2) w punkcie 2-III., należy natomiast określić jako niemały. Oskarżony wprawdzie nie posłużył się w żaden sposób ukrytym dowodem rejestracyjnym. Tym niemniej, miał pełną świadomość, że zatrzymując dokument dla siebie krzywdzi inną osobę, która będzie, w szczególności, zmuszona złożyć wniosek o wydanie wtórnika dokumentu tożsamości. Stopień zawinienia oskarżonego był zatem wysoki.

Na niekorzyść oskarżonego M. P. (1) przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynów, a zwłaszcza stopień zawinienia oraz przyświecająca mu motywacja. Nadto, za okoliczność łagodzącą należy uznać fakt, że był on karany na terenie Niemiec za przestępstwo przeciwko mieniu.

Na korzyść M. P. (1) przemawia jedynie fakt, że przed popełnieniem przypisanych mu czynów był osobą niekaraną. Prowadzi także ustabilizowany tryb życia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności za czyn opisany w punkcie I aktu oskarżenia Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. (1) karę 1 roku pozbawienia wolności, a wobec popełnienia czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd wymierzył mu także karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20 złotych każda stawka, przy czym ilość stawek dziennych warunkowana była szkodliwością społeczną czynu, a wysokość stawki sytuacją majątkową oskarżonego.

Za przestępstwo ujęte w punkcie II aktu oskarżenia (zarzut 2 – I) Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, a wobec popełnienia przestępstwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dodatkowo wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20 złotych każda stawka, przy czym ilość stawek dziennych warunkowana była szkodliwością społeczną czynu, a wysokość stawki sytuacją majątkową oskarżonego.

Za przestępstwo zarzucane mu w punkcie III aktu oskarżenia (zarzut 2-II) Sąd wymierzył oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, a za przestępstwo z art. 276 k.k.

W punkcie 5. sentencji wyroku, Sąd połączył kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny, orzeczone wobec M. P. (1) w punktach 1.-4. sentencji wyroku, wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną 150 stawek dziennych grzywny po 20 złotych, stosując wobec niego zasadę częściowej absorpcji z uwagi na bliski związek czasowy popełnionych czynów. Przeciwko zastosowaniu całkowitej absorpcji kar przemawiał wzgląd na cele kary. W ocenie Sądu, niewychowawczym posunięciem byłoby niejako premiowanie oskarżonego łagodniejszym wymiarem kary z tego tylko powodu, że dopuścił się on kilku czynów, odznaczających się wysokim stopniem szkodliwości społecznej, w relatywnie krótkich odstępach czasu. Wzgląd na cele wychowawcze kary przemawia również za niemal pełną kumulacją orzeczonych w stosunku do M. P. (1) kar grzywny. W ocenie Sądu grzywna w ustalonej wysokości, wraz z karą pozbawienia wolności, powinna doprowadzić do tego, że M. P. (1) (...) swoje postępowanie i poweźmie przekonanie o nieopłacalności popełniania przestępstw.

Stopień szkodliwości czynów przypisanych G. R. (1) należy określić jako wysoki. Choć oskarżony działał „jedynie” w zamiarze ewentualnym, to jednak przyjął przedmioty o stosunkowo wysokiej wartości, kierując się pragnieniem osiągnięcia zysku. Następnie w celu ukrycia przestępnego pochodzenia pojazdu, posłużył się sfałszowanym dokumentem i wyłudził urzędowe poświadczenie nieprawdy. Nie ulega wątpliwości, że w tym przypadku G. R. (1) działał z premedytacją.

Na niekorzyść oskarżonego G. R. (1) przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynów, a zwłaszcza stopień zawinienia oraz przyświecająca mu motywacja. Nadto, za okoliczność obciążającą należy uznać fakt, że był on dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu.

Na korzyść G. R. (1) przemawia jedynie fakt, że przed popełnieniem przypisanych mu czynów był osobą niekaraną oraz prowadzi ustabilizowany tryb życia.

Mając na uwadze powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 291 § 1 k.k. karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, a wobec działania oskarżonego w celu osiągnięcia korzyści majątkowej Sąd wymierzył mu także karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 20 złotych każda stawka. Ilość stawek miarkowana jest społeczną szkodliwością czynu a wysokość stawki sytuacją majątkową oskarżonego.

Za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k., art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 270 § 1 k.k. Sąd skazał G. R. (1) na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, uwzględniając wskazane wyżej okoliczności obciążające i łagodzące.

W punkcie 10. sentencji wyroku, Sąd połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wobec G. R. (1) w punktach 8. i 9. sentencji wyroku, wymierzając karę łączną roku pozbawienia wolności. Sąd mógł wymierzyć G. R. (1) karę łączną od 10 miesięcy pozbawienia wolności do roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności. Za zastosowaniem częściowej absorpcji kar przemawia bardzo bliski (choć nie ścisły) związek czasowy popełnionych czynów oraz fakt, że drugi z popełnionych czynów był konsekwencją popełnienia pierwszego z nich. Przeciwko zastosowaniu całkowitej absorpcji kar przemawiał, podobnie jak w przypadku M. P. (1), wzgląd na cele kary.

W ocenie Sądu orzeczenie wobec M. P. (1) i G. R. (1) kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (punkty 6. i 11. sentencji wyroku) będzie wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Wprawdzie stopień szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonym czynów był wysoki, a oskarżeni byli już karani za przestępstwa przeciwko mieniu. Tym niemniej, w ocenie Sądu oskarżeni nie są na tyle zdemoralizowani, by uzasadnione było zastosowanie wobec nich najbardziej dotkliwej kary polegającej na bezwarunkowej izolacji. W czasie popełnienia czynów, M. P. (1) i G. R. (1) byli osobami niekaranymi. W ocenie Sądu, zasadne jest danie oskarżonym swoistej szansy poprzez umożliwienie wynagrodzenia społeczeństwu ich win w warunkach wolnościowych. Można żywić nadzieję, że zagrożenie przerwaniem okresu próby będzie czynnikiem, który zmobilizuje M. P. (1) i G. R. (1) do przestrzegania obowiązującego prawa. Trzeba zaznaczyć, że prócz kar pozbawienia wolności, Sąd wymierzył również oskarżonym kary grzywny, stanowiące realną dolegliwość o charakterze majątkowym, które powinny zapobiec wystąpieniu w ich świadomości poczucia bezkarności.

Orzekając o warunkowym zawieszeniu kar pozbawienia wolności, Sąd zastosował przepisy w brzmieniu sprzed dnia 1 lipca 2015 roku, jako względniejsze dla sprawcy. Obecnie, co do zasady, nie jest możliwe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności przekraczającej rok (co się tyczy M. P. (1)). Nadto obligatoryjne jest w takiej sytuacji nałożenie któregoś z obowiązków z art. 72 § 1 k.k.

W punkcie 12. wyroku, Sąd orzekł zwrot pojazdu marki B. o nr rej. (...), nabytego przez oskarżonego G. R. (1), na rzecz obecnego właściciela, spółki (...) – przedsiębiorcy ubezpieczeniowego, wobec ustalenia, że samochód ten pochodzi z kradzieży.

W punkcie 13. sentencji wyroku, Sąd obciążył oskarżonych M. P. (1) i G. R. (1) przypadającymi na nich kosztami postępowania, nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonych od obowiązku ich poniesienia.

Z uwagi na uniewinnienie oskarżonego K. B. (1), przypadającymi na niego kosztami procesu należało obciążyć Skarb Państwa.