Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Zakopanem II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Leszek Łowczowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Tokarska - Pasternak

przy udziale prokuratora Elżbiety Jankowskiej

po rozpoznaniu w dniach: 10 października 2014 r., 5 grudnia 2014 r., 6 lutego 2015 r., 2 kwietnia 2015 r., 29 kwietnia 2015 r., 3 czerwca 2015 r., 5 sierpnia 2015 r., 9 września 2015 r., 12 listopada 2015 r. i 18 maja 2016 r. sprawy

K. R.

s. W. i L.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 14 listopada 2011 roku do 21 listopada 2011 roku w Z., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny w toku postępowania sygn. akt. I Nc 460/11 w błąd, co do wysokości przysługującego mu roszczenia wobec M. B. i doprowadził w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tego pokrzywdzonego, poprzez wydanie nakazu zapłaty kwoty 25.920 złotych, gdy przysługiwało mu roszczenie w kwocie nie większej niż 3.000 złotych, czym spowodował szkodę w mieniu pokrzywdzonego M. B. w wysokości 22.920 złotych

to jest o przestępstwo z art. 286 § 1 kk

I. uznaje oskarżonego K. R. za winnego tego, że w okresie od 14 listopada 2011 roku do 21 listopada 2011 roku w Z., działając z zamiarem oszustwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny w toku postępowania sygn. akt. I Nc 460/11 w błąd, co do wysokości przysługującego mu roszczenia wobec M. B. i doprowadził w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tego pokrzywdzonego, poprzez uzyskanie nakazu zapłaty na kwotę 25.920 złotych, gdy przysługiwało mu roszczenie w kwocie nie większej niż 8.000 złotych, czym spowodował szkodę w mieniu pokrzywdzonego M. B. w wysokości 17.920 złotych, co stanowi przestępstwo z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za to na mocy powołanych przepisów wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II. na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu K. R. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby,

III. na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 33 § 2 kk wymierza oskarżonemu K. R. karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda,

IV. na podstawie art. 627 kpk zasądza od oskarżonego K. R. na rzecz:

a) oskarżyciela posiłkowego M. B. kwotę 1.176 (jednego tysiąca stu siedemdziesięciu sześciu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

b) Skarbu Państwa kwotę 220 (dwustu dwudziestu) złotych tytułem opłat oraz kwotę 1.921,54 (jednego tysiąca dziewięciuset dwudziestu jeden 54/100) złotych tytułem wydatków.

Sygn. akt II K 424/14 Z., dnia 17 czerwca 2016 r.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 maja 2016 roku

Sąd ustalił stan faktyczny:

Oskarżony K. R. świadczy kompleksowe usługi w zakresie instalacji elektrycznych. W ramach wykonywanego zawodu często współpracował z oskarżycielem posiłkowym M. B., który jako architekt często polecał go swoim klientom. Wyżej wskazani na przełomie maja i czerwca 2011 r. zawarli ustną umowę o roboty budowlane, na mocy której oskarżony miał wykonać prace budowlane w należącym do Oskarżyciela posiłkowego budynku mieszczącym się pod adresem G. 106 w postaci odgromienia oraz całości instalacji elektrycznej. Strony umowy z uwagi na długotrwałą współpracę miały do siebie zaufanie. Oskarżony i oskarżyciel posiłkowy po oględzinach przedmiotowego domu uzgodnili ryczałtowe rozliczenie należności ustalając, iż odgromienie będzie kosztowało 5 000 zł natomiast całość instalacji elektrycznej 15 000 zł.

Dowód:

- zeznania świadków:

- M. B. k. 220-221, 262-263, 47-48, 99-100, 104-105,

- M. K. k. 235- 237, 71-72,

- Nagranie na płycie CD k. 4,

- opinia biegłego w zakresie techniki audiowizualnej P. G. k. 274-286,

- postanowienie z dnia 25 marca 2011 nr (...). (...).2.4.2011 k. 226,

- wniosek o określenie warunków przyłącza do sieci elektroenergetycznej (...) SA k. 227,

- umowa nr UM_ (...) o przyłączenie do sieci przedsiębiorstwa energetycznego k. 228-229,

- protokiół nr R5_ (...) odbiór techniczny przyłącza k. 230,

- akt notarialny rep.A nr (...) k. 231,

- zgłoszenie gotowości instalacji do przyłączenia k. 232,

- oświadczenie o stanie technicznym instalacji elektrycznej przyłączonej do sieci dystrybucyjnej k. 233,

- pełnomocnictwo z daty 17 kwietnia 2012 r. k. 234,

Oskarżony przystąpił do wykonywania prac. W ich trakcie oskarżony poprosił inwestora M. B. o wypłacenie zaliczki za wykonywane prace. W związku z tym oskarżyciel posiłkowy w dniu 9 czerwca 2011 r. udał się do Banku (...) w Z. przy ul. (...) gdzie po wypłaceniu pieniędzy przekazał K. R. kwotę 10 000 zł, nie żądając jakiegokolwiek potwierdzenia. Następnie M. B. również na prośbę oskarżonego po wykonaniu przez oskarżonego większości prac w sierpniu 2011 r, przekazał oskarżonemu kolejną ratę w wysokości 5 000 zł. Wówczas przyjechał na budowę wraz ze wspólnikiem, który w trakcie rozliczeń oglądał zaawansowanie prac w domu oskarżyciela posiłkowego. Podczas rozmowy M. B. z K. R. doszło pomiędzy nimi do ostrej wymiany zdań dotyczącej wysokości wynagrodzenia za wykonane prace. Oskarżony za wykonanie prac odnoszących się do instalacji elektrycznej z uwagi na szerszy ich zakres niż pierwotnie przyjmował, a w związku z tym większy koszt żądał zapłaty dodatkowo kwoty 8 000 zł. Oskarżyciel posiłkowy z uwagi na fakt, że według niego zwyczajowo w budownictwie można podnieść kwotę za wykonane dodatkowe roboty wyłącznie o 20 % nie zgodził się na przedstawione warunki i zaproponował podwyższenie kwoty o co najwyżej 3 000 zł. Ponadto M. B. chciał, by kwota ta uwzględniała poniesione przez niego koszty związane z niezrealizowaniem przez oskarżonego okablowania instalacji alarmowej w wysokości 2 000 zł, które poniósł powierzając te prace innemu przedsiębiorcy. Ostatnią ratę za wykonane prace w wysokości 5 000 zł oskarżyciel posiłkowy przekazał K. R. we wrześniu 2011 r. pod koniec wykonywania umówionych prac.

Dowód:

- zeznania świadków:

- M. B. k. 220-221, 262-263, 47-48, 99-100, 104-105,

- M. K. k. 235- 237, 71-72,

- częściowo zeznania świadka M. S. (1) k. 221-222, 113-114,

- nagranie na płycie CD k. 4,

- opinia biegłego w zakresie techniki audiowizualnej P. G. k. 274-286,

- kosztorys powykonawczy z dnia 13.08.2011 r. k. 265-272,

Pozwem z dnia 14 listopada 2011 r. oskarżony K. R. wytoczył powództwo o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym na kwotę 25.920 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu K. R. wskazał, iż pozwany ustnie zlecił mu wykonanie instalacji elektrycznej w nowobudowanym budynku w G.. Strony ustaliły, że wynagrodzenie za wykonanie instalacji w tym materiały wyniesie 25.920 zł brutto w trakcie realizacji zlecania żona pozwanego powołująca się na działanie w jego imieniu wielokrotnie zmieniała zakres robót i wprowadzała inne rozwiązania które zwiększyły koszt wykonania owej instalacji. Zaznaczył, iż po zakończeniu robót sporządził kosztorys powykonawczy na kwotę 38.453,50 zł, lecz mimo to wystawił pozwanemu fakturę Vat z dnia 7 września 2011 r. nr 6/11/E na kwotę 25 920 zł tak jak to było pierwotnie umówione i oba dokumenty wysłał pozwanemu przesyłką poleconą, której ten nie odebrał.

Dowód:

-odpis z akt sprawy I Nc 460/11 k. 154-167,

- Nagranie na płycie CD k. 4,

- opinia biegłego w zakresie techniki audiowizualnej P. G. k. 274-286,

Nakazem zapłaty wydanym w sprawie do sygn. akt I Nc 460/11 Sąd Rejonowy w Zakopanem na skutek wniesienia w/w pozwu nakazał M. B., aby zapłacił na rzecz K. R. kwotę 25 920 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada 2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 324 zł tytułem kosztów postępowania w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tym terminie sprzeciw. M. B. nie odebrał podwójnie awizowanej przesyłki zawierającej powyższe orzeczenie w wyniku czego to uprawomocniło się.

Dowód:

-odpis z akt sprawy I Nc 460/11 k. 154-167,

- zeznania świadków:

- M. B. k. 220-221, 262-263, 47-48, 99-100, 104-105,

- M. K. k. 235- 237, 71-72,

- Nagranie na płycie CD k. 4,

- opinia biegłego w zakresie techniki audiowizualnej P. G. k. 274-286,

Oskarżony przyszedł do biura oskarżyciela posiłkowego M. B. z prawomocnym nakazem zapłaty żądając zapłaty wynikającej z niego kwoty, a następnie skierował sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie do sygn. akt I C 694/12 Sąd Rejonowy w Zakopanem oddalił powództwo przeciwegzekucyjne M. B. domagającego się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci w/w nakazu zapłaty. W uzasadnieniu jako przyczynę oddalenia powództwa wskazano okoliczność, iż spełnienie świadczenia miało miejsce, lecz przed wniesieniem przez K. R. powództwa cywilnego.

Dowód:

-odpis z akt sprawy I C 694/12 k. 168-186,

- zeznania świadków:

- M. B. k. 220-221, 262-263, 47-48, 99-100, 104-105,

Oskarżony K. R. posiada wykształcenie średnie w zawodzie technik mechanik. Prowadzi własną działalność gospodarczą w postaci Zakładu (...) z siedzibą w G. osiągając dochód w wysokości 2000 zł. Jest żonaty. Poza żoną nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie był karany.

Dowód:

-dane osobowe k. 189, 130 ,

- karta karna k. 291,

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz odmówił składania wyjaśnień. (k. 120-121)

W toku postepowania przed sądem, oskarżony ponownie nie przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia oraz skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. Na rozprawie w dniu 12 listopada 2015 r. oskarżony oświadczył, iż na nagraniu słychać jego głos i głos wspólnika oskarżyciela posiłkowego. Z nagrania tego wynika, że były inne roboty, które nie zostały do końca rozliczone, a za poprzednie roboty oni naliczali sobie prowizję. Wskazywał, iż oskarżyciel posiłkowy zlecił mu u siebie wykonanie robót i wyegzekwował od niego prowizję, ponieważ rozliczył go za prowizje z poprzednich prac na kwotę 15.000 złotych. Podał, iż na nagraniu są podane koszty kosztorysu z innej budowy i była na nim mowa o prowizjach. (k. 219-220, 173)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wiarygodne zeznania oskarżyciela posiłkowego M. B. oraz świadka M. K. w całości, częściowo zeznania świadka M. S. (1), opinię pisemną biegłego z zakresu techniki audiowizualnej P. G., nagranie na płycie CD częściowo wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego K. R., a nadto o dowody z dokumentów w postaci: odpisów akt tut. Sądu spraw do sygn. I C 694/12 oraz do sygn. I Nc 460/11, postanowienia z dnia 25 marca 2011 nr (...). (...).2.4.2011, wniosku o określenie warunków przyłącza do sieci elektroenergetycznej (...) SA, umowy nr UM_ (...) o przyłączenie do sieci przedsiębiorstwa energetycznego, protokołu nr (...)_ (...) odbiór techniczny przyłącza, aktu notarialnego rep. A nr (...), zgłoszenia gotowości instalacji do przyłączenia, oświadczenia o stanie technicznym instalacji elektrycznej przyłączonej do sieci dystrybucyjnej, pełnomocnictwa z daty 17 kwietnia 2012 r., kosztorysu powykonawczego z dnia 13.08.2011 r., a także dane osobo-poznawcze i kartę karną.

Oskarżony K. R. w toku postepowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odmówił złożenia wyjaśnień lecz w toku postępowania sądowego przyznał, iż to jego głos jest słyszalny na przedmiotowym nagraniu co zasługiwało na uwzględnienie. Nieprzyznanie się oskarżonego do winy stanowiące zakwestionowanie ustaleń zawartych w akcie oskarżenia, stanowiło realizację przyjętej przez K. R. linii obrony. Należy podkreślić, że pozostawało w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. W szczególności powyższe pozostawało w sprzeczności z treścią nagrania zalegającego w aktach sprawy. Oskarżony którego głos jest na nim słyszalny, nie zaprzeczał faktowi uiszczenia przez oskarżyciela posiłkowego kwoty 20 000 zł za wykonane roboty, a wręcz przyznał, iż otrzymał pieniądze od oskarżyciela posiłkowego, a także wskazywał, iż do dopłaty zostało 12 000 zł (jak przyznał na kwotę dopłaty składały się poza 8000 zł dopłaty za wykonaną instalację również Vat i koszty sądowe). Należy podkreślić, że jak wynika z przedłożonego nagrania, oskarżony żądał od oskarżyciela posiłkowego dopłaty wyłącznie 8 000 zł natomiast w pozostałej części zobowiązanie zostało spełnione. W związku z powyższym Sąd uznał nieprzyznanie się oskarżonego do winy za niewiarygodne i zmierzające wyłącznie do oddalenia odpowiedzialności karnej w przedmiotowej sprawie.

Sąd w pełni dał wiarę zeznaniom oskarżyciela posiłkowego M. B.. Świadek w toku przesłuchania w sposób spójny i logiczny przedstawił okoliczności zawarcia umowy o roboty budowlane z oskarżonym K. R. a także okoliczności związane ze spłatą uzgodnionej ceny. Konsekwentnie wskazywał, iż strony umowy ustnej uzgodniły za wykonanie instalacji elektrycznej kwotę 15 000 zł natomiast za odgromienie 5 000 zł. Świadek wskazał, że zapłaty powyższego dokonał w trzech ratach. Podczas zapłaty drugiej raty oskarżony zażądał od niego dopłaty w wysokości 8 000 zł. Ten zgodził się wyłącznie na dopłatę w wysokości 20 % od uzgodnionej ceny 15 000 zł a więc w wysokości 3 000 zł. Zeznania świadka w części istotnej dla rozstrzygnięcia zostały potwierdzone przedłożonym do akt sprawy nagraniem, z którego jednoznacznie wynika, iż oskarżony nie domaga się kwoty 20 000 zł, która została już zaspokojona. W nagranej rozmowie oskarżony przyznał również, iż domagał się 8 000 zł dopłaty za wykonaną pracę ponad uzgodnioną kwotę. Zeznania oskarżyciela posiłkowego zostały potwierdzone również przez świadka M. K., który jako wspólnik M. B. wiedział o jego inwestycjach w tym o przedmiotowej umowie, a także był obecny podczas przekazywania jednej z rat za wykonane prace. W ocenie sądu mając na względzie pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wersje przedstawioną przez oskarżyciela posiłkowego pomimo jego oczywistej roli procesowej należy uznać za przedstawioną rzetelnie i w pełni wiarygodną.

Za w pełni wiarygodne należy uznać również zeznania świadka M. K.. Świadek ten jest wspólnikiem oskarżyciela posiłkowego M. B., a więc jednej ze stron procesowych, z uwagi na co do jego zeznań należało podejść z pewną dozą ostrożności. W zeznaniach M. K. wyraźnie wskazywał na okoliczności, o których dowiedział się od M. B. wskazując m.in. na te związane z zawarciem przez niego przedmiotowej umowy z oskarżonym. Świadek wyraźnie wskazywał również na okoliczności mu nieznane zeznając chociażby, iż nie wie jaką kwotę oskarżyciel posiłkowy przekazywał oskarżonemu, a jedynie, iż miała to być kwota 5 000 zł. Świadek był obecny podczas przekazywania drugiej z rat zapłaty za wykonane prace podczas, której doszło do sprzeczki odnoszącej się do ustalenia wysokości ostatecznej ceny robót. Świadek z uwagi na odległość dzielącą go od rozmówców nie słyszał dokładnie słów przez nich wypowiadanych, o czym sam wspomniał, natomiast o treści kłótni dowiedział się tuż po niej od M. B.. Pomimo osobistych jak również finansowych związków świadka z jedną ze stron postępowania w ocenie Sądu jego zeznania zasługują na pełne uwzględnienie. Świadek zeznawał wyłącznie o okolicznościach mu wiadomych, nie próbując opowiadać się za którąkolwiek ze stron, a jednocześnie przedstawił okoliczności potwierdzone przez oskarżyciela posiłkowego oraz przedstawione w sprawie nagranie.

Jako częściowo wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka M. S. (2). Świadek ten wskazywał, iż pomagając oskarżonemu wykonywał na jego zlecenie prace związane z instalacja elektryczna u oskarżyciela posiłkowego M. B.. Podał, że podczas wykonywania prac strony były na siebie złe, lecz nie znał dokładnych tego powodów. Świadek potwierdził, iż na prośbę oskarżonego poprosił M. B. o zapłatę za wykonane roboty powołując się na niewypłacenie mu wynagrodzenia co też uczynił. We wskazanym zakresie zeznania świadka jako odpowiadające ustalonemu stanowi faktycznemu, a także potwierdzone innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami zasługiwały na uwzględnienie i zostały ocenione jako prawdziwe. Świadek wskazał jednocześnie, iż nie był obecny podczas rozliczania jakichkolwiek pieniędzy pomiędzy stronami. W tym zakresie jego zeznania wprost stoją w sprzeczności z zeznaniami M. B., który podał, że podczas przekazywania ostatniej raty w wysokości 5 000 zł był obecny M. S. (3). Sąd nie dał wiary świadkowi we wskazanym zakresie. W tej części świadek zeznawał w sposób niepewny i nieprzekonywujący. W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż to wersja przedstawiona przez oskarżyciela posiłkowego polegała na prawdzie w szczególności, iż ten dysponując nagraniem zalegającym w aktach sprawy nie miał żadnych powodów by wskazywać na dodatkowe dowody potwierdzające spełnienie zobowiązania wynikającego z umowy. Wobec powyższego Sąd nie dał M. S. (1) wiary we wskazanym wyżej zakresie.

Opinia pisemna wydana przez biegłego z zakresu techniki audiowizualnej P. G. zdaniem Sądu w całości zasługuje na uwzględnienie, albowiem jest rzetelna i fachowa. W oparciu o nagranie zalegające w aktach sprawy przedstawił na piśmie wszelkie słowa znajdujące się na nagraniu ze wskazaniem na wypowiedzi niezrozumiałe oraz inne słyszalne dźwięki a także ocenił autentyczność nagrania wskazując iż było ono ciągłe i nie nosi śladów ingerencji. Sąd w pełni podziela wnioski wypływające z opinii biegłego, jako logiczne i spójne. Strony nie kwestionowały rzetelności opinii ani prawidłowości wniosków w niej wywiedzionych.

Zgromadzone w sprawie dokumenty w postaci: odpisów akt tut. Sądu spraw do sygn. I C 694/12 oraz do sygn. I Nc 460/11, postanowienia z dnia 25 marca 2011 nr (...). (...).2.4.2011, wniosku o określenie warunków przyłącza do sieci elektroenergetycznej (...) SA, umowy nr UM_ (...) o przyłączenie do sieci przedsiębiorstwa energetycznego, protokołu nr (...)_ (...) odbiór techniczny przyłącza, aktu notarialnego rep. A nr (...), zgłoszenia gotowości instalacji do przyłączenia, oświadczenia o stanie technicznym instalacji elektrycznej przyłączonej do sieci dystrybucyjnej, pełnomocnictwa z daty 17 kwietnia 2012 r., kosztorysu powykonawczego z dnia 13.08.2011 r., danych osobo-poznawczych i karty karnej Sąd uznał za wiarygodne. Nie budziły one wątpliwości, co do ich autentyczności, ponadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Jako niewiarygodny Sąd ocenił protokół oględzin płyty CD-R opisanej „M. bardzo ważne” znajdujący się w aktach postępowania przygotowawczego na kartach 65-67. W toku rozprawy podczas odsłuchania przedmiotowego nagrania Sąd stwierdził, iż treść zapisu przedstawiona w protokole odbiega od treści nagrania.

Sąd pominął zeznania świadków A. D., J. Ł., A. W. oraz A. O. gdyż nie posiadali oni informacji istotnych dla rozstrzygnięcia w szczególności dotyczących przedmiotowej umowy zawartej pomiędzy oskarżonym K. R. a oskarżycielem posiłkowym M. B. oraz o rozliczeniach w tym zakresie.

Dokonując oceny prawnej zachowania oskarżonego eksponować należy, iż przedmiotem ochrony przepisu art. 286 § 1 kk jest mienie. Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem zaistniałe przez działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej polegające na wprowadzeniu w błąd. Niekorzystne rozporządzenie mieniem powodować musi rezultat w postaci zmniejszenia stanu majątkowego osoby, wobec której nastąpiło rozporządzenie. Jest też przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie korzyści majątkowej. Przepis wymaga bowiem, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca podejmując swoje działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym. Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, ale także musi chcieć w tym celu użyć określonego działania. Przestępstwo z art. 286 § 1 kk jest przestępstwem powszechnym i może być popełnione przez każdy podmiot zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej.

Dokonując analizy prawnej przedmiotowego występku zważyć należy, że popełniając ten czyn oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, a w szczególności z przedłożonego nagrania, opinii biegłego oraz zeznań oskarżyciela posiłkowego M. B. i świadka M. K. oskarżony żądał za wykonane prace dopłaty w wysokości 8 000 zł przy czym reszta umówionej ceny była już zaspokojona z czego zdawał sobie sprawę natomiast pozwem z dnia 14 listopada 2011 r. wnosił o wydanie nakazu zapłaty na kwotę 25 920 zł. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż oskarżony miał świadomość swojego podstępnego działania, które realizował w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w tym wypadku uzyskania nakazu zapłaty na wskazaną wyżej znacznie wyższą od maksymalnej kwoty przysługującego mu roszczenia, którą żądał od oskarżyciela posiłkowego. Oskarżony podjął działanie w celu uzyskania korzyści majątkowej, wyrażającej się w określonej kwocie pieniężnej i zamiar swój zrealizował, czym jednocześnie spowodował szkodę w mieniu oskarżyciela posiłkowego w wysokości 17 920 zł. Mając na względzie, iż roszczenie oskarżonego ponad kwotę uiszczoną przez oskarżyciela posiłkowego wynosiło 8 000 zł Sąd doszedł do wniosku, iż ten mógł bez względu na zasadność samego roszczenia dochodzić w postępowaniu cywilnym tej właśnie kwoty, miał jedynie obowiązek uwzględnić dotychczas uiszczoną przez M. B. sumę. Samo uznanie przez oskarżyciela posiłkowego roszczenia do kwoty 3 000 zł nie może skutkować ograniczeniem przysługującego roszczenia, którego mógł dochodzić w sprawie cywilnej, a którego rzeczowa ocena przysługiwała Sądowi orzekającemu w tejże sprawie.

Mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, przy uwzględnieniu wyżej przedstawionej argumentacji, Sąd uznał, że oskarżony w okresie od 14 listopada 2011 roku do 21 listopada 2011 roku w Z., działając z zamiarem bezpośrednim oszustwa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził Sąd Rejonowy w Zakopanem I Wydział Cywilny w toku postępowania sygn. akt. I Nc 460/11 w błąd, co do wysokości przysługującego mu roszczenia wobec M. B. i doprowadził w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem tego oskarżyciela posiłkowego, poprzez uzyskanie nakazu zapłaty na kwotę 25.920 złotych, gdy przysługiwało mu roszczenie w kwocie nie większej niż 8.000 złotych, czym spowodował szkodę w mieniu oskarżyciela posiłkowego M. B. w wysokości 17.920 złotych.

Tym samym zachowaniem swoim K. R. w pełni wyczerpał znamiona przestępstwa stypizowanego w art. z art. 286 § 1 kk., a jego wina nie budzi wątpliwości.

Co do wymiaru kary:

Uznając oskarżonego K. R. za winnego popełnienia wyżej wskazanego czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, Sąd na mocy powołanych przepisów wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara adekwatna jest do stopnia społecznej szkodliwości czynu i zgodna z wymogami, o jakich stanowi art. 53 kk. Wymierzając ją Sąd wziął pod uwagę, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy oskarżonego, cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma wobec niego osiągnąć, a nadto, aby zostały spełnione potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej w kontekście ogólnospołecznym.

Za okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę brak uprzedniej karalności oskarżonego.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności podmiotowe jak też przedmiotowe wskazane w art. 115 § 2 kk. Sąd uwzględnił fakt, iż oskarżony wprowadzając w błąd sąd orzekający odnośnie wytoczonego przez niego powództwa doprowadził do wydania nakazu zapłaty odnośnie całej kwoty łącznie z częścią już zapłaconą przez co spowodował szkodę w mieniu oskarżyciela posiłkowego w wysokości 17.920 zł.

Oceniając stopień winy oskarżonego K. R. należy zauważyć, że jest on osobą dorosłą, mającą duże doświadczenie życiowe, od której można oczekiwać odpowiedniego poziomu rozwoju intelektualnego, i która winna zdawać sobie sprawę z tego, że niedopuszczalnym jest wprowadzanie w błąd organów wymiaru sprawiedliwości.

Ponadto z uwagi na fakt, że oskarżony dopuścił się występku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, Sąd na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art 33 § 2 kk wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych, co stanowi kwotę 500 złotych. Co do wymierzonej kary grzywny należy stwierdzić, że jakkolwiek zawiera ona w sobie niezbędny element dolegliwości to jednak nie przekracza realnych możliwości płatniczych oskarżonego. W zakresie dotyczącym wysokości stawki dziennej uwzględniono dyrektywy, o jakich stanowi art. 33 § 3 kk. Z kolei samo wymierzenie kary grzywny było postąpieniem koniecznym, aby oskarżony nie odniósł wrażenia nadmiernej bezkarności, bo czyn, którego się dopuścił, musi przecież napotkać należytą reakcję.

Jednocześnie Sąd na mocy art. 4 § 1 kk w zw. z art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 lat próby. Uznano, że dwuletni okres próby, na jaki warunkowo zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności pełnić będzie funkcję swoistej gwarancji i w konsekwencji oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. W przekonaniu Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres dwóch lat próby jest niezbędna dla osiągnięcia wobec oskarżonego celu zapobiegawczego i wychowawczego. Należy przyjąć, że oskarżony właściwie doceni dobrodziejstwo, jakie wynika z instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a dwuletni okres próby stanowić będzie gwarancję dalszego, zgodnego z prawem postępowania oskarżonego. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania stanowi adekwatną odpłatę za przypisany mu czyn oraz winna zrealizować wszystkie cele kary w tym w pierwszej kolejności uzmysłowić mu naganność i brak akceptacji takiego postępowania, a tym samym wdrożyć go do przestrzegania norm prawnych.

W ocenie Sądu oskarżony K. R. wobec wydania w stosunku do niego w/w wyroku skazującego, zrozumie naganność swojego postępowania i będzie w przyszłości zachowywał się zgodnie z prawem, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Z niniejszego postępowania i wydania wyroku skazującego winien wyprowadzić na przyszłość pozytywny wniosek i unikać bezprawnych zachowań.

Orzeczenie o kosztach oparto na zasadzie art. 627 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. B. kwotę 1 176 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 220 złotych tytułem opłat oraz kwotę 1.921,54 złotych tytułem wydatków. W ocenie Sądu zasadnym jest, aby oskarżony poniósł koszty sądowe we własnej sprawie, uznano bowiem, że przesłanki mogące skutkować zwolnieniem oskarżonego od ich ponoszenia, a o jakich stanowi art. 624 § 1 kpk, nie zachodzą.

Przewodniczący