Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Otwocku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Konrad Bronowski

Protokolant: st.sekr.sąd. Anna Bodalska-Krydowska

bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu w dniach 3 czerwca i 5 sierpnia 2016 roku na rozprawie

sprawy

D. Ł.

syna R. i K. z d. L., ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że w okresie od 7 listopada 2012 roku do 22 października 2013 roku w O. woj. (...), uporczywie nękał poprzez nachodzenie i obserwowanie, zaczepianie pokrzywdzonej w miejscu zamieszkania w porze dziennej i nocnej, wyszywanie słowami powszechnie uważanymi za obelżywe, które wzbudziło uzasadnione poczucie zagrożenia u pokrzywdzonej P. Ł., tj. o czyn z art. 190a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego D. Ł. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 190a § 1 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 190a § 1 k.k. skazuje oskarżonego, na podstawie art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki grzywny na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasadza od oskarżonego D. Ł. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 220 (dwustu dwudziestu) złotych, w tym opłatę w kwocie 100 (stu) złotych.

Sygn. akt II K 970/13

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. Sąd ograniczył zakres uzasadnienia wyroku do rozstrzygnięcia o karze, wobec wniosku Prokuratora o sporządzenia uzasadnienia wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o karze.

D. Ł. został oskarżony o to, że w okresie od 7 listopada 2012 roku do 22 października 2013 roku w O., uporczywie nękał poprzez nachodzenie i obserwowanie, zaczepianie pokrzywdzonej w miejscu zamieszkania w porze dziennej i nocnej, wyszywanie słowami powszechnie uważanymi za obelżywe, które wzbudziło uzasadnione poczucie zagrożenia u pokrzywdzonej P. Ł., tj. o czyn z art. 190a § 1 k.k.

Sąd decydując o wymiarze kary kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k. W tym zakresie baczył, aby jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W przedmiotowej sprawie Sąd zastosował przepisy obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015 roku, bowiem w ocenie Sądu były względniejsze dla oskarżonego. Wobec czego zgodnie z przepisem art. 4 § 1 k.k. należało zastosować przepisy ustawy obowiązującej w czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 58 § 3 k.k. Sąd miał możliwość orzeczenia wobec oskarżonego alternatywnie kary grzywny, albo ograniczenia wolności do lat dwóch. Przepis art. 35 § 1 k.k. w brzemieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku zawierający zasady wykonywania obowiązku pracy wskazuje, iż nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym, zaś przepis art. 35 § 2 k.k. wskazuje, iż w stosunku do osoby zatrudnionej sąd zamiast obowiązku, o którym mowa w art. 34 § 2 pkt. 2 k.k. może orzec potrącenie od 10 do 25 % wynagrodzenia za prace w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd. W brzemieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku do 14 kwietnia 2016 roku art. 35 § 1 k.k. wskazywał, iż nieodpłatna, kontrolowana praca na cele społeczne jest wykonywana w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym. § 2 art.. 35 k.k. wskazuje, iż potrącenie wynagrodzenia za pracę może być orzeczone wobec osoby zatrudnionej; w okresie, na jaki zostało orzeczone potrącenie, skazany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy. Nadto przepis art. 35 § 3 k.k. mówi o tym, że Sąd określa czas wykonywania obowiązku, o którym mowa w art. 34 § 1a pkt 2, uwzględniając warunki pracy skazanego oraz wymiar innych nałożonych obowiązków, przy czym nie może być on dłuższy niż 12 miesięcy oraz dłuższy niż 70 godzin w stosunku tygodniowym i 12 godzin w stosunku dziennym. Zgodnie zaś z przepisem art. 35 § 4 k.k. do orzekania świadczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt 7 oraz obowiązków, o których mowa w art. 72 § 1 pkt 2-5, przepis art. 74 stosuje się odpowiednio. Nadto w okresie od 1 lipca 2015 roku do 14 kwietnia 2016 roku w przepisie art. 34 k.k. dodano § 1 a k.k. który wskazuje, iż kara ograniczenia wolności polega na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne; obowiązku pozostawania w miejscu stałego pobytu lub w innym wyznaczonym miejscu, z zastosowaniem systemu dozoru elektronicznego, obowiązku o którym mowa w art. 72 § 1 pkt. 4-7a, potrąceniu od 10 % do 25 % wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd, oraz dodano przepis art. 34 § 1 b k.k. zgodnie z którym obowiązki i potrącenie o których mowa w § 1 a orzeka się łącznie lub osobno. Kolejną nowelizacją zmieniającą przepisy ustawy kodeks karny zmieniono przepis art. 35 k.k. w ten sposób, że uchylono przepis art. 35 § 3 k.k. oraz zmieniono przepis art. 35 § 4 k.k. który w aktualnym brzmieniu wskazuje, iż do orzekania świadczenia pieniężnego wymienionego w art. 39 pkt. 7 k.k. oraz obowiązków, o których mowa w art. 72 § 1 pkt. 2 -7a k.k., przepis art. 74 stosuje się odpowiednio.

Wobec powyższego w przypadku oskarżonego D. Ł. należało zastosować przepisy ustawy kodeks karny obowiązujące przed nowelizacją, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 roku, wobec tego, iż były one zgodnie z przepisem art. 4 § 1 k.k. względniejsze dla oskarżonego.

Uznając winę oskarżonego za zarzucany mu czyn z art. 190a k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych określając na podstawie art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd uwzględnił długi okres czasu w jakim dopuścił się on przestępstwa, wielość zachowań i ich intensywność. Sąd miał również na względzie, że w chwili obecnej oskarżony nie figuruje jako osoba karana, posiada w miejscu zamieszkania pozytywną opinię, co wynika z wywiadu kuratora sądowego. Sąd miał również na względzie, że na chwilę obecną oskarżony nie utrzymuje kontaktów z pokrzywdzoną; wymierzając karę Sąd wziął również pod uwagę, że od chwili czynu do czasu wyrokowania upłynął okres prawie trzyletni, w okresie tym oskarżony nie był karany za inne przestępstwa i przestrzegał porządku prawnego.

Sąd mając na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k. uznał, iż okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego sposób życia wskazują, że kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka jest adekwatna do winy oskarżonego oraz spełnia cele zapobiegawcze, wychowawcze i w zakresie społecznego oddziaływania. Sąd uznał jednocześnie, iż orzeczona kara odniesie wobec oskarżonego pozytywny skutek i będzie on w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, jak również że będzie ona wystarczająca, aby oskarżony nie popełnił ponownie przestępstwa. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny uwzględnia także sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który zamieszkuje wspólnie z rodzicami, osiąga dochód wynoszący 2000 złotych oraz ponosi koszty utrzymania w kwocie 500 złotych miesięcznie, co wskazuje, że oskarżony będzie miał możliwość wykonania tej kary.

Jednocześnie w okolicznościach sprawy Sąd stosując się do zasady prymatu kar wolnościowych nad izolacyjnymi określonego w art. 58 § 1 k.k., uznał, iż w przypadku oskarżonego należy orzec karę grzywny, jako że jest ona wystarczająca do osiągnięcia celów kary, jednocześnie będzie karą realnie wykonywaną i przez to będzie miała większe oddziaływanie indywidualne na oskarżonego i w zakresie społecznego oddziaływania, niż kara rodzajowo surowsza – pozbawienia wolności, z jednoczesnym zawieszeniem jej wykonania na okres próby. Sąd miał również na względzie, że obecne relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzoną, okoliczności czynu przypisanego oskarżonemu, przestrzeganie przez niego porządku prawnego, nie uzasadniają orzeczenia kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Wobec powyższego zdaniem Sądu kara grzywny będzie dla oskarżonego realną dolegliwością, która pozwoli mu zrozumieć naganność jego zachowania, jak również spowoduje, iż nie wróci on na drogę przestępstwa.

Sąd na mocy art. 627 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 220 złotych, w tym opłatę w wysokości 100 złotych, albowiem uznał, iż możliwości zarobkowe oskarżonego – osiągającego dochód wynoszący 2000 złotych miesięcznie oraz jego sytuacja rodzinna i majątkowa nie pozwalają przyjąć, iż ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe, w sytuacji, gdy oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu. W ocenie Sądu oskarżony ma możliwość uiszczenia kosztów procesu w kwocie 220 złotych i nie będzie to dla niego zbyt uciążliwe.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji.