Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Brysz

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)24 Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powoda (...)24 Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. kwotę 8 477,80 zł (osiem tysięcy czterysta siedemdziesiąt siedem złotych osiemdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 30 września 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 841,00 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 766/16/3

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 kwietnia 2016 roku wniesionym przeciwko (...) S.A. w S., powódka (...)24 sp. z o.o. w W. wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty, aby strona pozwana zapłaciła powódce kwotę 8.477,80 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz koszty postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powódka podniosła, że nabyła od S. P. wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej z tytułu wynajęcia pojazdu zastępczego w związku z szkodą komunikacyjną z dnia 30 lipca 2015 r., w wyniku której uległ uszkodzeniu samochód marki S. nr rej. (...). W związku z w/w zdarzeniem poszkodowany w okresie od 5 sierpnia 2015 r. do 17 września 2015 r. wynajmował od powódki samochód zastępczy marki S.. Cena najmu samochodu zastępczego została ustalona na kwotę 190,00 zł netto za dobę. W dniu 22 września 2015 r. strona powodowa wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 10 282,80 zł brutto tytułem wynajmu samochodu zastępczego. Roszczenie wynikające z w/w faktury zostało zgłoszone pozwanej. Pozwana decyzją z dnia 23 września 2015 r. przyznała odszkodowanie w kwocie 1 800,00 zł brutto tytułem refundacji kosztów wynajmu samochodu zastępczego dokonując weryfikacji okresu najmu do 19 dni oraz dobowej stawki najmu do 95,00 zł.

W dniu 17 czerwca 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 1088/16/5 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 15 lipca 2016 roku, (...) S.A. w S. wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu.

Pozwana w uzasadnieniu wskazała, ze nie kwestionuje okoliczności zdarzenia ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy wypadku drogowego. Pozwana zakwestionowała zasadność wskazanego w treści pozwu okres najmu samochodu zastępczego oraz dobowej stawka najmu samochodu zastępczego.

W piśmie procesowym z dnia 22 grudnia 2016 r. pozwana oświadczyła, że uznaje powództwo w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił co następuje:

W wyniku szkody komunikacyjnej z dnia 30 lipca 2015 r. uległ uszkodzeniu samochód marki S. nr rej. (...). Ubezpieczycielem odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody jest pozwana.

Dowód: akta szkody na płycie CD (k. 53).

Uszkodzony samochód był niezbędny poszkodowanemu do dojazdów do pracy.

Dowód: oświadczenie (k.14).

Powódka dokonała naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku szkody komunikacyjnej z dnia 30 lipca 2015 r.

Dowód: umowa na naprawę pojazdu (k. 17), zlecenie naprawy, parkingu, holowania, obsługi szkody (k. 18), faktura VAT nr (...) (k. 15).

W dniu 5 sierpnia 2015 r. powódka zawarła z poszkodowanym umowę wynajmu pojazdu zastępczego, w związku ze zdarzeniem objętym odpowiedzialnością cywilną pozwanej. Przedmiotem najmu był samochód marki S. (...) nr rej. (...). Dobowa cena wynajmu pojazdu został ustalona w kwocie 190,00 zł netto.

Dowód: umowa najmu (k. 13), załącznik nr 2 (k. 29).

W dniu 17 września 2015 r. poszkodowany i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 30 lipca 2015 r. Poszkodowani poinformowali pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 12 )

W dniu 22 września 2015 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 10 282,80 zł brutto z tytułu wynajmu samochodu zastępczego na czas naprawy samochodu.

Dowód: faktura VAT (k. 15).

Na podstawie decyzji z dnia 23 września 2015 r. pozwana wypłaciła na rzecz poszkodowanego odszkodowanie tytułem rekompensaty kosztów wynajmu samochodu zastępczego w wysokości 1800,00 zł.

Dowód: decyzja z dnia 23 września 2015 r. (k. 16) oraz okoliczności bezsporne.

Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania.

Wobec uznania powództwa przez pozwanego Sąd postanowił pominąć dowód z zeznań świadka S. P..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez (...)24 sp. z o.o. przeciwko (...) S. A. z siedzibą w S. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy o odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą : zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013.392 ze zm.), umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

Na podstawie art. 34 ust. 1 powołanej ustawy można ustalić, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Podobnie jak w przypadku wszystkich rodzajów ubezpieczeń OC, zakres odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za powstałą szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego - posiadacza lub kierującego pojazdem. Zakład ubezpieczeń zamiast niego naprawia wyrządzone szkody. Odszkodowanie ubezpieczeniowe ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem. Jego wysokość (o ile nie przekracza kwoty sumy gwarancyjnej) winna odpowiadać wysokości odszkodowania należnego od ubezpieczonego na podstawie ogólnych zasad odpowiedzialności, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania. Poszkodowany jest uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu mechanicznego. Obejmuje ono zarówno straty, jak i korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. Nie ma również znaczenia, czy jest to wywołana wypadkiem pojazdu mechanicznego szkoda na osobie (uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć) czy też szkoda na mieniu (utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia).

W przedmiotowej sprawie pierwotnie spornym pomiędzy stronami był uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego oraz dobowa stawka najmu samochodu zastępczego. Następnie w treści pisma procesowego z dnia 22 grudnia 2016 r. pozwana oświadczyła, że uznaje powództwo w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa chyba, że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Pozwana nie kwestionowała okoliczności zdarzenia ubezpieczeniowego oraz swojej odpowiedzialności jako ubezpieczyciela OC sprawcy wypadku drogowego.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci umowy wynajmu oraz faktury VAT potwierdził, że poszkodowany w związku z szkodą komunikacyjną z dnia 30 lipca 2015 r. wynajmował od powódki samochód zastępczy przez okres 44 dni jak również, że koszt wynajmu samochodu zastępczego został określony na kwotę 10 282,80 zł. Na podstawie decyzji z dnia 23 września 2015 r. pozwana wypłaciła rzecz poszkodowanego odszkodowanie tytułem rekompensaty kosztów wynajmu samochodu zastępczego w wysokości 1 800,00 zł brutto.

W związku z powyższym w ocenie Sądu uznanie powództwa w niniejszej sprawie nie jest sprzeczne z prawem jak również z zasadami współżycia społecznego oraz nie zmierza do obejścia prawa.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę dochodzoną przez pozwana niniejszym pozwem tj. kwotę 8 477,80 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 30 września 2015 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 424,00 zł tytułem opłaty od pozwu oraz 2 400,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800), co daje łączną kwotę 2 841,00 zł.

Mając na uwadze treść art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. Sąd w punkcie 3 sentencji wyroku z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności wobec uznania powództwa przez pozwaną.

SSR Jolanta Brzęk