Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 września 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy M. VIII Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Agata Pomianowska

Protokolant: Patrycja Łuniewska, C. M., K. D. (1), W. Z., M. N.,

przy udziale Prokuratora: Tomasza Rybaka, J. K., J. W., D. S. i K. D. (2),

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 02.10.2015 r., 03.11.2015 r., 05.02.2016 r., 12.04.2016 r., 02.06.2016 r. i 07.09.2016 r.

sprawy:

M. T. , syna D. i E. z domu K., urodzonego (...) w W.

oskarżonego o to, że:

1.  W dniu 14 września 2014 r. w W. sprzed budynku nr (...) przy
ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki K. poprzez przecięcie ostrym narzędziem linki zabezpieczającej, czym spowodował straty w wysokości 700 zł na szkodę M. K., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2.  W dniu 18 września 2014 r. w W. z korytarza w bloku nr 255 przy ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki E. typ T. o nr ramy (...) poprzez przecięcie ostrym narzędziem linki zabezpieczającej, czym spowodował straty w wysokości 2300 zł na szkodę U. W., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

orzeka:

I.  Oskarżonego M. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 1 części wstępnej wyroku, przy czym kwalifikuje czyn oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu zabronionego i za to na podstawie powołanych przepisów skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Oskarżonego M. T. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. 2 części wstępnej wyroku, przy czym kwalifikuje czyn oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia czynu zabronionego i za to na podstawie powołanych przepisów skazuje go, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  Na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeczone powyżej kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu łączną karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy;

IV.  Na podstawie art. 44 § 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego wyszczególnionego w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1 na karcie 16 akt sprawy poprzez pozostawienie go w aktach postępowania;

V.  Na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 07 października 2014 roku do dnia 08 października 2014 roku, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

VI.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. C. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych powiększona o kwotę podatku od towarów i usług, tytułem obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu;

VII.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, z czego poniesione wydatki przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

VIII K 189/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu ujawnionego i ocenionego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 września 2014 r. w okolicy ul. (...) w W. M. K. pozostawiła swój rower marki (...) przypinając go metalowym zabezpieczeniem do barierki znajdującej się nieopodal budynku mieszkalnego. W dniu 14 września 2014 roku około godz. 21:45 M. T. znajdował się w okolicach ulicy (...) w W.. Sprzed budynku mieszkalnego nr (...) dokonał kradzieży roweru marki (...). Rower ten był przypięty metalowym zapięciem do barierki znajdującej się w pobliżu stanowiska ochrony pobliskiego budynku. M. T. przeciął zabezpieczenie roweru przy użyciu nożyc do cięcia metalu, które posiadał przy sobie. Rower uzyskany z kradzieży sprzedał następnie w nieustalonym okresie nieustalonej osobie na giełdzie warzywnej w B., uzyskując kwotę 200 złotych. Na skutek dokonania zaboru, M. K. poniosła szkodę w wysokości 700 złotych.

W dniu 18 września 2014 r. U. W. przechowywała swój rower marki (...) typ (...) na korytarzu przed drzwiami do swojego mieszkania przy ul. (...). Rower zabezpieczony był linką metalową, która nie była przypięta do żadnego stałego elementu. Wejście do klatek schodowych jest zabezpieczone domofonem. Nie później niż przed godziną 16:00 w dniu 18 września 2014 roku M. T. został wpuszczony przez nieustaloną osobę na teren klatki schodowej i przy użyciu metalowych nożyc pokonał zabezpieczenie w/w roweru i dokonał jego kradzieży. Rower uzyskany z kradzieży sprzedał następnie w nieustalonym okresie nieustalonej osobie na giełdzie warzywnej w B., uzyskując z jego sprzedaży nieustaloną kwotę. Na skutek dokonania zaboru w/w roweru, U. W. poniosła szkodę w wysokości 700 złotych.

M. T. w/w czynów dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze jednego roku orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli z dnia 01 kwietnia 2009 r. w sprawie o sygn. IV K 1351/08, którą odbył w całości w dniach od 07 sierpnia 2012 r. do dnia 05 sierpnia 2013 r.

M. T. był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: częściowo na podstawie wyjaśnień M. T. (k. 55-56), zeznań świadków: M. K. (k. 2-4, 313) i U. W. (k. 39-41, 313-314), Ł. D. (k. 229-230), K. G. (k. 27-28, 314), M. M. (k. 57-60, 315), K. P. (k. 315), K. K. (k. 347-349) i A. P. (k. 349-350) oraz na podstawie dowodów z dokumentów w postaci: protokołu oględzin (k: 14-15, 25-26), protokołu eksperymentu (k: 57-60), karty karnej (k: 68), odpisów wyroków (k: 72, 77-78, 82-84, 92-94), postanowienia (k: 73-74), dokumentacji (k: 125-136, 368-375) i informacji (k: 251)

Oskarżony M. T. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Wyjaśnił, że w połowie września 2014 r. dokonał kradzieży roweru marki (...) poprzez przecięcie linki zabezpieczającej przy pomocy nożyc, które miał w plecaku. Jak wyjaśnił, rower ten sprzedał nieustalonej osobie na terenie giełdy warzywnej w B.. Za sprzedaż roweru otrzymał 200 złotych. Ponadto M. T. wyjaśnił, że kilka dni później dokonał kradzieży kolejnego roweru z terenu M. (k. 55-56). Podczas kolejnego przesłuchania M. T. wyjaśnił, że również za pomocą nożyc przeciął linkę zabezpieczającą rower marki (...) i z klatki schodowej przy ul. (...) dokonał jego kradzieży. Rower ten zbył następnie na giełdzie warzywnej w B., a uzyskane pieniądze przeznaczył na środki odurzające. (k. 63-64).

M. T. przesłuchany w toku rozprawy złożył częściowo odmienne wyjaśnienia, wskazując, że dokonał jedynie kradzieży roweru z ulicy (...). Jak podał, podczas gdy znajdował się na komisariacie został zawieziony do izby zatrzymań. Gdy dokonał kradzieży roweru z ulicy (...), został zatrzymany i przetrzymywany przez 24 godziny. Jak wyjaśnił oskarżony, funkcjonariusz policji ciągle biegał i kazał mu przyznać się do dokonania kradzieży jeszcze dwóch innych rowerów, po czym oskarżony został umieszczony w radiowozie. Jak wyjaśnił, następnie został zawieziony w różne miejsca skąd zniknęły rowery. Oskarżony wyjaśnił również, że podczas jazdy wypełniane były jakieś dokumenty bez pytania go o zgodę. W trakcie zatrzymania bardzo źle się czuł, albowiem zabrakło mu metadonu, a wówczas znajdował się na odwyku. Wyjaśnił ponadto, że zaraz po kradzieży roweru z ulicy (...) od razu się przyznał i współpracował z policją. Wskazał miejsce porzucenia linki. Oskarżony podał również, że reszta zdarzeń była mu dyktowana, był w takim stanie fizycznym i psychicznym, że chciał jak najszybciej iść do domu. Podczas przesłuchania zgłaszał policjantom, ze źle się czuje. W zakresie czynności okazania miejsc, oskarżony wyjaśnił że nie odzywał się, a policjanci między sobą uzgadniali co ma znaleźć się w protokole. M. T. wyjaśnił ponadto, że ze skradzionym rowerem nic nie zrobił, bo rower został odzyskany przez policję. Oskarżony zamierzał go sprzedać. W chwili przesłuchania w związku z odstawieniem heroiny, jak podał, miał dreszcze, bolały go kości, zasypiał na biurku. Oskarżony zakwestionował czas trwania czynności procesowych z jego udziałem, wskazując, ze zatrzymanie trwało 48 godzin. Po odczytaniu wyjaśnień M. T. przyznał się jedynie do kradzieży roweru z ul. (...), wskazując, że treść jego wyjaśnień dotyczących kradzieży z ulicy (...), była sugerowana przez Policjanta.

Oskarżony w toku przesłuchania następnie zmienił swoje wcześniejsze wyjaśnienia i zakwestionował przyznanie się do kradzieży rowerów M. (...) z ulicy (...). Wyjaśnił, że z ulicy (...) dokonał kradzieży roweru marki (...). Następnie po raz kolejny, na zadane pytanie, zmienił swoje wyjaśnienia i stwierdził, że nie wie czy kradzieży dokonał na ul. (...). Wyjaśnił, że kradzież miała miejsce w okolicy stacji metra (...). Oświadczył, że nie dokonał kradzieży rowerów marki (...) i (...). Przyznał się do kradzieży roweru marki (...), która natomiast nie jest objęta zarzutami aktu oskarżenia w niniejszej sprawie. (k. 199-201). Sprawa kradzieży roweru G. została wyłączona do innego postępowania.

W ocenie Sądu jedynie częściowo należało dać wiarę oskarżonemu. Jego pierwsze wyjaśnienia złożone w toku dochodzenia są zdaniem Sądu przekonujące i znajdują swoje logiczne uzasadnienie. Oskarżony bowiem został ujęty w dniu 07 października 2014 r. przez funkcjonariuszy Policji po dokonaniu innego czynu zabronionego (zabór roweru G. k. 18-19), nieobjętego niniejszym postępowaniem, a czynności procesowe z jego udziałem zostały przeprowadzone zaraz po jego zatrzymaniu i jednocześnie niedługo po dokonaniu przestępstw zarzuconych mu w sprawie niniejszej. W ocenie Sądu wyjaśnienia złożone bezpośrednio po zatrzymaniu noszą wszelkie cechy wiarygodności. Oskarżony co prawda nie przywołuje w nich precyzyjnych szczegółów, nie mniej jego przyznanie się do popełnienia obydwu zarzuconych mu czynów pozostaje w zbieżności z materiałem dowodowym w postaci zeznań pokrzywdzonych oraz pozostałych przesłuchanych świadków, jak również treści protokołu eksperymentu procesowego. W trakcie dokonywania przesłuchania oskarżonego na okoliczności objęte niniejszym postępowaniem, M. T. wziął udział w eksperymencie procesowym, w toku którego rozpoznał miejsca z których dokonywał kradzieży rowerów. Zważyć należało również, że materiał dowodowy nie wskazuje, aby czynność eksperymentu została przeprowadzona niewłaściwie. Oskarżony podniósł w swych wyjaśnieniach przed Sądem, że treść protokołu w/w czynności została mu zasugerowana, nie mniej zeznania funkcjonariuszy Policji biorących udział w eksperymencie nie wskazuje, aby do takich zachowań w trakcie okazywania oskarżonemu miejsc kradzieży miało dojść. W ocenie Sądu nie sposób również przyjąć, że oskarżony na skutek złego stanu zdrowia, zmęczenia czy objawów abstynencji narkotykowej, przyznał się do czynów których nie popełnił, jedynie w celu szybkiego opuszczenia Komisariatu Policji. Nie sposób bowiem logicznie przyjąć, że oskarżony przyznał się do czynów, których nie popełnił. Również dokumentacja medyczna z zatrzymania oskarżonego nie potwierdza jego wersji wydarzeń. Lekarz badający oskarżonego nie stwierdził u niego żadnych przeciwskazań do przebywania w (...). A zatem gdyby jak twierdzi oskarżony był on na głodzie narkotykowym, tracił przytomność i był nieświadomy co się z nim dzieje taka adnotacja musiałaby znaleźć się w dokumentacji medycznej. Również świadkowie uczestniczący w czynnościach eksperymentu procesowego nie potwierdzają słów oskarżonego jakoby miał być nieprzytomny i nieświadomy podczas przeprowadzanej z nim czynności.

Wyjaśnienia oskarżonego złożone w toku rozprawy Sąd uznał za niewiarygodne. W toku rozprawy bowiem M. T. wielokrotnie zmieniał wyjaśnienia, starał się wywołać mylne wrażenie, że w niniejszej sprawie zaistniały wątpliwości co do miejsca dokonania kradzieży oraz starał się utwierdzić Sąd w przekonaniu, że przedmiotem postępowania jest rower marki (...)( wyłączony do innego postępowania), bo jedynie do kradzieży tego roweru oskarżony się przyznał.

W zakresie kwestionowania sprawstwa czynu polegającego na kradzieży obydwu opisanych w zarzutach rowerów, Sąd oskarżonemu wiary nie dał. Wyjaśnień M. T. w tym zakresie nie potwierdza zgromadzony materiał dowodowy, a próby zdyskwalifikowania zeznań świadków oraz treści protokołu eksperymentu procesowego stanowiły, w ocenie Sądu, linię obrony przyjętą na potrzeby rozprawy. Jak wskazano powyżej, na podstawie dostępnych dowodów niemożliwe było ustalenie, że treść wyjaśnień oskarżonego oraz treść protokołu eksperymentu procesowego została sugerowana, bądź poświadcza nieprawdę. W powyższym zakresie, wyjaśnienia oskarżonego dążące do uwolnienia się od ciążących na nim zarzutów, są niewiarygodne i nie znajdują odzwierciedlenia w treści zeznań przesłuchanych funkcjonariuszy Policji.

Zeznania świadków przesłuchanych w toku rozprawy Sąd natomiast obdarzył wiarą w całości. Zarówno pokrzywdzone M. K. (k. 2-4, 313) i U. W. (k. 39-41, 313-314) jak i przesłuchani funkcjonariusze Policji w osobach Ł. D. (k. 229-230), K. G. (k. 27-28, 314), M. M. (k. 57-60, 315), K. P. (k. 315), K. K. (k. 347-349) i A. P. (k. 349-350) złożyli, w ocenie Sądu w pełni wiarygodne zeznania. M. K. i U. W. wskazały na okoliczności pozostawienia rowerów w miejscach, skąd oskarżony dokonał ich kradzieży. Szczegółowo i konsekwentnie przedstawiły okoliczności związane ich zaginięciem, przy czym złożone zeznania znajdują częściowe potwierdzenie w treści wyjaśnień oskarżonego.

Żadnych wątpliwości co do wiarygodności nie pozostawiają również zeznania przesłuchanych przez Sąd funkcjonariuszy Policji. Przesłuchano zarówno funkcjonariusza sporządzającego notatkę służbową z dnia 07 października 2014 r., który wspólnie z K. G. pełnił służbę w w/w dniu i ujawnił dokonanie kradzieży roweru marki (...), jak też osoby biorące udział w przeprowadzaniu eksperymentu procesowego z udziałem M. T. oraz funkcjonariusza sporządzającego notatkę urzędową z dnia 08 października 2016 r. z której treści wynika, że oskarżony przyznał się do dokonania kradzieży roweru marki (...) z klatki schodowej bloku mieszkalnego przy ul. (...).

W ocenie Sądu, brak jest podstaw aby zdeprecjonować zeznania funkcjonariuszy Policji, z tego względu, że są one zdaniem oskarżonego, jedynie relacją ze zdarzeń, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Wedle wersji oskarżonego wszelkie okoliczności kradzieży wynikające z treści zeznań świadków miały na celu bezpodstawnie go obciążać i przypisać mu dokonanie kradzieży rowerów z terenu dzielnicy M.. Sąd natomiast nie stwierdził, żeby zeznania któregokolwiek z funkcjonariuszy Policji nosiły cechy celowego obciążania oskarżonego czynami, których nie popełnił.

Nie sposób również uznać twierdzeń funkcjonariuszy Policji za niewiarygodne, jedynie z tego względu, że oskarżony wskazał, że sugerowano mu treści które następnie znalazły się w treści protokołów przesłuchań i eksperymentu procesowego. W tym zakresie bowiem żaden ujawniony dowód nie wspiera wersji oskarżonego, a czynności dokonane przez funkcjonariuszy Policji były wykonywane rutynowo z zachowaniem odpowiedniej formy tej czynności. Mając zatem na względzie zarówno, z jednej strony, wiarygodną treść dokumentów sporządzonych w toku postępowania przygotowawczego, z drugiej zaś konsekwentne zeznania ich autorów, nie sposób było uznać relacji w/w świadków za niewiarygodny materiał dowodowy.

Sąd dysponował dowodem z opinii sądowo psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego M. T. (k: 119-124, 179-180), podzielając wnioski opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Opinia bowiem została sporządzona zgodnie ze wskazaniami art. 202 § 4 kpk, w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej, a wnioski w niej zawarte nie zawierają wewnętrznych sprzeczności, są logiczne i jasne. Wynika z niej, iż oskarżony nie jest upośledzony umysłowo natomiast stwierdzono u niego uzależnienie od opiatów – heroiny, cechy osobowości nieprawidłowej i padaczkę w wywiadzie. Nie mniej opinia stwierdza, iż oskarżony miał zachowaną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu oraz możliwość pokierowania swym postępowaniem. Z treści opinii wynika również, iż oskarżony był zdolny do uczestnictwa w procesie karnym, ponieważ jego poczytalność i stan w trakcie postępowania karnego nie budziła wątpliwości, nie wskazując na okoliczności mogące utrudniać mu rozsądna obronę.

Oceniając dowody z dokumentów, w postaci protokołu zatrzymania (k: 8-11, 22-24), protokołu oględzin (k: 14-15, 25-26), protokołu eksperymentu (k: 57-60), karty karnej (k: 68), odpisów wyroków (k: 72, 77-78, 82-84, 92-94), postanowienia (k: 73-74), dokumentacji (k: 125-136, 368-375) i informacji (k: 251), zdaniem Sądu stanowią one pełnowartościowy materiał dowodowy. Zostały one sporządzone zgodnie z wymogami procesowymi przez uprawnione podmioty i nie budzą wątpliwości co do przedstawionych w nich treści.

M. T. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 14 września 2014 r. w W. sprzed budynku nr (...) przy
ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki K. poprzez przecięcie ostrym narzędziem linki zabezpieczającej, czym spowodował straty w wysokości 700 zł na szkodę M. K., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

2.  W dniu 18 września 2014 r. w W. z korytarza w bloku nr 255 przy ul. (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki E. typ T. o nr ramy (...) poprzez przecięcie ostrym narzędziem linki zabezpieczającej, czym spowodował straty w wysokości 2300 zł na szkodę U. W., przy czym czynu tego dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

Mając na uwadze tak ustalony i oceniony materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że wina oskarżonego M. T. oraz okoliczności popełnienia zarzuconych mu czynów nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest osobą w pełni dojrzałą i poczytalną, w chwili czynów miał możliwość rozpoznania ich karalności i można było od niego wymagać zachowania zgodnego z prawem. Poczytalność oskarżonego nie budziła żadnych wątpliwości.

Przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. (kradzieży) dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przedmiotem ochrony przepisu art. 278 k.k. jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, co rozumieć należy jako wyodrębniony i mogący samodzielnie występować w obrocie przedmiot materialny, który przedstawia wartość majątkową. Zachowanie się sprawcy przestępstwa kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. „Istota zaboru polega na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego. Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być rzecz będąca w legalnym, a nie bezprawnym posiadaniu sprawcy” (wyrok SN z 9 kwietnia 1997 r., III KRN 241/96, Prok. i Pr. 1997, nr 10, poz. 6; J. Satko, glosa do wyroku SN z 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96, OSP 1998, z. 5, poz. 95). Do wypełnienia znamion przestępstwa kradzieży konieczne jest zaistnienie okoliczności, że wyjęcie rzeczy spod władztwa następuje wbrew woli osoby nią władającej, a także bez żadnej ku temu podstawy (wyrok SN z dnia 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7 – 8, poz. 5). Przy przestępstwie kradzieży działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca „zawładnął rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez względu na to, czy zdołał następnie zamiar rozporządzania tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić czy też nie” (wyrok SN z 21 stycznia 1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110). Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw kierunkowych, co oznacza, że zachowanie sprawcy ukierunkowane jest na ściśle określony cel, jakim jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. „nie wystarcza zatem, aby sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest tu wykazanie, że sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, tzn. zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz” (wyrok SN z 5 maja 1999 r., V KKN 406/97, Prok. i Pr. 2000, nr 4, poz. 6). Zabór rzeczy musi następować w celu przywłaszczenia, tzn. włączenia przez sprawcę rzeczy do swojego majątku połączonego z trwałym pozbawieniem władztwa nad rzeczą jej dotychczasowego właściciela (wyrok SN z 17 lutego 1989 r., V KRN 280/88, OSNPG 1989, nr 8, poz. 94).

Jednocześnie, mając na względzie przedmiot popełnienia przestępstw, oraz w przypadku roweru marki (...), pokonanie zabezpieczenia w postaci metalowego zapięcia, Sąd w pełni przychylił się do ugruntowanego poglądu prawnego, iż rower, którego zabór dokonywany jest na skutek pokonania zabezpieczenia nie stanowi kradzieży z włamaniem. Wykluczając kwalifikację zachowania polegającego na zaborze rowerów jako kradzieży z włamaniem SN podkreślił, że „rowery nie były zabezpieczone kodem elektronicznym, lecz prostym urządzeniem mechanicznym w postaci linki, a w chwili kradzieży pozostawały na otwartej przestrzeni. Do dokonania zaboru rowerów wystarczające było przecięcie linki” (por. wyrok Sądu Najwyższego z 9 września 2004 r. V KK 144/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach karnych, rocznik 2004, poz. 1533, s. 74, Komentarz do Kodeksu Karnego (tom 3) pod redakcją prof. A. Z. s. 90:„23.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy, w świetle dokonanych powyżej przez Sąd ustaleń faktycznych i prawnych, nie budzi zatem wątpliwości fakt, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 k.k.

Jak wynika z materiału dowodowego, w tym w szczególności częściowo wyjaśnień oskarżonego, M. T. dopuścił się kradzieży rowerów na szkodę M. K. i U. W.. Jego pierwsze złożone wyjaśnienia w pełni potwierdzają tę okoliczność. Oskarżony w toku rozprawy zmienił swe wyjaśniania, negując popełnienie obu zarzuconych mu czynów, a Sąd uznał jego wyjaśnienia za niewiarygodne w tym zakresie, albowiem treść odmiennych wyjaśnień, w szczególności negowania sprawstwa, nie potwierdził pozostały zgromadzony materiał dowodowy.

M. T., po tym, jak został ujęty w dniu 7 października 2014 r., w toku czynności procesowych wskazał miejsca kolejnych kradzieży, jak również przyznał się do ich popełnienia. Z treści protokołów wyjaśnień oskarżonego, sporządzonych w toku dochodzenia wynika, że kradzieży obydwu rowerów oskarżony dopuścił się w celu uzyskania korzyści majątkowej, którą następnie przeznaczał na środki odurzające. Czynności procesowe wykonywane z oskarżonym zostały wystarczająco szczegółowo udokumentowane, a żadne okoliczności nie wskazują, aby ich przebieg był nieprawidłowy. M. T. zatem wyczerpał dyspozycję zarzuconych mu czynów i wyczerpał ustawowe znamiona art. 278 § 1 k.k.

Oskarżony w/w czynów dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa, albowiem w ciągu pięciu lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli z dnia 01 kwietnia 2009 r. w sprawie o sygn. IV K 1351/08, którą odbył w całości w dniach od 07 sierpnia 2012 r. do dnia 05 sierpnia 2013 r. Kara orzeczona w/w wyrokiem została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 17 września 2013 r. w sprawie IV K 821/13.

Sąd dokonując zatem subsumcji zachowania oskarżonego odzwierciedlił zawartość kryminalną zarzuconych mu czynów oraz poczynił rzetelne ustalenia w oparciu o zgromadzony i poddany analizie materiał dowodowy.

Skazując oskarżonego za przypisane mu czyny wymierzył oskarżonemu za każdy nich karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona za każdy z czynów kara, zdaniem Sądu, nie będzie dla oskarżonego niewspółmiernie dotkliwa biorąc pod uwagę stopień jego winy oraz jednocześnie pozostanie wystarczająco surowa. Wymierzając oskarżonemu kary za każdy z przypisanych czynów, Sąd kierował się zasadami określonymi w rozdziale VI kodeksu karnego, w szczególności w przepisach art. 53 k.k., wnikliwie analizował zarówno elementy przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu, z troską, aby wymiar kary spełnił poczucie społecznej sprawiedliwości, był adekwatny do stopnia winy oskarżonego, jak również osiągnął cele zapobiegawcze i wychowawcze. Przepis art. 278 § 1 k.k. przewiduje ustawowe zagrożenie od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a zatem stwierdzić należy, ze kara za każdy z przypisanych oskarżonemu czynów mieści się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

Sąd miał też szczególnie na względzie stopień społecznej szkodliwości czynów, przy czym stopień winy w popełnionych przestępstwach Sąd uznał za znaczny. Należy także podkreślić, iż w momencie dokonania przypisanych czynów zabronionych oskarżony posiadał niczym niezakłóconą możliwość podjęcia decyzji i zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie zaszła także żadna z okoliczności wyłączająca winę czy bezprawność jego czynu.

W poczet okoliczności wpływających na zaostrzenie reakcji penalnej na popełnione przez M. T. przestępstwa Sąd przyjął znaczny stopień społecznej szkodliwości czynów, jak również wielokrotną karalność oskarżonego, wobec którego środki probacyjne okazały się nieskuteczne, oraz okoliczność, że w/w czynów oskarżony dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa.

Sąd jednocześnie nie stwierdził, aby ujawniły się w toku procesu okoliczności łagodzące, z wyjątkiem częściowego przyznania się oskarżonego do popełnienia obu zarzuconych mu czynów w toku prowadzonego dochodzenia.

Mając na względzie treść art. 85 k.k. Sąd w/w orzeczone kary połączył i wymierzył karę łączną w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając w przedmiocie kary łącznej uznał, że mimo tego, że czyny oskarżonego zostały popełnione w bliskiej odległości czasowej, są rodzajowo jednorodne - skierowane przeciwko mieniu, M. T. nie zasługuje na zastosowanie pełnej absorbcji wymierzonych wobec niego kar pozbawienia wolności. Przede wszystkim przemawia za tym wielokrotna karalność za przestępstwa podobne, jak również fakt, że wobec oskarżonego brak jest pozytywnej prognozy kryminologicznej. Mimo uprzednich skazań z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary, oskarżony nie był w stanie żadnego z orzeczonych wobec niego okresów próby odbyć bez kolejnego konfliktu z prawem.

Jednocześnie, sytuacja prawna oskarżonego nie wskazuje na konieczność sięgania po zasadę pełnej kumulacji kar, albowiem w ocenie Sądu w/w zasada winna mieć zastosowanie jedynie w wyjątkowych wypadkach.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł środek karny w postaci przepadku dowodu rzeczowego wyszczególnionego w wykazie dowodów rzeczowych pod poz. 1 na karcie 16 akt, w postaci płyty DVD zabezpieczonej od pracownika ochrony budynku przy ul. (...) poprzez pozostawienie go w aktach postępowania.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniach od 07 października 2014 roku do dnia 08 października 2014 roku, przyjmując że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

Sąd w dacie wyrokowania zastosował ustawę karną w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. albowiem uznał, że zastosowane i powołane w wyroku przepisy prawa materialnego były względniejsze dla sprawcy czynów popełnionych w 2014 r. Przede wszystkim należało uwzględnić okoliczność, iż wobec wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności należało zastosować przepis art. 63 § 1 k.k. i zaliczyć mu na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Wedle treści art. 63 § 5 k.k. w brzmieniu aktualnie obowiązującym za dzień rzeczywistego pozbawienia wolności przyjmuje się okres 24 godzin liczony od chwili rzeczywistego pozbawienia wolności. Według treści art. 63 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia przestępstw przez oskarżonego, ustawodawca nie określał szczegółowo sposobu zaliczenia dni rzeczywistego pozbawienia wolności wedle kryterium godzinowego, a zatem przyjąć należało, że względniejsze dla oskarżonego będzie zaliczenie mu dwóch pełnych dni, zgodnie z poprzednio obowiązującym brzmieniem w/w przepisu.

Sąd jednocześnie zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. C. kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych powiększoną o kwotę podatku od towarów i usług, tytułem obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu.

Z uwagi na brak stałych dochodów, jak również trudną sytuację finansową M. T., Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując równowartość poniesionych wydatków, na rachunek Skarbu Państwa.

Wskazując na powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.