Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku, XIV Wydział Karny w składzie :

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Buraczewska

Protokolant: st. prot. sąd. Katarzyna Dolny

przy udziale oskarżyciela publicznego: J. M.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2017 r. sprawy:

M. M.

s. A. i I.

ur. (...) w M.

obwinionego o to, że:

w dniu 14 czerwca 2016 roku około godziny 13:05 w S. na ulicy (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 45 km/h jadąc z prędkością 95 km/h na obowiązującej do 50 km/h

tj. o czyn z art. 92a kw

I.  uznaje obwinionego M. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw. wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) złotych;

II.  zasądza od obwinionego M. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XIV W 2016/16

UZASADNIENIE

M. M. został obwiniony o to, że w dniu 14 czerwca 2016 roku około godziny 13:05 w S. na ulicy (...) kierując pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość o 45 km/h jadąc z prędkością 95 km/h, na obowiązującej do 50 km/h, tj. o czyn z art. 92a kw.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 14 czerwca 2016 roku o godzinie 13:05 M. M. prowadził pojazd marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), koloru białego na drodze publicznej - ulicy (...) w S.. Pojazd kierowany przez M. M. poruszał się lewym pasem jezdni, z prędkością 95 km/h, przy ograniczeniu prędkości do 50 km/h. W momencie, w którym M. M. zauważył patrol Policji podjął manewr gwałtownego hamowania, co spowodowało włączenie świateł awaryjnych.

Funkcjonariusz Policji- Ł. S. dokonał pomiaru prędkości pojazdu prowadzonego przez M. M. urządzeniem (...) 20-20 100LR, numer fabryczny (...), rok produkcji 2012, posiadającym świadectwo legalizacji ponownej Dyrektora Okręgowego (...) Miar w G. z okresem ważności do dnia 28 lutego 2017r.

M. M. jest bezdzietnym kawalerem. Osiąga dochody miesięczne w wysokości zmiennej od 10 złotych do 8-10.000 złotych. Posiada mieszkanie i garaż w S.. Nie był karany sądownie. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie:

⚫

wyjaśnień obwinionego M. M. w części – k. 32-33;

⚫

w całości zeznań świadka Ł. S. - -k. 33-34 (00:13:56- 00:20:16 nagrania rozprawy z dnia 13 stycznia 2017r.);

⚫

w całości zeznań świadka D. S.- k. 34-35 (00:27:16- 00:35:22 nagrania rozprawy z dnia 13 stycznia 2017r.);

⚫

oraz dokumentów zgromadzonych w toku postępowania, ujawnionych na rozprawie głównej - k. 35.

M. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że pomiar prędkości nie odpowiada rzeczywistej prędkości, z jaką poruszał się obwiniony. Obwiniony zarzucał, że w odległości ok. 50-60 metrów od miejsca zatrzymania przez Policję znajduje się jego biuro, wskazywał, że gdyby jechał z prędkością 95 km/h to przejechałby funkcjonariusza Policji, który stał na drodze na lewym pasie jezdni. Obwiniony przyznał, że funkcjonariusz Policji w momencie kontroli okazał obwinionemu wynik pomiaru prędkości, jednakże wyjaśnił, że prędkość wskazana urządzeniem mogła dotyczyć innego pojazdu. Obwiniony wyjaśnił, że w dacie zarzucanego mu czynu ruch był znaczny, droga jest dwupasmowa, stąd prędkość mogła odnosić się do innego pojazdu, aniżeli ten, którym jechał obwiniony.

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwalał na przypisanie obwinionemu M. M. zarzucanego mu czynu z art. 92 a kw.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd uznał za wiarygodne zeznania głównie funkcjonariusza Policji Ł. S., który dokonywał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego, ustawiając wiązkę laserową w stronę pojazdu kierowanego przez obwinionego.

Wyjaśnienia obwinionego należało uznać za niewiarygodne w zakresie, w jakim nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, kwestionując, że dokonany przez funkcjonariusza pomiar nie dotyczył jego pojazdu lub był nieprawidłowy.

Okoliczności dotyczące miejsca, czasu zdarzenia, dopuszczalnej prędkości na drodze ulicy (...) w S.- nie były kwestionowane przez obwinionego, Wskazania w tym miejscu wymaga, że obwiniony nie kwestionował też, że w momencie w którym zauważył funkcjonariusza Policji znajdującego się na lewym pasie ruchu podjął gwałtowne hamowanie (automatyczne włączenie świateł awaryjnych w pojeździe).

Na niewiarygodność wyjaśnień obwinionego w pozostałym zakresie, czy też nietrafność podnoszonych przez niego zarzutów co do dokonanego pomiaru wskazują zeznania funkcjonariuszy Policji - Ł. S. i D. S.. Zeznania wskazanych świadków w ocenie Sądu pozwalają uznać, że pomiar wykonany laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym (...) 20-20 100 LR był poprawny i dał miarodajny wynik obrazujący rzeczywistą prędkość, z jaką jechał obwiniony.

Świadek Ł. S. zeznał, że w momencie, w którym zauważył jadący ze znaczną prędkością pojazd marki A. (...)- skierował na ten pojazd wiązkę laserową urządzenia pomiarowego, a następnie po dokonaniu pomiaru prędkości, zatrzymał pojazd do kontroli. Jednocześnie świadek wskazał, że w pewnym momencie zauważył jak obwiniony zaczyna gwałtownie hamować, albowiem zapaliły się światła awaryjne.

W ocenie Sądu zeznania powyższego świadka podważają argumentację obwinionego, albowiem na ich podstawie Sąd przyjął, że pomiar prędkości pojazdu jakim poruszał się obwiniony w dniu 14 czerwca 2016r. był wykonany sprawnym przyrządem, posiadającym świadectwo legalizacji i został wykonany przez funkcjonariusza Policji o odpowiednim przeszkoleniu w tym zakresie. Z zeznań świadka Ł. S. wynikało nadto, że skierował wiązkę laserową w stronę pojazdu obwinionego, i nie miał co do tego wątpliwości, albowiem na wyświetlaczu czerwony punkt wskazywał na ten pojazd.

W ocenie Sądu zeznania tego świadka są rzetelne, spójne i logiczne, tym samym podważają jakąkolwiek możliwość dokonania błędnego pomiaru prędkości, bądź przypisania obwinionemu prędkości, z jaką poruszał się inny pojazd. Identyfikacja pojazdu obwinionego dokonana przez w/w świadka odbyła się na podstawie czerwonego punktu z wiązki laserowej znajdującej się na wyświetlaczu przyrządu pomiarowego.

Zeznania świadka D. S. potwierdziły okoliczności związane z wykonaniem pomiaru prędkości przez funkcjonariusza Policji Ł. S. oraz dotyczące prawidłowego dokonania pomiaru i skierowania wiązki laserowej właśnie na pojazd obwinionego.

Sąd uznał zeznania tych świadków za wiarygodne, w pełni przekonywujące i nie dające podstaw do kwestionowania prawidłowości pomiaru pojazdu, którym kierował obwiniony. Mając na względzie depozycje tych świadków wykluczona zatem w ocenie Sądu jest sytuacja, żeby pomiar prędkości dotyczył innego pojazdu niż samochód obwinionego. Zauważyć ponadto należy, że obwinionemu nie zarzucono przekroczenia prędkości rzędu kilku kilometrów, lecz przekroczenie o 45 km/h. Niewątpliwie doświadczony policjant byłby w stanie dostrzec, że wynik pomiaru jest nieadekwatny do faktycznej prędkości, gdyby obwiniony poruszał się z prędkością dozwoloną tj. 50 km/h. Policjanci są przeszkoleni w obsłudze urządzenia i mają doświadczenie w ocenie prędkości samochodu gdyż zajmują się tym na co dzień i dokonują pomiaru prędkości nie wszystkich samochodów, lecz wybranych tzn. tych które w ich ocenie przekraczają dopuszczalną prędkość. Gdyby więc w istocie obwiniony poruszał się z prędkością inną to z pewnością świadek Ł. S. zauważyłaby, że wskazanie dające wynik 95 km/h jest błędne i nie odzwierciedla faktycznej prędkości kontrolowanego samochodu. Świadek wręcz wskazał, że pojazd, którym kierował obwiniony został zauważony przez niego ze znacznej odległości, albowiem znajdował się na lewym pasie ruchu i wyprzedzał inny pojazd. Skoro zatem świadek Ł. S. posiada pewność, że kierował wiązkę laserowa na pojazd, którym poruszał się obwiniony, to w tym zakresie Sąd nie miał żadnych wątpliwości, że pomiar prędkości identyfikował samochód obwinionego.

Sąd uznał za wiarygodne pozostały dowody w postaci dokumentów ujawnianych na rozprawie głównej, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Odnosząc się do argumentacji obwinionego, że urządzenie nie utrwaliło zdjęcia jego pojazdu wskazania wymaga, że zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 17.02.2014r.w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz.U. 2014.281) przyrząd radarowy to przyrząd do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym emitujący wiązkę fal elektromagnetycznych o kierunku zbliżonym do równoległego lub o kierunku skośnym do kierunku ruchu pojazdu kontrolowanego, wykonujący pomiar prędkości pojazdu kontrolowanego na podstawie zmian częstotliwości fal elektromagnetycznych powstałych wskutek odbicia od ruchomych obiektów (efekt D.). Konstrukcja i wykonanie przyrządu powinny zapewniać wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona. (§ 5 rozporządzenia). Przepisy rozporządzenia nie wymagają natomiast, by tego rodzaju urządzenie zapisywało wykonany pomiar prędkości wraz z obrazem pojazdu. Należy mieć na uwadze, że urządzenie do pomiaru prędkości pojazdu, którym kierował obwiniony typu U. zostało dopuszczone w Polsce do użytku w oparciu o decyzje uprawnionych organów. Dodatkowo wskazać należy, że skoro zeznania policjanta dokonującego pomiaru są wiarygodne, a pojazd został przez niego zauważony i zidentyfikowany w sposób wyraźny i w okolicznościach nie budzących żadnych wątpliwości, to należy uznać, że w niniejszej sprawie wymóg identyfikacji pojazdu, którego prędkość była zmierzona, został w dostateczny sposób spełniony.

W myśl art. 92a k.w. karze podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Zachowanie obwinionego wypełniło znamiona wskazanego wykroczenia.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na uwadze dyrektywy zawarte w art. 33 kw i wziął pod uwagę całokształt okoliczności, zarówno obciążających, jak i łagodzących w stosunku do obwinionego.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął to, że obwiniony swoim zachowaniem na drodze nie spowodował istotnego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jednakże obwiniony rażąco przekroczył dopuszczalną prędkość.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył obwinionemu karę 400 złotych grzywny. Sąd uznał, że kara taka jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia obwinionego. Wymierzona kara w ocenie Sądu osiągnie pokładane w niej cele w zakresie oddziaływania społecznego oraz wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo na obwinionego – zwłaszcza nakaże mu w przyszłości zwrócić większą uwagę na konieczność przestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a przede wszystkim znaków ograniczających prędkość.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw oraz art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.). Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania (§ 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269) oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 40 złotych.

Zasadą w postępowaniu w sprawach o wykroczenia jest ponoszenie przez ukaranych za popełnienie wykroczeń kosztów postępowania. Tym samym zgodnie z zasadami postępowania w sprawach o wykroczenia, mając na względzie możliwości majątkowe obwinionego należało obwinionego obciążyć kosztami postępowania oraz opłatą. (pkt. 2 wyroku)