Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Emil Ruciński

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2016 roku w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę kwoty 1.808,10 zł

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 885,60 (osiemset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  zasądza od powoda „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwotę 376,18 (trzysta siedemdziesiąt sześć 18/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. od powoda „B. (...) a (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 113,47 (sto trzynaście 47/100) złotych zaś od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. ze kwotę 108,93 (sto osiem 93/100) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt XVI GC 2168/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 maja 2015. (data prezentaty) powód B. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) kwoty 1808,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 grudnia 2014r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu powód wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne mu na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanego, jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie to obejmuje część kosztów najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, ponad już wypłacone odszkodowanie z tego tytułu (pozew, k. 3-6).

W dniu 29 maja 2015 r. referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. XVI GNc 3840/15, w którym uwzględnił żądanie pozwu (nakaz, k. 32).

Strona pozwana Towarzystwa (...) zaskarżyła powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany zakwestionował okres najmu i wysokość stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego. W ocenie pozwanego uzasadnionym czasem naprawy uszkodzonego pojazdu oraz koniecznym i niezbędnym czasem najmu pojazdu zastępczego jest okres 7 dni, zaś czynsz najmu pojazdu zastępczego powinien być ustalony w oparciu o zwykłą stawkę występującą na rynku. (sprzeciw k. 39-40v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na skutek kolizji drogowej, która miała miejsce w dniu 10 lipca 2014 r., został uszkodzony pojazd marki T. (...) o nr rej. (...), będący własnością M. T. (dalej: poszkodowana). Sprawca kolizji posiadał ważne (...) Towarzystwie (...) ( okoliczność niesporna, ponadto dowód: dowód rejestracyjny, druk zgłoszenia szkody, oświadczenie sprawcy kolizji – dokumenty w załączonych aktach szkody).

Szkoda została zgłoszona w Towarzystwie (...) w dniu 11 lipca 2014r. ( dowód: druk zgłoszenia szkody w załączonych aktach szkody). Towarzystwo ubezpieczeń w dniu 22 lipca 2014 r. przeprowadziło oględziny przednaprawcz uszkodzonego pojazdu na podstawie, których został sporządzony kosztorys w systemie E.’s nr (...) ( dowód: kosztorys towarzystwa ubezpieczeń z dnia 22 lipca 2014r. w aktach szkody).

Na podstawie wyżej wskazanego kosztorysu (...) sp. z o.o. sporządził w dniu 28 sierpnia 2014 r. własną kalkulację naprawy nr (...) ( dowód: kalkulacja naprwy z dnia 28.08.2014 r. w aktach szkody). W dniu 8 września 2014r. warsztat zamówił części zamienne, które otrzymał w dniu 10 września 2014r. Poszkodowana w dniu 16 września 2014 r. wstawiła uszkodzony pojazd marki T. o nr rej. (...) do (...) sp. z o.o. W tym także dniu warsztat rozpoczął naprawę pojazdu. Po zdiagnozowaniu dodatkowych uszkodzeń warsztat naprawczy w dniu 23 września 2014 r. sporządził rozszerzoną wersję kalkulacji naprawy i za pośrednictwem poczty elektronicznej warsztat wysłał kalkulację do Towarzystwa (...) zwracając się o weryfikację. Zweryfikowaną kalkulację naprawy warsztat otrzymał w dniu 25 września 2014r. Naprawa została zakończona w dniu 29 września 2014r. i w tym także dniu poszkodowana odebrała pojazd z warsztatu ( dowód: protokół szkody k. 13, kalkulacja naprawy z dnia 23.09.2014 r. k. 62-65, korespondencja e-mailowa z dnia 24.09.2014 r. i z dnia 25.09.2014r. w aktach szkody).

W okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniony czas technologicznej naprawy samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) nie powinien przekraczać 2 dni roboczych obejmujących 10,6 roboczogodzin prac naprawczych z uwzględnieniem współczynnika efektywności wynoszącego 0,7 w odniesieniu do 8 godzinnego dnia pracy.

Uzasadniony rzeczywisty okres naprawy uszkodzonego samochodu wynosi 9 kolejnych dni kalendarzowych i obejmuje: czas technologiczny – 2 dni, czas pomocniczy (tj. czas na wykonanie oględzin dodatkowych, rozszerzonej wersji kalkulacji naprawy i jej weryfikację oraz czas na sprowadzenie części zamiennych), dni wolne od pracy w wymiarze 2 dni.

Uszkodzony pojazd został przyjęty do warsztatu naprawczego w dniu 16 września 2014r. i jeszcze w tym samym dniu warsztat powinien dokonać wstępnego demontażu uszkodzonych elementów i po ujawnieniu dodatkowych uszkodzeń zgłosić bezpośrednio do ubezpieczyciela. Rzeczywisty okres oczekiwanie na zatwierdzenie rozszerzonej kalkulacji wynosił dwa dni, zatem warsztat powinien otrzymać zweryfikowaną kalkulację naprawy w dniu 18 września 2014r. (czwartek) i zamówić części zamienne. Uzasadniony czas oczekiwania na części zamienne wynosił dwa dni i powinien obejmować dnia 19 (piątek) i 22 (poniedziałek) września 2014r. Skoro technologiczny czas naprawy wynosił 2 dni, naprawa powinna być przeprowadzona w dniach 23 i 24 września 2014r.

Okres zatem od dnia 16 września do 23 września 2014 r. tj. 7 dni powstał z powodu opieszałości w działaniach warsztatu i nie powinien zostać doliczony do pomocniczego czasu naprawy ( dowód: pisemna opinia biegłego k. 87-97, ustana uzupełniająca opinia biegłego k. 127-127v).

W dniu 16 września 2014 r. M. T. zawarła z B. (...) sp. z o.o. reprezentowanym przez K. K. umowę najmu nr (...) której przedmiotem był najem pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...). Strony jako czas najmu wskazały okres 14 dni. Zgodnie z umową najemca miał nie zostać obciążony bezpośrednio kosztami wynajmu pojazdu zastępczego pod warunkiem spełnienia wymogów do przystąpienia do programu Usługa (...), a w szczególności gdy zawrze z wynajmującym umowę cesji wierzytelności przysługującej najemcy wobec towarzystwa ubezpieczeń w związku z najmem auta zastępczego i złoży oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń. Jednocześnie najemca zaakceptował stawki czynszu w ramach programu Usługa (...), które dla pojazdu marki R. (...) przez okres od 7 do 14 dni wynosiły 150 zł netto ( Dowód: umowa najmu k. 14-14v, Cennik 17, pełnomocnictwo k. 19, odpis KRS powoda k. 10-12)

W dniu 16 września 2014 r. pomiędzy poszkodowaną M. T. a „B. (...) sp. z o.o. reprezentowanym przez K. K. jako cesjonariuszem doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego przysługującego poszkodowanej w związku z kolizją z dnia 10 lipca 2014 r. likwidowaną przez Towarzystwie (...). Tego samego dnia poszkodowana złożyła także oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń, w którym poinformowała, iż na czas naprawy uszkodzonego pojazdu skorzystała z przysługującego jej prawa najmu pojazdu zastępczego oraz, iż na mocy umowy zawartej z „B. (...) sp. z o.o. dokonała cesji wierzytelności przysługującej jej do towarzystwa ubezpieczeń w związku z najmem pojazdu zastępczego. ( Dowód: umowa cesji k. 15, oświadczenie dla ubezpieczyciela k.20, odpis KRS powoda k. 10-12, pełnomocnictwo k. 19)

W dniu 16 września 2014r. M. T. został wydany pojazd zastępczy marki R. (...) o nr rej. (...), którego zwrot miał miejsce w dniu 29 września 2014r. ( Dowód: protokół zdawczo odbiorczy k. 18). Poszkodowana wykorzystywała pojazd zastępczy do realizacji sprawa osobistych w postaci dojazdu ze swojego miejsca pobytu do miejsca zamieszkania osoby niepełnosprawnej wobec której sprawowała opiekę. ( dowód: oświadczenie najemcy k. 21)

B. rent a car w dniu 30 września 2014 r. wystawił na rzecz M. T. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2100 zł netto (2583 zł brutto) z tytułu najmu pojazdu zastępczego R. (...) o nr rej. (...) w okresie od 16 września 2014 r. do 29 września 2014r. (14 dni) ( Dowód: faktura VAT k. 16)

Pismem datowanym na 12 listopada 2014 r. B. rent a car zgłosiło roszczenie wobec Towarzystwa (...) wynikające z umowy przelewu wierzytelności w postaci zwrotu kosztów pojazdu zastępczego i wezwało do zapłaty kwoty 2585,00 zł brutto. Ubezpieczyciel otrzymał wezwanie do zapłaty w dniu 26 listopada 2014 r. ( Dowód: zgłoszenie roszczenia z wezwaniem do zapłaty k. 22-22; zwrotne potwierdzenie odbioru k.23)

Decyzją z dnia 18 grudnia 2014 r. Towarzystwo (...) przyznało odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 774,90 zł uznając za uzasadniona stawkę czynszu w wysokości 90 zł. Odszkodowanie zostało wypłacone w dniu 23 grudnia 2014r. (dowód: decyzja z dnia 18.12.2014 r. k. 24, potwierdzenie operacji k. 26).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Dokumenty, w zasadzie w większości stanowiły kserokopie dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., Sąd włączył je do materiału dowodowego traktując w oparciu o przepis art. 308 k.p.c. jako dowód z wizerunku dokumentów odwzorowujących oryginał. Strony nie kwestionowały zgodności tych kserokopii z oryginalnymi dokumentami. Stosownie więc do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Wobec rozbieżności stanowiska stron w zakresie ustalenia uzasadnionego czasu naprawy uszkodzonego pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i motoryzacji.

Dopuszczając ten dowód Sąd stanął na stanowisku, iż w zakresie tezy dowodowej wymagana jest wiedza specjalistyczna, a dowód ten jest konieczny do zakończenia niniejszego postępowania.

Należy wskazać, iż ocena opinii biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją pod tym względem inne, szczególne dla tego dowodu kryteria jego oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność logiki i wiedzy powszechnej. Złożoną do akt sprawy opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i motoryzacji, skorygowana następnie i uzupełnioną ustną opinią, Sąd uznał za rzetelną, jasną i w pełni wyczerpującą. Biegły w sposób rzeczowy i kompleksowy odniósł się do przedmiotu opinii. Wobec zarzutów powódki w zakresie ustalonego przez biegłego okresu oczekiwania na części zamienne, biegły złożył ustną opinię uzupełniającą. Wyjaśnił jak wyglądał proces zamówienia części zamiennych, wskazując, iż były to części typowe i powinny być one dostępne w magazynie przy każdej sprzedaży.

Sąd nie znalazł podstaw, by opiniom tym nie dać wiary, czyniąc je podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Sąd pominął dowody z cenników dołączonych do pozwu. Przedmiotowe wydruki cenników dotyczyły bowiem innego okresu najmu, a nadto na ich podstawie nie można stwierdzić, iż obrazowały stawki czynszu najmu obowiązujące na rynku lokalnym dla poszkodowanego.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego roszczenie strony powodowej uznać należy za uzasadnione w części, a jego podstawą prawną był art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c.

Na wstępie należy podkreślić, iż strony nie kwestionowały stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie okoliczności kolizji oraz odpowiedzialności Towarzystwa (...) co do zasady za skutki zdarzenia, nie było też sporne, że osoba ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego spowodowała uszkodzenie samochodu marki T. (...) o nr rej. (...). W takiej sytuacji Sąd zaniechał szczegółowego badania tych okoliczności, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.).

Pozwany nie kwestionował również faktu zawarcia przez poszkodowaną z powodem umowy najmu oraz umowy cesji wierzytelności, a także ich treści. Z mocy art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) poszkodowanej przysługiwało bowiem roszczenie odszkodowawcze bezpośrednio wobec zakładu ubezpieczeń sprawcy szkody – pozwanego w niniejszej sprawie, a zatem była ona również uprawniona do rozporządzania wierzytelnością o zapłatę odszkodowania przysługującą jej wobec pozwanego – zarówno w całości, jak i w części – na rzecz innego podmiotu.

Przechodząc zatem do rozstrzygnięcia zasadności roszczenia powoda w pierwszej kolejności wskazać należy, iż umowa cesji z dnia 16 września 2014r., w oparciu o którą powód wywodził swoje roszczenie, była umową ważną, albowiem zawarta została przez uprawnione do tego osoby, co zostało nie tylko wykazane, ale i pozostawało poza sporem stron. Zbywana wierzytelność została nie tylko sprecyzowana w tej umowie, ale była również oznaczalna na podstawie analizy stosunku obligacyjnego, z którego wynikała - w umowie bowiem wskazano stosunek prawny będący podstawą zbywanej wierzytelności, jego zakres i przedmiot oraz osobę dłużnika.

Również umowę najmu pojazdu zastępczego z dnia 16 września 2014 r., stanowiącą podstawę dla powstania wierzytelności będącej przedmiotem przelewu, należało uznać za ważną i skuteczną. Dołączone do pozwu dokumenty bezsprzecznie wykazują, iż również ta umowa została zawarta przez uprawnione do tego podmioty, a nadto określała elementy przedmiotowo istotne w świetle art. 659 § 1 k.c., a więc przedmiot najmu i czynsz najmu. Jednocześnie strona powodowa złożyła do akt sprawy podpisany przez M. T. cennik co potwierdza, iż poszkodowana zapoznał się z cennikiem i go zaakceptowała.

Wreszcie, przedmiotowa umowa została wykonana przez wynajmującego, albowiem samochód został wydany poszkodowanej do używania i następnie – po wykorzystaniu – przez nią zwrócony, natomiast świadczenie najemcy zostało spełnione nie poprzez zapłatę czynszu najmu, lecz poprzez dokonanie cesji przysługującej mu wobec ubezpieczyciela wierzytelności na wynajmującego.

Stosownie do treści art. 34 ust. 1 ww. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem (…) zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Zgodnie natomiast z brzmieniem przepisu art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Regułą jest zatem zasada pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego. Naprawienie szkody, według wyboru poszkodowanego, polega bądź na przywróceniu stanu poprzedniego, bądź na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Korzystanie z samochodu jest obecnie standardem cywilizacyjnym, a zatem jeżeli osoba pojazd posiadająca utarci możliwość korzystania z niego z uwagi na jego uszkodzenie, ponosi tym samym szkodę. Niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego uznawana jest przy tym za normalne następstwo wypadku komunikacyjnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c., a zatem jeżeli poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Poszkodowanemu przysługuje wówczas od ubezpieczyciela zwrot wydatków koniecznych, a więc niezbędnych do korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 08.09.2004 r., sygn. akt IV CK 672/03, Lex 146324 oraz uzasadnienie uchwały SN z dnia 17.11.2011 r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Ponadto konieczność najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną dla realizacji swoich spraw osobistych wynika z przedstawionego przez powoda oświadczenia najemcy.

W konsekwencji więc poszkodowanej, a w rezultacie zawarcia umowy cesji powodowi, co do zasady należał się od pozwanego zwrot kosztów związanych z wynajęciem samochodu zastępczego.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pozwany zakwestionował czas naprawy uszkodzonego oraz skorelowany z nim czas najmu pojazdu zastępczego. Zgodzić należy się z pozwanym, iż w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (por. wyrok SN z 5.11.2004 r., II CK 494/03, Lex nr 145121).

W przedmiotowej sprawie uszkodzony pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) pomimo uszkodzeń powstałych w wyniku kolizji z dnia 10 lipca 2014 r. mógł pozostawać w eksploatacji do czasu faktycznego rozpoczęcia naprawy, gdyż powstałe uszkodzenia nie powodowały obniżenia jego wartości technicznej i niewykluczenia go z ruchu zgodnie z obowiązującymi przepisami. W dniu 22 lipca 2014 r. zostały przeprowadzone przez pracownika pozwanego Towarzystwa (...) oględziny przednaprawcze, podczas których został ustalony zakres uszkodzeń. Warsztat naprawczy zamówił części zamienne w dniu 8 września 2014 r., które otrzymał w dniu 10 września 2014 r. Co z kolei oznacza, iż w dniu przyjęcia uszkodzonego pojazdu do warsztatu naprawczego tj. w dniu 16 września 2014 r. warsztat był w posiadaniu części zamiennych i miał określony bezsporny zakres uszkodzeń pojazdu wobec czego powinien przystąpić do naprawy bez zbędnej zwłoki.

W okolicznościach niniejszej sprawy uzasadniony czas technologicznej naprawy samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) nie powinien przekraczać 2 dni roboczych obejmujących 10,6 roboczogodzin prac naprawczych z uwzględnieniem współczynnika efektywności wynoszącego 0,7 w odniesieniu do 8 godzinnego dnia pracy.

Uzasadniony rzeczywisty okres naprawy uszkodzonego samochodu wynosi 9 kolejnych dni kalendarzowych i obejmuje: czas technologiczny – 2 dni, czas pomocniczy (w tym czas na wykonanie oględzin dodatkowych, rozszerzonej wersji kalkulacji naprawy i jej weryfikacje oraz czas na sprowadzenie części zamiennych), dni wolne od pracy w wymiarze 2 dni. Serwis naprawczy po przyjęciu pojazdu do naprawy w dniu 16 września 2014r. jeszcze w tym samym dniu powinien dokonać wstępnego demontażu uszkodzonych elementów i po ujawnieniu dodatkowych uszkodzeń zgłosić bezpośrednio do ubezpieczyciela. Okres od dnia 16 września do 23 września 2014 r. tj. 7 dni powstał z powodu opieszałości w działaniach warsztatu i nie powinien zostać doliczony do pomocniczego czasu naprawy. Już bowiem w dniu 16 września 2014r. warsztat powinien wykonać rozszerzoną kalkulację naprawy, a następnie zwrócić się do ubezpieczyciela o jej weryfikację. W przedmiotowej zaś sprawie warsztat wykonał rozszerzoną kalkulację dopiero w dniu 23 września 2014r., zaś jej akceptację otrzymał w dniu 25 września 2014r., sam zatem proces przeprowadzenia dodatkowych oględzin, sporządzenia rozszerzonej wersji kalkulacji i jej weryfikacja który należało doliczyć do uzasadnionego okresu naprawy wynosił 2 dni, zatem zatwierdzoną rozszerzona kalkulacje naprawy warsztat powinien otrzymać w dniu 18 września 2014r. W odniesieniu zaś do okresu oczekiwania na części zamienne, których zamówienie okazało się konieczne po dokonanych demontażach, za biegłym należy powtórzyć, iż części te (zderzak tylny i jego wzmocnienie) były typowymi częściami zamiennymi, uszkadzane niemalże w każdej kolizji i powinny być dostępne w magazynie przy każdej sprzedaży. Części te zamawiane były u pośrednika, który z kolei mógł je zamówić u producenta. Za uzasadniony zatem należało uznać okres oczekiwania na części zamienne w wymiarze dwóch dni: jeden u pośrednika i jeden u producenta. Zwrócić należy również uwagę na okoliczność, że przed rozpoczęciem naprawy również były zamawiane części zamienne, które zostały dostarczone do warsztatu w przeciągu dwóch dni. Powód, zaś w okolicznościach niniejszej sprawy nie wykazał czynników, których zaistnienie uzasadniało dostarczenie drugiej partii zamówionych części w przeciągu 6 dni od złożonego zamówienia tak jak miało to miejsce. Nie wskazywał chociażby na brak zamówionych części w magazynie. Czas oczekiwania na części zamienne powinien obejmować zatem dnia 19 września (piątek) i 22 września (sobota), zaś naprawa pojazdu powinna zostać przeprowadzona w dniach 23i 24 września 2014r. (2 dni technologicznej naparwy).

Uzasadniony i konieczny zatem okres naprawy uszkodzeń pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) wynosił 9 dni kalendarzowych.

Pozwany kwestionował również zastosowane przez powoda stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego. Co za tym idzie, to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania podnoszonych przez niego twierdzeń, że stawka czynszu najmu uzgodniona przez strony umowy odbiegała w sposób istotny od stawek rynkowych (art. 6 k.c.). W tym przedmiocie należy podnieść, iż odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (por. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. OSNC 2004/4/51). Kosztami ekonomicznie uzasadnionymi są koszty ustalone co do zasady według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego zakład naprawczy czy wynajmujący pojazdy zastępcze, pod warunkiem jednak, iż koszty te odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku, a ponadto można je zaliczyć do kategorii kosztów niezbędnych. Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania cen najniższych czy średnich, lecz ważne jest co najwyżej, by wybrana przez niego stawka nie odbiegała zasadniczo od cen rynkowych. Zarzut stosowania stawek rażąco wygórowanych mógłby być przez pozwanego co najwyżej skutecznie podniesiony, gdyby poszkodowany umyślnie albo przez rażące niedbalstwo wynajął samochód zastępczy po stawce znacznie odbiegającej od obowiązujących na rynku /por. art. 16 w zw. z art. 17 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych(…)/, czy też działanie poszkodowanego miało na celu pokrzywdzenie ubezpieczyciela sprawcy szkody, czyli iż umówiono się na stawkę wyższą od tej, którą normalnie stosuje się przy wynajmie takiego pojazdu, aby zawyżyć wysokość odszkodowania z tego tytułu.

Okoliczności tych pozwany jednak w żaden sposób nie wykazał, ani też nie zaoferował żadnego dowodu celem ich udowodnienia.

W konsekwencji więc stawkę ustaloną w przedłożonym przez powoda cenniku, którą poszkodowana zaakceptowała, należało uznać za stawką ekonomicznie uzasadnioną w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy i przy zastosowaniu tej stawki ustalać wysokość odszkodowania.

Mając więc na uwadze powyższe, odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego przysługiwało poszkodowanej przy uwzględnieniu 9-dniowego okresu najmu, jako pozostającego w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które pozwany ponosił odpowiedzialność jako ubezpieczyciel jego sprawcy. Odszkodowanie to należało ustalić przy uwzględnieniu umówionej przez strony umowy stawki czynszu najmu w wysokości 184,50 zł brutto, co daje sumę odszkodowania wynoszącą 1476 zł netto. Tym samym, skoro pozwany przed procesem zapłacił na rzecz powoda z tego tytułu kwotę 774,90 zł, to powództwo należało uwzględnić jedynie w zakresie pozostałej części odszkodowania, tj. co do kwoty 885,60zł, oddalając je w pozostałym zakresie jako niezasadne.

Mając zatem na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji wyroku na podstawie art. 509 k.c. i art. 34 ust. 1 ww. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych w zw. z art. 436 § 2 k.c. i w zw. z art. 415 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c.

O obowiązku zapłaty odsetek ustawowych od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 k.c. w związku z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z powołanym art. 14 ust. 1 ww. ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia (…) zawiadomienia o szkodzie. Pozwany pozostawał zatem w opóźnieniu z zapłatą świadczenia odszkodowawczego od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu, liczonego od momentu doręczenia mu wezwania do zapłaty, tj. od dnia 26 listopada 2014 r. Zasadne zatem było zasądzenie na rzecz powoda odsetek ustawowych zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia od 28 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty.

Rozstrzygając o kosztach procesu Sąd oparł się na dyspozycji przepisu art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Sąd uznał, iż pozwany przegrał sprawę w 48,98 %, natomiast powód w 51,02 % i w takim też zakresie każdy z nich powinien ponieść koszty procesu. W toku procesu powód poniósł opłatę od pozwu w wysokości 91 zł. Dodatkowo zarówno powód, jak i pozwany ponieśli koszty zastępstwa strony przez profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 600 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Pozwany poniósł dodatkowo koszt wynagrodzenia biegłego w kwocie 800 zł. Łącznie zatem koszty procesu poniesione przez strony wyniosły 2125 zł (w tym koszty powoda 708 zł i koszty pozwanego (...)). Ponieważ pozwany powinien ponieść 48,98 % łącznych kosztów procesu (tj. 1040,83 zł), a powód 51,02 % łącznych kosztów procesu (1084,16 zł), Sąd zasądził na rzecz pozwanego od powoda kwotę 376,18 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, orzekając jak w pkt. III sentencji wyroku.

W pkt IV sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać od powoda i pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. odpowiednio kwotę 113,47zł i 108,93 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowe przez Skarb P. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia proporcjonalnie do wysokości kosztów jakie powinny ponieść strony.