Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kraków dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Żukowski

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 lutego 2017 r. w Krakowie

sprawy z powództwa M. O. i W. O.

przeciwko J. C. (1)

o zapłatę

I.  powództwo oddala,

II.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata K. K. kwotę 4428 (słownie: cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem) złotych tytułem kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powodom,

III.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz O. J. kwotę 4447 zł. 98 gr. (słownie: cztery tysiące czterysta czterdzieści siedem złotych dziewięćdziesiąt osiem groszy) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora nieznanego z miejsca pobytu pozwanego i zwrotu kosztów.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 stycznia 2011 r., sprecyzowanym pismem z dnia 6 lipca 2012 r. (k. 74), pismem z dnia 8 maja 2013 r. (k. 103), pismem z dnia 20 stycznia 2014 r. (k. 119) oraz pismem z dnia 5 lutego 2014 r. (k. 122) i pismem z dnia 30 kwietnia 2014 r. (k. 130) powodowie M. O. i W. O. wnieśli o zasądzenie od pozwanego J. C. (2) solidarnie:

- kwoty 30 000 zł. z ustawowymi odsetkami liczonymi:

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1968 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1969 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1970 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1971 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1972 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1973 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1974 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1975 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1976 r. do dnia zapłaty,

-- 3000 zł. od dnia 2 stycznia 1977 r. do dnia zapłaty,

tytułem zwrotu pożyczki,

oraz

- kwoty 150 000 zł. tytułem zadośćuczynienia.

Na uzasadnienie żądania kwoty 30 000 zł. podali, że B. G. udzielił pożyczki w takiej kwocie J. C. (3) a J. C. (3) zobowiązała się zwrócić tę kwotę w ratach rocznych po 3000 zł. począwszy od stycznia 1969 r. Jednakże żadnej kwoty aż do dnia swojej śmierci nie zwróciła. Pozostawiła syna, pozwanego J. C. (2). Powódka M. O. jest córką zmarłego w 1975 r. B. G. i jego spadkobierczynią.

Na uzasadnienie żądania zadośćuczynienia powodowie podali, że J. C. (2) nie pomógł powódce w życiu, a miał jej wykupić na własność mieszkanie lub domek.

Zarządzeniem z dnia 29 lipca 2016 r. na wniosek powodów z dnia 16 czerwca 2016 r. (k. 296) ustanowiono dla pozwanego kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu. Zarządzenie o takiej treści zostało wydane, albowiem doręczenie dla pozwanego za pośrednictwem konsula na wniosek z dnia 28 kwietnia 2011 r. (k 15) należy ocenić jako nieskuteczne. Z treści zarządzenia (k. 10) nie wynika bowiem aby sędzia referent zarządził doręczenie pozwu (pozew w tym czasie nie nadawał się zresztą do doręczenia gdyż strona później wzywana była do uzupełnienia jego braków, k. 66, 116, 120, 126), podczas gdy niedoręczenie stronie zamieszkałej za granicą odpisu pozwu powoduje nieważność postępowania wskutek pozbawienia jej możności obrony swych praw (wyrok SN z dnia 18 kwietnia 1975 r. III CRN 404/74, PiP 1975 nr 10, str. 159 oraz Legalis). Nadto wniosek z dnia 28 kwietnia 2011 r. obejmował doręczenie korespondencji przez zwykłe oddanie adresatowi, natomiast jedynym potwierdzeniem odbioru, które wpłynęło do akt, jest amerykańskie potwierdzenie odbioru (k. 24) a nie dowód doręczenia (k. 18) przewidziany przepisami § 42 załącznika nr 15 do rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2002 r. w sprawie szczegółowych czynności sądów w sprawach z zakresu międzynarodowego postępowania cywilnego oraz karnego w stosunkach międzynarodowych (tj. Dz. U. z 2014 r. poz. 1657 ze zm.). Natomiast wyłącznie potwierdzenie odbioru na dowodzie doręczenia przewidzianym w/w rozporządzeniem daje gwarancję, co do tego, których dokumentów adresat potwierdził odbiór. Ponadto, wobec nieodesłania przez adresata podpisanego dowodu doręczenia przewidzianego przepisami w/w rozporządzenia, nie można uznać, że doręczenie nastąpiło przez zwykłe oddanie przewidziane w § 38 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 stycznia 2002 r., gdyż przepis ten uzależnia skuteczność takiego doręczenia od zgody adresata na dobrowolne przyjęcie pisma. Sam dowód doręczenia dokumentów pochodzący od poczty amerykańskiej nie pozwala na ustalenie takiej zgody, w szczególności za taką zgodę nie uważa go placówka konsularna, skoro oczekuje na odesłanie przez adresata sądowego dowodu doręczenia (pismo z k. 23). W końcu, z treści akt nie wynika aby pozwany otrzymał pouczenia przewidziane w art. 1135[5] § 2 zd. 3 k.p.c. zaś – wobec wyżej wskazanej nieprawidłowości dowodu doręczenia – nie można z dostateczną pewnością przyjąć, że pozwanemu doręczono pouczenie przewidziane w art. 1135[5] § 2 zd. 2 k.p.c. gdyż odbioru tego dokumentu pozwany wyraźnie nie potwierdził.

Mając te okoliczności na względzie uznać należało, że w braku prawidłowego pierwszego doręczenia dla pozwanego wraz z pouczeniem w trybie art. 1135[5] § 2 k.p.c., brak było podstaw do stosowania w sprawie trybu doręczenia przez pozostawienie w aktach ze skutkiem doręczenia (art. 1135[5] § 2 zd. 2 k.p.c.), a w konsekwencji podjęto decyzję (k,. 137) o ponownym doręczeniu dla pozwanego, wraz z doręczeniem sprecyzowanego pozwu.

Kolejne doręczenie za pośrednictwem Konsula również okazało się nieskuteczne, albowiem Konsul ograniczył się do przesłania do pozwanego pisma informującego o przeznaczonej dla pozwanego korespondencji, a w konsekwencji braku skontaktowania się pozwanego z Konsulem zwrócił komplet dokumentów do sądu z informacją, że odezwa nie została wykonana (pismo – k. 180).

Próby kolejnego doręczenia dla pozwanego w trybie przewidzianym Konwencją haską okazały się bezskuteczne (k. 254, k. 294).

W tej sytuacji ocenić należało, że niemożliwe jest ustalenie adresu zamieszkania pozwanego, pod który można dokonać skutecznego doręczenia, co uzasadniało uwzględnienie wniosku powodów o ustanowienie kuratora na zasadzie art. 144 k.p.c.

W złożonej w dniu 14 grudnia 2016 r. odpowiedzi na pozew (k. 319) kurator pozwanego podniósł zarzut przedawnienia oraz zarzucił, że brak jest podstaw do dochodzenia przez powodów zadośćuczynienia.

W piśmie z dnia 2 stycznia 2017 r. (k. 327) powodowie podtrzymali pozew. Zarzucili, że śmierć B. G. jeszcze przed terminem zwrotu pożyczki stanowiła siłę wyższą, z powodu której uprawniony nie mógł dochodzić roszczenia i bieg przedawnienia nie rozpoczął się i rozpoczął się dopiero z chwilą prawomocności postanowienia stwierdzającego nabycie spadku po B. G., tj. z w dniu 18 grudnia 2002 r. a powodowie z powództwem w tym przedmiocie wystąpili w roku 2003 r. do sygn. akt I C 528/03/P. Pozwany nie zareagował na skierowaną do niego korespondencję sądową, nie złożył wyjaśnień ani zarzutu przedawnienia, a zatem podniesienie tego zarzutu przez kuratora należy uznać za nadużycie prawa i działanie wbrew woli pozwanego. Nadto roszczenie stało się wymagalne dopiero z datą stwierdzenia po nim spadku.

Na uzasadnienie żądania zadośćuczynienia pełnomocnik podał, że brak zwrotu B. G. pieniędzy spowodował, że od chwili pożyczki i w braku jej zwrotu powodowie żyli w ubóstwie. Nie stać ich było na zakup własnego lokalu ani na remontu lokalu kwaterunkowego co stało się przyczyną utraty przez nich zdrowia wskutek zagrzybienia lokalu. Ustalenia między stronami były takie, że pozwany kupi dla powodów lokal mieszalny lub inną nieruchomość i w ten sposób zwolni się z zobowiązania, które zaciągnęła jego matka. Ustalenia między stronami należy traktować jako uznanie roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 1967 r. pomiędzy B. G. jako pożyczkodawcą a J. C. (3) jako pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki gotówkowej w kwocie 30.000 zł., której odbiór biorąca pożyczkę pokwitowała. J. C. (3) zobowiązała się spłacić pożyczoną kwotę w ratach rocznych po 3000 zł. począwszy od dnia 1 stycznia 1968 r. aż do zupełnej zapłaty.

Dowód: - odpis umowy pożyczki, k. 5

- częściowo przesłuchanie powódki, k. 341

B. G. zmarł dnia 21 stycznia 1975 r. Spadek po nim nabyły z mocy ustawy żona P. G. i córka M. O. po połowie. P. G. zmarła dnia 29 lipca 1987 r. Spadek po niej nabyła z mocy ustawy w całości córka M. O..

Dowód: - odpis postanowienia z dnia 6 listopada 2002 r. k. 76

Przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się sąd na dowodzie z odpisu dokumentu prywatnego umowy pożyczki, który nie był kwestionowany przez strony i stanowił dowód na okoliczność treści oświadczeń woli w nim zawartych. Oparł się sąd nadto na dowodzie z dokumentu publicznego – odpisu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku – które stanowiło dowód na okoliczność treści rozstrzygnięcia w nim zawartego.

Zeznaniom powódki dał sąd wiarę jedynie w odniesieniu do okoliczności, które znajdowały potwierdzenie w treści pozostałego materiału dowodowe, a zatem co do faktu zawarcia umowy pożyczki i jej postanowień. Nie dał natomiast sąd wiary zeznaniom powódki co do okoliczności jakoby J. C. (3) składała oświadczenia mogące stanowić uznanie roszczenia (czas rozprawy 00:07:42), ani aby takie oświadczenia składał J. C. (2) (czas rozprawy 00:10:25 i nast.). Zeznania powódki w tym zakresie nie zasługują na wiarę, albowiem powódka zeznała, że J. C. (3) zmarła cztery lata temu, (czas rozprawy 00:06:22), a zatem około 2013 r., podczas gdy następnie zeznała (czas rozprawy 00:06:59), że J. C. (3) zmarła w lipcu lub sierpniu 2011 r. Natomiast z uzasadnienia pozwu złożonego w styczniu 2011 r. wynika, że J. C. (3) w dacie sporządzenia pozwu już nie żyła. Sama powódka wskazała, że co do roku śmierci J. C. (3) mogła się pomylić (czas rozprawy: 00:09:12). W tym stanie rzeczy ocenić należy, że skoro powódka nie pamięta istotnej okoliczności jaką jest chociażby przybliżony okres śmierci pożyczkobiorczyni, to tym bardziej trudno przyjąć, że ma rzetelne wiadomości co do oświadczeń woli, które miała jakoby pożyczkobiorczyni składać. Uwzględniając dodatkowo okoliczność, że zeznania powódki, będącej osobą żywotnie zainteresowaną w rozstrzygnięciu, niewątpliwie są dotknięte daleko idącym subiektywizmem, oraz w braku jakichkolwiek obiektywnych dowodów wskazujących na fakt składania przez pożyczkobiorczynię oświadczeń, które mogłyby być potraktowane jako chociażby dorozumiane uznanie roszczenia, ocenić należy, że powodowie nie wykazali aby oświadczenia takie w ogóle były składane.

Pomięto przesłuchanie powoda, albowiem powód odmówił złożenia zeznań.

Uchylono pytania co do okoliczności, które nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 720 par. 1 k.c. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że w dniu 7 czerwca 1967 r. pomiędzy B. G. jako pożyczkodawcą a J. C. (3) jako pożyczkobiorcą została zawarta umowa pożyczki gotówkowej w kwocie 30.000 zł., której odbiór biorąca pożyczkę pokwitowała. J. C. (3) zobowiązała się spłacić pożyczoną kwotę w ratach rocznych po 3000 zł. począwszy od dnia 1 stycznia 1968 r. aż do zupełnej zapłaty. Termin wymagalności ostatniej raty przypadał zatem na dzień 1 stycznia 1977 r.

Powódka wykazała swoje następstwo prawne po pożyczkodawcy przedkładając odpis postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po B. G. jako współspadkobierczyni oraz stwierdzające na rzecz powódki nabycie spadku po współspadkobierczyni po B. P. G..

Nie jest natomiast w ogóle legitymowany do dochodzenia zwrotu pożyczki powód, gdyż nie jest on następcą prawnym pożyczkodawcy, a powodowie nie powołali żadnych okoliczności mogących uzasadniać ocenę prawną, iż powód jest również stroną stosunku prawnego pożyczki wynikającego z umowy z dnia 7 czerwca 1967 r.

Pozwany nie kwestionował twierdzeń powodów, że jest następcą prawnym biorącej pożyczkę J. C. (3) jako jej spadkobierca.

Przy rozstrzyganiu o obowiązku zwrotu pożyczki uwzględnić należy, że zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o denominacji złotego wszelkie prawa majątkowe, a także zobowiązania i należności pieniężne powstałe przed datą określoną w art. 1 ust. 1 (tj. przed dniem 1 stycznia 1995 r.), a płatne po tej dacie - podlegają przeliczeniu w stosunku określonym w art. 2 ust. 2. W szczególności przeliczeniu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, podlegają: wynagrodzenia za pracę, emerytury, renty, inne należności wynikające z praw i zobowiązań majątkowych (publicznych i prywatnych) bez względu na tytuł ich powstania, wartości materiałów i surowców, wkładów oszczędnościowych lokat i depozytów bankowych. Zgodnie z art. 2 ust. 2 w/w ustawy nowa jednostka pieniężna, o której mowa w art. 1, będzie miała wartość równą 10 000 starych złotych. Skoro zobowiązanie z tytułu umowy pożyczki z dnia 7 czerwca 1967 wynosiło 30.000 zł. to zgodnie z proporcją przewidzianą w art. 2 ust. 2 ustawy o denominacji złotego zobowiązanie to poczynając od dnia 1 stycznia 1995 r. wynosi 3 nowe złote i jedynie takiej kwoty, a nie dochodzonej pozwem kwoty 30.000 zł., powódka, jako następca prawny pożyczkobiorcy, mogłaby się domagać tytułem zwrotu pożyczki.

Pozwany podniósł w niniejszej sprawie zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 117 par. 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Z okoliczności niniejszej sprawy nie wynika aby pożyczka z dnia 7 czerwca 1967 r. pozostawała w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zatem do roszczenia o zwrot tej pożyczki znajduje zastosowanie dziesięcioletni termin przedawnienia, wynikający zarówno z aktualnego brzmienia art. 118 k.c. jak i z brzmienia tego przepisu obowiązującego do dnia 30 września 1990 r.

Z treści umowy z dnia 7 czerwca 1967 r. wynika, że zobowiązanie do zwrotu pożyczki stawało się wymagalne w ratach po 3000 zł. począwszy od dnia 1 stycznia 1968 r. aż do zupełnej zapłaty. W konsekwencji, zgodnie z art. 118 k.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 1990 r.) przedawnienie kolejno następujących po sobie rat następowało w dniach:

- 2 stycznia 1978 r.

- 2 stycznia 1979 r.

- 2 stycznia 1980 r.

- 2 stycznia 1981 r.

- 2 stycznia 1982 r.

- 2 stycznia 1983 r.

- 2 stycznia 1984 r.

- 2 stycznia 1985 r.

- 2 stycznia 1986 r.

- 2 stycznia 1987 r.

Według stanu na dzień złożenia pozwu w niniejszej sprawie termin przedawnienia w odniesieniu do całości zobowiązania do zwrotu pożyczki już zatem upłynął.

Powodowie zarzucili, że termin przedawnienia uległ zawieszeniu z uwagi na wystąpienie siły wyższej w postaci braku możliwości dochodzenia roszczenia z uwagi na śmierci B. G.. Zarzut ten jest jednak bezzasadny, albowiem okoliczność polegająca na śmierci wierzyciela nie stanowi siły wyższej w rozumieniu art. 121 pkt 4 k.c., a zatem zdarzenia nadzwyczajnego, zewnętrznego, któremu nie można zapobiec. Sam fakt śmierci wierzyciela przeszkody w dochodzeniu roszczenia przez jego następców prawnych nie stanowi, gdyż nawet w braku postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku spadkobierca – jako nabywający spadek z chwilą jego otwarcia – jest legitymowany do wytoczenia powództwa o zapłatę wierzytelności wchodzącej w skład spadku, a uregulowanie z art. 1027 k.c. ma tylko takie znaczenie, że w dopiero w wypadku kwestionowania jego następstwa prawnego musi się wylegitymować postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku i nic nie stoi na przeszkodzie aby jeszcze przed uzyskaniem stwierdzenia nabycia spadku proces o zapłatę wierzytelności spadkowej wszcząć (aby przerwać bieg terminu przedawnienia) a do czasu zakończenia sprawy o stwierdzenie nabycia spadku uzyskać zawieszenie postępowania na zasadzie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. Zatem, wbrew twierdzeniom powodów, nie doszło do zawieszenia terminu przedawnienia na podstawie art. 121 pkt 4 k.c.

Termin przedawnienia może nadto - w wypadkach przewidzianych w art. 123 k.c. - ulec przerwaniu. Wszelako z ustalonego stanu faktycznego nie wynika aby przed upływem terminów przedawnienia rzeczywiście doszło do uznania roszczenia przez biorąca pożyczkę lub – po jej śmierci – przez jej następcę prawnego. W szczególności – wbrew stanowisku prezentowanemu przez powodów - nie stanowi uznania roszczenia „milczenie” zobowiązanego, tym bardziej, że – z przyczyn wyżej szczegółowo wskazanych – nie można uznać aby osobiście pozwanemu został rzeczywiście doręczony pozew przed datą doręczenia pozwu kuratorowi ustanowionego pozwanemu. Powodowie nie wykazali natomiast aby czy to ze strony biorącej pożyczkę, czy to ze strony pozwanego zostało kiedykolwiek złożone jakiekolwiek oświadczenie o uznaniu roszczenia. W szczególności – z przyczyn wskazanych przy ocenie dowodów – dowodu na tę okoliczność nie może stanowić przesłuchanie powódki.

Pierwszą skuteczną czynnością mogącą skutkować przerwą biegu przedawnienia jest zatem złożenie pozwu w niniejszej sprawie, co nastąpiło w dniu 17 stycznia 2011 r. a zatem znacznie po upływie terminu przedawnienia całego roszczenia. Powództwo wytoczone przez powodów w roku 2003 r. sprawie I C 528/03/P również nie mogło przerwać biegu terminu przedawnienia, gdyż złożono je już po upływie tego terminu, a nadto pozew ten podlegał zwrotowi, a zatem zgodnie z art. 130 § 2 zd. 2 k.p.c. nie wywołał skutku w postaci przerwania biegu przedawnienia.

Z okoliczności niniejszej sprawy nie wynikają nadto żadne okoliczności przemawiające za oceną, że podniesienie przez pozwanego zarzutu przedawnienia jest sprzeczne ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem jego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. W konsekwencji ocenić należy, że pozwany, wobec skutecznego złożenia zarzutu przedawnienia, może – zgodnie z art. 117 § 2 zd. 1 k.c. uchylić się od zaspokojenia roszczenia o zwrot pożyczki. Zatem powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 30.000 zł. tytułem zwrotu pożyczki podlegało oddaleniu o czym orzeczono w pkt I sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów.

Powodowie domagali się nadto zapłaty przez pozwanego zadośćuczynienia w kwocie 500.000 zł. Na uzasadnienie tego roszczenia powołali się na ustalenia między stronami zgodnie z którymi pozwany miał kupić dla powodów lokal mieszalny lub inną nieruchomość i w ten sposób zwolnić się z zobowiązania, które zaciągnęła jego matka, a powodowie w braku zwrotu pożyczki pozostawali w niedostatku. Okoliczności takie nie mogą jednak uzasadniać roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie przysługuje jedynie w przypadkach przewidzianych w ustawie, a żaden przepis prawa nie przewiduje możliwości dochodzenia zadośćuczynienia w sytuacji wskazanej przez powodów. W szczególności nie można uznać aby stan rzeczy powoływany przez powodów mógł skutkować naruszeniem dóbr osobistych któregokolwiek z powodów, co zgodnie mogłoby uzasadniać zasądzenie zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. ani aby z niewykonaniem zobowiązania do zwrotu pożyczki mogło pozostawać w normalnym związku przyczynowym (art. 361 § 1 k.c.) jakikolwiek uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia powodów. Nawet gdyby przyjąć, że powodowie pod pojęciem zadośćuczynienia rozumieli w rzeczywistości odszkodowanie za szkodę majątkową, to należy podkreślić, że przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej jest zaistnienie stanu faktycznego, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstanie szkody oraz istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy tym stanem faktycznym a powstałą szkodą. Powodowie natomiast nie wykazali natomiast aby rzeczywiście czy to biorąca pożyczkę, czy to jej następca prawny – pozwany, zobowiązali się w stosunku do powodów do spłaty pożyczki poprzez wykupienie powodom mieszkania lub zakup domu. W szczególności sama powódka zeznała (czas rozprawy 00:08:17 i nast.), że pożyczka miała być spłacana na raty po 3000 zł., a zatem w sposób zgodny z treścią pisemnej pożyczki i nic nie zeznała co do ewentualnie odmiennych od treści umowy pożyczki ustaleń stron.

Nadto powodowie nie wykazali aby w ich majątku powstała szkoda o wartości 500.000 zł.

W braku wykazania zdarzenia, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą oraz szkody żądanie zapłaty zadośćuczynienia również nie mogło podlegać uwzględnieniu.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało oddaleniu o czym orzeczono w pkt I sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów.

O nieopłaconych kosztach pomocy prawnej pełnomocnika z urzędu powodów orzeczono w pkt II sentencji na zasadzie § 19 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 6 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 461 ze zm.).

O należności kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego obejmującej wynagrodzenie kuratora w kwocie 4428 zł. i zwrot kosztów dojazdu wykazanych biletem (k. 340) w kwocie 19,98 zł. orzeczono w pkt III sentencji na zasadzie § 1 ust. 1 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 1476).