Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Rodenko

Protokolant: Aleksandra Dłużniewska

Przy udziale oskarżyciela publicznego – nie stawił się, zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 marca 2017 r.

sprawy T. P.

syna S. i J. z d. M.

ur. (...) w R.

obwinionego o to, że:

w dniu 22 września 2015 r. około godziny 15:30 w W. na drodze publicznej jadąc ulicą (...) naruszył zasady przewidziane w § 18 ust. 4 Rozp. MIoSWiA, w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku pionowego B-5 „zakaz wjazdu samochodów ciężarowych o dmc przekraczającej 10 t”

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 kw w zw. z § 18 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393)

orzeka

I.  obwinionego T. P. uniewinnia od zarzucanego mu czynu;

II.  kosztami sadowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV W 1200/16

UZASADNIENIE

T. P. został obwiniony o to, że w dniu 22 września 2015 r. około godziny 15:30 w W. na drodze publicznej jadąc ulicą (...) naruszył zasady przewidziane w § 18 ust. 4 Rozp. MloSWiA w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym marki M. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku pionowego B-5 „zakaz wjazdu samochodów ciężarowych o dmc przekraczającej 10t”, tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. w zw. z §18 ust. Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U Nr 170, poz. 1393)

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 września 2015 r. około godziny 15:30 w W. samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...) jechał ulicą (...). Na tym obszarze obowiązuje znak pionowy B-5 „zakaz wjazdu samochodów ciężarowych o dmc przekraczającej 10t.

T. P. jest zatrudniony jako kierowca w firmie (...) ziemne i drogowe C. P.”. Samochód ciężarowy marki M. o nr rej. (...) stanowi własność ww. firmy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

wyjaśnienia obwinionego (k. 27, 52), zeznania Z. J. (k. 10, 53-54), zeznania M. M. (k. 20), informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 50), pismo Z. J. (k. 1-2), wydruk z bazy (...) (k. 2-5).

W trakcie czynności wyjaśniających obwiniony T. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż jest zatrudniony w firmie (...) ziemne i drogowe” na stanowisku kierowcy. Wskazał, iż zazwyczaj kieruje samochodem marki M. o nr rej. (...). Nadto wyjaśnił, iż nie przypomina sobie, aby w dniu 22 września 2015 r. jechał tym samochodem ulicami (...) (k. 27).

Obwiniony T. P. w trakcie rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż tamtędy nigdy nie jeździł pod te zakazy. Wskazał, iż nie wie, w którym miejscu jest ta droga, a gdyby policja go złapała, to by dostał mandat, a on nie wie kto go mógł podać. Numery rejestracyjne mógł sobie każdy spisać, obojętnie gdzie by on nie jechał. Odpowiadając na pytanie Przewodniczącego wyjaśnił, iż jeździł tym samochodem, ale gdzie to nie jest w stanie powiedzieć. Na 100% nie był pewny, czy w tym dniu jeździł samochodem i nadmienił, iż trzeba by było sprawdzić jego kartę statografu. Wykluczył kategorycznie, aby jeździł ulicami wskazanymi we wniosku o ukaranie. Nadmienił, iż to jest samochód firmowy, a on jest

kierowcą. Wyjaśnił, iż jest zatrudniony jako kierowca w tej firmie do dnia dzisiejszego. Firma należy do brata C. P.. Rozmawiał z bratem o tej sprawie, jak dostał wezwanie na policję. Był przesłuchiwany na policji. Miał wezwanie na policję, dzwonili do brata ustalić kto jeździ tym samochodem.

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie wskazać należy, iż jeżeli chodzi o ustalenie faktyczne - co do poruszania się dniu 22 września 2015 r. około godziny 15:30 samochodu ciężarowego marki M. o nr rej. (...) ulicą (...) w W. oraz co do obowiązywania na tym obszarze znaku pionowego B-5 – zakaz wjazdu samochodów ciężarowych - w świetle zeznań świadka Z. J. Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości w tym zakresie. Świadek w sposób spójny i logiczny zarówno w toku czynności wyjaśniających i na rozprawie opisał zdarzenia z dnia 22 września 2015 r., w szczególności fakt zaobserwowania nieprawidłowego manewru pojazdu marki M. o nr rej. (...), udanie się za ww. pojazdem, spisanie nr rejestracyjnych i rozmowę z kierującym pojazdem. Podkreślić przy tym należy, iż Z. J. jest to osoba obca dla obwinionego, która zdecydowała się złożyć zawiadomienie, z uwagi na fakt, iż w wyniku nieprawidłowych manewrów dochodzi do niszczenia drogi na osiedlu, na którym mieszka. Świadek także na rozprawie, szczerze wskazał, iż dodatkowo zdecydował się złożyć zawiadomienie z racji faktu, iż pomimo rozmowy z kierowcą w dniu 22 września 2015 r. osoba ta po zakończonej rozmowie ponownie naruszyła przepisy ruchu drogowego. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia wiarygodności świadka. Świadek szczerze, w sposób wyczerpujący starał się zrelacjonowac posiadaną wiedzę, natomiast jasno sygnalizował okoliczności, których nie był pewien. W kwestii bowiem kluczowej – a mianowicie co do pytania Przewodniczącego czy kierowcą ww. pojazdu był obwiniony świadek wskazał, iż ma wątpliwości czy rozmawiał z obwinionym i podkreślił, iż jego wątpliwości wynikają z czasu, który minął. Świadek wyraźnie wskazał, iż kieruje się w niniejszej sprawie jedynie numerem rejestracji i nie ryzykowałbym tutaj uznając, że to był obwiniony. Wskazał, iż rozmawiał z kierowcą ww. pojazdu na miejscu i nie chciał się wypowiadać co do procentowego rozpoznania obwinionego. Potwierdził jedynie, iż jest to ten samochód - numer rejestracyjny, a kto kierował, to w tej chwili nie może powiedzieć na 100%. Tym samy świadek mimo, iż w sposób kategoryczny wskazywał na fakt zaistnienia ww. wykroczenia nie był w stanie jednocześnie wskazać czy kierowcą (...) o nr rej. (...) był obwiniony.

Sąd zatem w świetle wyjaśnień obwinionego, który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i kategorycznego wskazał, iż nigdy nie jeździł „pod zakazy” ul. (...) nie miał możliwości podważenia ich jakimkolwiek przeciwdowodem. Obwiniony co prawdą wskazał, iż raczej to on jest kierowcą ww. pojazdu,

jednakowoż kategorycznie wykluczył fakt poruszania się tym pojazdem na obszarze wskazanym we wniosku o ukaranie i nadmienił, iż świadka Z. J. widzi po raz pierwszy na oczy i nie zna tego człowieka. Oczywistym jest, iż obwiniony jest osobą zainteresowaną w sprawie, jednakowoż Sąd co należy podkreślić nie miał żadnych dodatkowych możliwości zweryfikowania prawdziwości jego wyjaśnień. W szczególności z racji oświadczenia świadka C. P., iż korzysta on – jako rodzony brat obwinionego - z prawa do odmowy składania zeznań, Sąd nie miał bowiem prawnej możliwości ustalania jakichkolwiek kwestii dotyczących niniejszej sprawy poprzez zwracanie się m.in. bezpośrednio do firmy zatrudniającej obwinionego. Stanowiłoby to obejście przysługującemu C. P. prawa do odmowy składania zeznań. Zaznaczyć bowiem należy, iż jest to firma o nazwie „Roboty ziemne i drogowe C. P.” a więc jest to jednoosobowa działalność gospodarcza i zwracanie się o wskazanie jakichkolwiek kwestii związanych z niniejszą sprawą - stanowiłoby obejście prawa świadka do odmowy składania zeznań w niniejszej sprawie. Sąd przy tym nie znalazł podstaw dla kwestionowania zeznań świadka M. M., jednakże zeznania te nie miały istotnego znaczenia z punktu widzenia meritum niniejszej sprawy. Świadek ten jedynie wskazał, iż w dniu 22.09.2015 r. nie jeździł pojazdem marki M. o nr rej. (...), a jeździ samochodem marki M. o nr rej. (...).

Reasumując Sąd uznał, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający aby T. P. przypisać winę odnośnie popełnienia zarzucanego mu w tym postępowaniu czynu zabronionego. W związku z istniejącymi wątpliwościami Sąd w myśl zasady in dubio pro reo wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. zobowiązany był rozstrzygnąć je na korzyść obwinionego i uniewinnić go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.