Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy___________________ w Gliwicach Wydział IX

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2017 r. w Rybniku

sprawy z odwołania F. C. (1) (C.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o ponowne ustalenie wysokości emerytury

na skutek odwołania F. C. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 12 listopada 2015 r. Znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że zobowiązuje organ rentowy do ponownego obliczenia emerytury ubezpieczonego od dnia 18 sierpnia 2015r na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru emerytury wynoszącym 254,48% przed zastosowaniem jego ograniczenia.

Sędzia

Sygn.akt IX U 1403/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12.11.2015r Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

odmówił F. C. (1) ponownego ustalenia emerytury gdyż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury wynosi 246,05% a więc jest niższy niż 250% wobec czego brak jest podstaw do przeliczenia świadczenia w myśl art. 110a.

Ubezpieczony odwołał się od tej decyzji i wniósł o jej zmianę zarzucając, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru został rażąco zaniżony przez organ rentowy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

F. C. (1) przyznano emeryturę od 26.01.1998r a do 30.04.1998r pozostawał w zatrudnieniu w KWK (...).

W kopalni tej ubezpieczony był zatrudniony w następujących okresach na stanowiskach:

- 1.08.1968r – 20.04.1971r – młodszy mechanik pod ziemią

- 4.05.1973r – 31.01.1986r – mechanik górniczy pod ziemią

- 1.02.1986r – 06.02.1986r – ślusarz pod ziemią

- 8.02.1987r – 30.04.1998r – ślusarz mechanik pod ziemią

W dniu 18.08.2015r ubezpieczony złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury na podstawie art. 110 lub 110a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych według najkorzystniejszego wariantu.

Ubezpieczony przedłożył zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu wydane przez pracodawcę na podstawie dokumentacji płacowej za lata 1980-1998.

Ubezpieczony od 7.02.1986r do 7.02.1987r przebywał na urlopie bezpłatnym (akta rentowe).

Nie zachowała się dokumentacja płacowa ubezpieczonego za okres zatrudnienia F. C. do 1979r i nie zachowała się też z tego okresu ewidencja czasu pracy (akta osobowe).

Ubezpieczony wykonywał pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie zmianowym, w latach siedemdziesiątych pracował dodatkowo dwie niedziele w miesiącu.

Sąd w oparciu o opinie biegłej do spraw wysokości emerytur ustalił, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przy odtworzeniu zarobków ubezpieczonego za poszczególne lata wynosi:

1973 – 94,49%

1974 – 130,37%

1975 – 125,83%

1976 – 128,25%

1977 – 124,12%

1978 – 136,94%

1979 – 109,50%

Przy odtworzeniu zarobków ubezpieczonego biegła uwzględniła, że zgodnie z §2 załącznika nr 1 do UZP dla PW ze stycznia 1975r ubezpieczonemu po 2 latach podwyższono kategorię osobistego zaszeregowania (opinia biegłej k.22-39 akt sprawy).

Ubezpieczony nie kwestionował wyliczeń biegłej zawartych w złożonej w sprawie opinii.

Organ rentowy za błędne uznał założenie, że ubezpieczony regularnie co dwa lata był przeszeregowywany oraz że pracował dwie niedziele w każdym miesiącu mimo, że brak jest na to dowodów, za wadliwe uznał także przyjęcie na karcie 11 opinii dodatku nocnego za 183 dniówki.

W oparciu o powyższe, Sąd zważył, co następuje.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Ubezpieczony na podstawie zaświadczenia płatnika udokumentował podstawę wymiaru składek 19 lat z tym, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 1986r jest bardzo niski bo od 7.02.1986r przebywał do końca roku na urlopie bezpłatnym.

W ocenie Sądu niezasadne są zarzuty organu rentowego wobec przyjęcia przez biegłą, że ubezpieczony byłby co 2 lata przeszeregowany.

Zasada taka wynika z załącznika nr 1 do Układu Zbiorowego Pracy dla PW z 1975r. Nadto z akt osobowych ubezpieczonego wynika, że nie miał on żadnych kar i upomnień a wiec był cenionym fachowcem i chciano go jak najdłużej zatrzymać w pracy.

Jeżeli zaś chodzi o pracę w niedziele to wiarygodne są zeznania ubezpieczonego, że w latach siedemdziesiątych pracowano co najmniej dwie niedziele w miesiącu z uwagi na nacisk na wydobycie węgla.

Zgodzić się należy natomiast z organem rentowym, że biegła błędnie odtwarzając wynagrodzenie za 1974r przyjęła dodatek nocny za 183 dni.

Jednak nawet przy pominięciu zarobków ubezpieczonego za 1974r i zastąpienia ich podstawą wymiaru składek za 1976r wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego obliczony od podstawy wymiaru z lat

1976 – 128,25%

1978 – 136,94%

1980 – 252%

1981 – 257%

1982 – 251,73%

1983 – 303,54%

1984 – 281,87%

1985 – 322,84%

1987 – 248,38%

1988 – 277,50%

1989 – 269,81%

1990 – 233,52%

1991 – 229,73%

1992 – 236,68%

1993 – 332,85%

1994 – 344,24%

1995 – 336,24%

1996 – 307,79%

1997 – 274,62%

1998 – 82,61%________________

5108,15:20 = 255,40%

Sąd mylnie w wyroku wskazał, że wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego przed zastosowaniem jego ograniczenia wynosi 254,48% a nie 255,40%.

Ta omyłka rachunkowa pozostaje bez znaczenia gdyż w obu wypadkach wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego obliczony od podstawy wymiaru składek z 20 lat podlegania przez niego ubezpieczeniu z uwzględnieniem podstawy wymiaru składek przypadających w części po przyznaniu emerytury jest wyższy niż 250%.

Zatem zostały spełnione warunki z art. 110a ustawy z dnia 17.12.1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015r poz. 748 ze zm.) do ponownego obliczenia wysokości emerytury F. C..

Dlatego też Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję orzekając jak w sentencji wyroku.

Sędzia: