Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Katarzyna Zielińska-Kupczyk, Paulina Adamska, Karolina Szczęsna

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 2 września 2016 roku, 20 października 2016 roku, 24 listopada 2016 roku, 3 grudnia 2016 roku i 6 lutego 2017 roku w W.

sprawy I. W.

syna A. i Z. z domu S.

urodzonego dnia (...) w T.

obwinionego o to, że:

do dnia 15 czerwca 2015r. I. W., jako likwidator spółki (...) Sp. z o.o. w LIKWIDACJI z siedzibą w W. kod pocztowy (...)przy ul. (...) lok. (...), nie dopełnił obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FP i FGŚP), zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 121 ze zm.), zwanej dalej ustawą o s.u.s., należnych za maj 2015r. w łącznej kwocie 4.382,23 zł w przewidzianym przepisami terminie w następującej wysokości:

ubezpieczenia społeczne – 8,00 zł

ubezpieczenia zdrowotne – 4.329,60 zł

FP i FGŚP – 44,63 zł

tj. o wykroczenie z:

- art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015r. poz. 121 z późn. zm.)

- art. 193 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581) w zw. z art. 98 ust. 3 ustawy o sus (Dz. U. z 2015r. poz. 121 z późn. zm.)

- art. 98 ust. 1 pkt 1a w związku z art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015r. poz. 121 z późn. zm.),

I.  obwinionego I. W. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 2551/16

UZASADNIENIE

I. W. został obwiniony o to, że: do dnia 15 czerwca 2015r., jako likwidator spółki (...) Sp. z o.o. w LIKWIDACJI z siedzibą w W., nie dopełnił obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (FP i FGŚP), zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015r., poz. 121 ze zm. - zwanej dalej ustawą o s.u.s.), należnych za maj 2015r. w łącznej kwocie 4.382,23 zł w przewidzianym przepisami terminie w następującej wysokości: ubezpieczenia społeczne – 8,00 zł, ubezpieczenia zdrowotne – 4.329,60 zł, FP i FGŚP – 44,63 zł, tj. o wykroczenie z: art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 1998r. o s.u.s., art. 193 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 581) w zw. z art. 98 ust. 3 ustawy o sus, art. 98 ust. 1 pkt 1a w związku z art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998r. o s.u.s.

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. W. pełnił funkcję likwidatora spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (...) z siedzibą w W. kod pocztowy (...)przy ul. (...) lok.(...). Wskazana spółka jest wpisana w Krajowym Rejestrze Sądowym – Rejestrze Przedsiębiorców pod numerem (...). Przedmiotem działalności Spółki był koncesjonowany obrót automatami do gier hazardowych o niskiej wygranej Spółka w 2015 r. znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji finansowej, co spowodowane było przede wszystkim zmianą przepisów regulujących działalność podmiotów takich jak Spółka (...), funkcjonujących w „branży hazardowej”. W konsekwencji tych zmian Spółce nie udzielano nowych koncesji, nie przedłużano tych wydanych wcześniej, zajmowano maszyny do gier, co przełożyło się na ogromy spadek dochodów i ograniczenie zakresu działalności Spółki. (...) Urząd Skarbowy zablokował rachunki bankowe Spółki. (...) Sp. z.o.o. prowadziła szereg sporów z urzędem celnym i skarbowym, aby odzyskać przynajmniej cześć środków pieniężnych, a także wiele postępowań administracyjnych co do nieudzielanych koncesji. Po objęciu funkcji likwidatora przez I. W. spółka miała wiele zobowiązań, w tym wierzytelności w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych oraz z tytułu zaległości podatkowych. Obwiniony po skompletowaniu niezbędnych dokumentów Spółki i zapoznaniu się z jej sytuacją finansową, podjął działania mające na celu systematyczne regulowanie zaległości (...), m. In.: doprowadził do sprzedaży pozostałego ruchomego majątku Spółki, wydzierżawił należące do (...) grunty rolne o pow. ok. 42 h. W ten sposób, również przy dokapitalizowaniu ze strony wspólników Spółka uzyskiwała stopniowo środki umożliwiające wywiązywanie się z ciążących na niej zobowiązań. Z inicjatywy I. W. w dniu 18 lipca 2016 roku między Zakładem Ubezpieczeń Społecznych a (...) Sp. z o.o. w likwidacji została zawarta umowa nr (...) o rozłożeniu na raty należności z tytułu składek, w tym obejmująca zaległości za miesiąc maj 2015 roku. Termin płatności za miesiąc maj 2015 r. na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i fundusz pracy i gwarantowanych świadczeń pracowniczych został określony na dzień 20.10.2017 r. i 20.11.2017 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 2 września 2016 roku znajdujący się na płycie CD k. 40, zeznań świadka A. J. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 20 października 2016 roku znajdujący się na płycie CD k. 62), zeznań świadka J. Z. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 20 października 2016 roku znajdujący się na płycie CD k. 62), zeznań świadka R. M. (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 20 października 2016 roku znajdujący się na płycie CD k. 62), zeznań świadka A. K. (1) (zapis audiowizualny rozprawy z dnia 24 listopada 2016 roku znajdujący się na płycie CD k. 78), zeznań świadka Z. K. (k. 90-91), wezwania (k. 1-2), notatki urzędowej (k. 7), wydruku stanu należności (k. 8-10), danych z KRS (k. 12-15), druk ZUS ZTA (k. 16-16v), sprzeciwu od wyroku nakazowego (k. 26), pisma ZUS (k. 55), pisma ZUS z załącznikami (k. 68-71v), pisma (...) Sp. z o. o. w likwidacji (k. 89), danych z KRK (k. 99), pisma (...) Sp. z o.o. z załącznikami (k. 102-165).

Obwiniony w trakcie postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przesłuchany na rozprawie w dniu 2 września 2016 roku twierdził, iż w jego ocenie ukaranie go jest wysoce niesprawiedliwe, dodatkowo niepoparte żadnymi przepisami prawa. Po pierwsze wskazywał, że przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jak również ordynacji podatkowej, jego zdaniem ,stanowią podstawę do ścigania tylko prezesów i członków zarządów spółek osobowych za przestępstwo, za które go tutaj ukarano, jego zdaniem przepisy te nie obligują przerzucania tej odpowiedzialności na likwidatorów spółek, uważał, że tylko członkowie zarządu spółek kapitałowych i osobowych mogą ponieść taką odpowiedzialność. Obwiniony wskazywał, że niezrozumiałe jest więc dla niego działanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wyjaśnił, że kiedy przyjął te obowiązki zorientował się w kondycji finansowej spółki, która była katastrofalna. Wówczas obwiniony zaczął sporządzać listę wierzytelności, kompletować dokumenty. Z chwilą gdy uświadomił sobie, że Spółka zalegała ze składkami do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jego pierwszą czynnością było skierowanie wniosku do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o rozłożenie zaległości na raty. Wniosek ten złożył jeszcze przed skierowaniem wniosku o ukaranie. Obwiniony wskazywał, iż dziwiło go, że pracownik ZUS nie miał takiej świadomości, że taki wniosek został złożony i pozytywnie rozpatrzony. Obwiniony wyjaśnił nadto, że przed dniem 14 maja 2015 roku likwidatorem spółki (...) był Z. K.. Obwiniony wyjaśnił, że w okresie objętym zarzutem spółka nie dysponowała środkami finansowymi jakie umożliwiłyby jej opłacenie składek ZUS, gdyż zastał pustą kasę podręczną jak również zablokowane rachunki bankowe. Jako likwidator Spółki obwiniony doprowadził do sporządzenia listy wierzytelności i podjął pierwsze starania żeby z pieniędzy majątku spółki, który powoli został identyfikowany i upłynniany w pierwszej kolejności spłacić zobowiązania wobec Skarbu Państwa. Obwiniony wyjaśnił, że nadal rozmawia, zawiera układy, pisze o odroczenie płatności, stara się to wszystko, jako jak to określił „ogarnąć”. Twierdził, że spółka posiada nieruchomości, ale obciążone hipotekami Obwiniony wyjaśnił dalej, iż nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości, ponieważ Spółka została postawiona w stan likwidacji decyzją wspólników po przeprowadzeniu bilansu zysków i strat. Obwiniony po przeanalizowaniu listy wierzytelności doszedł do wniosku, że spółka jest w stanie wyjść na prostą, bo posiada dostateczną ilość majątku. Twierdził, że przez ostatnie dwa lata wskutek błędu poprzedniego likwidatora nie robiono nic w tym zakresie. Obwiniony wskazywał, że dopiero po roku od objęci przez niego funkcji likwidatora Spółka powoli zaczęła stawać na nogi, a przede wszystkim płacone są daniny publiczne, zwierane układy, zaległości rozkładane na raty. Obwiniony wyjaśnił, iż wniosek o wdrożenie systemu spłaty ratami zobowiązań wobec ZUS złożyła A. K. (2) – właścicielka biura księgowego, która zajmuje się sprawami Spółki. Obwiniony wskazywał, że pierwszy wniosek posiadał braki formalne i został pozostawiony bez rozpoznania, gdy tylko Spółka została o tym poinformowana o błędach jakie popełniła został złożony następny wniosek, a w lipcu 2016 roku został podpisany układ ratalny. W jego ocenie sytuacja ekonomiczna spółki stopniowo się poprawia, ostatnio jedna z nieruchomości została wywłaszczona na cele inwestycji celu publicznego, a sąd zasądził dosyć satysfakcjonujące odszkodowanie więc spółka będzie miała pieniądze. Tym samym obwiniony nie widzi niebezpieczeństwa, że układ ratalny nie zostanie dotrzymany. Spółka na bieżąco odprowadza świadczenia ubezpieczeniowe.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd oceniając wyjaśnieniom obwinionego, w których wskazał przyczynę nieopłacenia składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i fundusz gwarantowanych świadczeń pracowniczych za miesiąc maj 2015 roku, uznał je za w pełni wiarygodne. Wyjaśnienia te są w ocenie Sądu logiczne, zgodne z doświadczeniem życiowym oraz konsekwentne, nadto znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Obwiniony nie negował wysokości zadłużenia składkowego Spółki (...). Twierdził, iż przyczyną nieopłacenia składek na w/w ubezpieczenia była bardzo trudna sytuacja majątkowa Spółki. W powyższym zakresie jego wyjaśnienia korespondują z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w szczególności zeznaniami świadka R. M., A. K. (1) oraz pisma ZUS z załącznikami (k. 68-71v). Na wiarę zasługuje również to, że spółka obecnie posiada środki pieniężne na spłatę zobowiązań. Potwierdzają to zeznania świadków: R. M., A. K. (1).

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. J., pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która oznajmiła, iż w związku z brakiem wpłaty składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenia zdrowotne i FGŚP za miesiąc maj 2015 roku, wobec obwinionego, jako likwidatora spółki skierowano wniosek o ukaranie. Świadek, odpowiadając na pytania obrońcy zeznała, że nie próbowała wyjaśnić z obwinionym przyczyn, dla których nie została zapłacona składka za miesiąc maj 2015 r. Świadek zeznała, iż przygotowując się do rozprawy znalazła informację w aplikacji urzędu, że 18 lipca 2016 r. spółka zawarta układ ratalny w zakresie zadłużenia. Natomiast świadek nie miała szerszego dostępu do tego dokumentu gdyż pracuje w innym wydziale, komórce organizacyjnej i nie ma wiedzy w tym zakresie. Świadek nie wiedziała czy układ ten obejmuje miesiąc maj 2015 roku.

Zeznania świadka zasługują na wiarę w całości. Świadek jest osobą bezstronną, która przekazała wiedzę posiadaną z racji wykonywanego zawodu, wobec czego wiedze tą należy uznać za rzetelną i pełną w tym wymiarze w jakim świadek miała informację o zadłużeniu Spółki.

Fakt nie dopełnienia obowiązku opłacania składek wynika również z zeznań świadka J. Z., które zdaniem Sądu zasługują na wiarę. Świadek zeznała, iż kierowała wobec Spółki (...) wezwanie do osób reprezentujących spółkę tj. likwidatorów, przed wniesieniem wniosku o ukaranie. Świadek wskazywała, że kiedy skierowano wezwanie do ukarania przesłano je do likwidatora widniejącego w KRS, odpowiedzi na wezwanie do ZUSu wpłynęła informacja o zmianie likwidatora. Wówczas wezwanie zostało wysłane odpowiednio do jednego i drugiego likwidatora w zależności od okresów za jakie odpowiadali. Świadek przedstawiła również procedurę zawierania z płatnikiem układu ratalnego w zależności od tego na jakim etapie jest zawierany. Wskazała, że jeżeli taki układ ratalny został podpisany zanim skierowano wniosek o ukaranie, to ZUS może poinformować Sąd, że taka umowa została zawarta, bywa też tak, że Sąd sam się zwraca o udzielenie odpowiedzi czy taki układ został zawarty.

W ocenie Sądu zeznania świadka J. Z. są spójne, konsekwentne, szczegółowo przedstawiła ona zasady zawarcia układu ratalnego między ZUS-em a dłużnikiem. Świadek nie miała jednak wiedzy za jaki okres taka umowa została zawarta przez obwinionego, w zakresie jej obowiązków znajdowało się bowiem sporządzenie wezwania do likwidatora przed wniesieniem wniosku o ukaranie. Zdaniem Sądu świadek jest osobą obcą dla obwinionego a podjęte przez niego czynności wynikały z pełnionych obowiązków służbowych. Nie ma żadnych podstaw by przyjąć, iż świadek chciałby bezpodstawnie obciążać obwinionego.

Na wiarę zasługują też zeznania świadka R. M., w czasie likwidacji większościowego udziałowca Spółki (...). Świadek nie pamiętał od kiedy przebiegała likwidacja Spółki. Świadek nie potrafił powiedzieć ilu było likwidatorów Spółki, wskazywał, że pamięta na pewno dwóch. Świadek wskazał, że spółka (...) nie opłacała składek do ZUS, bo miała zablokowane konto przez (...) Urząd Skarbowy od 2009 roku. Świadek zeznał, że obecnie są regulowane zobowiązania ZUS-owskie. Świadek wskazywał, że środki na spłatę zaległości pochodzą z dzierżawionych gruntów rolnych pod G. (ok. 42 ha). Świadek twierdził, że w czasie kiedy funkcję likwidatora objął obwiniony, Spółka podjęła niezwłocznie działania celem uregulowania zobowiązań wobec Skarbu Państwa. Świadek wskazywał, że wspólnicy w ramach udziałów dokonali też dopłaty do Spółki, aby pokryć raty układu z ZUS.

W ocenie Sądu zeznania powyższego świadka zasługują na wiarę. Świadek co prawda nie pamiętał wielu szczegółów m. in. od kiedy Sółka jest w stanie likwidacji, nie potrafił też powiedzieć kiedy została wydzierżawiona nieruchomość w G., z której pochodzą środki na spłatę zobowiązań. Zdaniem Sądu niepamięć świadka wynika z normalnego procesu zacierania się śladów pamięciowych Zdaniem Sądu z zeznań świadka jednoznacznie wynika, że Spółka w momencie kiedy funkcję likwidatora objął obwiniony była w bardzo złej kondycji finansowej i tylko na skutek starań i podjętych przez I. W. działań udało się wyprowadzić zaległości spółki i uiścić jej zobowiązania wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd walorem wiarygodności obdarzył zeznania świadka A. K. (1), księgowej spółki. Świadek zeznała, że jej współpraca z (...) rozpoczęła się w 2015 roku. Współpraca ta została podjęta na podstawie umowy o świadczenia usług księgowych, podpisanej przez I. W. – w tym czasie powołanego jako likwidator Spółki. Spółka z uwagi na brak narzędzi do działalności, powoli wyciszała działalność zmierzając do jej likwidacji. Świadek zeznała, że zgodnie z tym co widniało w dokumentach, Spółka miała sporo zobowiązań w ZUS i podatkowych. W związku z tym, że Spółka miała bardzo duże problemy finansowe, musiała zwolnić pracowników i zlikwidować swoją działalność. Świadek zeznała, że sama pisała pismo do ZUS o rozłożenie zaległości na raty. Świadek wskazywała, że likwidator przejął Spółkę z dużym bałaganem w dokumentach.

Zeznania świadka zasługują na danie wiary w całości. Relacja jest obszerna, logiczna i spójna. Świadek jest osobą całkowicie bezstronną, która przekazała wiedzę posiadaną z racji wykonywanego zawodu i prowadzenia księgowości. Z zeznań świadka bezsprzecznie wynika, iż obwiniony od momentu objęcia funkcji likwidatora podjął szereg działań mających na celu poprawę kondycji finansowej Spółki, a jednocześnie uregulowania zaległości podatkowych wobec ZUS..

Sąd dał też wiarę zeznaniom świadka Z. K.. Świadek przesłuchany na rozprawie w dniu 3 grudnia 2016 roku oznajmił, iż nie zna obwinionego, jego nazwisko nic mu nie mówi. Z jego relacji wynika, iż w spółce (...) był Prezesem Zarządu od 2006 do 2009 roku. Świadek stwierdził, że w czasie kiedy był prezesem sytuacja finansowa spółki była dobra, pogorszyła się diametralnie kiedy Premier zaczął działania mające na celu delegalizację branży hazardowej. Spółka rozstawiała automaty o niskich wygranych w lokalach, były to koncesje państwowe, miały terminy „od do” i kończyły się im właśnie. Świadek nie wiedział jednak nic na temat tego co się działo w Spółce po tym jak przestał być prezesem.

W ocenie Sądu zeznania świadka Z. K. zasługują na wiarę, jednakże nie stanowiły istotnego elementu w ustaleniach stanu faktycznego.

Sąd dał wiarę pozostałym dowodom ujawnionym w trybie art. 76 § 1 kpw. Do tych dokumentów należały: wezwanie (k. 1-2), notatka urzędowa (k. 7), wydruki stanu należności (k. 8-10), dane z KRS (k. 12-15), druk (...) (k. 16-16v), sprzeciw od wyroku nakazowego (k.26), pismo ZUS (k. 55), pismo ZUS z załącznikami (k. 68-71v), pismo (...) Sp. z o.o. w likwidacji (k. 89), dane z KRK (k. 99), pismo (...) Sp. z o.o. z załącznikami (k. 102-165). Powyższe dokumenty zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami, przez uprawnione do tego osoby i instytucje, a ich treść nie została zakwestionowana przez strony. Potwierdzają one fakt zadłużenia spółki wobec ZUSu. Jednocześnie wynika z nich, iż spółka (...) podpisała umowę o rozłożenie zaległości podatkowych na raty – w tym za okres objęty zarzutem wniosku o ukaranie.

Wykroczenie z art. 98 ust. 1 pkt. 1a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, popełnia ten, kto jako płatnik składek, albo osoba zobowiązana do działania w imieniu płatnika, nie dopełnia obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w przewidzianym przepisami terminie. Wykroczenie to zagrożone jest karą grzywny do 5.000 złotych. Z kolei zgodnie z art. 32 w/w ustawy do składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wymierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywalnych dłużnika, odpowiedzialności osób trzecich i spadkobierców oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące składek na ubezpieczenie społeczne, w tym także art. 98 tej ustawy. Przedmiotem ochrony na gruncie tegoż przepisu jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji ubezpieczeń społecznych. Sprawcą wykroczenia z art. 98 może być tylko płatnik, lub osoba działająca w jego imieniu.

Ponadto obwinionemu zarzucono popełnienie wykroczenia, którego znamiona opisane zostały w art. 193 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Zgodnie ze wspomnianym przepisem. kto nie odprowadza w terminie składek na ubezpieczenie zdrowotne podlega karze grzywny. Na mocy art. 194 tejże ustawy odpowiedzialności przewidzianej w art. 193 podlega także ten, kto dopuszcza się czynów określonych w tych przepisach, działając w imieniu osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej. Przedmiotem ochrony na gruncie tego przepisu jest prawidłowe funkcjonowanie instytucji ubezpieczenia zdrowotnego.

Dla bytu wszystkich wyżej opisanych wykroczeń istotne znaczenie ma fakt, że dane składki nie zostały opłacone w terminie, co stanowi jedno ze znamion tych wykroczeń.

Jednocześnie należy podkreślić, iż wykroczenia wymienione w art. 98 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 13 października 2013 roku o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 193 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych mają charakter indywidualny, czyli za ich popełnienie mogą odpowiadać jedynie osoby wskazane w dyspozycji danego przepisu. Taką osobą będzie płatnik składek oraz osoba zobowiązana do działania w jego imieniu. O tym, kto jest płatnikiem składek, rozstrzyga art. 4 pkt 2 ustawy o s.u.s. Osobą zobowiązaną do działania w imieniu płatnika jest osoba, do której obowiązków, zgodnie z wolą płatnika, należy kontaktowanie się z ZUS, m.in. przez przesyłanie wymaganej dokumentacji oraz odprowadzanie należnych składek. Pociąganie do odpowiedzialności osoby działającej w imieniu płatnika, a nie zawsze samego płatnika, wynika stąd, że niekiedy (a nawet dość często) płatnik nie jest osobą fizyczną, lecz jest osobą prawną lub jednostką nieposiadającą osobowości prawnej. Do odpowiedzialności wykroczeniowej może zostać natomiast pociągnięta tylko osoba fizyczna. Zgodnie z art. 8 KW, za wykroczenie odpowiada bowiem ten, kto popełnił ten czyn zabroniony po ukończeniu 17. roku życia

Jak wynika z treści odpisu pełnego z Krajowego Rejestru Sądowego – Rejestru Przedsiębiorców (...) sp. z o. o w W., w/w spółka przeszła w stan likwidacji dnia 24.02.2014 r., zgodnie z Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników nr 1/II/2014 r. zaś funkcję likwidatora objął I. W.. To likwidatorzy mają obowiązek prowadzenia spraw spółki i jej reprezentowania w trakcie procesu likwidacji. Na etapie likwidacji, likwidator zastępują podstawowy organ spółki, jakim jest zarząd. Sąd nie miał wątpliwości, iż w dacie objętej zarzutem obwiniony poza wyżej wymienionymi kompetencjami był upoważniony, a także obowiązany działać w imieniu spółki będącej płatnikiem na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, fundusz pracy i gwarantowanych świadczeń pracowniczych.

W myśli art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy a dnia 13 października 2013 roku o systemie ubezpieczeń społecznych płatnik zobowiązany jest do przekazywania do ZUS-u deklaracji rozliczeniowych oraz do obliczania, potrącania z dochodów ubezpieczonego, rozliczania i opłacania należnych składek za każdy miesiąc kalendarzowy do 15 dnia następnego miesiąca. Z kolei art. 87 ust 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych stanowi, że osoby i jednostki organizacyjne są obowiązane, bez uprzedniego wezwania, opłacić i rozliczyć składki na ubezpieczenie zdrowotne za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach oraz w terminie przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne, a jeżeli do tych osób i jednostek nie stosuje się przepisów o ubezpieczeniu społecznym - w terminie do 15 dnia następnego miesiąca.

W niniejszej sprawie bezsporne było iż nie opłacono składek na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne oraz fundusz pracy i gwarantowanych świadczeń pracowniczych w ustawowym terminie na powyższe ubezpieczenia za miesiąc maj 2015 r. do dnia 15 czerwca 2015 roku. i bezsporna była wysokość nieopłaconych składek. Wskazane okoliczności wynikają z uznanych za w pełni wiarygodne dokumentów rozliczeniowych dołączonych przez oskarżyciela publicznego do wniosku o ukaranie a także wynikają z zeznań świadków: A. J. oraz J. Z.. Jednocześnie dla Sądu oczywistym było, że to I. W. odpowiadał za zaniechanie w terminowym uregulowaniu zobowiązań (...) Sp. z o. o. na rzecz ZUS. Niemniej w świetle materiału dowodowego nie przesądza to jeszcze o zawinieniu obwinionego w zakresie czynów z art. 98 ust. 1 pkt 1a Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz z art. 193 pkt 3 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Zgodnie z treścią art. 5 kw wykroczenie można popełnić zarówno umyślnie, jak i nieumyślnie, chyba że ustawa przewiduje odpowiedzialność tylko za wykroczenie umyślne. Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi (art. 6 § 1 kw). Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw, aby uznać, iż obwiniony miał zamiar, aby nie opłacać składek w terminie. Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż nie możliwe jest również przypisanie obwinionemu, iż działał nieumyślnie, a więc nie mając zamiaru popełnienia wykroczenia, popełnił je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość popełnienia tego czynu mógł przewidzieć (art. 6 § 2kw). Zdaniem Sądu, jak wynika z materiału dowodowego, Spółka w chwili objęcia przez obwinionego funkcji likwidatora znajdowała się w bardzo trudnej sytuacji finansowej, miała zablokowaną kasę i rachunki bankowe. Obwiniony miał co prawda świadomość zaległości składkowych wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ale w chwili powstania tych zaległości, w Spółce nie było środków na zapłatę składek. Obwiniony od chwili objęcia funkcji likwidatora, czynił starania, aby wyprowadzić spółkę z jej problemów finansowych i zaspokoić wierzycieli. Zadbał o upłynnienie majątku, zajął się wysprzedaniem ruchomości. Nadto wspólnicy spółki dołożyli też własne środki proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Wszystkie te działania miały za zadanie pokrycie zobowiązań spółki, gdzie priorytetem było spłacenie należności na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. To z inicjatywy obwinionego doszło do podpisania umowy ratalnej.

W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, nie można powiedzieć, iż I. W. nie zabezpieczył koniecznych środków na zapłatę składek, czego skutkiem było nieopłacenie składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne za okres określony w zarzucie, bowiem brak środków wyniknął jeszcze przed objęciem przez niego funkcji likwidatora. Samo przejście spółki w stan likwidacji potwierdza jej trudną sytuację gospodarczą i finansową Zdaniem Sądu obwiniony dochował wszelkich starań, aby uregulować zobowiązania wobec ZUS i nie można mu przypisać nawet nieumyślnego działania w zakresie zarzucanego mu czynu. Wobec powyższego, uznając, iż nie można obwinionemu przypisać winy, Sąd uniewinnił I. W. od zarzucanego mu czynu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 kpw.