Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Małgorzata Gardocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 13 grudnia 2016 roku, 9 lutego 2017 roku w W.

sprawy przeciwko W. J.

synowi Z. i M.

urodzonemu (...) w R.

obwinionemu o to, że:

w dniu 24.04.2016 r. ok. godz. 11:00 w W. na drodze publicznej w ruchu lądowym na parkingu przy ul. (...) naruszył zasady określone w art. 23 ust. 1 pkt 2 Pord, w ten sposób, że kierując samochodem marki T. nr rej. (...), nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu marki T. o nr rej. (...), w wyniku, czego doprowadził do zderzenia z nim, powodując uszkodzenia obu pojazdów,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dn. 20.06.1997 r. (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1137 ze zmianami),

I.  obwinionego W. J. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 4209/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 kwietnia 2016 roku około godziny 11:00 obwiniony

W. J. prowadził pojazd marki T. (...) o

numerze rejestracyjnym (...).

Po przyjechaniu na parking znajdujący się przy ul. (...)

wykonał manewr skrętu w prawo i zaparkował na wyznaczonym

miejscu postojowym. W chwili wykonywania tego manewru po prawej

stronie pojazdu obwinionego na wyznaczonym miejscu postojowym

znajdował się pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym

(...).

W chwili wjeżdżania przez obwinionego na miejsce parkowania

pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

nie doszło do kolizji z pojazdem marki T. (...) o numerze

rejestracyjnym (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1. wyjaśnienia obwinionego W. J.:

k. 68-69, 29,

2. zeznania świadka K. B.: k. 69, 4,

3. zdjęcia: k. 6-13,

4. protokoły oględzin pojazdów: k. 18, 26,

5. opinię biegłego w zakresie ruchu drogowego i techniki

samochodowej, rekonstrukcji wypadków drogowych i kolizji

drogowych: k. 75-81, 91.

Obwiniony w toku rozprawy głównej nie przyznał się do

popełnienia zarzucanego mu czynu, a fakt przyznania się w trakcie

czynności wyjaśniających wytłumaczył awersją do stawania przed

Sądem i procedur (k. 68-69). Przy czym wskazać należy, że choć

obwiniony w toku czynności wyjaśniających oświadczył, że przyznaje

się do popełnienia zarzucanego mu czynu, to jednocześnie wyjaśnił, że

nie poczuł żadnego uderzenia, a gdyby coś poczuł, to zostawiłby kartkę

z danymi kontaktowymi (k. 29). Wyjaśniając na rozprawie, obwiniony

w szczególności potwierdził, że nie odczuł żadnego kontaktu między

pojazdami.

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do

przypisania obwinionemu popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom W. J., gdyż

były one konsekwentne, spójne i logiczne, a nadto zgodne z zasadami

doświadczenia życiowego. Przede wszystkim znalazły jednak

potwierdzenie we wnioskach opinii biegłego w zakresie ruchu

drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków

drogowych i kolizji drogowych. Obwiniony konsekwentnie w toku

całego postępowania twierdził, że nie poczuł, że nastąpił kontakt

między pojazdami. W toku czynności wyjaśniających przyznał się co

prawda do zarzucanego mu czynu, ale jednocześnie złożył wyjaśnienia,

które temu przeczyły. Na rozprawie logicznie powyższe wyjaśnił.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka (pokrzywdzonego)

K. B., tj. w zakresie, w jakim potwierdził on, iż w

przedmiotowym miejscu i czasie dokonał postoju przedmiotowego

pojazdu i doszło do jego uszkodzenia. Te zeznania są zgodne z

pozostałym, wiarygodnym materiałem dowodowym i nie są sporne.

Wskazać należy, że pokrzywdzony nie był naocznym świadkiem

zdarzenia. Ze wzmiankowanej wyżej opinii biegłego w zakresie ruchu

drogowego i techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków

drogowych i kolizji drogowych wynika natomiast, że uszkodzenia obu

pojazdów (obwinionego i pokrzywdzonego) nie przystają do siebie pod

względem charakteru i lokalizacji. W przypadku ewentualnej kolizji

podczas wjeżdżania na miejsce parkowania, w skręcającym w prawo

pojeździe obwinionego powinny powstać uszkodzenia elementów

zlokalizowanych w obszarze tylnej części prawego boku – na wysokości

tylnego koła, które to elementy poruszałyby się po łuku o

najmniejszym promieniu. W miejscu tym nie stwierdzono jednak

uszkodzeń. Biegły stwierdził jednoznacznie, że uszkodzenia prawej

części zderzaka przedniego samochodu T. (...), którego

właścicielem jest pokrzywdzony, musiały powstać w kolizji z innym

pojazdem niż samochód T. (...) obwinionego, którego

uszkodzenia znajdowały się w środkowej części prawego boku.

Sąd podzielił wyżej przytoczone wnioski zawarte w opinii biegłego

T. D.. Opinia ta została wydana na podstawie materiałów

znajdujących się w aktach sprawy, dowodów pochodzących

z osobowych źródeł, po przeprowadzeniu profesjonalnych symulacji

komputerowych i wyliczeń. Została ona sporządzona przez biegłego

z listy biegłych Sądu Okręgowego w Warszawie, osobę kompetentną i

obcą dla stron oraz niezainteresowaną kwestią rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu opinia biegłego jest rzeczowa, jasna i precyzyjna.

Pozbawiona jest wewnętrznych sprzeczności, a płynące z niej wnioski

są logiczne i spójne.

Zeznania świadka A. W. (k. 69-70) -

funkcjonariuszki Policji nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych,

albowiem świadek ta nie obserwowała bezpośrednio zdarzenia.

Świadek potwierdziła fakt sporządzenia przez siebie protokołów

oględzin pojazdów, jednak nie pamiętała okoliczności ich sporządzenia.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności pozostałe dokumenty

zgromadzone w aktach sprawy - nie zachodzą bowiem żadne

okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy

żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Czyn zarzucany obwinionemu – wykroczenie z art. 97 kw polega

na wykroczeniu przeciwko innym niż wcześniej wskazane w Kodeksie

wykroczeń przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o

ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie.

Artykuł 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku

Prawo o ruchu drogowym stanowi, iż kierujący pojazdem jest

obowiązany przy omijaniu zachować bezpieczny odstęp od omijanego

pojazdu, uczestnika ruchu lub przeszkody, a w razie potrzeby

zmniejszyć prędkość.

W ocenie Sądu analiza całokształtu materiału dowodowego

zgromadzonego w sprawie niniejszej nie wskazuje na to, że obwiniony -

wjeżdżając pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

(...) na miejsce postojowe na parkingu przy ul. (...) - nie

zachował bezpiecznego odstępu od omijanego pojazdu marki T.

Corolla o numerze rejestracyjnym (...).

Nie jest wykluczone, że do uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego

doszło w wyniku manewru innego pojazdu, który znalazł się w

przedmiotowym miejscu w międzyczasie. Na pewno uszkodzenie nie

nastąpiło w wyniku manewru obwinionego, co bez żadnych wątpliwości

wynika z jego wyjaśnień oraz opinii biegłego, przy czym żaden dowód

nie wskazuje, że to właśnie obwiniony był sprawcą zarzucanego mu

wykroczenia.

Dlatego Sąd W. J. uniewinnił.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2

kpw.