Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 25 stycznia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu XII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Zofia Lehmann

Protokolant:Starszy sekretarz sądowy Elżbieta Witaszczyk

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2016 r. w Poznaniu na rozprawie sprawy z powództwa

J. L. (1), zam. ul. (...), (...)-(...) P.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej, ul. (...), (...)-(...) P.

- o uchylenie uchwały

I.  Powództwo oddala.

II.  Kosztami niniejszego postępowania obciąża powódkę i w związku z tym:

a.  obciąża ją uiszczoną opłatą sądową;

b.  zasądza od niej na rzecz pozwanego kwotę 360,-zł z tytułu zwrotu poniesionego przez niego kosztu jego procesowego zastępstwa.

SSO Zofia Lehmann

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 maja 2016 r., skutecznie wniesionym do tutejszego Sądu w dniu 1 czerwca 2017 r. powódka J. L. (2) wniosła o uchylenie uchwały nr 5/2016 Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) z dnia 20 kwietnia 2016 r. oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych (k. 1).

W uzasadnieniu powódka podniosła, że pismem z dnia 31 marca 2016 r. została zawiadomiona przez (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Sp.k., działającą jako zarządca nieruchomości, o zebraniu Wspólnoty Mieszkaniowej ul. (...) w P., wyznaczonego na dzień 20 kwietnia 2016 r. Wskazany zarządca został wyznaczony przez sąd i zwołane zebranie było pierwszym od chwili formalnego przejęcia przez niego nieruchomości od Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) S.A. w P. (dalej jako (...)), co miało miejsce w styczniu 2016 r. Dalej powódka podała, że w dniu 20 kwietnia 2016 r. podjęto zaskarżoną uchwałę w sprawie wyboru składu Zarządu. W ocenie powódki powołanie zarządu składającego się ze wskazanych w treści skarżonej uchwały osób jest przedwczesne, bowiem na tle ujawnionych i przedstawionych faktów oraz załączonych dowodów, budzi poważne podejrzenia co do manipulowania nieruchomością wspólną. Jednocześnie powódka doprecyzowała, iż jeśli chodzi o liczne, niezgodne z prawem działania Zarządu powołanego przez Wspólnotę, który de facto sprawowało (...) (spółka, będąca własnością Miasta P.), to działania te doprowadziły do wszczęcia w 1997 r. postępowania o ustanowienie na nieruchomości zarządu przymusowego. Wobec powyższego w przekonaniu powódki wszelkie twierdzenia z tamtego postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym Poznań- Stare Miasto w Poznaniu pod sygn. akt (...) stanowią istotę niniejszego. Nadto powódka odniosła się do przebiegu postępowania toczącego się przed Sądem Rejonowym Poznań- Stare Miasto w Poznaniu pod sygn. akt (...) o wybór zarządcy sądowego, podając, że w toku tego postępowania pozwana podjęła w dniu 26 maja 2014 r. uchwałę nr 5/2014 w sprawie czasowego, tj. do dnia 31 grudnia 2014 r. powołania Zarządu tej wspólnoty. Dodatkowo powódka wskazała, iż aktualnie w Sądzie Rejonowym Poznań- Stare Miasto w Poznaniu w sprawie o sygn. akt (...) z wniosku wniesionego w dniu 17 marca 2016 r. przez Miasto P. toczy się postępowanie o uchylenie postanowienia Sądu o ustanowieniu zarządu przymusowego dla przedmiotowej nieruchomości. Zdaniem powódki zaskarżona uchwała stanowi więc dziwną zbieżność z toczącym się postępowaniem sądowym. Co więcej przedstawiciele strony Miasta P. - (...) nie wykazali zainteresowania poprawą zarządzania i naprawą błędów wykazanych w trakcie wieloletniego postępowania o ustanowienie zarządu przymusowego. W przekonaniu powódki (...), reprezentujący udziałowca Miasto P., latami akceptował naruszanie zasad prawidłowej gospodarki i wszelkie zaniedbania dokonywane przez spółkę (...) S.A. w P.. W konsekwencji powódka zażądała w pierwszej kolejności wstrzymania uchwały do czasu prawomocnego zakończenia niniejszej sprawy, bowiem działania pozwanej budzą uzasadnioną obawę działania na szkodę Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) (k. 1-3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 sierpnia 2016 r. pozwana Wspólnota Mieszkaniowa nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) , wniosła o oddalenie powództwa w całości z uwagi na oczywistą bezzasadność oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 28-29).

Uzasadniając powyższe pozwana podniosła, że nie ziściła się żadna z przesłanek wskazanych w Ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (dalej jako „u.w.l.”), która uzasadniałaby uchylenie zaskarżonej uchwały. Nadto pozwana zarzuciła powódce, iż wywiedziony pozew nie precyzuje wadliwości uchwały nr 5 zgodnie z treścią art. 25 ust. 1 u.w.l., bowiem powódka wskazała jedynie, że powołanie zarządu na obecnym etapie jest przedwczesne i budzi poważne podejrzenia co do manipulowania nieruchomością wspólną. W ocenie pozwanej natomiast zaskarżona uchwała została podjęta zgodnie z wymaganiami określonymi w u.w.l., m.in. proceduralnymi, nie narusza postanowień umowy określającej sposób zarządu nieruchomością wspólną (gdyż taka umowa nie została zawarta), a nadto nie jest sprzeczna z zasadami prawidłowej gospodarki nieruchomością wspólną. Dalej pozwana podała, iż uchwała nr 5/2016 miała na celu zapobieżenie sytuacji polegającej na tym, że z chwilą uchylenia zarządu przymusowego pozwana zostanie bez organu uprawnionego do jej reprezentacji. Jednocześnie pozwana zwróciła uwagę na fakt, iż zaskarżona uchwała jest uchwałą warunkową, tzn. wchodzi w życie z chwilą uchylenia zarządu przymusowego, a przepisy u.w.l. nie zabraniają podejmowania tego rodzaju uchwał. Zdaniem pozwanej nie można również uznać, że powzięta uchwała nr 5 narusza interesy bądź prawa powódki - w przekonaniu pozwanej powodem, dla którego powódka zaskarżyła przedmiotową uchwałę jest fakt, iż nie została wybrana w skład zarządu pozwanej. Co więcej między pozwaną a powódką przed Sądem Rejonowym Poznań- Stare Miasto w Poznaniu toczy się postępowanie w przedmiocie zapłaty przez powódkę zaległych opłat eksploatacyjnych na rzecz pozwanej (sygn. akt (...)). Pozwana zarzuciła również powódce brak wykazania faktów i okoliczności, uzasadniających uchylenie przedmiotowej uchwały, pomimo obowiązku ciążącego na powódce zgodnie z treścią art. 6 k.c. (k. 29-33).

Do chwili wydania wyroku strony nie zmieniły swoich stanowisk w sprawie ani nie zawarły ugody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 kwietnia 2016 r. w siedzibie zarządcy przy ul. (...) w P. odbyło się zebranie członków Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości położonej w P. przy ul. (...) (pozwanej).

O terminie zebrania członkowie pozwanej, w tym powódka, zostali powiadomieni pismem z dnia 31 marca 2016 r. Wraz z zawiadomieniem o terminie zebrania członkom dostarczono projekty uchwał, które miały zostać wówczas podjęte, wzór pełnomocnictwa, wyciąg ze sprawozdania finansowego pozwanej za rok 2015 oraz plan gospodarczy pozwanej.

Dowód: zawiadomienie z dnia 31 marca 2016 r. o zebraniu wspólnoty w dniu 20 kwietnia 2016 r. (k. 4), projekty uchwał na zebranie sprawozdawcze pozwanej (k. 73-78), treść zawiadomienia o zebraniu (k. 79) wraz z wzorem pełnomocnictwa (k. 80) oraz wyciągiem ze sprawozdania finansowego za rok 2015 (k. 81)-83, plan gospodarczy pozwanej (k. 84-85), potwierdzenie nadania powódce zawiadomienia o zebraniu w dniu 31 maja 2016 r. (k. 86)

W zebraniu uczestniczyli właściciele posiadający łącznie 100% udziałów w nieruchomości wspólnej (wraz z pełnomocnictwami), toteż zgromadzeni byli władni do podejmowania uchwał.

Ogół właścicieli lokali położonych w budynku przy u. P. 35 w P., będących członkami pozwanej na ww. zebraniu podjęło m.in. uchwałę nr 5/2016 o w sprawie wyboru składu Zarządu. Na jej podstawie powołano zarząd w składzie: W. S., Z. K., M. M.. Jednakże członkowie pozwanej w § 2 tej uchwały zastrzegli, iż nowy skład Zarządu będzie funkcjonował po uchyleniu postanowienia Sądu w sprawie ustanowienia zarządcy przymusowego (sygn. akt (...)).

Przedmiotowa Uchwała została podpisana przez Przewodniczącego zebrania, będącego jednocześnie jego Sekretarzem - H. W..

Uchwała nr 5/2016 została poddana pod głosowanie z inicjatywy członków pozwanej, choć nie była jedną z tych, które zaplanowano na zebranie sprawozdawcze w dniu 20 kwietnia 2016 r. Celem uchwały miało być zapobieżenie sytuacji, w której pozwana zostanie pozbawiona organu uprawnionego do jej reprezentacji, co mogłoby nastąpić po uchyleniu przez Sąd ustanowienia zarządcy przymusowego. W chwili podejmowania przedmiotowej uchwały postępowanie sądowe w sprawie o sygn. akt (...) zawisłe przed Sądem Rejonowym Poznań- Stare Miasto w Poznaniu o odwołanie zarządcy przymusowego ustanowionego dla pozwanej postanowieniem Sądu z dnia 4 grudnia 2014 r. było już w toku.

Uchwałę podjęto większością głosów uczestników zebrania po długiej dyskusji odnośnie osób, które powinny znaleźć się w składzie nowego zarządu pozwanej.

Głosy „przeciw” zgłosiły wyłącznie powódka i A. W. (1). Członek pozwanej U. W. w chwili podejmowania uchwały nie była już obecna na zebraniu, stąd też jej głos nie został wzięty pod uwagę w głosowaniu nad uchwałą.

Dowód: uchwała nr 5/2016 w sprawie wyboru składu zarządu (k. 5, 50), protokół z zebrania pozwanej z dnia 20 kwietnia 2016 r. (k. 46-48), lista obecności na zebraniu pozwanej w dniu 20 kwietnia 2016 r. (k. 49), zeznania świadka H. W. (adnotacja 00:06:27 e-protokołu z dnia 9 listopada 2016 r. k. 37), zeznania świadka A. W. (1) (adnotacja 00:01:16 e-protokołu z dnia 28 grudnia 2016 r. k. 100)

Postanowieniem Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie o sygn. akt (...) w punkcie 1. ustanowiono dla pozwanej zarządcę przymusowego - „A. (...) spółki zarządzające” Sp. z o.o. z siedzibą w P., uprawniając zarządcę do kierowania sprawami wspólnoty i reprezentacji jej na zewnątrz oraz w stosunkach między wspólnotą a właścicielami poszczególnych lokali oraz do samodzielnego podejmowania czynności zwykłego zarządu.

W dniu 4 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu (...) w sprawie o sygn. akt (...) postanowił zmienić zarządcę przymusowego dla nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), ustanowionego ww. postanowieniem z dnia 20 stycznia 2011 r. i ustanowić w to miejsce zarządcę przymusowego (...) Sp. z o.o. Sp.k. z siedzibą w P..

Postanowieniem z dnia 30 września 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt (...)Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu (...) oddalił wniosek Miasta P. o odwołanie zarządcy przymusowego.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: postanowienie Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w Poznaniu z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie ustanowienia dla pozwanej zarządu przymusowego (k. 6), postanowienie Sądu Okręgowego z Poznaniu (...) z dnia 27 grudnia 2011 r. w sprawie o sygn. akt (...) o oddaleniu apelacji (k. 7), postanowienie Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w Poznaniu z dnia 4 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie zmiany zarządcy przymusowego (k. 36-37), odpis z (...) Sp. z o.o. Sp.k. (k. 38-45 verte), postanowienie Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w Poznaniu z dnia 30 września 2016 r. w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie oddalenia wniosku o odwołani e zarządcy przymusowego (k. 63)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez powołane do tego osoby, w ramach przysługujących im kompetencji oraz w przewidzianej przez prawo formie. Nadto autentyczność i prawdziwość ww. dokumentów nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu. Podkreślenia wymaga fakt, że strony nie kwestionowały także treści kserokopii dokumentów, co pozwoliło na potraktowanie tychże kserokopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy Sąd miał na uwadze treść przepisu art. 244 § 1 k.p.c. w myśl którego dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. W niniejszej sprawie były nimi dokumenty zgromadzone na k. 6-7, 36-37 oraz 63, tj. orzeczenia Sądu Rejonowego Poznań- Stare Miasto w Poznaniu zapadłe w toku postępowań w przedmiocie ustanowienia, zmiany oraz odwołania zarządcy przymusowego dla pozwanej.

W zakresie materiału osobowego Sąd przeprowadził dowód z zeznań świadków H. W. (k. 37) oraz A. W. (2) (k. 100), które ocenił jako wiarygodne. Świadkowie zeznawali spójnie i rzeczowo - każdy z nich brał udział w zebraniu członków wspólnoty mającym miejsce w dniu 20 kwietnia 2016 r., na którym została podjęta zaskarżona uchwała. Złożone zeznania korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności dowodem z dokumentów. Świadkowie potwierdzili, iż przedmiotowa uchwała została poddana pod głosowanie z inicjatywy członków pozwanej, w szczególności przedstawiciela Miasta P. T. G. oraz przyznali, że jej ostateczny kształt był długo dyskutowany wśród uczestników zebrania. Na podstawie złożonych zeznań Sąd ustalił również, że zaskarżona uchwała została podjęta prawidłowo, zgodnie z prawem oraz obowiązującymi wymaganiami proceduralnymi. Jednocześnie Sąd miał na względzie, że zeznania świadka A. W. (2) - wbrew twierdzeniem powódki - nie potwierdziły okoliczności, na które dowód z tego świadka został przeprowadzony, a mianowicie jakoby trójosobowy skład wyboru zarządu nie był wybrany z woli członków pozwanej na zebraniu w dniu 20 kwietnia 2016 r. tylko narzucony przez przedstawiciela członka wspólnoty Miasta P. - T. G. (k. 88). Świadek A. W. (2), obok powódki, była jedynym członkiem pozwanej głosującym przeciwko skarżonej uchwale, toteż jej zeznania należało ocenić z ostrożnością. Nadto Sąd nie znalazł podstaw, by prowadzić ten dowód przeciwko osnowie dokumentu, w szczególności treści przedmiotowej uchwały. W ocenie Sądu okoliczność z czyjej inicjatywy przedmiotowa uchwała została podjęta - czy wszystkich członków pozwanej, czy jedynie reprezentanta Miasta P. T. G. - pozostawała bez znaczenia dla podjęcia rozstrzygnięcia w przedmiocie sporu.

Na rozprawie w dniu 9 listopada 2016 r. celem ustalenia istnienia przesłanek do zaskarżenia spornej uchwały, kierując się treścią przepisu art. 304 k.p.c., Sąd dopuścił dowód z przesłuchania stron z ograniczeniem go do przesłuchania powódki (k. 88). Powódka miała zostać przesłuchana na terminie rozprawy wyznaczonym na dzień 28 grudnia 2016 r., na którym była obecna, jednakże po odebraniu danych oraz prawnym pouczeniu, oświadczyła, iż nie będzie zeznawać, bo się źle czuje (k. 100). Powódka nie dysponowała zaświadczeniem od lekarza sądowego odnośnie istnienia przeciwskazań do jej przesłuchania. Jednocześnie wniosła o odroczenie rozprawy, jednakże wniosek ten jako pozbawiony wszelkich podstaw, został przez Sąd oddalony postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 28 grudnia 2016 r. ( vide: k. 101).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powódka, realizując uprawnienie wynikające z art. 25 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz.U. z 2015 r., poz. 1892), przysługujące jej jako właścicielowi (...) udziału w prawie własności nieruchomości położonej przy ul. (...) w P., w prawem przewidzianym trybie i terminie, zaskarżyła do Sądu uchwałę pozwanej nr 5/2016 podjętą na Zebraniu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul. (...) w P. w dniu 20 kwietnia 2016 r. Zaskarżona uchwała dotyczy wyboru składu Zarządu pozwanej, który miałby funkcjonować po uchyleniu postanowienia Sądu w sprawie o sygn. akt (...) w przedmiocie ustanowienia zarządcy przymusowego.

W ocenie powódki powołanie zarządu składającego się z osób wskazanych w treści § 1 tej uchwały jest przedwczesne i budzi poważne podejrzenia co do manipulowania nieruchomością wspólną. Powódka nie doprecyzowała jednak które przepisy cytowanej ustawy podjęta uchwała jej zdaniem narusza, a nadto nie zgłosiła konkretnych zastrzeżeń formalnych, jedynie zarzucając pozwanej, iż uchwała nr 5/2016 została narzucona uczestnikom zebrania przez jednego z członków pozwanej - Miasta P. reprezentowanego w dniu 20 kwietnia 2016 r. przez T. G..

Zgodnie z dyspozycją art. 20 ust. 1 u.w.l. jeżeli lokali wyodrębnionych, wraz z lokalami niewyodrębnionymi, jest więcej niż siedem, właściciele lokali są obowiązani podjąć uchwałę o wyborze jednoosobowego lub kilkuosobowego zarządu. Członkiem zarządu może być wyłącznie osoba fizyczna wybrana spośród właścicieli lokali lub spoza ich grona.

Jeśli chodzi o tryb podejmowania uchwał, to zgodnie z przepisami cytowanej ustawy, uchwały właścicieli lokali są podejmowane bądź na zebraniu, bądź w drodze indywidualnego zbierania głosów przez zarząd; uchwała może być wynikiem głosów oddanych częściowo na zebraniu, częściowo w drodze indywidualnego ich zbierania (art. 23 ust. 1 u.w.l.). Uchwały zapadają większością głosów właścicieli lokali, liczoną według wielkości udziałów, chyba że w umowie lub w uchwale podjętej w tym trybie postanowiono, że w określonej sprawie na każdego właściciela przypada jeden głos (art. 23 ust. 2 u.w.l.).

Nadto według treści art. 25 ust. 1 właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Powództwo, o którym mowa w ust. 1, może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli lokali albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów (art. 25 ust. 1a u.w.l.). Stosownie do przepisu art. 25 ust. 2 u.w.l. zaskarżona uchwała podlega wykonaniu, chyba że sąd wstrzyma jej wykonanie do czasu zakończenia sprawy.

W orzecznictwie podkreśla się, że naruszenie interesu w rozumieniu cytowanego przepisu stanowi kategorię obiektywną, ocenianą m.in. w świetle zasad współżycia społecznego. Odpowiedź na pytanie, czy skarżona uchwała narusza słuszne interesy musi być zawsze osadzona w realiach faktycznych sprawy. W przypadku interesu właściciela musi istnieć co najmniej znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu określonego właściciela a ochroną interesu wyrażonego podjętą uchwałą. Z kolei naruszenie zasad prawidłowego zarządu odnosi się do zasad prawidłowej gospodarki. Obie przesłanki zaskarżenia uchwały chronią prawidłowe funkcjonowanie wspólnoty, rozumiane między innymi jako prowadzenie działalności w oparciu o jasne i zrozumiałe kryteria. Przy czym zasada ta ma charakter nadrzędny, a o jej przestrzeganiu nie świadczy bezkonfliktowe wykonywanie uchwał, a potencjalne, ale realne przypuszczenie, że jeśli dana uchwała będzie nadal funkcjonowała w obrocie prawnym to może doprowadzić do sytuacji niekorzystnej z punktu widzenia interesów samej wspólnoty lub interesów właściciela lokalu w rozumieniu art. 25 u.w.l. ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 listopada 2015 r., I ACa 506/15, Legalis nr 1460559; por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 23 marca 2016 r., I ACa 1766/15, Legalis nr 1446646; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 czerwca 2015 r., I ACa 150/15, LEX nr 1770671). Nadto przedstawiciele judykatury zwracają uwagę, że według treści analizowanego przepisu istnieją cztery samodzielne podstawy zaskarżenia uchwały wspólnoty do sądu. Zatem uchwała zgodna z przepisami prawa i umową właścicieli lokali oraz zgodna z zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną może być zaskarżona do sądu z powodu innego sposobu naruszenia interesów właściciela lokalu. Upoważnia to sąd do oceny merytorycznej treści zaskarżonej uchwały i ostatecznych skutków jej wykonania dla zainteresowanych stron ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 lutego 2011 r., I ACa 88/11, Legalis nr 333307). Niezgodność z przepisami prawa to przede wszystkim kolizja treści uchwały z przepisami u.w.l. oraz z przepisami k.c. w zakresie w jakim ma on zastosowanie do odrębnej własności lokali (por: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 października 2012 r., I ACa 507/12, LEX nr 1237864).

W obowiązującym reżimie prawnym uchwałę wspólnoty można uchylić nie tylko z uwagi na jej merytoryczną wadliwość, ale i z uwagi na uchybienia formalne, którymi jest dotknięta. Te ostatnie jednak, jak przesądziło to bogate orzecznictwo sądów, muszą mieć wpływ na jej treść.

W niniejszej sprawie powódka w zakreślonym przez art. 25 ust. 1a u.w.l. terminie, zakwestionowała uchwałę nr 5/2016, nie wskazując przy tym naruszenie których konkretnie przepisów ustawy o własności lokali skarżonej uchwale zarzuca. Nadto powódka nie podała z jakimi ewentualnie zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną podjęta uchwała jest sprzeczna oraz które z jej interesów jako współwłaścicielki przedmiotowej nieruchomości, a zarazem członka pozwanej wspólnoty mieszkaniowej, uchwała nr 5/2016 narusza. Powódka nie podała nawet na czym w jej przekonaniu polega wadliwość przedmiotowej uchwały, wskazując jedynie, iż powołanie zarządu pozwanej na obecnym etapie jest przedwczesne i budzi poważne podejrzenia co do manipulowania nieruchomością wspólną.

W tym miejscu wskazać należy, iż kwestionowanie przez powódkę uchwały nr 5/2016 jest niewątpliwie czynnością prawną. Stosownie do dyspozycji określonej w art. 6 k.c., to powódkę obciążał zatem ciężar wykazania przesłanek z art. 25 u.w.l., czemu w ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, powódka nie zadośćuczyniła. Powódka nie zdołała bowiem wykazać, by podjęta uchwała bądź to była niezgodna z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali, bądź też naruszała zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną. Powódka nie udowodniła również, by zaskarżona uchwała w jakikolwiek, inny sposób naruszała jej interesy. Sąd miał przy tym na uwadze, iż sama okoliczność, że powódka (pomimo istnienia takiej woli) nie została wybrana do składu zarządu pozwanej, nie może świadczyć o wadliwości analizowanej uchwały. Co więcej, jak słusznie podnosiła pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 11 sierpnia 2016 r., w obowiązującym reżimie prawnym brak jest przepisów, uniemożliwiających podejmowanie uchwał warunkowych, a niewątpliwie taki charakter ma uchwała nr 5/2016. Członkowie pozwanej zadecydowali bowiem o wyborze składu zarządu, który będzie funkcjonował dopiero w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy Poznań- Stare Miasto w Poznaniu w sprawie o sygn. (...) uwzględni wniosek Miasta P. o odwołanie zarządcy przymusowego dla pozwanej. W chwili wyrokowania postępowanie to nie było prawomocnie zakończone - Sąd I instancji w dniu 30 września 2016 r. postanowił oddalić wniosek o odwołanie zarządcy przymusowego, zatem moc wiążącą nadal ma postanowienie tego Sądu z dnia 4 grudnia 2014 r. wydane w sprawie (...), na podstawie którego zarządcą przymusowym dla pozwanej ustanowiona została spółka (...) Sp. z o.o. Sp.k. w P. (k. 36-37). Nie sposób nie zgodzić się z pozwaną, iż warunek wskazany w § 2 zaskarżonej uchwały nie jest warunkiem niemożliwym w rozumieniu art. 94 k.c., zgodnie z treścią którego warunek niemożliwy, jak również warunek przeciwny ustawie lub zasadom współżycia społecznego pociąga za sobą nieważność czynności prawnej, gdy jest zawieszający; uważa się za niezastrzeżony, gdy jest rozwiązujący. Dodatkowo wskazać należy, iż zastrzeżony warunek jest zgodny zarówno z przepisami ustawy o własności lokali jak i zasadami współżycia społecznego. Sąd na podstawie przeprowadzonych dowodów, w szczególności zeznań świadka H. W., ustalił bowiem, że przedmiotowa uchwała została poddana pod głosowanie z inicjatywy członków pozwanej, celem uniknięcia sytuacji, w której pozwana zostanie pozbawiona organów uprawnionych do jej reprezentacji. Bezspornym pozostawał przy tym fakt, że jednym z członków wspólnoty jest Miasto P., z którego wniosku toczy się postępowanie w sprawie (...) o odwołanie zarządcy przymusowego. Jak wskazywał ww świadek, którego zeznania Sąd z przyczyn szczegółowo opisanych we wcześniejszej części uzasadnienia, ocenił jako wiarygodne, uchwała nr 5 była wywołana na zebraniu w dniu 20 kwietnia 2016 r., choć nie była w planie ani wśród projektów uchwał, mających zostać poddanych pod głosowanie. Członkowie wspólnoty podjęli bowiem dyskusję odnośnie aktualnej sytuacji pozwanej, w szczególności tego, że pozwana prowadzona jest przez zarządcę przymusowego. Według wiedzy świadka członkowie pozwanej uznali, iż stawka wynagrodzenia dla zarządcy przymusowego ustalona przez sąd jest wysoka i niewątpliwie korzystniejsze byłoby podpisanie z zarządcą, choćby ta samą firmą, umowy na lepszych warunkach, by zaoszczędzić środki w budżecie wspólnoty. Jednocześnie dzięki zeznaniom świadka Sąd doszedł do przekonania, iż uchwała nr 5, choć jej ostateczna treść była dość długo dyskutowana przez członków pozwanej, zwłaszcza w zakresie powołania do składu zarządu W. S., została podjęta większością głosów z zachowaniem wymaganych prawem procedur.

Na marginesie Sąd pragnie podkreślić, że sama okoliczność - abstrahując od prawdziwości tych twierdzeń powódki - iż uchwałę poddano pod głosowanie z inicjatywy przedstawiciela Miasta P., a nie wszystkich członków wspólnoty, pozostawała bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiocie niniejszego sporu. Jednocześnie na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut powódki, jakoby treść uchwały została narzucona członkom pozwanej właśnie przez przedstawiciela Miasta P. w osobie T. G.. Przeczą temu zarówno zeznania obecnego na zebraniu w dniu 20 kwietnia 2016 r. świadka H. W., jak również wyniki przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego, w szczególności dowodu z dokumentów. Z samej treści uchwały (osnowy dokumentu) wynika bowiem, że wszyscy członkowie pozwanej - poza powódką, A. W. (1) oraz już wówczas nieobecną U. W. - głosowali za przyjęciem uchwały. Natomiast powódka oraz świadek A. W. (1) skorzystały ze swojego uprawnienia zagłosowania przeciw uchwale, co nie może skutkować jej uchyleniem ani twierdzeniem, że wola jednego członka pozwanej została „narzucona” pozostałym.

Wobec powyższego, Sąd w punkcie I wyroku oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości powódkę jako stronę przegrywającą niniejszą sprawę. Z tej przyczyny w punkcie II lit a. wyroku Sąd obciążył powódkę uiszczoną opłatą sądową w kwocie 200 zł (k. 27). Nadto Sąd miał na uwadze, że pozwana poniosła koszty zastępstwa procesowego w wysokości 360 zł, zatem należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanej ww. kwotę tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, której wysokość Sąd ustalił na podstawie § 8 ust. 1 pkt 1. w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) – punkt II lit. b wyroku.

(-) Zofia Lehmann

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować uzasadnienie, uwzględniając zwolnienie lekarskie sędziego referenta.

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem proszę doręczyć powódce i pełnomocnikowi pozwanej zgodnie z wnioskami jak na k. 114 i 115-116.

3.  Przedłożyć za 21 dni lub z apelacją.

P., dnia 14 marca 2017 r. (–) Zofia Lehmann