Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej Park (...) w W.

przeciwko P. B.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 18 lutego 2016 r., sygn. akt I C 2042/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Wspólnoty Mieszkaniowej Park (...) w W. na rzecz P. B. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn.akt V Ca 1194/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 lutego 2015 r. Wspólnota Mieszkaniowa Park (...) dochodziła od pozwanego P. B. zapłaty kwoty 3.436,49 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej liczonych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekł, iż pozwany zobowiązany jest zapłacić stronie powodowej kwotę 3.436,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 660 zł tytułem kosztów procesu.

Pozwany P. B. złożył skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zażądał zasądzenia na jego rzecz od strony powodowej kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2016 r. Sąd: 1. zasądził od P. B. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej P. M. w W. kwotę 1.631 (tysiąc sześćset trzydzieści jeden) złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 20 lutego 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; 2. oddalił powództwo w pozostałej części; 3. zasądził od P. B. na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej P. M. w W. 174,56 (sto siedemdziesiąt cztery 56/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił w sprawie stan faktyczny: P. B. jest członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej Park (...) przy ul. (...) w W.. P. B. jest właścicielem udziału w wysokości 1/78 w prawie własności samodzielnego lokalu użytkowego - (...) położonym w W. przy ul. (...), dla którego prowadzona jest księga wieczysta o nr (...) i jest on uprawniony do korzystania z miejsca postojowego nr 21, a także, iż jest on właścicielem udziału w wysokości 1/33 w prawie własności samodzielnego lokalu użytkowego (...) obejmującego prawo do korzystania z miejsca postojowego nr 109. Powierzchnia użytkowa (...) wynosi łącznie (...).12, natomiast (...) 866,38 m ², przy czym powierzchnia, jaka przysługuje pozwanemu w (...) wynosi 26,25 m ², z kolei w (...) odpowiada 28,69 m ² (okoliczności niesporne).

Zgodnie z treścią uchwały nr 2/2005 z dnia 7 listopada 2005 r. koszty zarządu nieruchomością wspólną ustalono na kwotę 3,97 zł za 1 m ² zgodnie z udziałem w nieruchomości wspólnej. Zaliczki na poczet miesięcznych kosztów zarządu nieruchomością wspólną wynosiły 48725,36 zł (3,97 zł za 1 m ² x 12273,39 m ²). Wynagrodzenie za zarządzanie nieruchomością wspólną wynosiło 0,95 zł za 1 m ² zgodnie z udziałem w nieruchomości wspólnej. Miesięczne wynagrodzenie zarządcy wynosić miało 11659,72 zł (0.95 zł za lm ² x 12273,39 m ²). Łączna wartość zaliczki z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną za oba miejsca postojowe pozwanego wynosiła 218,12 zł (3,97 zł x 54, (...) nr). W okresie od stycznia 2013 r. do lutego 2015 r. (26 miesięcy) naliczenia z tytułu kosztu zarządu nieruchomością wspólną za oba miejsca postojowego wyniosły łącznie 5.671,12 zł (26 x 218,12 zł). Za rok 2013 r. wpłaty pozwanego z tego tytułu sięgnęły kwoty 2.904,26 zł, zaś za 2014 r. kwoty 1.148,32 zł., łącznie 4.052,58 zł. Niedopłata sięgnęła kwoty 1.618,54 zł (5.671,12 - 4.052,58). Uchwałą nr 22/2008 z dnia 10 grudnia 2012 r. powierzono podmiotowi (...).locum S.A. (obecnie m. (...) S.A.) zarządu nieruchomością wspólną przy ul. (...) w W. .

Uchwałą Wspólnoty Mieszkaniowej o nr 39/12 z dnia 12 marca 2012 r. oraz nr 42/13 z dnia 27 lutego 2013 r. przyjęto plany gospodarcze kolejno na rok 2012 i 2013 oraz określono zaliczki na poczet zarządu nieruchomością wspólną i utrzymanie lokali. Podczas zebrań, na których podejmowano ww. uchwały w drodze głosowania, brany był pod uwagę udział właściciela lokalu, którego wielkość opierano na zsumowaniu wartości: udziału, jaki przysługiwał danemu właścicielowi lokalu z tytułu prawa własności lokalu, przynależnej do tego lokalu komórki lokatorskiej oraz miejsca postojowego w lokalach użytkowych w postaci garaży . Wysokości udziałów przyjętych podczas przeprowadzonych głosowań dla poszczególnych składowych sumy udziałów odzwierciedlały powierzchnię użytkową danego lokalu mieszkalnego i komórki lokatorskiej przynależnej do tego lokalu oraz powierzchnię miejsca postojowego. Powierzchnia miejsca postojowego jest ilorazem powierzchni hali garażowej podzielonej przez ilość miejsce postojowych w danym garażu.

Uchwałami o nr 53/2014 z dnia 18 grudnia 2014 r. oraz nr 54/2014 z dnia 18 grudnia 2014 r. Wspólnota Mieszkaniowa ustanowiła zarząd własny i powołała w skład organu zarządzającego członków zarządu. Za podjęciem rzeczonej uchwały opowiedzieli się członkowie wspólnoty reprezentujący udział wynoszący (...) w nieruchomości wspólnej, tj. (...) nieruchomości wspólnej, tj. 2,7273%. Uchwałą nr 54/2014 na członków zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej Park (...) w W. powołano J. S., T. J. oraz K. P.. Za podjęciem uchwały głosowali członkowie reprezentujący udział wynoszący (...) w nieruchomości wspólnej, co stanowiło 55,3857%. natomiast przeciwko uchwale opowiedzieli się właściciele reprezentujący udział (...), tj. 2,7273%. Na zebraniu, podczas którego podjęto powyższe uchwały, udział wzięli właściciele lokali reprezentujący łącznie udział (...), co stanowiło 58,1130% ogółu właścicieli lokali. W protokole zebrania z dnia 18 grudnia 2014 r., Rep. (...)odnotowano, że wielkości przytoczone w zdaniu poprzednim uwzględniają wyłącznie udziały związane z poszczególnymi lokalami w budynku przy ul. (...) w W. z wyraźnym zaznaczeniem, że nie obejmują one udziałów związanych ze stanowiącymi współwłasność garażów A i B członków Wspólnoty Mieszkaniowej.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Sąd wskazał, że dopuszczalne było podważanie istnienia uchwał przez stronę pozwaną w niniejszym postępowaniu, bowiem uchwały stanowiły podstawę rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu Rejonowego uchybieniem uzasadniającym zarzut nieistnienia dotknięte są uchwały powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej o nr 39/12 z dnia 12 marca 2012 r. oraz nr 42/13 z dnia 27 lutego 2013 r. Podczas zebrań, na których podejmowano ww. uchwały w drodze głosowania, brana była bowiem pod uwagę suma udziałów odzwierciedlająca powierzchnię użytkową danego lokalu mieszkalnego i komórki lokatorskiej przynależnej do tego lokalu oraz powierzchnia miejsca postojowego. Sąd powołał art. 23 ust. 1 u.w.l. - według brzmienia przepisu obowiązującego w dniach podjęcia kwestionowanych uchwał i wskazał, że prawo głosu wynikające z udziału w nieruchomości wspólnej związanego z odrębną własnością lokalu przysługuje niepodzielnie współwłaścicielom tego lokalu. Oddawanie głosu przez współwłaścicieli lokalu użytkowego następuje niezależnie od oddawania głosu przez właściciela lokalu mieszkalnego. Głos właścicieli lokalu użytkowego jest niepodzielnym i nie może być rozbijany na poszczególnych właścicieli tego lokalu, albowiem stoi to w sprzeczności z zasadą jednolitości udziału w nieruchomości wspólnej, do którego jest przypisany i którego siłę we Wspólnocie wyraża. Wadliwość trybu głosowania polegająca na „doliczeniu" do udziału w nieruchomości wspólnej przysługującego z tytułu prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego, wyrażającego moc głosu współwłaściciela tej nieruchomości, udziału przypadającego mu z tytułu współwłasności lokalu garażowego stanowi o wadliwości trybu podejmowania uchwał, skutkującego jej nieistnieniem (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 czerwca 2010 r., VI ACa 1484/09). Za nieistniejącą Sąd uznał także uchwałę nr 22/2008 z dnia 10 grudnia 2012 r. w sprawie powierzenia podmiotowi (...).locum S.A. (obecnie m. (...) S.A.) zarządu nieruchomością wspólną przy ul. (...) w W. . Sąd wskazał, że w chwili wytoczenia pozwu w sprawie działał nienależycie umocowany pełnomocnik powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej bowiem podmiot, który udzielił mu pełnomocnictwa do działania w imieniu Wspólnoty nie był uprawniony do jej reprezentowania, jednakże potwierdzenie przez pełnomocnika prawidłowo umocowanego przez nowy zarząd powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej w jej piśmie przygotowawczym z dnia 20 lipca 2015 r. czynności procesowych dokonanych w toku procesu przez radcę prawnego L. W. i ponowne zajęcie stanowiska w sprawie sanowało w ocenie Sądu uchybienia w reprezentacji strony powodowej i wykluczało możliwość odrzucenia pozwu w niniejszej sprawie.

Jak wskazał Sąd uchwały powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej o nr (...) z dnia 18 grudnia 2014 r. oraz nr (...) z dnia 18 grudnia 2014 r. ustanawiające zarząd własny i powołujące w skład organu zarządzającego członków zarządy zostały podjęte przy zachowaniu prawidłowej wielkości udziałów właścicieli lokali. Uchwałą nr (...) skutecznie dokonano zmiany sposobu zarządu nieruchomością wspólną przy ul. (...) w W., do której prawa przysługują właścicieli lokali tworzącym Wspólnotę Mieszkaniową Park (...) w W., polegającej na przejściu z systemu zarządu przewidzianego w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1999 r. o własności lokali na system zarządu przewidziany w art. 20 ww. ustawy - tj. zarząd wybrany spośród właścicieli lokali w formie uchwał podjętych wymaganą większością głosów przez członków powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej. Sąd nie uwzględnił zarzutu pozwanego dotyczącego nieistnienia uchwał Wspólnoty Mieszkaniowej podjętych na zebraniu w dniu 18 grudnia 2014 r. .

Jak wskazał Sąd podstawą roszczenia z tytułu nieuiszczenia opłat za miejsca postojowe pozwanego w okresie od stycznia 2013 r. do lutego 2015 r. był art. 15 ust. 1 u.w.l., który stanowi, że na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca. Sąd podkreślił, że każdy właściciel lokalu ma obowiązek uiszczać na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej, której jest członkiem zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną. Uchwały określające zaliczki na koszty zarządu w okresie od 2013 do 2015 r. zostały uznane przez Sąd za nieistniejące, wysokość należnych zaliczek wynika więc z poprzednio podjętej uchwały nr 2/2005, podjętej przez powodową Wspólnotę Mieszkaniową w dniu 7 listopada 2005 r., która nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego . Za nieuzasadnione Sąd uznał bowiem stawiane przez pozwanego zarzuty co do wadliwości postępowania prowadzącego do podjęcia tej uchwały. Sąd wskazał, że nie było koniecznym przedstawiania kart do głosowania do tej uchwały. Jak wskazał Sąd w dokumencie potwierdzającym głosowanie nad uchwałą nr 2/2005 z dnia 7 listopada 2005 r. zawarto dostateczne dla zweryfikowania ważności (istnienia) uchwały informacje. Wskazano w nim udziały poszczególnych właścicieli lokali w nieruchomości wspólnej. Udziały te odpowiadają udziałom lokali w nieruchomości wspólnej wskazanym w treści księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości wspólnej przy ul. (...) w W. ( (...)). W omawianym dokumencie wskazano jak podał Sąd, że: udział A. B. wynosi (...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) , udział J. i A. K. wynosi (...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) , udział D. i B. W. wynosi (...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) , udział E. Z. i Z. Z. wynosi (...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) , udział B. i S. L. wynosi (...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) ,
udział H. i M. D. (pełnomocnik J. D.) wynosi (...)
i odpowiada udziałowi lokalu nr (...) , udział D. i A. Z. wynosi
(...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) , udział J. N. wynosi
(...) i odpowiada on udziałowi lokalu nr (...) . Największy udział w wysokości
(...) przypadał jak wskazał Sąd właścicielowi jeszcze niewyodrębnionych lokali oraz wyłącznemu właścicielowi pozostałych wyodrębnionych w tym momencie lokali - (...).locum Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Zbycie pierwszego udziału we własności lokalu stanowiącego Parking (...), zgodnie z treścią księgi wieczystej (...)) nastąpiło w dniu 22 grudnia 2005 r. a zatem po podjęciu omawianej uchwały. Zbycie pierwszego udziału we własności lokalu stanowiącego Parking (...), zgodnie z treścią księgi wieczystej (...) nastąpiło w dniu 30 stycznia 2006 r., również po podjęciu analizowanej uchwały. W konsekwencji Sąd przyjął, że w jej podjęciu brali udział wszyscy ówcześni właściciele nieruchomości wspólnej, wypowiadając się za przyjęciem tej uchwały odpowiednią większością głosów. Sąd wyjaśnił, że przyjęta konstrukcja przepisu art. 15 ustawy pozwala ostatecznie przyjąć, że obowiązek uiszczania zaliczki na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną istnieje niezależnie od tego, czy wysokość zaliczki została już faktycznie ustalona. Podjęcie w tym zakresie uchwały ma w takim przypadku jedynie na celu dookreślenie jej wysokość. Jak wskazał Sąd zgodnie z treścią istniejącej i ważnej uchwały nr 2/2005 z dnia 7 listopada 2005 r. koszty zarządu nieruchomością wspólną ustalono na kwotę 3,97 zł za 1 m ^{( 2 )}zgodnie z udziałem w nieruchomości wspólnej. Zaliczki na poczet miesięcznych kosztów zarządu nieruchomością wspólną wynosiły 48725,36 zł (3,97 zł za 1 m ^{( 2)} x 12273,39 m ^{( 2)}). Z kolei wynagrodzenie za zarządzanie nieruchomością wspólną wynosiło 0,95 zł za 1 m ^{( 2)} zgodnie z udziałem w nieruchomości wspólnej. Miesięczne wynagrodzenie zarządcy wynosić miało 11659,72 zł (0.95 zł za lm ^{( 2)} x 12273,39 m ^{( 2)}). Ta pozycja jak wskazał Sąd nie podlegała uwzględnieniu przy rozliczeniu, bowiem uchwała numer (...) ustanawiająca zarządcę została uznana za nie istniejącą. Sąd przyjął wysokości miesięcznej stawki opłat zaliczkowych z tytułu kosztów eksploatacji lokali mieszkalnych na poczet zużycia mediów i dostaw usług: zimna woda 4,81 zł za 1 m ^{( 2)}, podgrzanie wody 13,15 zł za 1 m ^{( 2)}, wywóz nieczystości stałych 10,00 zł od osoby, ciepło zamówione 0,80 zł za 1 m ^{( 2)}, ciepło zużyte 0,95 zł za 1 m ^{( 2)}, do rozliczeń zużycia wody zimnej 2,70 m ^{( 3)} od osoby i wody ciepłej 2,70 m ^{( 3)} od osoby .

Łączna wartość zaliczki z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną za oba miejsca postojowe wynosiła jak wskazał Sąd 218,12 zł (3,97 zł x 54, (...) nr). W okresie od stycznia 2013 r. do lutego 2015 r. (26 miesięcy) naliczenia z tytułu kosztu zarządu nieruchomością wspólną za oba miejsca postojowego wyniosły łącznie 5.671,12 zł (26 x 218,12 zł). Ponieważ za rok 2013 r. wpłaty pozwanego z tego tytułu sięgnęły kwoty 2.904,26 zł, zaś za 2014 r. kwoty 1.148,32 zł., niedopłata wyniosła 1.618,54 zł (5.671,12 - 4.052,58) i jak wskazał Sąd ta kwota podlegała zasądzeniu na podstawie art. 15 ust. 1 u.w.l. z tytułu pokrycia kosztów zarządu nieruchomością wspólną. W pozostałym zakresie żądanie zapłaty należności głównej z tego tytułu podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał, że obliczenie zadłużenia odsetkowego, którego również domagał się powód wymagało określenia przynajmniej dwóch parametrów: wartości długu oraz okresu za jaki należność jest naliczana. Sąd wskazał, że w zakresie kwoty 344,56 zł powód nie wskazał ani jednego z tych parametrów. Sąd nie mógł zatem dokonać weryfikacji tego rozliczenia i roszczenie podlegało oddaleniu w całości jako niewykazane. W zakresie kwoty 25,22 zł w ocenie Sądu należało przyjąć, że roszczenie to wyraża opóźnienie w zapłacie skumulowanej wartości zadłużenia na koniec roku 2014 r. do dnia 11 lutego 2015 r. Zaległość ta, jak wskazał Sąd powstała dopiero w lipcu 2014 r. z uwagi na wpłaty pozwanego. Łącznie jak wyliczył Sąd wysokość odsetek za opóźnienie wyniosła 12,46 zł i kwota ta podlegała zasądzeniu na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., a w części odnoszącej się do kwoty 12,46 zł na podstawie art. 482 k.c. Pozwany, jak wskazał Sąd, w chwili wytoczenia powództwa, w dniu 20 lutego 2015 r., pozostawał w opóźnieniu w zapłacie poszczególnych zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. Rozkład uwzględnienia interesów stron procesu był jak wskazał Sąd bliski 50% i taką wartość Sąd przyjął jako podstawę rozliczenia tych kosztów. Sąd nie uwzględnił kosztów przejazdu pełnomocnika powoda do siedziby sądu (z Ł. do W.) uznając, że nie są to koszty celowe.

Apelację od wyroku złożył powód, zaskarżając wyrok w części - tj. co do pkt. 2) wyroku, a zatem kwoty 1805,49 zł oraz pkt. 3) wyroku tyczącego rozstrzygnięcia o kosztach.

Skarżonemu orzeczeniu powód zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 189 k.p.c. w zw. z art. 17 pkt. 4 ¹ k.p.c. poprzez ich niezastosowanie, a skutkujące tym, iż nieistnienie uchwał powodowej Wspólnoty Mieszkaniowej zostało ustalone przez Sąd Rejonowy w postępowaniu o zapłatę kiedy to winno być procedowane w trybie powództwa o ustalenie wynikającego z art. 189 k.p.c. przez Sąd Okręgowy zgodnie z art. 17 pkt. 4 ¹ k.p.c.

2.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 6 k.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego co skutkowało stwierdzeniem, iż powód nie wykazał w zakresie żądania skapitalizowanych odsetek ani wartości długu ani okresu za jaki należność jest naliczana w sytuacji gdy zarówno jeden jak i drugi parametr wynikają z załączonych do pozwu dokumentów tj. kartotek księgowych właściciela lokalu, oraz wnoszonych w toku postępowania pism.

3.  naruszenie przepisów postępowania tj. art. 98 § 3 k.p.c poprzez jego błędną wykładnię skutkująca uznaniem, iż w sytuacji, gdy postępowanie zostało zainicjowane przez pełnomocnika zarządcy nieruchomości wspólnej mającego siedzibę w Ł., którego to pełnomocnik obsługuje na podstawie stałego zlecenia a następnie po zmianie zarządu powód zdecydował się na udzielenie pełnomocnictwa temu samemu pełnomocnikowi by w toku postępowania nie zmieniać reprezentanta koszty dojazdu takiego pełnomocnika nie są kosztami niezbędnymi i celowymi.

4.  naruszenie prawa materialnego tj. art. 753 § 2 k.c. w zw. z art. 756 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, iż w sytuacji ustalenia nieistnienia uchwały o ustanowieniu zarządcy nie należy mu się wynagrodzenie za dokonywanie czynności zarządu z tytułu prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia, które to zostało następnie potwierdzone .

Na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. powód wniósł o: 1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego, ponad kwotę orzeczoną wyrokiem Sądu I instancji w pkt. 1) skarżonego orzeczenia, dalszej kwoty 1805,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty; zasądzenie kosztów sądowych, z uwzględnieniem kosztów dojazdu pełnomocnika w wysokości 150,00 zł.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na prawidłowość rozstrzygnięcia i bezzasadność podniesionych w niej zarzutów. Sąd Okręgowy podziela ustalenia i zaprezentowaną ich ocenę prawną Sądu I instancji i przyjmuje je za własne.

Odnosząc się do zarzutów apelacji wskazać należy, że sprawa niniejsza nie jest sprawą o ustalenie nieistnienia uchwały, do której istotnie znalazłby zastosowanie przepis art. 17 k.p.c. i właściwym do jej rozpoznania byłby Sąd Okręgowy. Sprawa niniejsza jest sprawą o zapłatę należności z tytułu zaliczek na koszty utrzymania nieruchomości wspólnej. Do pokrywania wydatków związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej oraz wydatków na utrzymanie lokalu pozwany zobligowany jest właściciel lokalu i członek wspólnoty w świetle art. 12 i 13 ustawy o własności lokali. Obowiązek wnoszenia zaliczek na pokrycie w/w wydatków dotyczących zarządu nieruchomością wspólną wynika zaś wprost z art. 15 ustawy o własności lokali. Sąd przesądzając o obowiązku uiszczania zaliczek był jednak zobligowany zbadać zasadność wysokości roszczenia w świetle podnoszonych przez pozwanego zarzutów. Skoro więc pozwany powoływał się na nieistnienie uchwał ustalających wysokość tych zaliczek, sąd prawidłowo odniósł się do zarzutu czyniąc ustalenia niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy w tym zakresie. Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. Uchwały nr 22/2008, 39/12 i 42/13 prawidłowo uznane zostały za nieistniejące bowiem za ich podjęciem nie głosowała większość właścicieli lokali. Ustaleń tych zresztą powód nie podważał, przeciwnie sam je przyznał. Skoro zaś uchwały nie zostały skutecznie podjęte nie było podstaw do ustalania na ich podstawie wysokości zaliczki na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną do uiszczenia której zobowiązany był pozwany. Zasadnie więc Sąd dokonał ustaleń w tym zakresie na podstawie ważnie i skutecznie podjętej uchwały z 7 listopada 2005 r. nr 2/2005 r., zarzuty pozwanego co do skuteczności tej uchwały okazały się bowiem niezasadne.

Z tych względów zarzut apelacji dotyczący naruszenia przez Sąd I Instancji przepisu art. 189 k.p.c. w zw. z art. 17 k.p.c. uznać należy za chybiony nie miał on bowiem zastosowania w niniejszej sprawie, na marginesie tylko wskazać należy, że apelujący błędnie powołał się na pkt 4 ¹ tego przepisu dotyczący spraw o wydanie orzeczenia zastępującego uchwałę o podziale spółdzielni, a nie pkt 4 ² .

Za niezasadny uznać należy również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 6 k.c. Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie nosi cech dowolności nie jest też nielogiczna czy też sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego również w zakresie oceny dowodów co do zasadności roszczenia o zapłatę skapitalizowanych odsetek. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje tę ocenę i zaprezentowaną przez Sąd Rejonowy argumentację prawną. Powód nie dostarczył dowodów pozwalających na zweryfikowanie jego żądania w tym zakresie.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania tj. art. 98 § 3 k.p.c Sąd Okręgowy również uznaje go za niezasadny i argumentację przedstawioną przez Sąd Rejonowy przyjmuje za własną, a wobec tego, że jest ona wyczerpująca nie ma potrzeby ani jej uzupełniania ani powielania.

Chybiony jest zarzutu apelacji wskazujący na naruszenie prawa materialnego tj. art. 753 § 2 k.c. w zw. z art. 756 k.c. Przepisy te wobec wskazanej podstawy faktycznej pozwu nie miały zastosowania w niniejszej sprawie. Sąd związany jest bowiem podstawą faktyczną żądania, a podstawa ta nie może być modyfikowana na etapie postępowania apelacyjnego, stanowiłaby bowiem niedopuszczalną zmianę powództwa.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 kpc, o kosztach rozstrzygając na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 2 ust 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 180 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.