Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia Wydział VIII Cywilny

w składzie :

Przewodniczący : SSR Anna Martyniec

Protokolant: Małgorzata Pluskota

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa A. B.

przeciwko B. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej B. D. na rzecz powoda A. B. kwotę 700 zł (siedemset złotych) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 300 zł od dnia 8 sierpnia 2005 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 400 zł od dnia 6 września 2005 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2007 r. powód A. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz, od pozwanej B. D. kwoty 700,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 300 zł od dnia 8 sierpnia 2005 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 400 zł od dnia 6 września 2005 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w ramach umowy nr (...), o świadczenie usług edukacyjnych pozwana uczęszczała na zajęcia z zakresu praktycznego przygotowania do egzaminu na licencję zarządcy nieruchomości. Na podstawie zawartej umowy pozwana zobowiązała się do zapłaty, w pięciu ratach, kwoty 2.000 zł, jednakże uiściła jedynie 1.300 zł.

W dniu 12 czerwca 2007 r. w niniejszej sprawie wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego pozwana skutecznie wniosła sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu wskazała, iż nie łączyła ją z powodem umowa o świadczenie usług edukacyjnych przedłożona do pozwu. Podniosła, iż powód w żaden sposób okoliczności tej nie wykazał. Przyznała, iż złożyła wniosek o odbycie praktyki zawodowej w zakresie zarządzania nieruchomościami, jednak nigdy nie korzystała z żadnych warsztatów oferowanych przez powoda. Wskazała również, iż nigdy nie dokonywała zapłaty jakichkolwiek kwot tytułem wynagrodzenia wynikającego z przedmiotowej umowy. Ponadto podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2004 r. pozwana złożyła wniosek o odbycie praktyki zawodowej w zakresie zarządzania nieruchomościami.

Dowód:

-

Wniosek o odbycie praktyki zawodowej k. 73;

W dniu 5 maja 2005 r. powód A. B., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) Ośrodek (...) we W., zawarł z pozwaną B. D. umowę o świadczenie usług edukacyjnych. Przedmiotem umowy było odpłatne świadczenie zajęć z zakresu praktycznego przygotowania do egzaminu na licencję zarządcy nieruchomości, w zamian za zapłatę ceny w kwocie 2.000 zł (§1 i 2 umowy). W umowie zastrzeżono, iż wraz z podpisaniem umowy lub wpłaceniem pierwszej raty za warsztaty kursant potwierdza swoje uczestnictwo w zajęciach (§2), jak również wskazano, iż rezygnacja z warsztatów po ich rozpoczęciu, jak również brak uczestnictwa kursanta w zajęciach nie zwalnia kursanta od dokonania zapłaty całości kwoty (§6 ust. 2). Odpłatność za prowadzone zajęcia miała być dokonana w pięciu ratach:

-

1 rata w wysokości 300 zł, płatna do dnia 5 maja 2005 r.;

-

2 rata w wysokości 500 zł, płatna do dnia 5 czerwca 2005 r.;

-

3 rata w wysokości 400 zł, płatna do dnia 5 lipca 2005 r.;

-

4 rata w wysokości 400 zł, płatna do dnia 5 sierpnia 2005 r.;

-

5 rata w wysokości 400 zł, płatna do dnia 5 września 2005 r. (§5 umowy).

Dowód:

-

Umowa nr (...) k. 93;

Pismem z dnia 5 kwietnia 2006 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 700 zł, w terminie 7 dni.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania k. 7-8;

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się zasadne, w związku z czym podlegało uwzględnieniu w całości.

Powód wywodził swoje roszczenie z umowy o świadczenie usług edukacyjnych, zawartej z pozwaną.

Pozwana zaprzeczała zawarciu umowy, wskazując, iż powód nie udowodnił, iż umowa o wskazanej treści została zawarta. Podnosiła, iż nie uczestniczyła w zajęciach prowadzonych przez powoda, ani nie dokonywała zapłaty kwot wskazanych w pozwie jako zapłacone.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności załączonego do akt oryginału umowy, na której widnieje podpis pozwanej złożony w dniu 5 maja 2005 r. Sąd doszedł do przekonania, iż strony łączyła umowa, na podstawie której powód zobowiązał się do przeprowadzenia zajęć z zakresu praktycznego przygotowania do egzaminu na licencję zarządcy nieruchomości, zaś pozwana zobowiązała się do zapłaty w pięciu ratach kwoty 2.000 zł.

Jednocześnie wskazać należy, iż w świetle zebranego materiału dowodowego, brak było jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia podniesionego przez pozwaną zarzutu niezawarcia umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Strona powodowa przedłożyła bowiem dowód potwierdzający fakt zawarcia umowy, tj. podpisany przez pozwaną dokument umowy. Pozwana zaś nie zaoferowała żadnego dowodu na potwierdzenie swych twierdzeń, a to na niej, jako stronie zaprzeczającej prawdziwości dokumentu prywatnego, który podpisała, spoczywał ciężar udowodnienia, że dokument ten od niej nie pochodzi. Stosownie bowiem do art. 253 zd. 1 k.p.c. jeżeli strona zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego albo twierdzi, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi, obowiązana jest okoliczności te udowodnić. Pozwana dowodu takiego nie powołała, poprzestając na twierdzeniach o braku parafowania przez nią pierwszej strony umowy i różnicach w przedłożonych przez powoda odpisach umowy. Sąd zważył, że powód konsekwentnie, poczynając od załączników pozwu, przedkładał kopię tej samej umowy, składając wreszcie do akt jej oryginał. Kopie te nie różniły się od oryginału. Twierdzenie o możliwości spreparowania tego dokumentu przez powoda Sąd ocenił jako powołane przez pozwaną wyłącznie na potrzeby niniejszego procesu, nie znajdujące poparcia w żadnych dowodach.

W konsekwencji stwierdzić należało, iż pozwana obowiązana była do zapłaty kwoty objętej pozwem, bowiem jak wynika z treści zawartej umowy, a mianowicie z § 6 ust. 2, pozwana zobowiązana była do uiszczenia opłat za świadczone usługi niezależnie od tego, czy uczestniczyła w zajęciach. Skoro powód wywiązał się ze swojego zobowiązania oferując pozwanej usługi przewidziane umową, to na pozwanej ciążył obowiązek świadczenia wzajemnego - zapłaty za kurs.

Mając zatem na uwadze, iż pozwana zobowiązana była do zapłaty kwoty 2.000 zł, a wywiązała się ze zobowiązania jedynie w zakresie kwoty 1.300 zł, uznać należało, iż powód był uprawniony do dochodzenia kwoty objętej żądaniem pozwu. Dlatego też Sąd orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku.

W tym miejscu wskazać należy, iż na uwzględnienie nie zasługiwał podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Powód w dniu 6 czerwca 2007 r., a zatem jeszcze przed upływem lat dwóch od wymagalności roszczeń wniósł skutecznie pozew, przerywając bieg terminu przedawnienia, w związku z czym roszczenie nie uległo przedawnieniu.

Orzeczenie w kwestii odsetek Sąd oparł na treści art. 481 k.c., z którego wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, od kwoty 300 zł od dnia 8 sierpnia 2005 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 400 zł od dnia 6 września 2005 r. do dnia zapłaty, uznając, to żądanie za uzasadnione. Na podstawie zawartej umowy pozwana była obowiązana uiścić czwartą ratę do dnia 5 sierpnia 2005 r., zaś piątą ratę do dnia 5 września 2005 r. Roszczenia te zatem stały się wymagalne już w tych dniach, tym samym powód uprawniony był do naliczania odsetek już od dnia 6 sierpnia 2005 r., od kwoty 300 zł oraz od dnia 6 września 2005 r. od kwoty 400 zł.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd oparł na przepisie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Mając na uwadze, iż powód wygrał niniejszą sprawę w całości, Sąd zasądził na jego rzecz całość poniesionych w sprawie kosztów, na które składała się opłata od pozwu w wysokości 30 zł.

W tym stanie rzeczy, o kosztach postępowania należało orzec, jak w punkcie II wyroku.