Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Łuczaj

Protokolant st. sekr. sąd. Marta Gackiewicz

po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 2017 roku w Radomiu

sprawy W. R. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o emeryturę

na skutek odwołania W. R. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 31 marca 2016 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. R. (1) prawo do emerytury z dniem 28 lutego 2016 roku.

SSO Jarosław Łuczaj

Sygn. akt VI U 493/16

UZASADNIENIE

W. R. (1) pismem z dnia 25 kwietnia 2016 roku odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 31 marca 2016 roku, nr (...), w sprawie odmowy prawa do emerytury. Zarzucił jej sprzeczność istotnych ustaleń co do charakteru jego pracy w (...) S.A. Kopalni (...), w Przedsiębiorstwie (...) S.A. i w Przedsiębiorstwie (...) S.C. - z treścią dokumentów w postaci świadectw pracy przez uznanie, że nie wykazał żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, podczas gdy z właściwej oceny tych dokumentów wynika, że poza ogólnym stażem pracy przewyższającym 25 lat pracy, pracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie, że nabył prawo do emerytury w dniu 28 lutego 2016 roku (odwołanie – k. 3-4).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniesiono, że W. R. (1) na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia w zakładach (...) S.A., (...) S.C. i Kopalni (...) z powodu nieprawidłowości formalnych świadectw pracy w szczególnych warunkach (odpowiedź na odwołanie – k. 9).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. R. (1) urodził się (...) (okoliczność bezsporna).

W okresie od 9 lutego 1976 roku do 30 czerwca 1978 roku W. R. (1) zatrudniony był w Kopalni (...) w R. jako konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni. Zajmował się naprawami, remontami i konserwacją wszystkich urządzeń napędzanych elektrycznie, służących do mechanicznej przeróbki węgla kamiennego, tj. taśmociągów, przenośników kubełkowych, wibratorów, silników, wygarniarek, przesiewaczy i osadzarek. Miał za zadanie utrzymać pracę w ruchu ciągłym. To była praca na powierzchni. Po wydobyciu na powierzchnię węgiel trafiał do specjalnych zbiorników, z których poprzez taśmociągi trafiał na tzw. osadzarki, gdzie odbywało się płukanie węgla. Następnie za pomocą taśmociągów węgiel był przekazywany do różnych zbiorników, w zależności od grubości węgla. Odpadki z węgla za pomocą taśmociągów, tj. przenośników kubełkowych szły do elewatorów, a stamtąd taśmociągiem do zbiornika. Ze zbiorników były ładowane na wagony, a stamtąd wywożone na hałdy. Z kolei węgiel ze zbiorników ładowany był na wagony i wysyłany z kopalni. W. R. pracował w grupie co najmniej dwuosobowej. Było kilka ciągów technologicznych i wszystkie one pracowały jednocześnie, chyba że była awaria, to wówczas trzeba ją było naprawiać w ruchu. W kopalni było duże zapylenie, duży hałas, W. R. dostawał codziennie zupy, pół litra mleka, napoje i tzw. dodatek szkodliwy (umowa o pracę, karty obiegowe, świadectwo pracy, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych w aktach osobowych – k. 47, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 42).

W okresie od 18 września 1978 roku do 26 kwietnia 1980 roku W. R. (1) zatrudniony był w Kombinacie (...) (...) w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.) na stanowisku ślusarza na wydziale remontów. Wykonywał wówczas prace w cementowniach w całej Polsce, np. w W., w G., w R., na K., w C., w N., w W., w O. i w M.. Około 99,9 % pracował w delegacjach, a czasami też w W.. Zajmował się utrzymaniem pracy ciągłej w cementowniach. Zdarzało się też, że pracował w elektrowniach, elektrociepłowniach i kotłowniach. W cementowniach naprawiał elewatory cementu, elewatory szlamu, piece obrotowe, reduktory, przenośniki taśmowe, przenośniki zgrzebłowe czyli łańcuchowe, młyny cementu, młyny surowca, młyny węgla, elektrofiltry, zbiorniki szlamowe, transportery żużla i węgla. W elektrowniach i elektrociepłowniach były podobne urządzenia. W Elektrowniach (...), W., Ż., S., G. (...), zajmował się np. wymianą instalacji rurowych w kotłach służących do podgrzewania wody, która służyła do ogrzewania osiedli mieszkaniowych. W (...) panowało zapylenie cementem, temperatura wynosiła nawet plus 71 stopni Celsjusza. To była praca przeważnie od godz. 6.00 do godz. 18.00. Pobierał tzw. dodatki szkodliwe (umowa o pracę, karta obiegowa zmiany, angaże w aktach osobowych – k. 15, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 42, zeznania świadków: W. B. i J. S. – zapis na płycie CD – k. 42).

W okresie od 28 kwietnia 1980 roku do 2 kwietnia 1982 roku W. R. (1) odbywał zasadniczą służbę wojskową (karta powołania, kwestionariusz osobowy w aktach osobowych – k. 15).

W okresie od 26 kwietnia 1982 roku do 10 czerwca 1992 roku W. R. (1) ponownie zatrudniony był w Kombinacie (...), (...) w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.) na stanowisku ślusarza na wydziale remontów. Wykonywał te same prace co przed powołaniem do odbycia służby wojskowej (świadectwo pracy, karta obiegowa zmiany, angaże, w aktach osobowych – k. 15, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 42, zeznania świadków: W. B. i J. S. – zapis na płycie CD – k. 42).

W okresie od 1 marca 1993 roku do 5 marca 1996 roku i od 6 marca 1996 roku do 31 lipca 1999 roku W. R. (1) zatrudniony był w Zakładzie (...) - (...) S.C. w W. (następnie Przedsiębiorstwo (...) S.C. w W.) na stanowisku ślusarz-spawacz. Faktycznie wykonywał jednak pracę jako spawacz przy remontach. Wykonywał spawanie elektryczne i gazowe. Pracował w tych samych zakładach i na tych samych urządzeniach co w (...). Świadczył pracę w różnych cementowniach i elektrowniach, nie tylko w W.. W większości były to delegacje. Spawał piece, młyny węgla, młyny cementu, demontował elektrofiltry, wycinał je i przyspawywał nowe, spawał konstrukcje i rurociągi. Dostawał mleko i gorące posiłki. Korzystał z urlopów bezpłatnych w okresach: 12 lipca do 13 sierpnia 1993 roku, 13 do 30 września 1993 roku, 18 do 31 października 1993 roku, 7 do 28 lutego 1994 roku, 13 do 30 czerwca 1994 roku, od 10 do 31 sierpnia 1994 roku, od 1 do 12 grudnia 1995 roku i od 25 listopada 1996 roku do 31 grudnia 1996 roku (świadectwo pracy, umowy o pracę w aktach osobowych – k. 26, świadectwo pracy – k. 10 akt ZUS (...), zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – k. 42, zeznania świadków: G. K. i W. W. – zapis na płycie CD – k. 53).

W dniu 17 lutego 2016 roku W. R. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o przyznanie prawa do emerytury (wniosek – k. 1-4 akt ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 31 marca 2016 roku odmówił W. R. (1) prawa do dochodzonego świadczenia wobec braku udowodnienia wymaganego przepisami ustawy 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy uwzględnił okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 25 lat, 6 miesięcy i 20 dni. Jednak odmówił uznania okresów pracy w warunkach szczególnych: od 9 lutego 1976 roku do 30 czerwca 1978 roku na podstawie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionego przez (...) S.A. Kopalnia (...), ponieważ stanowisko zawarte w świadectwie pracy w szczególnych warunkach (konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni) nie jest zgodne ze stanowiskiem wykazanym w świadectwie pracy (ślusarz na powierzchni), od 18 września 1978 roku do 10 czerwca 1992 roku na podstawie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...) S.A., ponieważ powyższe Przedsiębiorstwo nie zajmowało się bezpośrednio produkcją, a jedynie remontami cementowni i innych zakładów na terenie kraju, a więc praca wykonywana na terenie zakładu wyklucza pracę przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń na oddziałach będących w ruchu, od 1 marca 1993 roku do 5 marca 1996 roku oraz od 6 marca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku na podstawie świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawionych przez Przedsiębiorstwo (...) S.C. w W., ponieważ przedłożone świadectwa pracy w warunkach szczególnych nie zawierają określenia charakteru wykonywanej pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, jak również stanowisko pracy zawarte w świadectwach pracy w szczególnych warunkach (spawacz) nie jest zgodne ze stanowiskiem wykazanym w świadectwie pracy (ślusarz -spawacz) (decyzja – k. 15 akt ZUS).

Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2010 roku w sprawie VI U 1576/09 Sad Okręgowy w Radomiu zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 30 kwietnia 2009 roku, nr (...) - w ten sposób, że przyznał G. K. prawo do emerytury od dnia 2 stycznia 2009 roku (wyrok – k. 117 akt sprawy VI U 1576/09 Sądu Okręgowego w Radomiu).

Wyrokiem z dnia 8 maja 2014 roku w sprawie VI U 1887/13 Sąd Okręgowy w Radomiu zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 8 października 2013 roku, nr (...) - w ten sposób, że przyznał W. B. prawo do emerytury od dnia 28 września 2013 roku (wyrok – k. 40 akt sprawy VI U 1887/13 Sądu Okręgowego w Radomiu).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania W. R. (1) co do jego zatrudnienia i charakteru pracy w (...) S.A. Kopalni (...) w R., w Kombinacie (...), (...) w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.) oraz w Zakładzie (...) - (...) S.C. w W. (następnie Przedsiębiorstwo (...) S.C. w W.). Zeznania te co do okresu zatrudnienia w Kombinacie (...), (...) w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.), potwierdzone zostały przez zeznania świadków W. B. i J. S., zaś co do okresu zatrudnienia w Zakładzie (...) - (...) S.C. w W. (następnie Przedsiębiorstwo (...) S.C. w W.) przez świadków: G. K. i W. W.. Zeznania te są wiarygodne i obiektywne, pochodzą od osób obcych w stosunku do wnioskodawcy, nie nastawionych na konkretne rozstrzygnięcie w sprawie. Świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w spornych okresach, wobec czego mieli możliwość obserwacji jego pracy i opisali czynności, jakie wykonywał. Zeznania wnioskodawcy potwierdzają także dokumenty zawarte w jego aktach osobowych. Dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. Z 2016 roku poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie natomiast z art. 184 ust. 2 powołanej ustawy, emerytura, o której mowa
w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych według art. 184 jest więc spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 roku przesłanki posiadania co najmniej 25-letniego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Brak w treści tego artykułu przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień 31 grudnia 2007 roku) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 32, 33, 39 i 40 również po dniu 31 grudnia 2007 roku oraz nieprzystąpieniu do OFE lub złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Poprzez art. 184 ust. 1 przepisy art. 32 ustawy stosuje się do osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1949 roku. Za pracujących w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 powołanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 1 i 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Przepisy § 3 i 4 wymienionego rozporządzenia określają warunki, od których spełnienia zależy uzyskanie wcześniejszej emerytury. Są to: okres zatrudnienia wynoszący dla mężczyzn 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymienionej w wykazie A oraz osiągnięcie wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że wnioskodawca w dniu (...) roku osiągnął wiek emerytalny, udowodnił 25-letni okres ubezpieczenia oraz że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Okolicznością sporną było natomiast czy udowodnił, iż wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku, w szczególności czy pracował w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w (...) S.A. Kopalni (...) w R., w Kombinacie (...), (...)w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.) oraz w Zakładzie (...) - (...) S.C. w W..

Co do okresu zatrudnienia w (...) S.A. Kopalni (...) w R., W. R. (1) przedstawił zwykłe świadectwo pracy, z którego wynika, iż w okresie od 9 lutego 1976 roku do 30 czerwca 1978 roku zatrudniony był na stanowisku ślusarza na powierzchni. Ze świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 17 stycznia 2003 roku wynika zaś, iż w okresie tym zatrudniony był jako konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni, wymienionym w wykazie B, dział IV, poz. 9, pkt 2 stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił w/w okresu wykonywania prac w warunkach szczególnych z uwagi na to, że stanowisko zawarte w świadectwie pracy w szczególnych warunkach (konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni) nie jest zgodne ze stanowiskiem wykazanym w świadectwie pracy (ślusarz na powierzchni).

(...) S.A. Oddział KWK (...) pismem z dnia 18 kwietnia 2016 roku poinformował,a że stanowisko ślusarz na powierzchni wymienione w świadectwie pracy z dnia 2 lipca 1978 roku nie odpowiada nazwie stanowiska pracy w szczególnych warunkach wymienionym w przepisach resortowych, ponieważ zmiana nazwy tego stanowiska na nazwę wymienioną w zarządzeniach resortowych nastąpiła po wprowadzeniu Zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 roku. W związku z powyższym nie było i nie ma możliwości dokonania zmian w świadectwie pracy wystawionym W. R. (1) w dniu 2 lipca 1978 roku. Z uwagi na to wydano nowe zaświadczenie pracy, w którym podano nazwę obecną stanowiska pracy, na którym wnioskodawca był zatrudniony, będącą odpowiednikiem nazwy określonej w zarządzeniu resortowym (pismo w aktach osobowych – k. 47).

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie pozwala jednoznacznie stwierdzić, że w okresie od 9 lutego 1976 roku do 30 czerwca 1978 roku (tj. 2 lata, 4 miesiące, 21 dni) w (...) S.A. Kopalni (...) w R., W. R. (1) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, dział XIV, poz. 25, gdzie wskazano bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano remontowe na oddziałach będących w ruchu, w związku z działem I, poz. 5, gdzie wskazano przeróbkę mechaniczną węgla, ewentualnie w wykazie B, dział IV, poz. 9, gdzie wskazano prace wykonywane bezpośrednio przy przeróbce mechanicznej węgla w zakładach górniczych lub pracę górniczą w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin. Z zeznań wnioskodawcy i jego akt osobowych wynika, że w tym okresie wykonywał on prace jako konserwator maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni. Zajmował się naprawami, remontami i konserwacją wszystkich urządzeń napędzanych elektrycznie, służących do mechanicznej przeróbki węgla kamiennego, tj. taśmociągów, przenośników kubełkowych, wibratorów, silników, wygarniarek, przesiewaczy i osadzarek. Miał za zadanie utrzymać pracę w ruchu ciągłym.

W okresach od 18 września 1978 roku do 26 kwietnia 1980 roku (tj. 1 rok, 7 miesięcy, 9 dni) i od 26 kwietnia 1982 roku do 10 czerwca 1992 roku (tj. 10 lat, 1 miesiąc, 15 dni) W. R. (1) zatrudniony był w Kombinacie (...), (...)w W. (później Przedsiębiorstwo (...) S.A. w W.), wykonywał pracę na stanowisku ślusarza na wydziale remontów. Wnioskodawca rzeczywiście w około 99,9 % wykonywał wówczas prace w delegacjach w cementowniach w całej Polsce, w tym także w W.. Zajmował się jednak utrzymaniem pracy ciągłej w cementowniach. Zdarzało się też, że pracował w elektrowniach, elektrociepłowniach i kotłowniach. W cementowniach naprawiał elewatory cementu, elewatory szlamu, piece obrotowe, reduktory, przenośniki taśmowe, przenośniki zgrzebłowe czyli łańcuchowe, młyny cementu, młyny surowca, młyny węgla, elektrofiltry, zbiorniki szlamowe, transportery żużla i węgla. W elektrowniach i elektrociepłowniach naprawiał podobne urządzenia. Pozwala to przyjąć, że we wskazanych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, dział XIV, poz. 25, gdzie wskazano bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano remontowe na oddziałach będących w ruchu, w związku z działem V, poz. 14 tj. prace przy produkcji cementu oraz w związku z działem II, tj. prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych.

W tym miejscu wskazać należy, że uwzględnieniu do stażu pracy w warunkach szczególnych podlega także okres odbywania przez W. R. (1) zasadniczej służby wojskowej, tj. od 28 kwietnia 1980 roku do 2 kwietnia 1982 roku. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że służbę wojskową odbywał on w okresie zatrudnienia w Kombinacie(...) (...) w W.. Do odbywania służby wojskowej powołany został ze stanowiska ślusarza na wydziale remontów. Po jej zakończeniu powrócił do poprzedniego pracodawcy na uprzednio zajmowane stanowisko z dniem 26 kwietnia 1982 roku. O ciągłości zatrudnienia świadczy dokumentacja pracownicza znajdująca się w aktach niniejszej sprawy.

W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. z 1967 roku Nr 44, poz. 220), która weszła w życie 29 listopada 1967 roku. Przepis art. 105 ust. 1 tej ustawy stanowił, że w okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie mógł być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (art. 106 ust. 1). Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ust. 1). Na podstawie przepisów wyżej powołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318), które w § 5 ust. 1 wprost regulowało sytuację prawną wnioskodawcy. Przepis ten stanowił, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z wyżej przywołanych przepisów wynika wniosek, że okres odbywania zasadniczej służby wojskowej pracownika, który w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z służby zgłosił się do macierzystego zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (co miało miejsce w przypadku wnioskodawcy) należy traktować jako pracowniczy okres ubezpieczenia. Co więcej, przepis ten pozwala pracownikowi na zachowanie wszelkich uprawnień związanych z określonym zatrudnieniem, a zatem na zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, jeśli pracownik został powołany do służby w okresie wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. Prawidłową wykładnię wskazanych przepisów potwierdzają wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 6 kwietnia 2006 roku, III UK 5/06 (OSNP 2007/7-8/108) oraz z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 219/09, (LEX nr 590248).

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy wliczył okres odbywania służby wojskowej wynoszący 1 rok, 11 miesięcy i 5 dni do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie pozwala także jednoznacznie stwierdzić, że w okresach od 1 marca 1993 roku do 5 marca 1996 roku i od 6 marca 1996 roku do 31 grudnia 1998 roku (z wyłączeniem okresów przebywania na urlopach bezpłatnych) (tj. 5 lat, 4 miesiące i 12 dni) w Zakładzie (...) - (...) S.C. w W. (następnie Przedsiębiorstwo (...) S.C. w W.) W. R. (1) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, w wykazie A, dział XIV, poz. 12, gdzie wskazano prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodorowym. Z zeznań wnioskodawcy, zeznań świadków G. K. i W. W., jak i akt osobowych wynika, że W. R. (1) w tym okresie wykonywał pracę jako spawacz przy remontach. Wykonywał spawanie elektryczne i gazowe w różnych cementowniach i elektrowniach, nie tylko w W.. Spawał piece, młyny węgla, młyny cementu, demontował elektrofiltry, wycinał je i przyspawywał nowe, spawał konstrukcje i rurociągi.

Konkludując, okres pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi 21 lat, 5 miesięcy i 2 dni. Spełnione więc zostały przesłanki określone w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 129 ust. 1 w/w ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wniosek w sprawie niniejszej wpłynął do organu rentowego w dniu 17 lutego 2016 roku, a w dniu 28 lutego 2016 roku W. R. (1) osiągnął wiek 60 lat, tym samym prawo do emerytury przysługuje mu od dnia 28 lutego 2016 roku.

Biorąc powyższe pod uwagę, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

SSO Jarosław Łuczaj