Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant:Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa Gminy W.

przeciwko J. L. i A. L.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej J. L. kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego A. L. kwotę 1217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 marca 2016 r. roku strona powodowa – Gmina W. domagała się zasądzenia od pozwanych J. L. i A. L. solidarnie kwoty 3227,07 zł wraz z kosztami procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i ustawowymi odsetkami liczonymi od następujących kwot:

- kwoty 1722,97 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2002 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2003 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2004 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2005 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2006 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2007 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2008 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2009 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2010 r. do dnia zapłaty,

- kwoty 150,41 zł od dnia 1.04.2011 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu żądania strona powodowa wskazała, że dochodzona pozwem kwota wynika z zawartych w dniu 20 grudnia 2001 r. umów sprzedaży, na podstawie których pozwani nabyli udział w wysokości 2,8% we współużytkowaniu wieczystym terenu objętego księgą wieczystą nr (...) położonej we W. przy ul. (...), a stanowiącej działkę nr (...) obręb N., o pow. 3019 m ², w związku z czym byli zobowiązani do uiszczania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego w/w nieruchomości na rzecz powoda – Gminy W.. Dla przedmiotowej działki wysokość opłat rocznych ustalono na kwotę 150,41 zł.

Pozwani nie uiścili opłat za lata 2002-2011 r., dlatego strona powodowa pismem z dnia 18 listopada 2014 r. wezwała ich do zapłaty. Żądanie zostało bez odpowiedzi ze strony pozwanych.

W dniu 3 czerwca 2016 r. sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniosła pozwana J. L., zaskarżając orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczeń oraz zarzuciła dwukrotne dochodzenia odsetek poprzez żądanie odsetek od poszczególnych rocznych opłat oraz skapitalizowanych odsetek od wszystkich opłat.

Sprzeciw od nakazu zapłaty wniósł także pozwany A. L., zaskarżając orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia z uwagi na upływ 3-letniego terminu przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że powód w rzeczywistości dochodził od pozwanych zapłaty dwukrotnych odsetek.

Ponadto, pozwany wskazał, że jeszcze przed wszczęciem postepowania wniósł wobec powoda zarzut przedawnienia pismem z dnia 4 listopada 2014 r. Powód pismem z dnia 25 listopada 2014 r. przyznał pozwanemu zasadność zarzutu wskazując na przekształcenie się zobowiązania pozwanego w zobowiązanie naturalne.

W piśmie procesowym z dnia 12 stycznia 2017 r. strona powodowa wskazała na rozróżnienie w pozwie kwoty 1.504,10 zł tytułem należności głównej oraz kwoty 1.722,97 zł tytułem skapitalizowanych na dzień wniesienia pozwu odsetek. Wskazała również na liczenie odsetek od odsetek od dnia wniesienia pozwu. Wpisanie odsetek od poszczególnych kwot od daty ich wymagalności określiła jako omyłkę. Strona powodowa podniosła, że w orzecznictwie wyrażony został pogląd o 10 letnim okresie przedawnienia roszczeń.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2001 r. na podstawie umów sprzedaży pozwani J. L. i A. L. nabyli udział w wysokości 2,8% we współużytkowaniu wieczysty terenu objętego księgą wieczystą nr (...) działki nr (...) O. N. o pow. 3019 m ² położonej we W. przy ul. (...) wraz z nabyciem lokalu nr (...) pod tym adresem, w związku z czym byli zobowiązani do uiszczania opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego w/w nieruchomości na rzecz powoda – Gminy W..

Dowód: bezsporne

Dla przedmiotowej działki wysokość opłat rocznych za okres od 2002 do 2011 roku wynosiła 150,41 zł, co dało łączną kwotę 1504,10 zł.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 18 listopada 2014 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k.11-22

Pozwani nie uregulowali należności wynikających z użytkowania wieczystego za lata 2002-2011.

Dowód: bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podstawę prawną żądania stanowił art. 233 k.c., zgodnie z którym przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. Obowiązkiem wieczystego użytkownika jest uiszczanie opłaty rocznej przez czas trwania swego prawa (art. 235 k.c.) Istota sporu dotyczyła istnienia po stronie pozwanych zobowiązania do uregulowania opłat, a to z uwagi na podnoszone w toku postępowania zarzuty.

Pozwani zgodnie podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia za należności sprzed okresu 3 lat licząc od dnia wniesienia pozwu. Zarzut ten Sąd ocenił za zasadny. Opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości, jako świadczenia okresowe, zgodnie z art. 118 k.c., przedawniają się w terminie 3 letnim, licząc od dnia wymagalności każdego ze świadczeń. Również ustawowe odsetki od tych należności, skapitalizowane na kwotę 1.722,97 zł uległy przedawnieniu – wobec przedawnienia się należności głównych.

Przedawnieniu uległy wszystkie roszczenia o zapłatę za lata 2002-2011, bowiem bieg przedawnienia w stosunku do najpóźniejszej opłaty za rok 2011 rozpoczął się w dniu 1 kwietnia 2011 r., kiedy roszczenie stało się wymagalne. Pozew został wniesiony dopiero w dniu 31 marca 2016 r., kiedy to bieg przedawnienia najpóźniej wymagalnego roszczenia zakończył się.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w pkt. I wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu znalazło oparcie w zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania, wyrażonej w art. 98 k.p.c. z którego wynika, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona powodowa przegrała proces w całości. Sąd zasądził koszty postępowania odrębnie na rzecz każdego z pozwanych, bowiem każdy samodzielnie wniósł sprzeciw i ustanowił pełnomocnika procesowego.

Na koszty procesu związane z udziałem pozwanej J. L. składały się koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł stosownie do § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 ) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2016 poz. 1667) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łącznie Sąd zasądził na rzecz J. L. kwotę 1210 zł, o czym orzeczono w pkt II wyroku.

Na koszty procesu związane z udziałem pozwanego A. L. składały się koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł stosownie do § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804 ) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2016 poz. 1667) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łącznie Sąd zasądził na rzecz A. L. kwotę 1210 zł, o czym orzeczono w pkt III wyroku.