Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Maria Żuchowska

Protokolant st. sekr. sąd. Elżbieta Jakubowska

Po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2017 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w T.

przeciwko J. S.

o zapłatę

I zasądza od pozwanej J. S. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w T. kwotę 1759,14 zł (tysiąc siedemset pięćdziesiąt dziewięć złotych czternaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot i dat:

- 321,96 zł od dnia 16 marca 2016r.

- 479,78 zł od dnia 16 kwietnia 2016r.

- 478,70 zł od dnia 16 maja 2016r.,

- 478,70 zł od dnia 16 czerwca 2016r.

z uwzględnieniem zmian procentowych odsetek ustawowych, do dnia zapłaty;

II zasadza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1247 zł (tysiąc dwieście czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

X C 3342/16

UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w T. wniosła 12 sierpnia 2016r. powództwo o zapłatę kwoty 1.759,14 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu przeciwko J. S..

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona kwota wynika z nieuregulowanych przez pozwaną comiesięcznych opłat za mieszkanie, z którymi pozwana zalega od 16 marca 2016 r. do 16 czerwca 2016 r.

W dniu 12 września 2016 r. Referendarz Sądowy w tutejszym sądzie wydał nakaz zapłaty zgodny z żądaniem pozwu, który utracił moc z uwagi na wniesienie przez pozwaną sprzeciwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podała, że podjęła z powodem negocjacje w zakresie spłaty należności. Podała, że jej wątpliwości wzbudziła wysokość roszczenia i dążyła do wyjaśnienia, czy faktycznie wszystkie kwoty objęte nakazem zapłaty były wymagalne, czy też część z nich nie została spłacona wcześniej, bądź zaliczona przez powoda na poczet wcześniejszych opłat. Pozwana wskazała również, że skoro pozwana podjęła czynności mające na celu polubowne zakończenie sprawy, pozew należy uznać za przedwczesny. W uzupełnieniu sprzeciwu wniesiono o oddalenie powództwa w całości z uwagi na jego nieudowodnienie i przedwczesność. Podniesiono, że nie doręczono pozwanej wezwania do zapłaty, a także wskazano, że pozwana za 1 kwartał 2016 r, posiadała nadpłatę z tytułu rozliczenia za wodę i nadpłata ta powinna być zaliczona na poczet płatności czynszu należnego w miesiącu kwietniu, co zmniejszałoby o tę kwotę należności pozwanej względem powódki. Podniesiono zarzut prekluzji dowodowej.

W odpowiedzi na sprzeciw i zobowiązanie Sądu do ustosunkowania się do podniesionych zarzutów, strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu, zaprzeczyła twierdzeniom pozwanej, podała, że owszem pozwana wystąpiła z wnioskiem o zgodę na ratalną spłatę powstałych zaległości w opłatach eksploatacyjnych, lecz pozwana warunków spłaty nie dotrzymała. Wskazano także, że w kwestii rozliczenia nadpłaty za zużytą wodę w kwocie 609,88 zł rozliczenia zużycia wody dokonuje, na zlecenie powodowej spółdzielni, podmiot zewnętrzny, a informację o rozliczeniu doręczono pozwanej 13 kwietnia 2016 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej, a pozwana nie oświadczyła, na poczet jakiego długu zaliczyć nadpłatę. W takiej sytuacji powódka stosownie do art. 451§ 3 k.c. kwotę 609,88 zł zaliczyła na poczet najdawniej wymagalnego długu.

Na rozprawie w dniu 8 marca 2017 r. strona pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika zaproponowała zawarcie ugody, poprzez zapłatę całego roszczenia z odsetkami w terminie 14 dni, ale bez kosztów procesu. Na taką treść ugody pełnomocnik powoda nie wyraził zgody. Ostatecznie strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie, a pozwana podniosła zarzut prekluzji co do odpowiedzi na sprzeciw.

Sąd ustalił, co następnie:

J. S. posiada spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w T.. Za zajmowane mieszkanie pozwana zobowiązana jest wnosić comiesięczne opłaty eksploatacyjne.

bezsporne oraz dowód:

- deklaracja przystąpienia do spółdzielni – k. 39 akt

O wysokości opłat za mieszkanie członkowie spółdzielni informowani są poprzez przekazywanie im pisemnych informacji, w których wyszczególnione są poszczególne elementy, składające się na całościową kwotę opłat.

bezsporne oraz dowód:

- informacja o wysokości opłat – k. 41-43 akt

Pozwana nie uregulowała należności z tytułu opłat eksploatacyjnych w następujących wysokościach:

- 321,96 zł płatne 15 marca 2016 r.,

- 479,78 zł płatne 15 kwietnia 2016 r.

- 478,70 zł płatne 15 maja 2016 r.

- 478,70 zł płatne 15 czerwca 2016 r.

dowód:wezwanie do zapłaty z dnia 1 lipca 2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k.4 i 44-46 akt

Rozliczenie zużycia wody przez pozwaną za 1 kwartał 2016 r. wykazało nadpłatę w wysokości 609,88 zł. Rozliczenie nadpłaty, w skutek braku oświadczenia pozwanej co do sposobu rozdysponowania kwoty, zostało zaliczone na poczet wcześniejszych zadłużeń pozwanej.

dowód:wezwanie do zapłaty z dnia 1 lipca 2016 r. – k. 4 akt

- rozliczenie zużycia wody – k.53 akt

Pozwana w dniu 28 kwietnia 2016 r. z uwagi na istnienie zadłużenia z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres sprzed marca 2016 r. złożyła do powódki wniosek o wyliczenie wysokości zobowiązań na dzień 30 kwietnia 2016 r. oraz umożliwienie spłaty zobowiązań w ratach po 400 zł miesięcznie. Pismem z dnia 18 maja 2016 r. spółdzielnia wyliczyła stan zadłużenia pozwanej na dzień 11 maja 2016 r. na kwotę 4.055,87 zł i rozłożyła tę kwotę na 10 rat w wysokości 400 zł i 11 ratę w wysokości 55,87 zł. Warunkiem obowiązywania zgody na ratalną spłatę należności było uiszczanie prócz rat, bieżących opłat za mieszkanie.Pozwana nie spełniła warunków powyższego uzgodnienia.

bezsporne oraz dowód:

- wniosek o rozłożenie na raty- k. 47 akt

- zgoda na spłatę należności w ratach wraz z harmonogramem- k. 51-52 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy, którym nadano przymiot wiarygodności. Prawdziwości dokumentów nie podważała żadna ze stron.

Bezsporne w przedmiotowej sprawie jest to, że pozwana jest członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej (...) i że zobowiązana jest do comiesięcznego uiszczania opłat eksploatacyjnych z tego tytułu.

Sporne pozostaje natomiast to, czy kwota dochodzona przez powódkę, jest zasadna z uwagi na podniesione przez pozwaną w sprzeciwie zarzuty, przedwczesności roszczenia, wykonania umowy przez pozwaną.

Podstawę dochodzonego roszczenia stanowił art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst. jedn. Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1116 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem członkowie spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

W ocenie Sądu powództwo okazało się zasadne.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwana będąca członkiem spółdzielni była zobowiązana do comiesięcznego uiszczania opłat eksploatacyjnych, czego nie czyniła. Pozwana w toku procesu podniosła, w ocenie Sądu, gołosłowne zarzuty odnośnie zasadności roszczenia i jego wysokości. Przede wszystkim pozwana nie podważyła, w jakim zakresie jej zdaniem opłaty eksploatacyjne są zawyżone i co do jakiej ich części się nie zgadza. Sąd nie znalazł wobec tego podstaw do kwestionowania wysokości naliczonych opłat, tym bardziej, że ich wysokość była potwierdzona dokumentami dołączonymi do pozwu. Pozwana wskazała również, że powódka nie dołączyła do pozwu statutu spółdzielni, podczas gdy sam obowiązek uiszczania opłat przez członków spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu wynika z wyżej powołanej ustawy. Następnie pozwana zarzuciła powódce, że nie zostało jej doręczone wezwanie do zapłaty. W odniesieniu do takich twierdzeń pozwanej należy wskazać, że po pierwsze wezwanie do zapłaty nie jest żadnym obligatoryjnym elementem dochodzenia nieuregulowanych należności i powódka wcale nie musiała takiego dokumentu pozwanej doręczać, a po drugie to nie z wezwania do zapłaty wynika zobowiązanie do uiszczania opłat eksploatacyjnych, a jak wcześniej wskazano z samej ustawy.

Odnosząc się natomiast do przedwczesności powództwa, które zdaniem pozwanej ma miejsce, uznać należy, że roszczenie nie jest w żadnej mierze przedwczesne. Powód dochodzi roszczenia za okres od marca 2016 do czerwca 2016 r. Opłaty za ten okres powinny być uiszczane przez pozwaną do 15-go dnia każdego miesiąca, a wobec ich nie zapłacenia już w momencie upływu 15-go dnia każdego miesiąca, powód mógł ich dochodzić. Fakt, że pozwana podjęła próby negocjacji co do spłaty zobowiązań, a także wyjaśnienia sposobu zaliczenia nadpłaty za wodę z 1 kwartału 2016 r. nie pozbawiają powódki możliwość dochodzenia swoich praw. Jak wynika z twierdzeń i dokumentów dołączonych przez powódkę nadpłata za wodę za 1 kwartał 2016 r., w skutek braku oświadczenia pozwanej co do sposobu rozdysponowania kwoty (co nie zostało przez pozwaną zaprzeczone) została zaliczona przez powódkę na poczet wcześniejszych zobowiązań tj. sprzed marca 2016 r. Z twierdzeń powódki wynikało, iż pomimo zgody na spłatę zaległości w ratach, pozwana nie wywiązała się z porozumienia co skutkowało wniesieniem pozwu. Pozwana, poza twierdzeniami o przedwczesności powództwa, nie wykazała w żadnej mierze, że spłacała zaległości w ustalonych ze spółdzielnią ratach, bądź spłaciła ją choćby częściowo.

Pozwana podniosła również zarzut prekluzji dowodowej. W ocenie Sądu zarzut ten jest także niezasadny, bowiem wszelkie wnioski dowodowe poza tymi zawartymi w pozwie strony powodowej, wniesione zostały w odpowiedzi na sprzeciw tj. na czas i bez opóźnień. Potrzeba ich powołania wynikła później, na skutek podniesionych zarzutów. Dodatkowo do ustosunkowania się do podniesionych w sprzeciwie zarzutów, powód został zobowiązany zarządzeniem Sądu. Z tych wszystkich względów, nie było podstaw do uznania twierdzeń i wniosków strony powodowej za spóźnione.

Jedynie tytułem wyjaśnienia należy odnieść się do kwestii związanej z ciężarem dowodów. Zgodnie bowiem z art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami co do zasady obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powódka powołała się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego jej roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązana była wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania tych okoliczności, któremu powódka – przedkładając dokumenty - sprostała. Z kolei pozwana, kwestionując zasadność roszczenia czy wskazując przedwczesność roszczenia nie przedłożyła na tą okoliczność żadnych dowodów.

Na marginesie wskazać należy, że na rozprawie pełnomocnik pozwanej wniósł o zawarcie z powodem ugody poprzez spłatę całej należności w terminie 14 dni (pełnomocnik nie domagał się obniżenia należności nawet w części). Pozwana również we wcześniejszych pismach do spółdzielni wnosiła o rozłożenie zaległości czynszowych na raty. Takie działanie pozwanej można uznać za tzw. niewłaściwe uznanie długu. Do uznania roszczenia może dojść nie tylko formalnie czyli niejako wprost, ale również poprzez każde zachowania dłużnika przyznające obowiązek świadczenia. Niewłaściwemu uznaniu długu nie musi towarzyszyć ani zamiar, ani nawet świadomość wywołania skutków prawnych, a wnika ono z każdego zachowania zobowiązanego, które świadczy o jego świadomości bycia dłużnikiem i uzasadnia przekonanie wierzyciela kierującego się powszechnie przyjętymi regułami znaczeniowymi o woli dobrowolnego spełnienia przez dłużnika świadczenia (vide wyrok S.A. w Białymstoku z 30 października 2013 r. sygn. akt I ACa 484/13).

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy oraz chybione, zdaniem Sądu, zarzuty strony pozwanej, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.

O odsetkach ustawowych Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 k.c.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.247 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę składało się 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa i 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.