Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Milczarek

Protokolant – sekr. sądowy Sylwia Sawicka

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. w Bydgoszczy

na rozprawie

odwołania: M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 22 maja 2015 r., znak: (...)

w sprawie: M. K.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej M. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 maja 2015 r. na stałe,

2)  stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na podstawie art. 57 i 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r., poz. 887 j.t.), odmówił ubezpieczonej M. K. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. ZUS wskazał, iż nadal będzie wypłacana ubezpieczonej renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18.05.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy, lecz jest częściowo niezdolna do pracy do 31.05.2018 r.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, zaskarżając ją w całości i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołująca wskazała, iż stan jej zdrowia nie pozwala na podjęcie jakiejkolwiek pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona M. K. (wykonująca ostatnio zawód starszego odprawiacza pociągów) była uprawniona do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31.04.2015 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 13.04.2015 r. orzekł, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do 30.04.2017 r. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18.05.2015 r. ustaliła, iż ubezpieczona nie jest całkowicie niezdolna do pracy, lecz jest częściowo niezdolna do pracy do 31.05.2018 r.

Biegli sądowi powołani przez Sąd w celu weryfikacji orzeczeń lekarskich lekarzy ZUS: specjalista z zakresu neurologii, neurochirurgii, endokrynologii i medycyny pracy w treści opinii z dnia 13.07.2016 r. rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:

- „Niemy" tętniak tętnicy szyjnej prawej wewnętrznej części jamistej.

- Przewlekłe zapalenie tarczycy z niedoczynnością.

Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich i po analizie dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach sprawy i ZUS oraz dostarczonej przez badaną biegli stwierdzili iż stan jej zdrowia upośledza sprawność organizmu w stopniu powo­dującym nadal trwałą całkowitą niezdolność do pracy. Przyczyną, zdaniem biegłych, jest nadal stan układu nerwowego ubezpieczonej.

Biegli wskazali, że w przebiegu tętniaka tętnicy szyjnej prawej w obrazie neurologicznym dominują znaczne zaburzenia równowagi utrudniające swobodne poruszanie się. W opinii biegłego neurochirurga z uwagi na charakter zmiany naczyniowej, jej lokalizację i niepewność efektu ewentualnego leczenia operacyjnego nie ma poprawy w stanie zdrowia powódki w porównaniu z badaniem przeprowadzonym poprzednio. Schorzenie tarczycy nie powoduje natomiast długotrwałej niezdolności do pracy.

We wnioskach opinii biegli wskazali, że ubezpieczona jest nadal całkowicie niezdolna do pracy trwale od daty ustania
poprzedniego świadczenia tj. od 01.05.2015r. a przyczyną jest nadal schorzenie układu nerwowego.

W porównaniu z badaniem przeprowadzonym poprzednio biegli nie zaobserwowali jakiejkolwiek poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonej i zdaniem biegłych taka poprawa nie nastąpi z uwagi na niepewność leczenia operacyjnego.

Biegli podzielili orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS. Nie zgodzili się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS.

- dowody: opinia sądowo – lekarska z dnia 13.07.2016 r. (k. 26-27 akt sądowych); dokumentacja medyczna ubezpieczonego

Po doręczeniu odpisu opinii organ rentowy wniósł do niej zastrzeżenia w których wskazał, że nie podziela tej opinii bo z opisu badań nie wynika nasilenie objawów uzasadniających całkowita niezdolność do pracy biorąc pod uwagę postęp medycyny i ewentualność leczenia operacyjnego. Organ rentowy wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej.

W opinii uzupełniającej biegli podtrzymali swoja opinię i wskazali dodatkowo, że nikt nikogo nie może zmusić do poddania się bardzo ryzykownej operacji mózgowej i odwoływanie się przez organ rentowy do postępu medycyny, na uzasadnienie stanowiska podważającego wnioski opinii biegłych jest niepoważne.

Biegli podkreślili, że istnieje tyle czynników ryzyka pęknięcia tętniaka iż żadna praca nie jest bezpieczna, co potwierdzili lekarze orzecznicy ZUS, kwalifikując ubezpieczoną jako całkowicie niezdolną do pracy.

- dowody: opinia sądowo – lekarska z dnia 19.10.2016 r. (k. 43 akt sądowych);

Po doręczeniu odpisu opinii organ rentowy ponownie wniósł do niej zastrzeżenia w których stwierdził, że opinia biegłych nie wyjaśnia wszystkich zgłoszonych uprzednio zarzutów i wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej.

Sąd poczynił ustalenia faktyczne na podstawie dokumentacji zebranej w aktach sądowych oraz w aktach rentowych. Ustaleń faktycznych dotyczących stanu zdrowia odwołującej i jego wpływu na zdolność ubezpieczonej do pracy, Sąd dokonał przede wszystkim na podstawie opinii biegłych sądowych. Biegli sądowi sporządzili opinię po dokonaniu dogłębnej analizy akt sprawy, mając na względzie całą dostępną dokumentację lekarską a nade wszystko po przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonej. Poczynione wnioski przez biegłych sądowych zostały omówione szeroko oraz sformułowane zostały w sposób jasny, precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i w sposób logiczny uzasadnione. Zaprezentowane konkluzje są jednoznaczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Sąd uznał za w pełni miarodajną opinię sądowo – lekarską z dnia sporządzoną przez biegłych sądowych wraz z opiniami uzupełniającymi. Biegli w sposób jasny, czytelny i profesjonalny orzekli w przedmiocie niezdolności ubezpieczonej do pracy. W ocenie Sądu przeprowadzone dowody zasługują na danie im wiary, ponieważ nie są ze sobą sprzeczne, korelują wzajemnie ze sobą oraz tworzą spójną logiczną całość i nie ma podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 748 j.t.), niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tego okresu.

Biegli sądowi w treści opinii z dnia 13.07.2016 r. orzekli, iż ubezpieczona jest nadal trwale całkowicie niezdolna do pracy od daty ustania poprzedniego świadczenia, tj. od 01.05.2015 r. Przyczyną tego jest nadal stan układu nerwowego, który powoduje trwałą całkowitą niezdolność do pracy. Zdaniem biegłych sądowych w stanie zdrowia ubezpieczonej nie nastąpiła jakakolwiek poprawa. Podkreślić też trzeba, że Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 13.04.2015 r. orzekł, iż ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy do 30.04.2017 r. a więc co do zasady orzeczenie biegłych zgodne jest z orzeczeniem Lekarza Orzecznika. Jednocześnie biegli nie zgodzili się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS i przekonująco uzasadnili swoje stanowisko. Sąd podziela pogląd biegłych, że w stanie zdrowia ubezpieczonej u której zdiagnozowano „niemy" tętniak tętnicy szyjnej prawej wewnętrznej części jamistej, odmowa poddania się bardzo ryzykownej operacji ma pełne uzasadnienie a czynniki ryzyka pęknięcia tętniaka wykluczają podjęcie jakiejkolwiek pracy przez ubezpieczoną.

Przedmiotem niniejszego postępowania było to, czy ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy. Sąd w sprawach dotyczących kwestii niezdolności do pracy dokonuje rozstrzygnięcia opierając się na opiniach biegłych sądowych, tj. osób posiadających medyczne wiadomości specjalne.

Mając na względzie ustalony stan faktyczny oraz zgromadzony materiał dowodowy w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, iż stan zdrowia ubezpieczonej uzasadnia przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 stycznia 2015 r. na stałe. Biorąc pod uwagę treść opinii sporządzonej przez biegłych sądowych w niniejszej sprawie, którą Sąd ocenił jako miarodajną, stan zdrowia ubezpieczonej jest spowodowany występującym u niej schorzeniem-„niemym” tętniakiem tętnicy szyjnej prawej wewnętrznej części jamistej. Przywołane schorzenie skutkuje u odwołującej upośledzeniem sprawności organizmu w stopniu powodującym trwałą całkowitą niezdolność do pracy.

Warto zauważyć, że zastrzeżenia ZUS zgłoszone w piśmie z dnia 25.11.2016 r. są niekonkretne i zdaniem Sądu stanowią bezprzedmiotową polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych sądowych a ich uwzględnienie prowadziłoby do generowania kolejnych kosztów i nieuzasadnionego przedłużania postępowania. W myśl art. 286 k.p.c., Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona do sprawy zawiera istotne braki, sprzeczności, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt I UK 447/14). Dlatego też Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 19.01.2017 r. oddalił wniosek dowodowy organu rentowego w przedmiocie ustosunkowania się przez biegłych sądowych do zastrzeżeń ZUS.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Wobec faktu, iż biegli sądowi dysponowali tym samym materiałem dowodowym, który był analizowany przez organ rentowy, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 118 ust. la powołanej wyżej ustawy emerytalnej o odpowiedzialności pozwanego organu rentowego za nieustalenie ostatniej

okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

SSO Ewa Milczarek