Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka - sprawozdawca

SR del. do SO Ewa Anna Spychała

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale G. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 roku

sprawy B. L.

oskarżonego z art. 190 §1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 24 lipca 2013 roku sygn. akt XVI K 782/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, że przypisany oskarżonemu czyn został popełniony w dniu 16 grudnia 2012 roku; utrzymuje w mocy wyrok w pozostałej części; wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 988/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 24 lipca 203 roku sygn. akt XVI K 782/13 B. L.został uznany za winnego tego, że w dniu 17 grudnia 2012 roku wykonał połączenia telefoniczne ze swojego numeru (...)na telefon stacjonarny D. L.numer (...) zamieszkałej w B. ul. (...)i podczas rozmowy skierował groźby karalne, które wzbudziły uzasadnioną obawę spełnienia, przy czyn czynu tego dokonał przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 9.07.2011 do 9.01.2012 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 207 § 1 kk wyrokiem Sądu rejonowego w Bydgoszczy z dnia 23.03.2010 roku w sprawie XVI K 618/10 tj. przestępstwa z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 190 § 1 kk został skazany na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony kwestionując wyrok w całości. Wprawdzie przyznał, że telefonował do byłej żony, ale jej nie groził tylko chciał porozmawiać i umówić się na spotkanie.

Wniósł o „umorzenie” wyroku.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, ale wywołując kontrolę zaskarżonego wyroku musiała skutkować zmianą, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Czyniąc zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego treścią przepisów art. art.: 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k., należy stwierdzić co następuje w odniesieniu opisanego wyżej środków odwoławczego.

Apelacja oskarżonego B. L. pochodząca od niefachowego podmiotu, przy braku konkretnych zarzutów spowodowała konieczność tzw. kontroli totalnej zaskarżonego wyroku.

Dokonując zatem tej kontroli sąd odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw by podważyć zasadność ocen i wniosków jakie stały się podstawą podjętych ustaleń faktycznych i doprowadziły sąd meriti do przekonania o winie oskarżonego B. L. w odniesieniu do przypisanego mu przestępstwa.

Oskarżony w sposób dość ogólny zakwestionował wyrok, nie wskazał jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Nie wskazał na jakiekolwiek naruszenia procedury i takowych naruszeń sąd odwoławczy także nie dostrzegł. Stwierdzić więc należy, że w ocenie sądu odwoławczego - sąd pierwszej instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, po czym poczynił trafne ustalenia faktyczne, w zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu gruntownej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku, że materiał zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na nie budzące żadnych wątpliwości stwierdzenie, że oskarżony B. L. dopuścił się zarzucanego i ostatecznie przypisanego mu czynu. Sąd zgodnie z przepisami procedury karnej sąd zebrał i ujawnił materiał dowodowy niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, opierając wyrok na kompletnym materiale. Lektura uzasadnienia wskazuje nadto, że sąd dokonał zgodnej z wymogami i zasadami procesowymi, rzetelnej i drobiazgowej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, stosownie do wskazania zawartego w art. 4 k.p.k., uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych, nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził prawidłowe wnioski, które odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd orzekający wskazał, jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury karnej.

Nie sposób przyjąć, że odmowa uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego (...) nie przyznającego się do winy, wobec oczywistej wymowy dowodów przeciwnych, zwłaszcza bilingów z daty zdarzenia oraz zeznań pokrzywdzonej, na które sąd wskazał w uzasadnieniu narusza zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. W procesie przecież nie chodzi o to, czy zeznania lub wyjaśnienia są nieprzekonujące dla strony, lecz o to, czy są one przekonujące lub nie dla sądu w kontekście całokształtu materiału dowodowego. Odmienność twierdzeń apelującego oparta li tylko na jego wersji nie jest obrazą prawa uzasadniającą zarzut obrazy prawa procesowego i w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych.

Wyrażona w art. 7 k.p.k. zasada swobodnej oceny dowodów oznacza nakaz dokonywania oceny uwzględniającej kryteria obiektywne (logikę, wiedzę, doświadczenie życiowe), która podlega kontroli procesowej w trybie odwoławczym, a sąd w uzasadnieniu podjętej decyzji musi wyjaśnić motywy, jakie nim kierowały w dokonywaniu rozstrzygnięcia. Ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia zawartego w wyroku zatem tylko wtedy nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów, gdy dokonane zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, a ocena tych dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego. W ocenie sądu odwoławczego analiza dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie żadną miarą nie daje podstaw do twierdzenia, by orzeczenie zapadłe w niniejszej sprawie oparte zostało o błędne ustalenia dokonane w wyniku dowolnej oceny materiału dowodowego z naruszeniem art. 7 kpk.

Należy więc stanowczo stwierdzić, że – sąd rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę podjął konieczną inicjatywę dowodową zmierzającą do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zdarzenia, a swoje rozstrzygnięcie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nie pomijając żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że żadną miarą zebrany w sprawie materiał dowodowy, nie pozwala na postawienie Sądowi Rejonowemu zarzutu obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędnych ustaleń, które wpływałby na trafność zaskarżonego orzeczenia. W okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi więc najmniejszych wątpliwości, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa.

Jedyne zastrzeżenie ze strony sądu odwoławczego tyczyć musiało daty popełnienia czynu. Z daty, tudzież godziny zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, zeznań pokrzywdzonej w konfrontacji z danymi jakie wynikają z bilingów telefonicznych oczywistym jest, że połączenia telefoniczne oskarżonego z jego byłą żoną miały miejsce 16 grudnia 2011 roku o godz.23.06 i 23.11 (k. 23). Pokrzywdzona złożyła zawiadomienie o zdarzeniu w dniu 17 grudnia 2011 o godz. 14.45. Stąd koniecznym stała zmiana wyroku w zakresie daty popełnionego przez oskarżonego czynu, które miało miejsce niewątpliwie w dniu 16 grudnia 2011 roku, a nie w dniu 17 grudnia 2011roku jak przyjął sąd za aktem oskarżenia.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do ingerencji w treść orzeczenia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w omawianej materii, sąd I instancji uczynił, respektując zasady wymiaru kary i nie wykroczył poza swoje uprawnienia w zakresie swobodnego kształtowania sędziowskiego wymiaru kary. Kara w ostatecznym swym wymiarze zostały ukształtowana uwzględniając wszystkie okoliczności tej sprawy, jest adekwatna w stosunku do winy i społecznej szkodliwości czynu jakiego się dopuścił i spełnia cele kary tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, czyniąc zadość wymogom kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok jedynie w części dotyczącej ustalenia daty popełnionego czynu, w pozostałym zakresie wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.